“Από τότε που αποκάλυψα ότι είμαι γκέι, το 1988, πολλοί μου ζητούσαν και προσδοκούσαν από μένα να εκφράζομαι δημόσια σχετικά με τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Δεν δίστασα να το κάνω όποτε μου ζητήθηκε. Αντίθετα έβαλα στο περιθώριο άλλα θέματα για τα οποία νοιάζομαι πάρα πολύ, όπως ο πυρηνικός αφοπλισμός, η αθεϊα, η αντίθεσή μου στη θανατική ποινή και η μάχη κατά του Aids. Kι αυτό γιατί δεν θέλω να γίνομαι “μαϊντανός” και να εκφράζομαι επί παντός επιστητού. Πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα αποδυνάμωνε τις θέσεις μου σχετικά με το ζήτημα που με ενδιαφέρει πάνω από όλα: την κατάκτηση της νομικής και κοινωνικής ισότητας για τους ομοφυλόφιλους σε όλο τον πλανήτη.”
Μια δήλωση του βραβευμένου άγγλου ηθοποιού Ίαν ΜακΚέλεν, πρωταγωνιστή ταινιών όπως το “Θεοί και Δαίμονες” και ο “Άρχοντας των Δαχτυλιδιών”. Δήλωση ενδεικτική μιας νοοτροπίας που οδήγησε αρκετούς πολιτικοποιημένους ομοφυλόφιλους σε χώρες όπως η Αγγλία και η Ισπανία, να προσηλωθούν απερίσπαστοι στο στόχο τους και τελικά να κερδίσουν τα δικαιώματά τους.
Στην Ελλάδα δεν μας λείπει ούτε η πολιτικοποίηση ούτε η διάθεση για κοινωνική δράση. Σε ατομικό επίπεδο όλοι γνωρίζουμε πάρα πολλές περιπτώσεις γκέι και λεσβιών που διαθέτουν το μεράκι και το χρόνο τους στα κοινά. Από τους εθελοντές του 2004 μέχρι τις ομάδες που ασχολούνται με τα θέματα των μεταναστών. Από τους “αγανακτισμένους” μέχρι τις κινήσεις για την πόλη και το περιβάλλον. Από τις δενδροφυτεύσεις και την ποδηλασία μέχρι την προστασία των αδέσποτων.
Όταν πρόκειται όμως για τη διεκδίκηση των δικών μας δικαιωμάτων σε πρώτο πλάνο, όλοι διακρίνουμε ένα “μάγκωμα”. Σίγουρα η αίσθηση ότι κάποιος είναι πολίτης Β’ κατηγορίας στην ίδια του τη χώρα δεν είναι ευχάριστη και πολλοί προτιμάμε αντί γι’ αυτό να ασχολούμαστε με όσα μας ενώνουν με τους άλλους και όχι με αυτά που μας χωρίζουν. Για τα δικά μας δικαιώματα κυριαρχεί μια αίσθηση μοιρολατρίας και κοινωνικού αυτοματισμού: θα γίνει κι αυτό όταν θα μας το επιβάλλουν απ’ έξω ή θα έρθει από μόνο του όταν έχουν λυθεί όλα τα άλλα.
Σίγουρα δεν βοηθάει όταν γνωρίζουμε πως τέτοιες δραστηριότητες δεν θα πρόσθεταν “πόντους” στο βιογραφικό μας, ούτε “like” στα κοινωνικά δίκτυα αλλά αντίθετα θα πρέπει με κάθε τρόπο να τις κρύψουμε από έναν πιθανό εργοδότη που θα θελήσει να μας τσεκάρει στο facebook. Ούτε βοηθάει και το παράδειγμα όσων σέρνουν δημόσια το άρμα του γκέι ακτιβισμού στην Ελλάδα που φαίνεται κι αυτοί να προωθούν τα γκέι δικαιώματα όχι κατά προτεραιότητα, αλλά ως μέρος ενός “πακέτου” με θέματα-“ταμπού” που ερεθίζουν τη μικροαστική κοινωνία. Ξεχνώντας ίσως ότι το ζήτημα είναι πως θα βγούμε επιτέλους από τη λίστα με τα “ταμπού”. Και ότι από αυτήν τη μικροαστική κοινωνία προερχόμαστε όλοι και σε αυτήν καλώς ή κακώς καλούμαστε να ζήσουμε.
Το θέμα είναι αν θα ζήσουμε σε αυτήν ως “προβοκάτορες” του καθωσπρεπισμού της (ένα ρόλο που η ίδια γνωρίζει άριστα να μετατρέπει σε διασκεδαστική γραφικότητα) ή ως πολίτες που διεκδικούν με πείσμα και προσήλωση το δίκιο τους. Είμαστε έτοιμοι να ρίξουμε το “ανάθεμα” σε όσους πολιτικούς είναι “στην ντουλάπα” και δεν προβάλλουν αρκετά τα δικαιώματά μας, βάζοντας άλλες προτεραιότητες. Την ίδια στιγμή που ως πολιτικά όντα όλοι μας, λίγο-πολύ, λειτουργούμε με παρόμοιο τρόπο...