Ξέρεις πως είσαι κουρασμένος όταν η εβδομάδα έχει μόλις ξεκινήσει μα στο μυαλό σου ξημερώνει Σάββατο.
Ιούνιος
Ξέρεις πως είσαι κουρασμένος όταν η εβδομάδα έχει μόλις ξεκινήσει μα στο μυαλό σου ξημερώνει Σάββατο.
ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΑΝΤΡΕΙΑΣ
Σύμφωνα με την παράδοση, η δέκατη επέτειος ενός γάμου αποκαλείται “τσίγκινη επέτειος”. Φέτος κλείνουν ακριβώς δέκα χρόνια από τότε που η Ολλανδία έγινε η πρώτη από τις συνολικά δέκα χώρες που έχουν καθιερώσει (μέχρι στιγμής) το γάμο και για τα ζευγάρια ίδιου φύλου. Πριν από λίγες μέρες, η Νέα Υόρκη έγινε η μεγαλύτερη ως τώρα πολιτεία των ΗΠΑ που έκανε το ίδιο. Με αφορμή την επέτειο, το γαλλικό περιοδικό Têtu συνάντησε τρία ζευγάρια που έχουν παντρευτεί σε ισάριθμες ευρωπαϊκές χώρες που τους αναγνωρίζουν αυτό το δικαίωμα. Αν και οι λόγοι που τους οδήγησαν στη μεγάλη απόφαση δεν διαφέρουν σημαντικά από τα ετερόφυλα ζευγάρια, η πρώτη γενιά των παντρεμένων ομόφυλων ζευγαριών βρήκε τον τρόπο να βάλει τη δική της σφραγίδα στο θεσμό αντλώντας από τα διαφορετικά βιώματα και τις εμπειρίες τους.
Βέλγιο
Φρεντερίκ 31 ετών, δημοτικός υπάλληλος και Μπενουά 32 ετών, διαφημιστής και επιχειρηματίας
Ο ένας είναι φλαμανδός και ο άλλος βαλόνος αλλά, σε αντίθεση με τις εθνότητες της πατρίδας τους, αυτό το ζευγάρι δεν σκέφτεται το διαζύγιο! Ο Μπενουά και ο Φρεντερίκ γνωρίστηκαν σε ένα φοιτητικό πάρτι πριν από δέκα χρόνια και είναι παντρεμένοι εδώ και τέσσερα. Εκτός από την καταγωγή όμως, διαφέρουν και στο χαρακτήρα: Δυναμικός και αυθόρμητος ο Μπενουά, συνεσταλμένος και σπιτόγατος ο Φρεντερίκ.
“Μέναμε μαζί τρία χρόνια, οι οικογένειές μας είχαν καλές σχέσεις και οι φίλοι μας άρχισαν να μας ρωτάνε αν σκεφτόμαστε το γάμο. Το περιβάλλον ήταν πολύ ευνοϊκό. Είχα πει στο Μπενουά να αφήσει σε μένα την πρωτοβουλία γιατί δεν ήθελα να του πω όχι σε περίπτωση που δεν αισθανόμουν έτοιμος. Πήγαμε σε ένα παραλιακό εστιατόριο και έκρυψα το δαχτυλίδι μέσα σε ένα τριαντάφυλλο.”
Το μεγάλο νέο ανακοίνωσαν στους συγγενείς την ημέρα των Χριστουγέννων. Αρχικά η οικογένεια του Μπενουά δεν το πήρε πολύ καλά: “Τελικά όμως -αν και πολύ διαφορετικές- οι οικογένειές μας ήρθαν ακόμα πιο κοντά χάρη στο γάμο. Είμαστε πολύ νέοι, οι πρώτοι γκέι παντρεμένοι της γενιάς μας και του κύκλου μας. Δεν είχαμε κανένα πρότυπο.να ακολουθήσουμε. Το κάναμε για τους δικούς μας ανθρώπους που πάντα πίστευαν σε μας. Για να εξασφαλίσουμε τη σχέση μας νομικά και οικονομικά. Για να ζήσουμε μια όμορφη γιορτή. Και προφανώς επειδή αγαπιόμαστε!”
Ο δήμαρχος που τους πάντρεψε έμοιαζε λίγο έξω από τα νερά του όταν αντίκρισε το πλήθος που μαζεύτηκε στην αίθουσα του δημαρχείου – συνήθως τόσος κόσμος μαζεύεται μόνο στην εκκλησία! Η συνέχεια ήταν εξίσου αντισυμβατική, αφού το ζευγάρι επέλεξε για την παραδοσιακή γαμήλια γιορτή …ένα λούνα-παρκ! Τους πεντακόσιους καλεσμένους υποδέχτηκαν κλόουν, ταχυδακτυλουργοί και ζογκλέρ. “Ήταν ένας τρόπος για να σπάσουμε τον πάγο και την αμηχανία που θα μπορούσε να δημιουργηθεί. Πριν ανοίξουμε το χορό παρουσιάσαμε στο κοινό ένα θέαμα με μαγικά κόλπα. Γνωρίζοντας ότι κάποιοι μπορεί να μην αισθανθούν άνετα βλέποντας δυο άντρες να χορεύουν, προβάλλαμε ταυτόχρονα ένα βίντεο με τις πιο σημαντικές στιγμές της σχέσης μας. Και αμέσως μετά ζητήσαμε από τις μαμάδες μας να χορέψουν μαζί. Από κει και πέρα, κύλησαν όλα όμορφα.” Για τους δικούς τους ανθρώπους ήταν ο γάμος του αιώνα: “Τους έδωσε μια διαφορετική εικόνα για την ομοφυλοφιλία σε σχέση με τα στερεότυπα που είχαν στο μυαλό τους.”
Ο γάμος δεν έχει αλλάξει πολύ πράγματα στην καθημερινότητά τους: “Αυτό που έχει σημασία σε μια σχέση είναι ο διάλογος και να παραμένει ζωντανό το στοιχείο της έκπληξης.” Αν και μοιράζονται ήδη ένα διαμέρισμα και τους τραπεζικούς λογαριασμούς, στην πορεία ανακάλυψαν ότι ο γάμος φέρνει και περιορισμούς: παρόλο που δεν τους συμφέρει οικονομικά, κάνουν μαζί δήλωση στην εφορία. Και όταν ο Μπενουά ήθελε να ανοίξει τη δική του επιχείρηση, ο σύζυγός του έπρεπε να συναινέσει και να υπογράψει τα σχετικά έγγραφα. Παρόλα αυτά “αν έπρεπε να πάμε πίσω, θα το ξανακάναμε χωρίς δισταγμό! Το μόνο πρόβλημα είναι ότι και οι δύο ξεχνάμε την επέτειό μας. Ευτυχώς που παίρνουν οι γονείς μας για να ευχηθούν και μας το θυμίζουν!”
Σουηδία
Λίντα 33 ετών και Μαρία 39 ετών, ιερείς της Λουθηρανικής Εκκλησίας
Μια εκκλησία που χειροτονεί γυναίκες ιερείς. Και όταν δύο απ’ αυτές αγαπιούνται, ευλογεί το γάμο τους. Όλα αυτά συμβαίνουν στη Σουηδία. Σας φαίνονται αντισυμβατικά; Η Μαρία έχει την αποστομωτική απάντηση: “Δεν υπάρχει τίποτα πιο “αντισυμβατικό” από αυτό που δίδαξε ο Ιησούς: Αγαπάτε αλλήλους!”
Οι δυο κυρίες γνωρίστηκαν πριν από τέσσερα χρόνια μέσω μιας κοινής φίλης όταν η Μαρία είχε ήδη χειροτονηθεί ενώ η Λίντα ήταν ακόμα φοιτήτρια θεολογίας. Στην αρχή έγιναν φίλες, στη συνέχεια γειτόνισσες. Ήταν σε ένα ταξίδι πριν από δύο χρόνια που εξομολογήθηκαν αυτό που ένιωθε η μία για την άλλη. Έξι μήνες αργότερα αρραβωνιάστηκαν. “Εκείνη την περίοδο είχα μόλις τοποθετηθεί στην ενορία μιας μικρής κωμόπολης με 2.500 κατοίκους” θυμάται η Μαρία. “Είχα τους δισταγμούς μου σχετικά με το γάμο γιατί φοβόμουν τις αντιδράσεις των ανθρώπων σε ένα τόσο μικρό μέρος. Τελικά αποδείχτηκε ότι εγώ είχα προκαταλήψεις και όχι εκείνοι. Οι άνθρωποι ήταν πολύ ζεστοί απέναντί μας, μας αγκάλιασαν πραγματικά.”
Αποφάσισαν να παντρευτούν την εβδομάδα των Χριστουγέννων γιατί ήθελαν στο γάμο τους να ακουστούν τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα. Δύο συνάδελφοι ιερείς ανέλαβαν να τις παντρέψουν – ο ένας από τους δύο είναι ομοφυλόφιλος και ετοιμάζεται κι αυτός να παντρευτεί. Αν και στην αρχή είχαν προγραμματίσει έναν απλό γάμο, “στην πορεία γίναμε οι κλασικές νύφες-τέρατα που τρελαίνονται για να σχεδιάσουν και την παραμικρή λεπτομέρεια! Ευτυχώς που όταν η κατάσταση ξέφευγε, πατούσαμε φρένο και σκεφτόμασταν για ποιο λόγο είναι σημαντικό αυτό που πάμε να κάνουμε.”
Η επιλογή του κατάλληλου ενδύματος για το γάμο ήταν πραγματική σπαζοκεφαλιά: “Δεν θέλαμε άσπρο νυφικό, ούτε κοστούμι - μας φαίνονται εντελώς κλισέ.” Η λύση που βρήκαν ήταν να παντρευτούν φορώντας τα άμφιά τους: ένα μαύρο παντελόνι και από πάνω ένα χιτώνιο, τυρκουάζ για τη Λίντα και βιολετί για τη Μαρία με ασορτί κάπα για την πλάτη που έφτανε μέχρι τα πόδια. Για ποιο λόγο αυτή η μέρα ήταν τόσο σημαντική; “Καταρχάς γιατί έχουμε το δικαίωμα να παντρευτούμε. Μπορούμε να δηλώσουμε τον έρωτά μας μπροστά στις οικογένειές μας, στους φίλους μας και μπροστά στο Θεό. Δεν είναι πια το μικρό μας μυστικό. Πιο επίσημο δεν γίνεται! Και μετά για τους γονείς μας. Μας είχαν δεχτεί από την αρχή, αλλά η μεγαλύτερη συγκίνηση για μας ήταν όταν είχαν την ευκαιρία να δείξουν σε όλο τον κόσμο πόσο ευτυχισμένοι είναι.”
Η Λίντα αποφάσισε να πάρει το επώνυμο της Μαρίας που είναι πολύ πιο σπάνιο από το δικό της. Μια ακόμα αλλαγή είναι ότι ο γάμος προσφέρει μεγαλύτερη οικονομική ασφάλεια στο ζευγάρι – ιδίως όταν σκέφτεται να κάνει παιδιά. Παρόλο που η Σουηδία επιτρέπει την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή σε ζευγάρια γυναικών, η Λίντα προτίμησε μια ιδιωτική κλινική στη Δανία. Στη χώρα τους η λίστα αναμονής είναι πολύ μεγάλη, ενώ οι δυο γυναίκες θέλουν τα παιδιά τους να έχουν τον ίδιο βιολογικό πατέρα, κάτι που δεν επιτρέπεται στη Σουηδία.
Το Μάρτιο η Λίντα και η Μαρία προγραμματίζουν το μήνα του μέλιτος. Θα ταξιδέψουν στην Ιορδανία. Σαν δυο “φίλες”. “Εκεί που πάμε, δεν υπάρχει περίπτωση να τους πούμε πως έχουμε παντρευτεί…”
Ισπανία
Χαβιέ 47 ετών, καλλιτέχνης και Σεζάρ 46 ετών, υπάλληλος στο Ινστιτούτο Θερβάντες
Με τα τετράγωνα γυαλιά, το ασορτί ντύσιμο, τους κοντοκουρεμένους γκρίζους κροτάφους και το συνεσταλμένο χαρακτήρα τους, ο Χαβιέ και ο Σεζάρ μοιάζουν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Γνωρίστηκαν πριν από οκτώ χρόνια, μετά από πολλές ερωτικές περιπέτειες, αλλά σε μια περίοδο της ζωής τους που έψαχναν και οι δύο το ίδιο πράγμα. Από εκείνο το σημείο, η ιστορία τους ταυτίστηκε με την ιστορία της χώρας τους: οι δυο άντρες γνωρίστηκαν στην κατάλληλη χώρα, την κατάλληλη εποχή.
Δύο χρόνια μετά τη γνωριμία τους, η Βουλή της Ισπανίας αναγνώρισε το γάμο για τα ζευγάρια ίδιου φύλου. Για δύο ανθρώπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη δικτατορία του Φράνκο, η πολιτική αλλαγή έμοιαζε με θαύμα: “Ανήκουμε σε μια γενιά για την οποία η ομοφυλοφιλία ήταν κάτι το ανήκουστο. Βλέπουμε τους σημερινούς εφήβους στο δρόμο και μας φαίνεται ότι έχουμε μεγαλώσει σε άλλο κόσμο!” Σιγά-σιγά η ιδέα ωριμάζει στο μυαλό τους. Το 2007 υιοθετούν το Λουίς, ένα 6χρονο αγοράκι που ζούσε μέχρι τότε σε ένα ορφανοτροφείο στη Μαδρίτη.
Ο γάμος ήταν η λογική κατάληξη της ιστορίας: Παντρεύονται τελικά σε μια απλή τελετή `το Μάρτιο του 2009 στο δημαρχείο της πόλης. Μια φίλη τους θυμάται: “Είχαν και οι δύο τόσο τρακ! Ήταν μια πολύ ξεχωριστή στιγμή για το ζευγάρι. Ο Λουίς ήταν πολύ πιο χαλαρός. Φαινόταν πραγματικά ευτυχισμένος για τους γονείς του.”
Κοιτώντας πίσω δυο χρόνια μετά, εκτιμούν ότι ο γάμος τους έδωσε όλα όσα περίμεναν: “Γραφειοκρατικά τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα. Πλέον έχουμε οικογενειακό βιβλιάριο και ο γάμος μας βοήθησε πολύ στη διαδικασία της υιοθεσίας. Το παραδέχομαι όμως ότι και στην κοινωνική ζωή λατρεύω να μιλάω για το “σύζυγό μου!” Επιπλέον ο γάμος έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στη σχέση του Σεζάρ με την οικογένειά του που ζει ακόμα σε ένα πολύ μικρό ορεινό χωριό κοντά στη Σεγκόβια. Για τους γονείς, η ομοφυλοφιλία του γιου ήταν το σοκ της ζωής τους: “Απλά δεν ήθελαν να το πιστέψουν. Ήταν κάτι εντελώς έξω από τη δική τους πραγματικότητα και δεν είχαν διανοηθεί ποτέ ότι θα μπορούσε να τους αφορά. Η αναγνώριση της σχέσης μας από το νόμο τους βοήθησε να το αποδεχτούν σε μεγάλο βαθμό. Είχε μεγάλη σημασία που μπόρεσαν να φτιάξουν στο μυαλό τους την εικόνα του ζευγαριού με το παιδί. Ήταν κάτι μέσα από την εμπειρία τους και άρα περισσότερο αποδεκτό γι’ αυτούς.”
Αν και πλέον έχουν κατοχυρώσει τη σχέση τους, ο Χαβιέ και ο Σεζάρ δεν παύουν να ανησυχούν για το μέλλον. Σε ένα χρόνο οι ισπανοί θα πάνε στις κάλπες και φαβορί στις δημοσκοπήσεις είναι το δεξιό Λαϊκό Κόμμα που διαφωνεί με την επέκταση του γάμου στους ομοφυλόφιλους. Μάλιστα ο αρχηγός του κόμματος δεν έχει αποκλείσει την πιθανότητα να γυρίσει το ρολόι προς τα πίσω, αντικαθιστώντας το γάμο με ένα …“σύμφωνο συμβίωσης”. Η προοπτική αυτή μοιάζει κυριολεκτικά εφιαλτική για τους δύο συζύγους: “Περιμένουμε να δούμε, αλλά είμαστε πολλοί ανήσυχοι. Φαίνεται ασύλληπτο, κανείς δεν πιστεύει ότι θα κάνουν κάτι τέτοιο. Αλλά δεν πρέπει κανείς να μπερδεύει αυτά που γνωρίζει με αυτά που ελπίζει.”
Αν και ο δικός τους γάμος θα παραμείνει έγκυρος αφού κανένας νόμος δεν είναι αναδρομικός στην Ισπανία, για το ζευγάρι οποιαδήποτε επιστροφή στο παρελθόν θα ισοδυναμεί με πικρή ταπείνωση: “Ξαφνικά ο γάμος μας θα είναι εκτός νόμου. Θα γίνουμε είδος προς εξαφάνιση, μια οικογένεια διαφορετική από τις άλλες. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα το βιώσουμε σαν μια πραγματική πράξη επιθετικότητας.”
Πέστo μου γλυκά
Dolce Vita, κάτι από τα δύο θα υπάρχει στην Αθήνα, να 5 αποδείξεις που κερδίζουν κατά κράτος το Vita.
Αγαπημένο κουλούρι: όχι κλασσικό ελληνικό, γερμανικό το ονομάζουν στην αλυσίδα φούρνων "Χωριάτικο", και αμα βρεθούν στον δρόμο μου δεν μπορώ να μην τιμήσω. Στριφτο με δύο ζύμες: μια αλεύρι, κάργα βούτυρο κι η άλλη όχι η γνωστή σκέτη σοκολάτα που ξεραίνεται, αλλά ζυμάρι αγκαλιασμένο μ' αυτήν που το κάνει κάτι σαν αφρό και διατηρεί στο φουλ ταυτόχρονα και την γεύση. 1€, μπορώ να μιλώ ώρες.
•Xωριάτικο στο κέντρο; αρκετά, Πατησίων και Αχαρνών κυρίως.
Έκπληξη στα περίπτερα. Η σερενάτα, πρωταγωνίστρια των παιδικών ετών ("σερενατά και πάσης ελλάδας"), μετά από χρόνια ψιλοπαρακμής ανανεώθηκε και χαρίζει την καλύτερη γκοφρέτα: είναι διπλή σε πάχος, χοντρή μπουκιά, απολαυστικότερη και έχει και επιτέλους την πρωτόγνωρη για γκοφρέτα γέμιση πορτοκάλι, το πιο φτιαγμένο για σοκολάτα φρούτο. Καταπληκτική και άσε την φράουλα να σκούζει.
•Θέλει ψάξιμο που, δεν την πολυφέρνουν οι περιπτεράδες 
Δροσερή στάση στην σκιερή Αιόλου: το καλύτερο παγωμένο που 'χω πιεί ποτέ στην πόλη, το τσάι γιασεμί στο Μαγκαζέ είναι βραβείο! Είναι σαν να πίνεις πραγματικό άρωμα γιασεμιού, όχι μια εσάνς ανακατεμένη έτσι στο χύμα, αναζωογόνηση σωστή!
•Μαγκαζέ, Αιόλου 33
Αυτά τα χωνάκια-νάνος είναι πολυ διαδομένα στην Ανατολική Ευρώπη και υπάρχουν σε όλα τα μπακαλικάκια, κυρίως τα βαλέσικα. Είναι φουλ παγωτό γεμάτη, δαγκώνεις και πετυχαίνεις πολύ πράμα, πόσω μάλλον έχει την εξωτική για Grecia γεύση Blueberry. Πάμε ξανά: έλεος με την δικτατορία της φράουλας σ' αυτή την χώρα! 1€
• π.χ. Αθηνάς και Αρμοδίου, Βαρβάκειος, ρουμάνικο μπακάλικο.
Δεν του το 'χα αλλά να, ένα τυπικό τυροπιτάδικο με ολοκαίνουργια αλλά πολύ βαρετά καρεκλοτραπεζάκια, έχει τοπ μπουγάτσα, φρέσκια με του υπερ-ατού της χειροποίητης, εκείνης της ώρας, ζύμης. 2€, Τσιμπημένη για ιστορικιά κεντρώα, αλλά τ' αξίζει.
•Zimi, Αιόλου 70
Που πας κορίτσι μου; Tσουνάμι!
Μα και ρούχα; Έχει χ€στεί στο τάληρο, καλά δεν κάνει;
Πετράλωνα, κάπως έτσι, στον δρόμο για το σούπερμαρκετ, θα προκύψει η νέα Αλίκη.
Που πας κορίτσι μου; Τσουνάμι!
(απ' τα πιο δυσοίωνα εξώφυλλα ever; εύγε!)
Μα λάσπη;
Έχει υπάρξει στοιχειωδώς κομψό τσαντάκι μέσης; Μπορεί να σεταριστεί μ' αξιοπρέπεια σ' ένα ντύσιμο το τσαντάκι μέσης; Το 'χουμε συνδυάσει άδικα με το λουκ περιπτερά το τσαντάκι μέσης;
ΜΕ …ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΟΙ ΕΟΡΤΑΣΜΟΙ ΤΟΥ PRIDE ΣΤΗ ΜΑΔΡΙΤΗ
Αν θέλουν να χορέψουν στους δρόμους, όσοι συμμετέχουν στο Pride της Μαδρίτης θα πρέπει να ακούνε τη μουσική μέσω …ακουστικών. Σε αυτό τον πρωτότυπο συμβιβασμό κατέληξαν χτες οι εκπρόσωποι του δήμου και οι διοργανωτές του μεγαλύτερου φεστιβάλ περηφάνιας της Ευρώπης που θα κορυφωθεί στις 2 Ιουλίου με παρέλαση στους δρόμους της ισπανικής πρωτεύουσας.
Οι γκέι και οι λεσβίες μπορούν πλέον να αναστενάξουν με ανακούφιση αφού ο δήμος αποφάσισε και επίσημα να μην τους κάνει έξωση από τη διάσημη πλατεία Chueca. Μια πλατεία που έχει συνδεθεί ιστορικά με το κίνημα των ομοφυλόφιλων στην Ισπανία, είναι όμως σχετικά μικρή σε μέγεθος και περιστοιχίζεται από κτίρια όπου διαμένουν κάτοικοι όλων των ηλικιών και επαγγελμάτων. Απαραίτητη προϋπόθεση λοιπόν είναι να μην ενοχληθούν οι περίοικοι που διαμαρτύρονται εδώ και χρόνια για τα επίπεδα ηχορρύπανσης, πόσο μάλλον που οι σχετικές εκδηλώσεις στη Μαδρίτη δεν κρατάνε μόνο μια μέρα. Οι διοργανωτές συμφώνησαν ότι για αυτό το λόγο όποιος θέλει να ακούει μουσική στο δρόμο από εδώ και στο εξής θα πρέπει να φοράει …ακουστικά!
Ο συμβιβασμός ακολούθησε ένα σκηνικό σύγκρουσης ανάμεσα στο δήμαρχο της πόλης (που ανήκει στο συντηρητικό κόμμα) και τους διοργανωτές που έφτασαν να τον κυνηγάνε έξω από το σπίτι του με …κατσαρόλες όταν αποφάσισε να μη δώσει άδεια για να τοποθετηθεί σκηνή για συναυλίες πάνω στην πλατεία. Από τη μεριά τους οι διοργανωτές απειλούσαν ότι θα ακυρώσουν ολόκληρη την εκδήλωση αν ο δήμος δεν τους άφηνε να χρησιμοποιήσουν την πλατεία όπως συμβαίνει κάθε χρόνο. Τελικά και οι δύο μεριές επέλεξαν να ρίξουν νερό στο κρασί τους και το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε ότι θα υπάρχει μεν σκηνή αλλά αυτή θα είναι απόλυτα …ηχομονωμένη ώστε να μην ενοχλεί ούτε τους περαστικούς ούτε τους γείτονες.
Το πως ακριβώς θα υλοποιηθεί αυτή η παγκόσμια πρωτοτυπία δεν έχει αποσαφηνιστεί ακόμα. Υπάρχουν δύο σκέψεις: η μία είναι οι μουσικοί να παίζουν σε κλειστό χώρο με τις εικόνες να αναμεταδίδονται στην πλατεία, αλλά η μουσική να ακούγεται μόνο με ακουστικά μέσω ραδιοφωνικής μετάδοσης. Η δεύτερη ιδέα είναι να παίξουν τα συγκροτήματα πάνω στη σκηνή, αλλά μέσα σε ένα απόλυτο ηχομονωμένο κουτί από πλεξιγκλάς ενώ οι θεατές θα ακούν τη μουσική από τα κινητά τους! Όποιο τρόπο και να διαλέξουν πάντως οι διοργανωτές θα πρέπει να βιαστούν καθώς μένουν λιγότερες από τρεις εβδομάδες.
Μακάρι πάντως να βλέπαμε και στην Ελλάδα την ίδια ευαισθησία όταν κάποιοι στήνουν αυθαίρετα μεγάφωνα και ηχεία σε πλατείες και ανοιχτούς χώρους για οποιονδήποτε λόγο και το ίδιο πνεύμα συνεννόησης και συμβιβασμού όταν πρέπει να επιλυθούν προβλήματα και υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις…
Mπουρμπουλήθρες στην Σοφοκλέους
Αρκεί ένα φτηνό παιχνίδι, μια ανύποπτη γειτονιά κι ένας δυνατός ήλιος, για να φτιαχτεί μαγεία.
Διάλογος 19: Afterlife.
- Tι τα μαζεύεις κακομοίρα, τα σάβανα δεν έχουν τσέπες.
- Να βάζω τα χέρια;
- Όχι. Τα λεφτά.
- Θα ζητήσω να με θάψουν με clutch.
Tοιχογραφίες οριεντάλ εμπόρων
Λεφτά δεν υπάρχουν, και πόσο μάλλον για τους μετανάστες που ανοίγουν τα μικρομάγαζά τους στο κέντρο, και θέλουν τόσο-όσο να φτιάξουν την ταμπέλα τους. Έτσι απευθύνονται σε συμπατριώτες τους τεχνίτες καλλιγράφους και δες, μ' αρέσει, προσφέρουν μια λάγνας ανατολής πινελιά στην νέα Αθήνα που μοιάζει τρομερά πιο ενδιαφέρουσα από τα πλεξιγκλας, στο πλαστικό, στο ξύλο στο οτιδήποτε της μοδός πρότασε η μόδα.
Έχει κάτι από ανθρώπινο το χειροποίητο στον τοίχο, πλούσια χρώματα, τα παντού περιγράμματα στους χαρακτήρες, πληθωρική τυπογραφία, τη λαχτάρα του έμπορα να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες. Κάτι ξεχωριστό που δεκαετίες είχε να δει η Αθήνα και να μια καταγραφή τοιχογραφιών που συναντώνται κυρίως στην φτωχιάρα περιοχή του Γερανίου όπου ανθεί η συγκεκριμένη τεχνική.
Ας είναι και έτσι.
Θα μπορούσα να αρχίσω να σου λέω για τις πολιτικές εξελίξεις αλλά ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι γίνεται, και αυτό από επιλογή, γιατί αλλιώς θα κρεμαστώ στο μπαξέ αλήθεια σου λέω!
Μου κουράζει το μυαλό όλη η χαβούζα και το γεγονός ότι προσπαθούμε όλοι στην Ελλάδα να “αλλάξουμε” τα πράγματα πάντα με πουτανιές και λαδιές και τον ποιο ανώδυνο τρόπο.
Ανασχηματισμός και τα αρχίδια μου τα δύο! Εδώ που φτάσαμε και τόσο μπουρδέλο που τα κάναμε δεν έχει καμία σωτηρία το πράγμα και άσε να χτυπιόμαστε και στις πλατείες και στα πάρκα και στους δρόμους. Βασικά στην επαρχία δεν είδα κανένα να κοπανιέται.
Στην αρχή κάναμε όλοι μας κάνα δυο κινήσεις στην πλατεία και μετά το θέμα έμεινε “μισό” και “μετέωρο”. Ευτυχώς έχουμε μερικές δικλείδες ασφαλείας ακόμη οι επαρχιώτες που μας σώζουν, αλλά δεν ξέρω ως πότε. Γιατί κακά τα ψέμματα αν δεν έχω να φάω θα πάω στον κήπο μου θα βγάλω δυο πατάτες θα με δώσει και η γειτόνισσα δυο κρεμμύδια και ούτω καθεξής και θα τη βρούμε την άκρη όσο σκατά και να είναι τα πράγματα.
Κυριολεκτικά το άγχος του νεοέλληνα για μένα και όπως το βλέπω εγώ δηλαδή, δεν είναι το: “δεν έχω να φάω”
Να φάμε έχουμε όλοι μας [ακόμη, αλλά δεν ξέρω για πόσο] το άγχος του αρχίδα του νεοέλληνα είναι το: “δεν έχω να πίνω κάθε μέρα δέκα μπύρες στο κυριλέ καφε μπαρ να ανοίξω δέκα μπουκάλια στα μπουζούκια και να αγοράσω Armani” αυτά μας φάγανε. Τα γούστα και τα εφετζιλίκια. Και τα σκηνικά “μαζί τα φάγαμε” είναι παραριόλες και αρχιδιλίκια.
Γιατί μπορεί να λέει ο Βούβαλος ότι θέλει, αλλά και απο την άλλη πλευρά του νομίσματος, εγώ προσωπικά πιστεύω ότι όλοι μας την βάλαμε της αρίδα μας στο βάζο με το μέλι, κατά καιρούς και με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Με τις αποδείξεις που δεν κόψαμε, με τις αποδείξεις που δεν ζητήσαμε, με τις οφειλές που “ωχ μωρέ δεν γαμιέται θα τα πληρώσω τον άλλο μήνα” με τα “Έλα βρε Βρασίδα πάρε το θείο που έχει μπάρμπα στο υπουργείο να κάνουμε κάτι για τη μετάθεση του παιδιού” [όπου παιδί βάλε μαντράχαλο που μέχρι τα 30 σπούδαζε στα κωλόμπαρα τρώγοντας τα λεφτά από τα καπνά που βάζανε οι δικοί του το καλοκαίρι στο χωριό και ξαφνικά θυμήθηκε να πάει να καταταγεί, αφού με τις σπουδές θα πάρει σύνταξη] με τα “έλα ρε μαλάκα έχεις κάνα γνωστό να βρούμε καμιά δουλειά?” γιατί εγώ σαν θεία τα έκανα όλα αυτά, δεν ντρέπομαι να βγάλω την ουρά μου από έξω, και να σου πω ξέρεις, πάντα είμαι της γνώμης, ότι: “Αφού μπορώ εγώ, μπορούνε και οι άλλοι” οπότε όλοι λίγο πολύ φταίμε..... και έτσι ξαφνικά γίναμε ΣΚΑΤΑ αδερφές μου!
Τώρα ο θείος ΓΑΠ [λέγε με και Τζέφρυ] όσο και να χτυπιέται το πλοίο έπεσε πάνω στο παγόβουνο και βουλιάζει με ταχύτατους ρυθμούς, αυτός αντί να κατεβάσει σωσίβιες λέμβους, κοιτάει να φτιάξει τη βλάβη με τα αμπάρια να μπάζουν νερά.
Τέλος με τα πολιτικά [είναι που δεν θα έγραφα κιόλας η γαμιόλια...]
Πάμε στα δικά μας και εκεί που λέει “Θεία γουστάρει πιτσιρικά βλ. Προηγούμενο ποστ”
Δεν θα σου πω ότι η εβδομάδα που πέρασε ήταν κόλαση και ότι κάθε μέρα τριγυρνούσα στα μπαρ με το ρίμελ να τρέχει μέχρι το πηγούνι από το κλάμα, αλλά ένα ζοριλίκι το έφαγα. Και για να μην σε αφήνω σε απορία, αφού του ζήτησα το κινητό του, το προηγούμενο ΣΚ σε μια στιγμή “ή όλα η τίποτε” και με πολύ ευγενικό τρόπο ομολογουμένως: “Ποίον πρέπει να γαμήσω για να μου δώσεις το νούμερο σου μωρό μου?”
Την επόμενη μέρα μπήκε ο εγκέφαλος στη θέση του και κατόπιν ολοήμερου τηλεφωνικού οικογενειακού συμβουλίου με τις πνευματικές αδερφές μου και θείες σας, αποφάσισα να εστιάσω στο ότι ή που θα κόψω το αλκοόλ ή που θα σβήσω το νούμερο, γιατί και τα δύο μαζί κάνουνε ΜΠΑΜ! Και έτσι έσβησα το νούμερο.Γιατί για να κόψω το αλκοόλ δεν ακούω κουβέντα! Φυσικά αυτός δεν πήρε εγώ δεν πήρα, και αυτό το λες και πολύ καλό γιατί έτσι όλη η εβδομάδα κύλησε με πολύ γυμναστική με διάβασμα, και πολύ δουλειά [λέγε με και εργασιοθεραπεία]
στο δια ταύτα κόρες μου
Εχθές λοιπόν που ειδωθήκαμε με τον εν λόγω νεανία, είπαμε τα τυπικά. Σαν τριτοξαδέρφες σε γάμο συμπεθέρας. Ξέρεις σαν και αυτές που κατά βάθος δεν πολύ γουστάρουν που βλέπει η μία τη μούρη της άλλης, αλλά τι να κάνουν, που τις βλέπει η συμπεθέρα από απέναντι.
Τα πολλά πολλά μαζί μου κόπηκαν. Δεν ξέρω το λόγο αλλά Δεν είχαμε πειράγματα, χάδια και αγκαλιές.
Μακριά και [καθόλου] αγαπημένοι. Μπορεί να την πήρε γραμμή ότι θέλω να το σκίσω, μπορεί και ότι να ναι..
Δε γαμιέται δεν σπάω τα αρχίδια μου και πολύ, για το τι σκέφτεται ο κάθε ένας που γουστάρω ή που με γουστάρει ή και πάλι όχι.
Και φυσικά δεν θα το παίξω κυρία να σου πω ότι και “Και καλά εγώ τώρα είμαι θεότητα και υπέρτατου και ανωτέρου” γιατί με ξέρεις καλά τι παρτάλι είμαι και γίνομαι άμα γουστάρω γκόμενο!
Με έτσουξε σαν το αλάτι στην πληγή! Ένοιωσα ηλιθιωδώς βλάκας. Και για πολύ ώρα, δεν σου κυβω ότι αμφιταλαντευόμουν πάρα πολύ ανάμεσα στο “να φύγω ή όχι”.
Φυσικά ήπια πάλι τον κώλο μου. αλλά όχι ρε πούστη.
Το έχω δηλώσει. Μπορεί να χτυπηθώ σαν λιαστό χταπόδι [ να το κάνεις με ντομάτα νοστιμότατο σου λέω!] αλλά μωρό μου.....
Ο άντρας που θα με ρίξει στα γόνατα για κάποιον άλλον λόγο πέρα από τους ευνόητους λόγους, δεν υπάρχει!
Καλό ΣΚ αγάπες!
Η Θειά
Μου κουράζει το μυαλό όλη η χαβούζα και το γεγονός ότι προσπαθούμε όλοι στην Ελλάδα να “αλλάξουμε” τα πράγματα πάντα με πουτανιές και λαδιές και τον ποιο ανώδυνο τρόπο.
Ανασχηματισμός και τα αρχίδια μου τα δύο! Εδώ που φτάσαμε και τόσο μπουρδέλο που τα κάναμε δεν έχει καμία σωτηρία το πράγμα και άσε να χτυπιόμαστε και στις πλατείες και στα πάρκα και στους δρόμους. Βασικά στην επαρχία δεν είδα κανένα να κοπανιέται.
Στην αρχή κάναμε όλοι μας κάνα δυο κινήσεις στην πλατεία και μετά το θέμα έμεινε “μισό” και “μετέωρο”. Ευτυχώς έχουμε μερικές δικλείδες ασφαλείας ακόμη οι επαρχιώτες που μας σώζουν, αλλά δεν ξέρω ως πότε. Γιατί κακά τα ψέμματα αν δεν έχω να φάω θα πάω στον κήπο μου θα βγάλω δυο πατάτες θα με δώσει και η γειτόνισσα δυο κρεμμύδια και ούτω καθεξής και θα τη βρούμε την άκρη όσο σκατά και να είναι τα πράγματα.
Κυριολεκτικά το άγχος του νεοέλληνα για μένα και όπως το βλέπω εγώ δηλαδή, δεν είναι το: “δεν έχω να φάω”
Να φάμε έχουμε όλοι μας [ακόμη, αλλά δεν ξέρω για πόσο] το άγχος του αρχίδα του νεοέλληνα είναι το: “δεν έχω να πίνω κάθε μέρα δέκα μπύρες στο κυριλέ καφε μπαρ να ανοίξω δέκα μπουκάλια στα μπουζούκια και να αγοράσω Armani” αυτά μας φάγανε. Τα γούστα και τα εφετζιλίκια. Και τα σκηνικά “μαζί τα φάγαμε” είναι παραριόλες και αρχιδιλίκια.
Γιατί μπορεί να λέει ο Βούβαλος ότι θέλει, αλλά και απο την άλλη πλευρά του νομίσματος, εγώ προσωπικά πιστεύω ότι όλοι μας την βάλαμε της αρίδα μας στο βάζο με το μέλι, κατά καιρούς και με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Με τις αποδείξεις που δεν κόψαμε, με τις αποδείξεις που δεν ζητήσαμε, με τις οφειλές που “ωχ μωρέ δεν γαμιέται θα τα πληρώσω τον άλλο μήνα” με τα “Έλα βρε Βρασίδα πάρε το θείο που έχει μπάρμπα στο υπουργείο να κάνουμε κάτι για τη μετάθεση του παιδιού” [όπου παιδί βάλε μαντράχαλο που μέχρι τα 30 σπούδαζε στα κωλόμπαρα τρώγοντας τα λεφτά από τα καπνά που βάζανε οι δικοί του το καλοκαίρι στο χωριό και ξαφνικά θυμήθηκε να πάει να καταταγεί, αφού με τις σπουδές θα πάρει σύνταξη] με τα “έλα ρε μαλάκα έχεις κάνα γνωστό να βρούμε καμιά δουλειά?” γιατί εγώ σαν θεία τα έκανα όλα αυτά, δεν ντρέπομαι να βγάλω την ουρά μου από έξω, και να σου πω ξέρεις, πάντα είμαι της γνώμης, ότι: “Αφού μπορώ εγώ, μπορούνε και οι άλλοι” οπότε όλοι λίγο πολύ φταίμε..... και έτσι ξαφνικά γίναμε ΣΚΑΤΑ αδερφές μου!
Τώρα ο θείος ΓΑΠ [λέγε με και Τζέφρυ] όσο και να χτυπιέται το πλοίο έπεσε πάνω στο παγόβουνο και βουλιάζει με ταχύτατους ρυθμούς, αυτός αντί να κατεβάσει σωσίβιες λέμβους, κοιτάει να φτιάξει τη βλάβη με τα αμπάρια να μπάζουν νερά.
Τέλος με τα πολιτικά [είναι που δεν θα έγραφα κιόλας η γαμιόλια...]
Πάμε στα δικά μας και εκεί που λέει “Θεία γουστάρει πιτσιρικά βλ. Προηγούμενο ποστ”
Δεν θα σου πω ότι η εβδομάδα που πέρασε ήταν κόλαση και ότι κάθε μέρα τριγυρνούσα στα μπαρ με το ρίμελ να τρέχει μέχρι το πηγούνι από το κλάμα, αλλά ένα ζοριλίκι το έφαγα. Και για να μην σε αφήνω σε απορία, αφού του ζήτησα το κινητό του, το προηγούμενο ΣΚ σε μια στιγμή “ή όλα η τίποτε” και με πολύ ευγενικό τρόπο ομολογουμένως: “Ποίον πρέπει να γαμήσω για να μου δώσεις το νούμερο σου μωρό μου?”
Την επόμενη μέρα μπήκε ο εγκέφαλος στη θέση του και κατόπιν ολοήμερου τηλεφωνικού οικογενειακού συμβουλίου με τις πνευματικές αδερφές μου και θείες σας, αποφάσισα να εστιάσω στο ότι ή που θα κόψω το αλκοόλ ή που θα σβήσω το νούμερο, γιατί και τα δύο μαζί κάνουνε ΜΠΑΜ! Και έτσι έσβησα το νούμερο.Γιατί για να κόψω το αλκοόλ δεν ακούω κουβέντα! Φυσικά αυτός δεν πήρε εγώ δεν πήρα, και αυτό το λες και πολύ καλό γιατί έτσι όλη η εβδομάδα κύλησε με πολύ γυμναστική με διάβασμα, και πολύ δουλειά [λέγε με και εργασιοθεραπεία]
στο δια ταύτα κόρες μου
Εχθές λοιπόν που ειδωθήκαμε με τον εν λόγω νεανία, είπαμε τα τυπικά. Σαν τριτοξαδέρφες σε γάμο συμπεθέρας. Ξέρεις σαν και αυτές που κατά βάθος δεν πολύ γουστάρουν που βλέπει η μία τη μούρη της άλλης, αλλά τι να κάνουν, που τις βλέπει η συμπεθέρα από απέναντι.
Τα πολλά πολλά μαζί μου κόπηκαν. Δεν ξέρω το λόγο αλλά Δεν είχαμε πειράγματα, χάδια και αγκαλιές.
Μακριά και [καθόλου] αγαπημένοι. Μπορεί να την πήρε γραμμή ότι θέλω να το σκίσω, μπορεί και ότι να ναι..
Δε γαμιέται δεν σπάω τα αρχίδια μου και πολύ, για το τι σκέφτεται ο κάθε ένας που γουστάρω ή που με γουστάρει ή και πάλι όχι.
Και φυσικά δεν θα το παίξω κυρία να σου πω ότι και “Και καλά εγώ τώρα είμαι θεότητα και υπέρτατου και ανωτέρου” γιατί με ξέρεις καλά τι παρτάλι είμαι και γίνομαι άμα γουστάρω γκόμενο!
Με έτσουξε σαν το αλάτι στην πληγή! Ένοιωσα ηλιθιωδώς βλάκας. Και για πολύ ώρα, δεν σου κυβω ότι αμφιταλαντευόμουν πάρα πολύ ανάμεσα στο “να φύγω ή όχι”.
Φυσικά ήπια πάλι τον κώλο μου. αλλά όχι ρε πούστη.
Το έχω δηλώσει. Μπορεί να χτυπηθώ σαν λιαστό χταπόδι [ να το κάνεις με ντομάτα νοστιμότατο σου λέω!] αλλά μωρό μου.....
Ο άντρας που θα με ρίξει στα γόνατα για κάποιον άλλον λόγο πέρα από τους ευνόητους λόγους, δεν υπάρχει!
Καλό ΣΚ αγάπες!
Η Θειά
H ΕΥΡΩΠΗ ΣΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ: ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΙΣ ΤΣΟΥΧΤΡΕΣ
Ποιος είπε ότι οι γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχουν χιούμορ; Ή γούστο στους άντρες; Δείτε αυτό το βίντεο που γύρισαν για να θυμίσουν στους ευρωπαίους πολίτες ότι όπου και να ταξιδέψουν στην Ευρώπη αυτό το καλοκαίρι, καλό είναι να είναι “έτοιμοι για όλα” και να θυμηθούν να πάρουν μαζί τους την “ευρωπαϊκή κάρτα υγειονομικής περίθαλψης”. Ένας μελαχρινός ηλιοκαμένος Απόλλωνας κάνει γυμνός μπάνιο σε μια υπέροχη ερημική παραλία και …δείτε τι γίνεται μετά. Ένα βίντεο που ξεχωρίζει όχι μόνο για τον ομοερωτισμό του αλλά και για το πόσο έντονα φέρνει στο νου εικόνες από ελληνικό καλοκαίρι.
Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε που γυρίστηκε για να επιβεβαιώσουμε τις υποψίες μας…
BFFs
Τελευταία αισθάνομαι όλο και περισσότερο κουρασμένος. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και βλέπω όλο σακούλες. Τόσες σακούλες ούτε από τον Bερόπoυλo. Τις προάλλες ετοιμαζόμουν για δουλειά το πρωί και καθώς φορούσα τα παπούτσια, έδεσα το δεξί κορδόνι μαζί με το καλώδιο του φορητού. Μάντεψε πώς το ανακάλυψα. Προχθές πήγα στην δουλειά με την μπλούζα φορεμένη ανάποδα και το συνειδητοποίησα μόνο όταν μου το είπε η κολλητή. Ευτυχώς που τέτοια t-shirt με τις ραφές απ' έξω είναι της μοδός. Υποθέτω γι' αυτό δεν είπαν και τίποτα στην δουλειά. Τελευταία πριν φύγω από το σπίτι τσεκάρω αν έχω φορέσει παντελόνι ή έχω φύγει με τις πιζάμες. Ο καφές είναι ο καλύτερός μου φίλος.
“O ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΒΓΗΚΕ ΑΠO ΤΗΝ ΝΤΟΥΛΑΠΑ ΣΤΑ 75 ΤΟΥ”
Αν και έχει γυρίσει αρκετές ταινίες, ο 45χρονος Μάικ Μιλς είναι γνωστός κυρίως σαν σκηνοθέτης βιντεο-κλιπ για καλλιτέχνες όπως ο Moby και οι Air. Η καινούρια του ταινία με τίτλο “Αρχάριοι” (“Beginners”) έχει πολύ έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία αφού στηρίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός: την απόφαση του 75χρονου πατέρα του να “βγει από την ντουλάπα” και να αποδεχτεί την ομοφυλοφιλία του μετά το θάνατο της γυναίκας του. Μια απόφαση που όπως λέει ο ίδιος άλλαξε τη ζωή και των δυο τους.
Πώς αποφάσισε ο πατέρας σας να ζήσει ανοιχτά ως ομοφυλόφιλος;
Η μητέρα μου μόλις είχε πεθάνει κι εγώ τον βοηθούσα σε όλα τα ζητήματα της καθημερινότητας. Αισθανόταν πολύ γερασμένος και τον βοηθούσα στο νοικοκυριό, στην κουζίνα... Όταν ο πατέρας σου μένει χήρος αυτό που φοβάσαι περισσότερο από όλα είναι μήπως πέσει σε κατάθλιψη. Μόλις όμως αποφάσισε να ζήσει για πρώτη φορά τη ζωή του ανοιχτά ως γκέι, η ψυχολογική του κατάσταση άλλαξε εντελώς. Ήταν σαν να έλεγε “δεν έχω τελειώσει ακόμα, έχω ακόμα πολλά να κάνω!” Η σχέση μας έγινε τελείως διαφορετική και βρεθήκαμε πολύ κοντά εκείνη την περίοδο. Ήταν ευτυχισμένος και για πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο ζωντανό. Το δύσκολο για μένα ήταν ότι ποτέ δεν τον θυμόμουν έτσι. Αναρωτιόμουν που βρισκόταν αυτός ο θετικός άνθρωπος τον καιρό που μεγάλωνα, στην παιδική μου ηλικία και μετέπειτα. Ήταν σαν να γεννήθηκε ξανά. Ξαφνικά είχε γίνει πάλι ένας έφηβος 16 χρονών.
Στην ταινία, η μητέρα σας λέει ότι απαρνήθηκε την εβραϊκή της καταγωγή για να παντρευτεί τον πατέρα σας και σε αντάλλαγμα αυτός αναγκάστηκε να απαρνηθεί την ομοφυλοφιλία του. Έγιναν έτσι τα πράγματα;
Έτσι μου τα διηγήθηκε ο πατέρας μου και εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να κάνω αυτή την ταινία. Οι γονείς μου ήταν περίπλοκοι άνθρωποι και δεν μπορώ να πω ότι ακόμα και σήμερα κατανοώ απόλυτα τις επιλογές τους. Γνωρίζονταν από το σχολείο και κατατάχθηκαν και οι δύο στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μητέρα μου ήταν πολύ δυνατή γυναίκα, στον πόλεμο ήταν πιλότος! Πολλοί πίστευαν ότι είναι λεσβία. Πρότεινε στον πατέρα μου να παντρευτούν παρά το ότι γνώριζε πως ήταν γκέι και του είπε “μην ανησυχείς, θα τα κανονίσω εγώ.” Ο πατέρας μου δεν ήθελε να είναι ομοφυλόφιλος, ήταν κάτι που έτρεμε εκείνη την εποχή. Είναι αρκετή συνηθισμένη ιστορία, πήγε σε ψυχίατρο που του είπε ότι είναι ψυχασθενής. Παρόλα αυτά παντρεύτηκαν και έμειναν μαζί για 44 χρόνια! Είναι τρελό, μέχρι σήμερα δεν μπορώ να πω ότι τους έχω καταλάβει.
Ποια είναι η άποψή σας για την υιοθεσία από γκέι ζευγάρια;
Είναι τόσο θλιβερό και γελοίο που τόσοι άνθρωποι θεωρούν ότι ο θεσμός του γάμου είναι κάτι το ιερό από το οποίο θα πρέπει να αποκλείονται οι ομοφυλόφιλοι. Οι ομοφυλόφιλοι θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα στο γάμο και την υιοθεσία. Ο πατέρας μου ήταν ακόμα στη ζωή όταν ξεκίνησε η διαμάχη για τον γκέι γάμο. Αναρωτήθηκε “μα γιατί να θέλουν να παντρεύονται;” αφού ο ίδιος είχε ζήσει παντρεμένος ενάντια στον εαυτό του για 44 ολόκληρα χρόνια. Δεν ήταν κατά του γάμου για τους γκέι, ήταν κατά του γάμου γενικά. Αλλά ο καθένας πρέπει να έχει το δικαίωμα να κάνει αυτή την επιλογή.
Το “ηθικό δίδαγμα” της ταινίας είναι ότι η παραδοχή της ομοφυλοφιλίας του ήταν το καλύτερο πράγμα που συνέβη στη ζωή του πατέρα σας;
Ήταν το καλύτερο πράγμα που συνέβη στη σχέση μου μαζί του. Ο γκέι μπαμπάς μου έμαθε πολύ περισσότερα πράγματα για τον έρωτα, το σεξ και τις σχέσεις σε σχέση με τον ετεροφυλόφιλο πατέρα μου.
Στην ταινία “Οι Αρχάριοι” ο Γιούαν Μακ Γκρέγκορ συναντά μια αυθόρμητη και απρόβλεπτη κοπέλα που του φέρνει στο νου την ανάμνηση του νεκρού πατέρα του που “βγήκε από την ντουλάπα” και αποφάσισε να ζήσει τη ζωή του από την αρχή σε ηλικία 75 ετών. Προσπαθεί να την αγαπήσει με το κουράγιο, το χιούμορ και την ελπίδα που του δίδαξε ο πατέρας του τα τελευταία χρόνια που πέρασαν μαζί…
Αναρωτιέμαι πόσοι άλλοι άνθρωποι περνούν όλη τους τη ζωή χωρίς να γνωρίζουν απολύτως τίποτα για το παρελθόν, τα πραγματικά αισθήματα και τις κρυφές επιθυμίες των ανθρώπων που τους έφεραν στον κόσμο…
Mικρό Mουσείο στο Μεταξουργείο
Ήταν δύο μήνες πριν όταν περνώντας πολύ βράδυ από την Μεγάλου Αλεξάνδρου μου απορρόφησε την ματιά μια φωτεινή γωνιά, το πιο ωραία έντονο χρωματιστό σημείο της γειτονιάς. Μέρες μετά, μέρα μεσημέρι και έκανα πρώτη μου επίσκεψη εντός και επιβέβαιωσα την πρώτη εντύπωση: ένα μαγαζάκι που πουλά μεταχειρισμένα άπαντα αλλά με μια πιο ποπ και χαρούμενη αισθητική χωρίς την σνομπαρία της κλασσικής αντικερί, ή την εγκατάλειψη ένος παλιατζίδικου του κέντρου. Τα κομμάτια δε, διαλεγμένα ένα-ένα, πραγματικά επαναχρησιμοποιήσιμα, μικρά διαμαντάκια που μπορείς να συνταιριάξεις στο σπίτι σου και να το διαφοροποιήσουν αισθητά απ' την μίνιμαλ λαίλαπα.
Το αξιοσημείωτο όμως στο "Μικρό Μουσείο στο Μεταξουργείο" είναι οι εξαιρετικές τιμές. Πήρα έναν ωραίο 70s δίσκο σερβιρίσματος M&S, και ένα τέλεια φθαρμένο πανάρχαιο σουρωτήρι μόνο 4€ έκαστο, οι τιμές θα 'τανε τουλάχιστον τετραπλάσιες στο Μοναστηράκι. Αριστουργηματικές καρέκλες με καθαρό ξύλο από 20€, τραπεζάκι με 5€, καναπές με καταπληκτική επένδυση μόνο 80€, ρούχα με το κιλό 5€, ποτήρια-πιάτα από 0,50€, κοσμήματα, τσάντες, αξεσουάρ από 2-3€, διαμαντάκια του παρελθόντος σε τιμές τζάμπα. Άλλωστε όπως μου εξήγησαν, η Κατερίνα και Χριστίνα, τα κορίτσια που 'χουν το μαγαζί, δεν έχουν σκοπό το κέρδος, απλώς το διασκεδάζουν και χαίρονται να σώζουν μικρά αριστουργηματάκια. Τα αντικείμενα συλλέγονται είτε από σπίτια που αδειάζουν και ειδοποιούνται, είτε τα φέρνουν γείτονες και το fanbase φίλων απ' όλη την Αθήνα.
Τελεία. Όσοι αγαπάνε το βιντάζ, εδώ είναι το σημείο!
• "Μικρό Μουσείο στο Μεταξουργείο", Μεγ. Αλεξάνδρου & Θερμοπυλών, τ. 213-0221036. Συχνότατη ενημέρωση για νέα κομμάτια από blog και facebook 
Subscribe to:
Posts (Atom)