Θα μπορούσα να αρχίσω να σου λέω για τις πολιτικές εξελίξεις αλλά ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι γίνεται, και αυτό από επιλογή, γιατί αλλιώς θα κρεμαστώ στο μπαξέ αλήθεια σου λέω!
Μου κουράζει το μυαλό όλη η χαβούζα και το γεγονός ότι προσπαθούμε όλοι στην Ελλάδα να “αλλάξουμε” τα πράγματα πάντα με πουτανιές και λαδιές και τον ποιο ανώδυνο τρόπο.
Ανασχηματισμός και τα αρχίδια μου τα δύο! Εδώ που φτάσαμε και τόσο μπουρδέλο που τα κάναμε δεν έχει καμία σωτηρία το πράγμα και άσε να χτυπιόμαστε και στις πλατείες και στα πάρκα και στους δρόμους. Βασικά στην επαρχία δεν είδα κανένα να κοπανιέται.
Στην αρχή κάναμε όλοι μας κάνα δυο κινήσεις στην πλατεία και μετά το θέμα έμεινε “μισό” και “μετέωρο”. Ευτυχώς έχουμε μερικές δικλείδες ασφαλείας ακόμη οι επαρχιώτες που μας σώζουν, αλλά δεν ξέρω ως πότε. Γιατί κακά τα ψέμματα αν δεν έχω να φάω θα πάω στον κήπο μου θα βγάλω δυο πατάτες θα με δώσει και η γειτόνισσα δυο κρεμμύδια και ούτω καθεξής και θα τη βρούμε την άκρη όσο σκατά και να είναι τα πράγματα.
Κυριολεκτικά το άγχος του νεοέλληνα για μένα και όπως το βλέπω εγώ δηλαδή, δεν είναι το: “δεν έχω να φάω”
Να φάμε έχουμε όλοι μας [ακόμη, αλλά δεν ξέρω για πόσο] το άγχος του αρχίδα του νεοέλληνα είναι το: “δεν έχω να πίνω κάθε μέρα δέκα μπύρες στο κυριλέ καφε μπαρ να ανοίξω δέκα μπουκάλια στα μπουζούκια και να αγοράσω Armani” αυτά μας φάγανε. Τα γούστα και τα εφετζιλίκια. Και τα σκηνικά “μαζί τα φάγαμε” είναι παραριόλες και αρχιδιλίκια.
Γιατί μπορεί να λέει ο Βούβαλος ότι θέλει, αλλά και απο την άλλη πλευρά του νομίσματος, εγώ προσωπικά πιστεύω ότι όλοι μας την βάλαμε της αρίδα μας στο βάζο με το μέλι, κατά καιρούς και με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Με τις αποδείξεις που δεν κόψαμε, με τις αποδείξεις που δεν ζητήσαμε, με τις οφειλές που “ωχ μωρέ δεν γαμιέται θα τα πληρώσω τον άλλο μήνα” με τα “Έλα βρε Βρασίδα πάρε το θείο που έχει μπάρμπα στο υπουργείο να κάνουμε κάτι για τη μετάθεση του παιδιού” [όπου παιδί βάλε μαντράχαλο που μέχρι τα 30 σπούδαζε στα κωλόμπαρα τρώγοντας τα λεφτά από τα καπνά που βάζανε οι δικοί του το καλοκαίρι στο χωριό και ξαφνικά θυμήθηκε να πάει να καταταγεί, αφού με τις σπουδές θα πάρει σύνταξη] με τα “έλα ρε μαλάκα έχεις κάνα γνωστό να βρούμε καμιά δουλειά?” γιατί εγώ σαν θεία τα έκανα όλα αυτά, δεν ντρέπομαι να βγάλω την ουρά μου από έξω, και να σου πω ξέρεις, πάντα είμαι της γνώμης, ότι: “Αφού μπορώ εγώ, μπορούνε και οι άλλοι” οπότε όλοι λίγο πολύ φταίμε..... και έτσι ξαφνικά γίναμε ΣΚΑΤΑ αδερφές μου!
Τώρα ο θείος ΓΑΠ [λέγε με και Τζέφρυ] όσο και να χτυπιέται το πλοίο έπεσε πάνω στο παγόβουνο και βουλιάζει με ταχύτατους ρυθμούς, αυτός αντί να κατεβάσει σωσίβιες λέμβους, κοιτάει να φτιάξει τη βλάβη με τα αμπάρια να μπάζουν νερά.
Τέλος με τα πολιτικά [είναι που δεν θα έγραφα κιόλας η γαμιόλια...]
Πάμε στα δικά μας και εκεί που λέει “Θεία γουστάρει πιτσιρικά βλ. Προηγούμενο ποστ”
Δεν θα σου πω ότι η εβδομάδα που πέρασε ήταν κόλαση και ότι κάθε μέρα τριγυρνούσα στα μπαρ με το ρίμελ να τρέχει μέχρι το πηγούνι από το κλάμα, αλλά ένα ζοριλίκι το έφαγα. Και για να μην σε αφήνω σε απορία, αφού του ζήτησα το κινητό του, το προηγούμενο ΣΚ σε μια στιγμή “ή όλα η τίποτε” και με πολύ ευγενικό τρόπο ομολογουμένως: “Ποίον πρέπει να γαμήσω για να μου δώσεις το νούμερο σου μωρό μου?”
Την επόμενη μέρα μπήκε ο εγκέφαλος στη θέση του και κατόπιν ολοήμερου τηλεφωνικού οικογενειακού συμβουλίου με τις πνευματικές αδερφές μου και θείες σας, αποφάσισα να εστιάσω στο ότι ή που θα κόψω το αλκοόλ ή που θα σβήσω το νούμερο, γιατί και τα δύο μαζί κάνουνε ΜΠΑΜ! Και έτσι έσβησα το νούμερο.Γιατί για να κόψω το αλκοόλ δεν ακούω κουβέντα! Φυσικά αυτός δεν πήρε εγώ δεν πήρα, και αυτό το λες και πολύ καλό γιατί έτσι όλη η εβδομάδα κύλησε με πολύ γυμναστική με διάβασμα, και πολύ δουλειά [λέγε με και εργασιοθεραπεία]
στο δια ταύτα κόρες μου
Εχθές λοιπόν που ειδωθήκαμε με τον εν λόγω νεανία, είπαμε τα τυπικά. Σαν τριτοξαδέρφες σε γάμο συμπεθέρας. Ξέρεις σαν και αυτές που κατά βάθος δεν πολύ γουστάρουν που βλέπει η μία τη μούρη της άλλης, αλλά τι να κάνουν, που τις βλέπει η συμπεθέρα από απέναντι.
Τα πολλά πολλά μαζί μου κόπηκαν. Δεν ξέρω το λόγο αλλά Δεν είχαμε πειράγματα, χάδια και αγκαλιές.
Μακριά και [καθόλου] αγαπημένοι. Μπορεί να την πήρε γραμμή ότι θέλω να το σκίσω, μπορεί και ότι να ναι..
Δε γαμιέται δεν σπάω τα αρχίδια μου και πολύ, για το τι σκέφτεται ο κάθε ένας που γουστάρω ή που με γουστάρει ή και πάλι όχι.
Και φυσικά δεν θα το παίξω κυρία να σου πω ότι και “Και καλά εγώ τώρα είμαι θεότητα και υπέρτατου και ανωτέρου” γιατί με ξέρεις καλά τι παρτάλι είμαι και γίνομαι άμα γουστάρω γκόμενο!
Με έτσουξε σαν το αλάτι στην πληγή! Ένοιωσα ηλιθιωδώς βλάκας. Και για πολύ ώρα, δεν σου κυβω ότι αμφιταλαντευόμουν πάρα πολύ ανάμεσα στο “να φύγω ή όχι”.
Φυσικά ήπια πάλι τον κώλο μου. αλλά όχι ρε πούστη.
Το έχω δηλώσει. Μπορεί να χτυπηθώ σαν λιαστό χταπόδι [ να το κάνεις με ντομάτα νοστιμότατο σου λέω!] αλλά μωρό μου.....
Ο άντρας που θα με ρίξει στα γόνατα για κάποιον άλλον λόγο πέρα από τους ευνόητους λόγους, δεν υπάρχει!
Καλό ΣΚ αγάπες!
Η Θειά
Μου κουράζει το μυαλό όλη η χαβούζα και το γεγονός ότι προσπαθούμε όλοι στην Ελλάδα να “αλλάξουμε” τα πράγματα πάντα με πουτανιές και λαδιές και τον ποιο ανώδυνο τρόπο.
Ανασχηματισμός και τα αρχίδια μου τα δύο! Εδώ που φτάσαμε και τόσο μπουρδέλο που τα κάναμε δεν έχει καμία σωτηρία το πράγμα και άσε να χτυπιόμαστε και στις πλατείες και στα πάρκα και στους δρόμους. Βασικά στην επαρχία δεν είδα κανένα να κοπανιέται.
Στην αρχή κάναμε όλοι μας κάνα δυο κινήσεις στην πλατεία και μετά το θέμα έμεινε “μισό” και “μετέωρο”. Ευτυχώς έχουμε μερικές δικλείδες ασφαλείας ακόμη οι επαρχιώτες που μας σώζουν, αλλά δεν ξέρω ως πότε. Γιατί κακά τα ψέμματα αν δεν έχω να φάω θα πάω στον κήπο μου θα βγάλω δυο πατάτες θα με δώσει και η γειτόνισσα δυο κρεμμύδια και ούτω καθεξής και θα τη βρούμε την άκρη όσο σκατά και να είναι τα πράγματα.
Κυριολεκτικά το άγχος του νεοέλληνα για μένα και όπως το βλέπω εγώ δηλαδή, δεν είναι το: “δεν έχω να φάω”
Να φάμε έχουμε όλοι μας [ακόμη, αλλά δεν ξέρω για πόσο] το άγχος του αρχίδα του νεοέλληνα είναι το: “δεν έχω να πίνω κάθε μέρα δέκα μπύρες στο κυριλέ καφε μπαρ να ανοίξω δέκα μπουκάλια στα μπουζούκια και να αγοράσω Armani” αυτά μας φάγανε. Τα γούστα και τα εφετζιλίκια. Και τα σκηνικά “μαζί τα φάγαμε” είναι παραριόλες και αρχιδιλίκια.
Γιατί μπορεί να λέει ο Βούβαλος ότι θέλει, αλλά και απο την άλλη πλευρά του νομίσματος, εγώ προσωπικά πιστεύω ότι όλοι μας την βάλαμε της αρίδα μας στο βάζο με το μέλι, κατά καιρούς και με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Με τις αποδείξεις που δεν κόψαμε, με τις αποδείξεις που δεν ζητήσαμε, με τις οφειλές που “ωχ μωρέ δεν γαμιέται θα τα πληρώσω τον άλλο μήνα” με τα “Έλα βρε Βρασίδα πάρε το θείο που έχει μπάρμπα στο υπουργείο να κάνουμε κάτι για τη μετάθεση του παιδιού” [όπου παιδί βάλε μαντράχαλο που μέχρι τα 30 σπούδαζε στα κωλόμπαρα τρώγοντας τα λεφτά από τα καπνά που βάζανε οι δικοί του το καλοκαίρι στο χωριό και ξαφνικά θυμήθηκε να πάει να καταταγεί, αφού με τις σπουδές θα πάρει σύνταξη] με τα “έλα ρε μαλάκα έχεις κάνα γνωστό να βρούμε καμιά δουλειά?” γιατί εγώ σαν θεία τα έκανα όλα αυτά, δεν ντρέπομαι να βγάλω την ουρά μου από έξω, και να σου πω ξέρεις, πάντα είμαι της γνώμης, ότι: “Αφού μπορώ εγώ, μπορούνε και οι άλλοι” οπότε όλοι λίγο πολύ φταίμε..... και έτσι ξαφνικά γίναμε ΣΚΑΤΑ αδερφές μου!
Τώρα ο θείος ΓΑΠ [λέγε με και Τζέφρυ] όσο και να χτυπιέται το πλοίο έπεσε πάνω στο παγόβουνο και βουλιάζει με ταχύτατους ρυθμούς, αυτός αντί να κατεβάσει σωσίβιες λέμβους, κοιτάει να φτιάξει τη βλάβη με τα αμπάρια να μπάζουν νερά.
Τέλος με τα πολιτικά [είναι που δεν θα έγραφα κιόλας η γαμιόλια...]
Πάμε στα δικά μας και εκεί που λέει “Θεία γουστάρει πιτσιρικά βλ. Προηγούμενο ποστ”
Δεν θα σου πω ότι η εβδομάδα που πέρασε ήταν κόλαση και ότι κάθε μέρα τριγυρνούσα στα μπαρ με το ρίμελ να τρέχει μέχρι το πηγούνι από το κλάμα, αλλά ένα ζοριλίκι το έφαγα. Και για να μην σε αφήνω σε απορία, αφού του ζήτησα το κινητό του, το προηγούμενο ΣΚ σε μια στιγμή “ή όλα η τίποτε” και με πολύ ευγενικό τρόπο ομολογουμένως: “Ποίον πρέπει να γαμήσω για να μου δώσεις το νούμερο σου μωρό μου?”
Την επόμενη μέρα μπήκε ο εγκέφαλος στη θέση του και κατόπιν ολοήμερου τηλεφωνικού οικογενειακού συμβουλίου με τις πνευματικές αδερφές μου και θείες σας, αποφάσισα να εστιάσω στο ότι ή που θα κόψω το αλκοόλ ή που θα σβήσω το νούμερο, γιατί και τα δύο μαζί κάνουνε ΜΠΑΜ! Και έτσι έσβησα το νούμερο.Γιατί για να κόψω το αλκοόλ δεν ακούω κουβέντα! Φυσικά αυτός δεν πήρε εγώ δεν πήρα, και αυτό το λες και πολύ καλό γιατί έτσι όλη η εβδομάδα κύλησε με πολύ γυμναστική με διάβασμα, και πολύ δουλειά [λέγε με και εργασιοθεραπεία]
στο δια ταύτα κόρες μου
Εχθές λοιπόν που ειδωθήκαμε με τον εν λόγω νεανία, είπαμε τα τυπικά. Σαν τριτοξαδέρφες σε γάμο συμπεθέρας. Ξέρεις σαν και αυτές που κατά βάθος δεν πολύ γουστάρουν που βλέπει η μία τη μούρη της άλλης, αλλά τι να κάνουν, που τις βλέπει η συμπεθέρα από απέναντι.
Τα πολλά πολλά μαζί μου κόπηκαν. Δεν ξέρω το λόγο αλλά Δεν είχαμε πειράγματα, χάδια και αγκαλιές.
Μακριά και [καθόλου] αγαπημένοι. Μπορεί να την πήρε γραμμή ότι θέλω να το σκίσω, μπορεί και ότι να ναι..
Δε γαμιέται δεν σπάω τα αρχίδια μου και πολύ, για το τι σκέφτεται ο κάθε ένας που γουστάρω ή που με γουστάρει ή και πάλι όχι.
Και φυσικά δεν θα το παίξω κυρία να σου πω ότι και “Και καλά εγώ τώρα είμαι θεότητα και υπέρτατου και ανωτέρου” γιατί με ξέρεις καλά τι παρτάλι είμαι και γίνομαι άμα γουστάρω γκόμενο!
Με έτσουξε σαν το αλάτι στην πληγή! Ένοιωσα ηλιθιωδώς βλάκας. Και για πολύ ώρα, δεν σου κυβω ότι αμφιταλαντευόμουν πάρα πολύ ανάμεσα στο “να φύγω ή όχι”.
Φυσικά ήπια πάλι τον κώλο μου. αλλά όχι ρε πούστη.
Το έχω δηλώσει. Μπορεί να χτυπηθώ σαν λιαστό χταπόδι [ να το κάνεις με ντομάτα νοστιμότατο σου λέω!] αλλά μωρό μου.....
Ο άντρας που θα με ρίξει στα γόνατα για κάποιον άλλον λόγο πέρα από τους ευνόητους λόγους, δεν υπάρχει!
Καλό ΣΚ αγάπες!
Η Θειά