Back to the basics

[σημείωση: πριν το διαβάσεις, διάβασε το post Η Αγάπη]


Ο Γ. είναι ένα άτομο που με είχε κάνει να πιστέψω ότι χτίζουμε μαζί αυτήν την πυραμίδα πάνω στην οποία μπορούμε να στηρίξουμε τη λέξη «αγάπη». Έδειχνε να έχει και τα τέσσερα χαρακτηριστικά που στη δική μου κοσμοθεωρία σμίγουν και πλάθουν αυτήν την πανέμορφη δημιουργία που αποκαλείται «αγάπη».


Χθες το βράδυ όμως διαπίστωσα κάτι φρικτό. Μιλούσαμε (όπως κάθε βράδυ) από το τηλέφωνο, όταν διαπίστωσα πως μου λέει ψέματα. Συγκεκριμένα δύο. Το ένα από αυτά είχε γενέθλιο ημέρα στις 10 Ιουλίου και απλά δε δεχόμουν να το παραδεχτώ (αν και σαν σκέψη είχε ωριμάσει πολύ νωρίς μπέσα στο μυαλό μου) και το άλλο ήταν δημιούργημα εκείνης της στιγμής.

Σημασία δεν έχει ούτε το περιεχόμενο, ούτε η σοβαρότητα των δύο αυτών ψεμάτων. Σημασία -για μένα- έχει ο λόγος ύπαρξής τους. Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο Γ. δεν μπορεί να είναι ειλικρινής απέναντι μου. Δεδομένου, μάλιστα, ότι από τα πρώτα πράγματα που τον άφησα να μάθει για μένα είναι ότι το ψέμα αποτελεί το αιχμηρότερο εγχειρίδιο και μπορεί να με πληγώσει βαθειά. Εκεί που φυλάσσω τα πιο απόκρυφα και δυνατά μου συναισθήματα.


Με αφορμή, λοιπόν, αυτό και αφού κλείσαμε το ακουστικό, βυθίστηκα σε μια δίνη σκέψεων, με τη συνοδεία βότκας και τσιγάρων (είχα πολύ καιρό να πιω). Και οι σκέψεις που έκανα με οδήγησαν στο φρικαλέο συμπέρασμα. Το «οικοδόμημα της αγάπης» είχε καταρρεύσει!


Ακολούθησε το συλλογισμό μου εκείνες τις στιγμές:

1. Αρκετές μέρες τώρα ο Γ. έδειχνε να έχει χάσει την επιθυμία να βρίσκεται δίπλα μου. Αν και θα μπορούσε να προσαρμόσει έτσι το πρόγραμμα του ώστε να βρεθούμε πριν φύγω από Λάρισα (όπως θα έκανε κάποιος που πραγματικά εννοεί το «μου λείπεις»), περιορίστηκε μόνο στο να προτείνει καλοκαιρινά ταξίδια, τη στιγμή, μάλιστα, που γνώριζε πως για διάφορους λόγους αυτό θα ήταν από πολύ δύσκολο, έως αδύνατο για μένα. Ή -επί παραδείγματι- προτάσεις για «συγκατοίκηση» στο σπίτι του, μέσα στο καλοκαίρι, «απούσης της μητρός». Που τελικά κι αυτό αποδείχθηκε «πρόταση» (όταν αποφάσισα να το δεχτώ) και ίσως τίποτα παραπάνω.
Αν επέλεγα να σκεφτώ ακόμα πιο «πονηρά» (και λόγο για να το κάνω θα δεις παρακάτω πως έχω) θα μπορούσα να το θεωρήσω ως μια «εκ του ασφαλούς δικαιολογία». Επέλεξα να μην το κάνω όμως.
Το θέμα είναι πως ένιωθα ότι η κορυφή της πυραμίδας είχε αρχίσει να ραγίζει, αν όχι να κατακρημνίζεται.

2. Ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον περιλαμβάνει -μεταξύ άλλων- και την έγνοια του να είναι καλά και να αισθάνεται καλά ο άλλος. Δυστυχώς, δεν περιορίζεται μόνο σε συγνώμες και υποσχέσεις για αλλαγή, μετά από γεγονότα που στεναχωρούν, πληγώνουν, πονάνε. Αντίθετα, έγκειται κυρίως στην προσπάθεια για αποφυγή αυτών.
Τις τελευταίες όμως μέρες (για διάφορους λόγους και με ποικίλες αφορμές) περιοριστήκαμε στο πρώτο. Στην αλλεπάλληλη παράθεση «απολογιών» και υποσχέσεων ότι τα νοσηρά γεγονότα που τις προκάλεσαν, δε θα επαναληφθούν.
Το «προτελευταίο σκαλί» της πυραμίδας έμοιαζε κι αυτό σαθρό.

3. Σεβασμός. Πράξεις υποτιμητικές (όπως το απότομο κλείσιμο του τηλεφώνου) ή φράσεις ταυτόσημες της απεχθούς λέξης «σκάσε» (που για μένα αποτελεί κόκκινο πανί) έκαναν την εμφάνισή τους, διαβρώνοντας την πεποίθηση που ήθελα να τρέφω, ότι αντιμετωπίζομαι με σεβασμό. Τουλάχιστον ως ανθρώπινο ων, πόσο μάλλον και ως κάτι περισσότερο.
Το επίπεδο πριν τη θεμέλια βάση της πυραμίδας άρχισε να εκλείπει.

4. Ειλικρίνεια. Το μοναδικό πράγμα που απαίτησα, απαιτώ και θα απαιτώ από τον εαυτό μου και τους ανθρώπους γύρω μου. Ίσως και να είναι υστερική αυτή μου η εμμονή με την ειλικρίνεια, αλλά την θεωρώ ακρογωνιαίο λίθο για οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση και έχω μιλήσει -ήδη- αρκετές φορές γι’ αυτήν.
Η ειλικρίνεια, λοιπόν, έμοιαζε να είναι απούσα κι αυτή. Το διαισθανόμουν. Προσπαθούσα να το εκφράσω, πρώτα στον εαυτό μου και μετά στον Γ.. Οι σκέψεις μου το φώναζαν, αλλά η καρδιά μου αρνούνταν πεισματικά να το πιστέψει. Μέχρι που αναγκάστηκα να εκμαιεύσω τις απαντήσεις που επιβεβαίωσαν ό,τι απευχόμουν.
Ο Γ. δεν μπορούσε να είναι ειλικρινής μαζί μου.


Έκανα όλες αυτές τις σκέψεις, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, με μόνο φως που με καθοδηγούσε στην αναζήτηση του ποτηριού με το λυτρωτικό αλκοόλ, να προέρχεται από την άκρη του τσιγάρου που δεν έσβηνε ποτέ (φάνταζε ραβδί μαγικό, ικανό να βάλει σε τάξη όσα σκόρπια το μυαλό έπλαθε). Κάνοντας, λοιπόν, αυτές τις σκέψεις, έβλεπα την πυραμίδα να καταρρέει μπροστά μου και μετέωρη να μένει μια λέξη στο κενό. Μια λέξη που άλλοτε έλαμπε και τώρα έμοιαζε ξεθωριασμένη, σαν να ήταν απλώς βαμμένη με χρυσόσκονη, που την ξέπλυναν τα δάκρυα.

Τρομοκρατήθηκα. Όχι τόσο για τη διαπίστωση που έκανα. Περισσότερο για το ότι άφηνα τον εαυτό μου να «αγνοεί» τα προειδοποιητικά «STOP». Για το ότι άργησα να βάλω τις σκέψεις μου στη σειρά. Άργησα να διαπιστώσω όσα έβλεπα να γίνονται γύρω μου.
Τρομοκρατήθηκα γιατί ήταν σα να βλέπω αυτό που προσπαθούσα να χτίσω με τον Γ. να γυρίζει προς τα πίσω. Σαν να πάτησε κάποιος το rewind σε μια ταινία που η πλοκή είχε φτάσει σε τέλμα και την «γυρνούσε στην αρχή» πριν την επιστρέψει απογοητευμένος στο σκονισμένο ράφι του video-club της γειτονιάς.


Για μια ακόμα φορά -ενσυνείδητα αυτή τη φορά και αγνοώντας την πιθανότητα να ξανακάνω παλιά λάθη- αποφάσισα να κλείσω τα μάτια και να κάνω τη βουτιά στο κενό. Ελπίδα μου είναι να μπορέσω να πιάσω στον αέρα -πριν πέσει και σπάσει σε χίλια κομμάτια, μικρά δάκρυα- αυτήν τη λέξη, πριν χαθεί. Και να αρχίσω την «αναστύλωση» των θεμελίων της.

Back to the basics, λοιπόν, ευχόμενος αυτήν τη φορά να χτίσω κάτι πιο σταθερό. Γιατί από μικρός είχα πιστέψει στην ιστορία ότι ο Φοίνικας αναγεννάται από τις στάχτες του.


Πόσες φορές, όμως, αντέχει μια καρδιά να τις καρφώσουν την ταμπέλα «Καμένη Γη»; Δεν το ξέρω. Θα προσπαθήσω όμως, όσο θα βλέπω λουλουδάκια να ανθίζουν μέσα από τα αποκαΐδια. Ακόμα κι αν είναι από εκείνα τα αγριολούλουδα που μεγαλώνουν μόνα τους χωρίς κανείς, ποτέ να δει τη λαμπρή φορεσιά τους, ή -χειρότερα- κάποιοι «ασυνείδητοι» ποδοπατούν (ακούγομαι σαν τη Ματίνα Μανταρινάκη; Ναι! Και, περίπου, το ίδιο απελπισμένος νιώθω).

Θα συνεχίσω. Με πιο προσεκτικό, όμως, και φοβισμένο βήμα.


Άκουσέ το... Πρόσεξέ το... [lyrics]


Αφιερωμένο...

Αφιερωμένο στα λάθη που έκανα και ποτέ δεν κατάφερα να διορθώσω.

Αφιερωμένο στον πόνο που προκάλεσα και ποτέ δεν κατάφερα να απαλύνω.

Αφιερωμένο σε όσα έχασα και ποτέ δεν διεκδίκησα ξανά.

Αφιερωμένο σε όσα θέλησα και ποτέ δεν κατάφερα να κρατήσω δικά μου.

Αφιερωμένο σε ό,τι αγάπησα και εγκατέλειψα για να μην το καταστρέψω.

Αφιερωμένο σε ό,τι εγκατέλειψα και τώρα δεν μπορώ να επιστρέψω.

Αφιερωμένο στα μαθήματα που άργησα να μάθω.

Αφιερωμένο στο ἦν, στο ἐστί, στο ἒσται...





Dido - White Flag

I know you think that I shouldn't still love you,
Or tell you that.
But if I didn't say it, well I'd still have felt it
where's the sense in that?

I promise I'm not trying to make your life harder
Or return to where we were

I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door
I'm in love and always will be

I know I left too much mess and
destruction to come back again
And I caused nothing but trouble
I understand if you can't talk to me again
And if you live by the rules of "it's over"
then I'm sure that that makes sense

I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door
I'm in love and always will be

And when we meet
Which I'm sure we will
All that was there
Will be there still
I'll let it pass
And hold my tongue
And you will think
That I've moved on....

I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door
I'm in love and always will be

I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door
I'm in love and always will be

I will go down with this ship
And I won't put my hands up and surrender
There will be no white flag above my door
I'm in love and always will be

Η Αγάπη

Με αφορμή ένα σοβαρό τσακωμό με τον Γ., κάθισα χθες το βράδυ, μόνος στο σπίτι και σκεφτόμουν τι σημαίνει για μένα η λέξη «αγάπη».

Δεν ήταν εύκολο να δώσω έναν ορισμό. Περνούσαν από το μυαλό μου φράσεις που έχουν πει κατά καιρούς διάφοροι, συναισθήματα που έχω νιώσει και εικόνες από στιγμές που έχω ζήσει. Έπρεπε όλα αυτά να τα βάλω σε μία τάξη.

Πήρα λοιπόν τα τσιγάρα και το τασάκι, ξάπλωσα και άφησα το μυαλό μου να κουραστεί…

Κατέληξα ότι δεν μπορώ να την ορίσω. Μπορώ να προσδιορίσω όσα -για μένα- χρειάζεται να υπάρχουν ώστε να την νιώσω. Κάτι σαν πυραμίδα που στην κορυφή, βασίλισσα φτιαγμένη από χρυσό είναι η αγάπη και από κάτω υπάρχουν τέσσερα διαφορετικά, απλά και καθόλου φανταχτερά στοιχεία που στηρίζουν το θρόνο της και χτίζουν από τα θεμέλια ως την κορυφή αυτό το «οικοδόμημα»:


1. Ειλικρίνεια
Απέναντι στον εαυτό σου και στον άλλο.
Να μπορείς να συζητάς ειλικρινά με τον εαυτό σου, κάνοντας την αυτοκριτική σου και αναγνωρίζοντας το ποιος είσαι, τι θέλεις, τι σκέφτεσαι, τι ελπίζεις, τι φοβάσαι, τι περιμένεις, τι απαιτείς. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να μιλάς ειλικρινά στον εαυτό σου, γιατί δείχνει ότι έχεις καταφέρει να ξεπεράσεις τους εσωτερικούς σου φόβους και τα taboo και έχεις γνωρίσει το πραγματικό σου «εγώ».
Να μπορείς να λες στον άλλο πάντα την αλήθεια. Είτε είναι όμορφη ή άσχημη. Δίνοντας του έτσι τη δυνατότητα να σε γνωρίσει. Να μάθει τα θετικά και τα αρνητικά σου. Να είναι προετοιμασμένος για το ποιον επιλέγει να έχει δίπλα του. Να μπορείς να παραδέχεσαι τις πράξεις και τις σκέψεις σου, ώστε να νιώθει ο άλλος την ασφάλεια ότι δε θα τον περιμένει μια απρόσμενη έκπληξη στη γωνία, να του αλλάξει την εικόνα που σχηματίζει για σένα και να του γκρεμίσει όσα ήλπιζε και σχεδίαζε.
Έχω ξαναμιλήσει για την ειλικρίνεια, σε άλλο μου post. Οπότε δε θα πω περισσότερα τώρα.

2. Σεβασμός
Μία αξία που δεν αποτελεί θεμέλιο λίθο μόνο για την αγάπη, αλλά σχεδόν για κάθε κοινωνική σχέση.
Να μπορείς να θεωρείς τον άλλο ισάξιο σου. Ως άνθρωπος που έχει την αξιοπρέπεια του και δεν έχει κανείς δικαίωμα να του τη μειώνει ή -χειρότερα- να του την αφαιρεί. Είτε ως συνομιλητή, είτε ως συνάνθρωπο, είτε ως τον άνθρωπο που επιλέγεις δίπλα σου. Να μπορείς να δέχεσαι όσα σου λέει και όσα κάνει, ακόμα κι αν δε συμφωνείς με αυτά. Να μπορείς να μην τον προσβάλεις με σκέψεις, λόγια ή πράξεις, αλλά να του δείχνεις τη διαφωνία σου, συμμεριζόμενος ακόμα και την αδυναμία του να καταλάβει το μέρος σου.
Να μπορείς να σέβεσαι, πέρα από τις απόψεις του, τον τρόπο ζωής του, το χρόνο του, τις επιλογές που έχει κάνει και τον χαρακτηρίζουν, χωρίς να προσδίδεις a priori «ταμπελίτσες» που ίσως τον θίγουν. Άλλωστε όλοι κάνουμε τις επιλογές μας και κάποιες από αυτές δεν είναι «άγιες». Όλοι έχουμε επιλέξει να κάνουμε κάποια λάθη και δε θα θέλαμε να τα χρησιμοποιούν εναντίον μας.
Ωστόσο το σημαντικότερο στο σεβασμό είναι να εφαρμόζεις αυτό που από μικροί μαθαίναμε στο σχολείο «μην κάνεις στον άλλο, αυτό που δε θέλεις να σου κάνουν».
Και λογικό είναι ο σεβασμός να μην μπορεί να αναπτυχθεί σε έδαφος που προηγουμένως δεν έχει καλλιεργηθεί η ειλικρίνεια. Πέρα από το αυτονόητο, ότι ένα ψέμα είναι απόδειξη πως δε σέβεσαι κάποιον, το να μην μπορείς να είσαι απόλυτα ειλικρινής σε κάποιον δείχνει ότι δεν τον θεωρείς ικανό και άξιο όσο ο «εαυτούλης» σου να δεχθεί και να κρατήσει την αλήθεια που αποκρύπτεις.
Δεν μπορείς να πεις ότι σέβεσαι κάποιον, αν δεν είσαι -πρώτα- ειλικρινής μαζί του.

3. Ενδιαφέρον
Ξεκινά από το απλό ενδιαφέρον («πώς είσαι», «τι κάνεις», «πώς τα πέρασες») και προοδευτικά αναπτύσσεται στο ενδιαφέρον για ολόκληρη τη ζωή του άλλου. Ενδιαφέρον για την υγεία του, τη διάθεση του, τα σχέδια του, τους φόβους και τις ελπίδες του. Ενδιαφέρον για οποιαδήποτε πτυχή της ζωής του. Ενδιαφέρον να μοιραστείς τις πτυχές αυτές και να συμμετέχεις σε όσες τα φτερά σου, σου επιτρέπουν να ανοιχτείς. Ενδιαφέρον που να μην περιορίζεται σε λέξεις, αλλά σε πράξεις. Χαρά για το καλό, θλίψη για το άσχημο. Προσπάθεια να πολλαπλασιάσεις τα χαμόγελα σε όμορφες στιγμές και προσπάθεια να στεγνώσεις τα δάκρυα σε άσχημες στιγμές. Ενδιαφέρον πηγαίο και αληθινό.
Και απαραίτητο για την ύπαρξη του ενδιαφέροντος είναι ο σεβασμός. Προσωπικά μου φαντάζει αδιανόητο να επικαλεστεί κάποιος ενδιαφέρον για ένα άτομο το οποίο δε σέβεται. Πέρα από ειρωνικό είναι και απόλυτα αντιφατικό.

4. Επιθυμία
Η επιθυμία να βρίσκεσαι με τον άλλο. Να θέλεις να τον βλέπεις χαρούμενο από τα λόγια και τα «έργα» σου. Να θέλεις να ξέρεις ότι είναι καλά και ότι περνάει καλά. Και ότι σε όλα αυτά μερίδιο «ευθύνης» (μεγάλο ή μικρό) έχεις κι εσύ.
Η επιθυμία να τον αγγίζεις, να τον βλέπεις, να τον νιώθεις, να του μιλάς, να τον φροντίζεις. Να είναι η «καλημέρα» σου πριν τον πρωινό καφέ και η «καληνύχτα» πριν κλείσεις τα μάτια και αγκαλιάσεις το μαξιλάρι.
Και φυσικά η επιθυμία ανθίζει μόνο με το νερό του ενδιαφέροντος. Αλλιώς μετατρέπεται σε «χυδαία, χοϊκή έλξη» και εγωιστικό «θέλω».


Συνειδητοποίησα ότι στις σχέσεις μου μέχρι τώρα προσπαθούσα να ακολουθήσω ένα-ένα τα βήματα αυτά. Να χτίζω τα θεμέλια πάνω στα οποία θα έδινα υλική μορφή στα όνειρά μου. Και διαπίστωσα επίσης πως όσες φορές κατέρρευσε το όνειρο, ήταν γιατί βιάστηκα και προχώρησα, χωρίς να βεβαιωθώ για τη σταθερότητα των προηγούμενων «σκαλιών».

Ελπίζω αυτή τη φορά να φερθώ πιο συνετά. Για μένα και για εκείνον.


Για το μωρό μου


Κι ένα post αφιερωμένο στον Γ. μου!

I miss you... I need you...


Σκέφτομαι πριν φύγω...

Και ξαφνικά η εξεταστική τελειώνει! Πάει και η τελευταία δικαιολογία που με κρατούσε στη Λάρισα...

Οι φίλοι μου, ένας-ένας μαζεύουν την «πραμάτια» τους και εγκαταλείπουν το «καυτόν άστυ» (σ.σ. Λάρισα) αφήνοντας πίσω εμένα να συμμαζέψω τα σπασμένα του χειμώνα, να ξεσκονίσω τις λαδιές που κάναμε, να αλλάξω σεντόνια για το Σεπτέμβριο που θα επιστρέψουμε, να κλειδώσω τα όμορφα και άσχημα που σημάδεψαν τη χρονιά που πέρασε και να φύγω κι εγώ με τη σειρά μου.

Κλειδοκράτορας ή τελευταίος ξεχασμένος; Όποιος από τους δύο χαρακτηρισμούς κι αν με αντιπροσωπεύει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Χαιρετάω σιγά-σιγά τους φίλους και αρχίζω να γεμίζω τις βαλίτσες μου. Και τι να βάλω μέσα; Να βάλω τα βιβλία μου που θα με συντροφεύουν όλο το καλοκαίρι; Να βάλω κανένα μαγιό μήπως και ο θεός Ποσειδώνας θυμηθεί ότι έχουμε καιρό να τα πούμε και με καλέσει για κανένα tea-party; Να βάλω τα ωραία μου τα βραδινά για καμιά «πονηρή» βολτίτσα; Να βάλω τα πρόχειρα για ένα ήσυχο καλοκαίρι στο χωριό παρέα με τις κοτούλες και τα προβατάκια και να τους αναλύω την ανθρώπινη φυσιολογία; Να βάλω τη φωτογραφία του καλού μου που θα τον ξαναδώ -καλά να είμαστε- μετά τον δεκαπενταύγουστο;

Τα σχέδια μου για το καλοκαίρι που έρχεται ήταν τελείως διαφορετικά! Προγραμμάτιζα να μείνω στη Λάρισα και να διαβάσω μέχρι τέλη Ιουλίου (ναι λοιπόν! Υπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν τις θερμοκρασίες της ερήμου) και αρχές Αυγούστου να πάω κανένα ταξιδάκι με τον καλό μου.

Λίγο όμως κάποια απρογραμμάτιστα γεγονότα, λίγο τα οικονομικά μου που αποφάσισαν να με κρεμάσουν (είμαι κι εγώ όμως! Παιδί για σπίτι! Δεν προνόησα να κάνω ένα κομποδεματάκι), λίγο τα μαθήματα που δεν κατάφερα να δώσω σε αυτήν την εξεταστική και αθροίστηκαν με τα μαθήματα του Σεπτεμβρίου. Πολύ θέλει ο άνθρωπος για να πάρει το δρόμο προς την «μητρική αγκαλιά» και τις σπιτικές ανέσεις; Που για ποια αγκαλιά μιλάμε; Μουρμούρα τύπου seven-video-net είναι (24/7), αλλά όπως και να το κάνουμε και το κλιματιστικούλι μου θα το έχω και τα καθαρά μου τα ρουχαλάκια και ένα ψυγείο που θα γεμίζει ως δια μαγείας χωρίς να χρειάζεται να τρέχω κάθε τόσο και να παριστάνω τον σκεπτόμενο άνθρωπο μπροστά στα ράφια του σούπερ μάρκετ.

Κάθε καλοκαίρι, όμως, γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Κι αυτό γιατί κάθε καλοκαίρι με φέρνει όλο και πιο κοντά στο οριστικό «αντίο» προς τα φιλαράκια μου. Βλέπεις η παρέα μου είναι σχεδόν εξολοκλήρου από άλλη σχολή. Και όταν αυτοί θα παίρνουν πτυχίο, εγώ ακόμα θα είμαι στα «μισά» και το πτυχίο μου μόνο με κιάλια θα το βλέπω, κάπου χαμένο ανάμεσα σε εξεταστικές, καλοκαίρια γεμάτα διάβασμα και χειμώνες γεμάτους τρέξιμο και υποχρεώσεις.

Και το ξέρω πως δεν τα πάω καλά με τους αποχωρισμούς. Ακόμα θυμάμαι το κλάμα που έριξα όταν αποχαιρετίσαμε τον έναν κολλητό [ήμασταν το «τρίο μπελ-κάν’το – όλα τα κάναμε :-)]. Το ξέρω πως το επόμενο καλοκαίρι θα κρύβει και τον τελευταίο αποχαιρετισμό για κάποια από τα παιδιά που μοιράζομαι την καθημερινότητα -και όχι μόνο- μαζί τους. Τα παιδιά που με έχουν δει να κλαίω, που με έχουν κάνει να γελάσω, που με έχουν εκνευρίσει και τα έχω εκνευρίσει. Που έχουμε τσακωθεί και μετά ξαναγαπηθεί.

Πόσο πολύ ήθελα να τελειώσει αυτό το εξάμηνο και να έρθει το καλοκαίρι. Γιατί τώρα το φοβάμαι; Γιατί με τρομοκρατεί αυτή η αλλαγή στις συνήθειες τις καθημερινότητας; Αφού το ξέρω πως θα είναι μόνο για ένα μήνα.
Παραλογίζομαι; Ίσως. Αλλά τους αγαπώ και θα μου λείψουν.

Και το αγόρι μου; Πού το πας αυτό το θέμα; Το αγόρι μου πότε θα το ξαναδώ; Προγραμματίζαμε να πάμε μαζί διακοπές, αλλά δυστυχώς... Μου έχει ήδη λείψει πάρα πολύ. Τουλάχιστον τώρα μιλάμε ελεύθερα στο τηλέφωνο. Όταν πάω στην «μητρική θαλπωρή» πώς θα μιλάω μαζί του, που θα έχω την Μαμά-Λαμπίρη πάνω από το ακουστικό να αποκρυπτογραφεί και να ελέγχει κάθε μου τηλεφώνημα; Πώς να της δικαιολογήσεις το «κι εγώ...» στο τέλος του τηλεφωνήματος, χωρίς να της πεις ψέματα;

Αυτά κι άλλα πολλά σκέφτομαι και έχω πέσει λίγο σήμερα.

Αύριο το προτελευταίο και την Πέμπτη το τελευταίο μάθημα. Και μετά, ο Θεός, βοηθός!

Anamorphosée

Διάβαζα ένα post στο blog του γλυκού μου του Apsoy και άκουσα ένα τραγουδάκι που είχα καιρό να ακούσω… το "Laisse le vent emporter tout" της Mylene Farmer από τη συλλογή που έβγαλέ το 1995, "Anamorphosee".

«Δεν έχω ιδέα τι λένε οι στίχοι...» έγραψε ο Apsoy, γι’ αυτό και προσπάθησα να κάνω μια όσο το δυνατόν καλύτερη μετάφραση των στίχων!

Το τραγούδι είναι απολαυστικό... άκουσέ το...





[FR]
Laisse le vent emporter tout

Mais tout ce qui s'est passé
Glisse à côté
Comme l'eau sur les joues
Rester comme ça attaché
Quand l'autre a quitté

Et tous ces mots qu'on a dit
Mots qu'on a fuit
Où sont ils allés
Rester comme ça attaché
Ne peut rien changer
Alors va

Je laisse le vent emporter tout
Laisse le vent prendre soin de tout
Je laisse le vent emporter tout
Laisse le vent prendre soin de tout

Je t'ai rêvé homme sans pied
Dieu ou névé
Ou comme un bruit doux
Là j'irai bien te chercher
J'ai tellement changé

Mais tout ce qui s'est passé
Glisse à côté
Comme l'eau sur les joues
Quand je t'ai pris par la main
C'était un matin
Bien

Je laisse le vent emporter tout
Laisse le vent prendre soin de tout
Je laisse le vent emporter tout
Laisse le vent prendre soin de nous


[GR]
Laisse le vent emporter tout
(Άφησε τον άνεμο να παρασύρει τα πάντα)

Κι όμως ό,τι έχει γίνει
Γλιστρά στη γωνία
Σαν το νερό στα μάγουλα
Μείνε έτσι, προσκολλημένος
Όταν ο άλλος έχει εγκαταλείψει

Κι όλα όσα έχουμε πει
Λέξεις που μας διέφυγαν
Που έχουν πάει;
Μείνε έτσι, προσκολλημένος
Μην μπορώντας τίποτα να αλλάξεις
Εμπρός, λοιπόν

Αφήνω τον άνεμο να παρασύρει τα πάντα
Άφησε τον άνεμο να τα γιατρέψει όλα
Αφήνω τον άνεμο να παρασύρει τα πάντα
Άφησε τον άνεμο να τα γιατρέψει όλα

Σε ονειρεύτηκα άντρα δίχως πόδια
Θεό ή “névé”
Ή σαν ήχος απαλός
Εκεί θα πηγαίνω για να σε ψάχνω
Έχω αλλάξει εντελώς

Κι όμως ό,τι έχει γίνει
Γλιστρά στη γωνία
Σαν το νερό στα μάγουλα
Όταν σε κράτησα από το χέρι
Ήταν ένα πρωινό
Καλώς

Αφήνω τον άνεμο να παρασύρει τα πάντα
Άφησε τον άνεμο να τα γιατρέψει όλα
Αφήνω τον άνεμο να παρασύρει τα πάντα
Άφησε τον άνεμο να μας γιατρέψει

Sultanlar aşkına

Κοίταξε...!

Άκουσε...!

Διάβασε...!



[EN]

For Sultan’s Sake

All the story starts like a fairy tale
Ages got old in Constantinapole
Which is the city of finished loves
A light is on and never put out

He dreams in his room alone
He asks his heart who he is in this world
He looks for the eternity in the blue waters
Stars in the sky shines for his this purpose

For sultan’s sake,wounded years
The song of castle walls,silent waves
Again waiting, loves and disappointed dreams
Castles are surrendered by the wind

This was a belief from the holy book
A mission left by the ancestors
Moon rises ,and shines again
Although the time is gone for constantinapole



[TR]
Sultanlar aşkına

Bir masal gibi başlar hikaye
Çağlar eskimiş konstantinapolde
Bitmiş aşkların sessiz şehrinde
Bir kandil yanar sönmez gecelerce

Hayaller kurar yalnız odasında
Kalbine sorar kimsin bu cihanda
Sonsuzu arar masmavi sularda
Gökte yıldızlar parlar bu uğurda

Sultanlar aşkına dilfigar yıllar
Surların şarkısı suskun dalgalar
Bekliyor yine aşklar küsmüş rüyalar
Rüzgarın ruhuna teslim hisarlar

Bir inançtı bu kudret kitabında
Bir görev bilir kalmış atalardan
Ay doğar yine parlar üzerinde
Solsa da zaman konstantinapolde.

[σημείωση: ευχαριστώ πολύ το Mert, ένα φίλο από Τουρκία, για τους στίχους και τη μετάφρασή τους]

Μαμά, πονάει ο λαιμός μου...

Οι τελευταίες μέρες με βρήκαν ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι να ψήνομαι στον πυρετό. Αρχικά στο σπίτι μου και αργότερα στην κλίνη ενός θαλάμου που ήταν μέρος κτηρίου-δωρεάς στο ΕΣΥ, που χτίσθηκε πριν ακόμα γεννηθεί η μητέρα μου.
Έπεσαν οι θερμοκρασίες και δεν άντεξα να αποχωριστώ αυτό το υπέροχο αίσθημα αποπνικτικής δυσφορίας. Οπότε αποφάσισα να πάθω μια αμυγδαλίτιδα, να ανεβάσω και ένα 40άρι, για να νιώσω ότι όλα εξακολουθούν να είναι το ίδιο αφόρητα.

Δευτέρα βράδυ, με δύο-τρεις ορούς στο χέρι μου, το θερμόμετρο να έχει κολλήσει ειρωνικά στο 39,8 κι εγώ να ψάχνω να βρω τρόπους να παρακάμψω τα κακτάκια που φύτρωσαν στο λαιμό, ώστε να πάρω τις απαραίτητες ποσότητες νερού (η επιδερμίδα χρειάζεται νερό για να είναι ενυδατωμένη και απαλή :P). Δεν βρίσκω τρόπο να σκοτώσω την ώρα μου, οπότε κρατάω ένα πρόχειρο, mini-blog στο κινητό μου. Το παραθέτω αυτούσιο:

«Ο απολογισμός μια νύχτας στο (τρελάδικο) νοσοκομείο:
1. 05.30 – ο πυρετός 39,8 και δεν υπάρχει κανένας να μου δώσει ένα γ*μ*-ponstan
2. σηκώνομαι με μετέωρο βήμα (το ένα πατάει εδώ και το άλλο στο περίπου υπολογίζει που και αν θα προσγειωθεί) να πάω στην τουαλέτα (αφού στο θάλαμο δεν υπήρχε – η κοντινότερη ήταν στο τέλος του διαδρόμου), ασυνόδευτος και συνειδητοποιώ πως οι αντρικές δεν έχουν ούτε –έστω- ένα καρφί (δεν περίμενα να βρω ειδικό άγκιστρο) για τον ορό μου. Πάω στις γυναικείες (είχα προηγουμένως εντοπίσει ένα τσιγκελάκι εκεί). «μήπως με πήραν χαμπάρι;», σκέφτομαι.
3. επιστρέφω στο θάλαμό μου. Αποφασίζω να δω λίγη τηλεόραση. Προσπαθώ να ανασηκώσω το κρεβάτι... «ποιο απ’ όλα αυτά τα σιδερικά που κρέμονται από κάτω κάνει αυτό που θέλω;»... Προσπαθώ. Δεν εγκαταλείπω. Προσπαθώ. Τελικά εγκαταλείπω! Κανένα δε λειτουργεί. Άκυρο θα μείνω ξαπλωμένος.»

Σήμερα δε μου φαίνονται και τόσο τραγικά όλα αυτά. Ούτε το πρωινό ξύπνημα στις 6 για την θερμομέτρηση και την ενδομυική στον ποπό (αχ... ακόμα πονάει λιγάκι), ούτε οι επιθέσεις στο κυλικείο (δεν κατηγορώ τη μαγείρισσα. Απλά εγώ δεν τρώω τραχανά με βραστά λαχανικά και κρεμμύδια), ούτε το τσιγάρο στα μουλωχτά, πίσω, στο κρυφό μπαλκονάκι, με τον Δ. που νοσηλευόταν δίπλα.

Ίσως μάλιστα να μου έλειψαν και λίγο (πόσο ιδρυματισμένος είμαι πια;) τα καλαμπουράκια με τις νοσηλεύτριες και τα mini-μαθήματα ΩΡΛ από τους θεράποντες γιατρούς μου.

Πάντως -κακά τα ψέματα- την υγειά μας να έχουμε και να την προσέχουμε!

Υ.Γ.1. Την εικονίτσα παραπάνω, τη ζωγράφισα σε μια από τις πολλές στιγμές που η ανία έπιανε το στυλό και έβρισκε διέξοδο σε κάτι επιδέσμους που μου έφεραν να χρησιμοποιήσω για κομπρέσες...
Υ.Γ.2.Το τραγουδάκι άσχετο. Αλλά το σιγοσφύριζα συνεχώς στο νοσοκομείο, σαν κατάδικος που σκοτώνει την ώρα του...