Οι τελευταίες μέρες με βρήκαν ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι να ψήνομαι στον πυρετό. Αρχικά στο σπίτι μου και αργότερα στην κλίνη ενός θαλάμου που ήταν μέρος κτηρίου-δωρεάς στο ΕΣΥ, που χτίσθηκε πριν ακόμα γεννηθεί η μητέρα μου.Έπεσαν οι θερμοκρασίες και δεν άντεξα να αποχωριστώ αυτό το υπέροχο αίσθημα αποπνικτικής δυσφορίας. Οπότε αποφάσισα να πάθω μια αμυγδαλίτιδα, να ανεβάσω και ένα 40άρι, για να νιώσω ότι όλα εξακολουθούν να είναι το ίδιο αφόρητα.
Δευτέρα βράδυ, με δύο-τρεις ορούς στο χέρι μου, το θερμόμετρο να έχει κολλήσει ειρωνικά στο 39,8 κι εγώ να ψάχνω να βρω τρόπους να παρακάμψω τα κακτάκια που φύτρωσαν στο λαιμό, ώστε να πάρω τις απαραίτητες ποσότητες νερού (η επιδερμίδα χρειάζεται νερό για να είναι ενυδατωμένη και απαλή :P). Δεν βρίσκω τρόπο να σκοτώσω την ώρα μου, οπότε κρατάω ένα πρόχειρο, mini-blog στο κινητό μου. Το παραθέτω αυτούσιο:
«Ο απολογισμός μια νύχτας στο (τρελάδικο) νοσοκομείο:
1. 05.30 – ο πυρετός 39,8 και δεν υπάρχει κανένας να μου δώσει ένα γ*μ*-ponstan
2. σηκώνομαι με μετέωρο βήμα (το ένα πατάει εδώ και το άλλο στο περίπου υπολογίζει που και αν θα προσγειωθεί) να πάω στην τουαλέτα (αφού στο θάλαμο δεν υπήρχε – η κοντινότερη ήταν στο τέλος του διαδρόμου), ασυνόδευτος και συνειδητοποιώ πως οι αντρικές δεν έχουν ούτε –έστω- ένα καρφί (δεν περίμενα να βρω ειδικό άγκιστρο) για τον ορό μου. Πάω στις γυναικείες (είχα προηγουμένως εντοπίσει ένα τσιγκελάκι εκεί). «μήπως με πήραν χαμπάρι;», σκέφτομαι.
3. επιστρέφω στο θάλαμό μου. Αποφασίζω να δω λίγη τηλεόραση. Προσπαθώ να ανασηκώσω το κρεβάτι... «ποιο απ’ όλα αυτά τα σιδερικά που κρέμονται από κάτω κάνει αυτό που θέλω;»... Προσπαθώ. Δεν εγκαταλείπω. Προσπαθώ. Τελικά εγκαταλείπω! Κανένα δε λειτουργεί. Άκυρο θα μείνω ξαπλωμένος.»
Σήμερα δε μου φαίνονται και τόσο τραγικά όλα αυτά. Ούτε το πρωινό ξύπνημα στις 6 για την θερμομέτρηση και την ενδομυική στον ποπό (αχ... ακόμα πονάει λιγάκι), ούτε οι επιθέσεις στο κυλικείο (δεν κατηγορώ τη μαγείρισσα. Απλά εγώ δεν τρώω τραχανά με βραστά λαχανικά και κρεμμύδια), ούτε το τσιγάρο στα μουλωχτά, πίσω, στο κρυφό μπαλκονάκι, με τον Δ. που νοσηλευόταν δίπλα.
Ίσως μάλιστα να μου έλειψαν και λίγο (πόσο ιδρυματισμένος είμαι πια;) τα καλαμπουράκια με τις νοσηλεύτριες και τα mini-μαθήματα ΩΡΛ από τους θεράποντες γιατρούς μου.
Πάντως -κακά τα ψέματα- την υγειά μας να έχουμε και να την προσέχουμε!
Υ.Γ.1. Την εικονίτσα παραπάνω, τη ζωγράφισα σε μια από τις πολλές στιγμές που η ανία έπιανε το στυλό και έβρισκε διέξοδο σε κάτι επιδέσμους που μου έφεραν να χρησιμοποιήσω για κομπρέσες...
Υ.Γ.2.Το τραγουδάκι άσχετο. Αλλά το σιγοσφύριζα συνεχώς στο νοσοκομείο, σαν κατάδικος που σκοτώνει την ώρα του...
Δευτέρα βράδυ, με δύο-τρεις ορούς στο χέρι μου, το θερμόμετρο να έχει κολλήσει ειρωνικά στο 39,8 κι εγώ να ψάχνω να βρω τρόπους να παρακάμψω τα κακτάκια που φύτρωσαν στο λαιμό, ώστε να πάρω τις απαραίτητες ποσότητες νερού (η επιδερμίδα χρειάζεται νερό για να είναι ενυδατωμένη και απαλή :P). Δεν βρίσκω τρόπο να σκοτώσω την ώρα μου, οπότε κρατάω ένα πρόχειρο, mini-blog στο κινητό μου. Το παραθέτω αυτούσιο:
«Ο απολογισμός μια νύχτας στο (τρελάδικο) νοσοκομείο:
1. 05.30 – ο πυρετός 39,8 και δεν υπάρχει κανένας να μου δώσει ένα γ*μ*-ponstan
2. σηκώνομαι με μετέωρο βήμα (το ένα πατάει εδώ και το άλλο στο περίπου υπολογίζει που και αν θα προσγειωθεί) να πάω στην τουαλέτα (αφού στο θάλαμο δεν υπήρχε – η κοντινότερη ήταν στο τέλος του διαδρόμου), ασυνόδευτος και συνειδητοποιώ πως οι αντρικές δεν έχουν ούτε –έστω- ένα καρφί (δεν περίμενα να βρω ειδικό άγκιστρο) για τον ορό μου. Πάω στις γυναικείες (είχα προηγουμένως εντοπίσει ένα τσιγκελάκι εκεί). «μήπως με πήραν χαμπάρι;», σκέφτομαι.
3. επιστρέφω στο θάλαμό μου. Αποφασίζω να δω λίγη τηλεόραση. Προσπαθώ να ανασηκώσω το κρεβάτι... «ποιο απ’ όλα αυτά τα σιδερικά που κρέμονται από κάτω κάνει αυτό που θέλω;»... Προσπαθώ. Δεν εγκαταλείπω. Προσπαθώ. Τελικά εγκαταλείπω! Κανένα δε λειτουργεί. Άκυρο θα μείνω ξαπλωμένος.»
Σήμερα δε μου φαίνονται και τόσο τραγικά όλα αυτά. Ούτε το πρωινό ξύπνημα στις 6 για την θερμομέτρηση και την ενδομυική στον ποπό (αχ... ακόμα πονάει λιγάκι), ούτε οι επιθέσεις στο κυλικείο (δεν κατηγορώ τη μαγείρισσα. Απλά εγώ δεν τρώω τραχανά με βραστά λαχανικά και κρεμμύδια), ούτε το τσιγάρο στα μουλωχτά, πίσω, στο κρυφό μπαλκονάκι, με τον Δ. που νοσηλευόταν δίπλα.
Ίσως μάλιστα να μου έλειψαν και λίγο (πόσο ιδρυματισμένος είμαι πια;) τα καλαμπουράκια με τις νοσηλεύτριες και τα mini-μαθήματα ΩΡΛ από τους θεράποντες γιατρούς μου.
Πάντως -κακά τα ψέματα- την υγειά μας να έχουμε και να την προσέχουμε!
Υ.Γ.1. Την εικονίτσα παραπάνω, τη ζωγράφισα σε μια από τις πολλές στιγμές που η ανία έπιανε το στυλό και έβρισκε διέξοδο σε κάτι επιδέσμους που μου έφεραν να χρησιμοποιήσω για κομπρέσες...
Υ.Γ.2.Το τραγουδάκι άσχετο. Αλλά το σιγοσφύριζα συνεχώς στο νοσοκομείο, σαν κατάδικος που σκοτώνει την ώρα του...