Λογοκρισία ή Ρατσισμός;

Συνέβη κάτι ασύλληπτο σήμερα.

Καθώς «περιπλανιόμουν» ανάμεσα σε πολλά blogs, το μάτι μου κοντοστάθηκε σε ένα blog. Φαινόταν να το έχει γράψει κάποιος νέος σε ηλικία, με πολλούς προβληματισμούς αλλά αρκετά προχωρημένος σε απόψεις και ιδέες.

Αποφάσισα να αφήσω comment και να προσθέσω το συγκεκριμένο άτομο και στη λίστα επαφών του msn μου. Θεώρησα ενδιαφέρον το ενδεχόμενο συζητήσεων και αναλύσεων μαζί του. Ήθελα πολύ να ακούσω την άποψή του για διάφορα θέματα. Και έτσι έπραξα.

Ενώ μιλούσαμε, λοιπόν, στο msn μου εξηγούσε ότι υπάρχουν ανώνυμοι bloggers που αφήνουν «κακεντρεχή» σχόλια στο blog. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι αυτό δεν είναι κάτι κακό και ότι στην κριτική ικανότητα του αναγνώστη επαφίεται το να κρίνει και να κρατήσει όσα σχόλια θεωρεί άξια προσοχής.

Η απάντηση δυστυχώς που πήρα, μεταξύ άλλων, περιείχε και τα εξής: «Θα σε πείραζε αν διέγραφα το σχόλιο σου; Για να μην υπάρξουν κακεντρεχή σχόλια, επειδή είσαι γκέυ. Είναι πολλοί οι κακοί που θα πουν ότι κι εγώ είμαι γκέυ»

Θα αποφύγω να χορέψω σε τεντωμένο σχοινί και να προσπαθήσω να κάνω μια υπόθεση για το άτομο που θα έλεγε κάτι τέτοιο, γι’ αυτό θα αρκεστώ μόνο στο να σχολιάσω αυτό που με έκπληξή μου διάβασα.

Πόσο οικτρό θα ήταν το να υπάρξει κάποιο αρνητικό σχόλιο απέναντι μου, απλά και μόνο γιατί είμαι γκέυ. Δεν είμαι δολοφόνος. Δεν είμαι εγκληματίας. Γκέυ είμαι. Έχω διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό (δεν θα ξεδιπλώσω όλο το αντιομοφοβικό μου ντελίριο τώρα). Για να είμαι μάλιστα ειλικρινής, είναι πολύ λίγοι αυτοί που θα έκαναν άσχημα σχόλια για τη σεξουαλική μου ταυτότητα. Και (από προσωπική εμπειρία) έχω διαπιστώσει πως είναι οι ίδιοι που θα ενοχλούνταν αν «ο κόσμος» γνώριζε ότι συναναστρέφονται έναν γκέυ.

Είναι η πρώτη φορά που λογοκρίνομαι. Δε μου έχει τύχει ξανά παρόμοιο περιστατικό και οφείλω να ομολογήσω ότι με σόκαρε λίγο. Ακόμα και στην προσωπική μου ζωή έχω εκμυστηρευθεί την «ιδιαιτερότητά» μου σε πολλά άτομα και μιλάω ελεύθερα, δίχως να τυγχάνω λογοκρισίας από κανέναν. Ίσως γιατί τα άτομα που επέλεξα να γνωρίζουν για μένα είναι άτομα που δίνουν προσοχή στο περιεχόμενο όσων λέω και όχι στο ότι τα λέει ένας γκέυ. Ίσως γιατί τα άτομα αυτά προσέχουν πως συμπεριφέρομαι απέναντι τους και όχι από το τι κάνω στο κρεβάτι μου. Ίσως γιατί είχα την εντύπωση πως ο κόσμος γύρω μου έχει αρχίσει να αλλάζει και πως είναι λίγα τα άτομα που φοβούνται τους ανθρώπους.

Ίσως τελικά να κάνω και λάθος. Το γεγονός ότι εγώ είμαι γκέυ ίσως να φοβίζει. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον βάσιμο λόγο, αλλά πολλά μπορεί να πλάσει ο ανθρώπινος νους. Περιβάλλον, εκπαίδευση, κοινωνικά πρότυπα, υποδαυλιζόμενος ρατσισμός για την εξυπηρέτηση κοινωνικών συμφερόντων... Και πάλι η απάντησή μου είναι «δεν γνωρίζω». Ίσως κάτι από όλα αυτά, ίσως και όλα μαζί, ίσως και άλλα περισσότερα...

Εν κατακλείδι, το comment το διέγραψα για λόγους ευθιξίας. Το post όμως αυτό θέλω να παραμείνει για πολύ καιρό. Να μου θυμίζει ότι αν η νεολαία της χώρας αυτής είναι τόσο πίσω, τότε -μάλλον- έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας ακόμα...


Έναν χάρτη, παρακαλώ...


Τους τα είπε έξω απ' τα δόντια! Μπράβο κοπέλα μου!

Ξεχασμένο στη σκόνη

Κάτι που είχα γράψει πριν από χρόνια, όταν ακόμα ανακάλυπτα την ταυτότητά μου:






Κι όμως καθόμουν μονάχος κι έκλαιγα,
Στη βροχή εκείνη που πλημμύριζε τα όνειρα μου τα παιδικά,
Τα πρόσωπα από το άλμπουμ το οικογενειακό, τώρα ξένα κι απόμακρα
Κι εκείνοι που η αγάπη τους με στήριζε, τώρα πονάνε το μέσα μου

Η ζωή μου με αρχή το ψέμα
Και το τέλος της, άγνωστο και ψεύτικο κι αυτό
Μήτρα φόβου με γέννησε
Και το στόμα μου ασφάλισε, παθητικά για πάντα

Η επανάσταση, λέξη άγνωστη από της ζωής το βιβλίο
Και ο κλεφτοπόλεμος, παιχνίδι ανάσας ζωτικής
Εκείνοι που αγάπησα, με κλαίνε
Κι όσους πόνεσα, τώρα με πονάνε περισσότερο

Το λάθος με βασίλευε
Και κάθε μου σωστό, έσβηνε στη σκιά παλιών σφαλμάτων
Υποσχέσεις, υποχρεώσεις και όνειρα, για μια ζωή που ποτέ δε θα γίνει δική μου
Μια ζωή που μου όρισαν να ζήσω, να αρχίσω και να τελειώσω, γιατί πρέπει

Μια αλήθεια, τόσο μακρινή, είναι εδώ
Μια αγάπη, που τα πως και τα γιατί του κόσμου θα πεθάνουν
Μια ζωή κρυμμένη στη σκιά του ψέματος
Και οι φίλοι, θεμέλια στην άμμο

Ποια αλήθεια είναι πιο αληθινή απ’ όλες;
Και πιο ψέμα πιο μεγάλο;
Ποια αγάπη συγχωρεί πιο εύκολα;
Και ποια απόρριψη οδηγεί στη λήθη;

Η αλήθεια, λένε, πονάει. Όμως δεν λένε ποιον
Η αποκάλυψη τυφλώνει. Όπως και το μίσος
Μια ζωή μέσα στην άλλη
Να ζητά αυτά που είναι δικά της

Ένα προσωπείο για τον κόσμο
Να κρύβει την ασχήμια του άνθους της ψυχής μου
Κι ένα προσωπείο για μένα
Να κρύβει τα δάκρυα μου σε χαμόγελα ευτυχίας

Με το βλέμμα στο θεό, κοιτάζω μόνο την κρυψώνα του
Στη φωλιά του απομονωμένος, πίσω από τα αστέρια
Χαμογελάει κουνώντας των γραμμένων τα ζάρια
Κι η εγκατάλειψη πνίγει κάθε μου ανάσα

Θέλω να βγω και να φωνάξω
Να λουστώ στα δάκρυα μου τα λυτρωτικά
Να σπάσω κάθε αλυσίδα που πίσω με κρατά
Να φύγω, να χαθώ

Όμως η αδυναμία είναι πιο δυνατή από τη θέληση
Και η συνήθεια, αρρώστια ανίατη
Ο φόβος, σύμμαχος κι εχθρός
Στον ιστό του με έχει φυλακίσει