Κάτι που είχα γράψει πριν από χρόνια, όταν ακόμα ανακάλυπτα την ταυτότητά μου:Κι όμως καθόμουν μονάχος κι έκλαιγα,
Στη βροχή εκείνη που πλημμύριζε τα όνειρα μου τα παιδικά,
Τα πρόσωπα από το άλμπουμ το οικογενειακό, τώρα ξένα κι απόμακρα
Κι εκείνοι που η αγάπη τους με στήριζε, τώρα πονάνε το μέσα μου
Η ζωή μου με αρχή το ψέμα
Και το τέλος της, άγνωστο και ψεύτικο κι αυτό
Μήτρα φόβου με γέννησε
Και το στόμα μου ασφάλισε, παθητικά για πάντα
Η επανάσταση, λέξη άγνωστη από της ζωής το βιβλίο
Και ο κλεφτοπόλεμος, παιχνίδι ανάσας ζωτικής
Εκείνοι που αγάπησα, με κλαίνε
Κι όσους πόνεσα, τώρα με πονάνε περισσότερο
Το λάθος με βασίλευε
Και κάθε μου σωστό, έσβηνε στη σκιά παλιών σφαλμάτων
Υποσχέσεις, υποχρεώσεις και όνειρα, για μια ζωή που ποτέ δε θα γίνει δική μου
Μια ζωή που μου όρισαν να ζήσω, να αρχίσω και να τελειώσω, γιατί πρέπει
Μια αλήθεια, τόσο μακρινή, είναι εδώ
Μια αγάπη, που τα πως και τα γιατί του κόσμου θα πεθάνουν
Μια ζωή κρυμμένη στη σκιά του ψέματος
Και οι φίλοι, θεμέλια στην άμμο
Ποια αλήθεια είναι πιο αληθινή απ’ όλες;
Και πιο ψέμα πιο μεγάλο;
Ποια αγάπη συγχωρεί πιο εύκολα;
Και ποια απόρριψη οδηγεί στη λήθη;
Η αλήθεια, λένε, πονάει. Όμως δεν λένε ποιον
Η αποκάλυψη τυφλώνει. Όπως και το μίσος
Μια ζωή μέσα στην άλλη
Να ζητά αυτά που είναι δικά της
Ένα προσωπείο για τον κόσμο
Να κρύβει την ασχήμια του άνθους της ψυχής μου
Κι ένα προσωπείο για μένα
Να κρύβει τα δάκρυα μου σε χαμόγελα ευτυχίας
Με το βλέμμα στο θεό, κοιτάζω μόνο την κρυψώνα του
Στη φωλιά του απομονωμένος, πίσω από τα αστέρια
Χαμογελάει κουνώντας των γραμμένων τα ζάρια
Κι η εγκατάλειψη πνίγει κάθε μου ανάσα
Θέλω να βγω και να φωνάξω
Να λουστώ στα δάκρυα μου τα λυτρωτικά
Να σπάσω κάθε αλυσίδα που πίσω με κρατά
Να φύγω, να χαθώ
Όμως η αδυναμία είναι πιο δυνατή από τη θέληση
Και η συνήθεια, αρρώστια ανίατη
Ο φόβος, σύμμαχος κι εχθρός
Στον ιστό του με έχει φυλακίσει