«Μπήκα χτες το βράδυ στο σπίτι. Ήταν εκεί (το αγόρι του), γιατί τα φώτα ήταν ανοιχτά. Πήγα προς το δωμάτιο μας. Προσπάθησα να κάνω όσο το δυνατόν λιγότερο θόρυβο, γιατί ήταν αργά και δεν ήθελα να τον ξυπνήσω. Πριν ανοίξω την πόρτα, κοντοστάθηκα. Τον άκουσα που μιλούσε στο τηλέφωνο και δεν ήθελα να τον τρομάξω. Τον άκουσα: «Καληνύχτα! Θα τα πούμε αύριο! Εντάξει νινί μου;» Άκουσα καλά; Μήπως δεν άκουσα σωστά; Μήπως είπε κάτι άλλο;»
Και κάπως έτσι κατέρρευσε μπροστά του ένα παλάτι που είχε χτίσει. Ούτε από τη ριπή ενός ανέμου, ούτε από το κτύπημα ενός κεραυνού. Κατέρρευσε από μια απλή φράση «νινί μου». Αυτή η τόσο όμορφη φράση που άλλες φορές τον έκανε να νιώθει ότι πετάει στα ουράνια, τώρα του έδενε αλυσίδες σιδερένιες, σκουριασμένες από τα δάκρυα που θα ακολουθήσουν. Τον κρατούσε τόσο δυνατά στη γη που ένιωθε πως δεν είχε πλέον ανάστημα. Πως ήταν ένα με τη θεμέλια ουσία αυτού του κόσμου. Ένα με το νεκρό χώμα.
Πώς μπορεί μια λέξη να μας δημιουργήσει τόσα πολλά συναισθήματα! Πώς μπορεί μια κατάσταση να μας δημιουργήσει τόσα πολλά συναισθήματα! Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να μας δημιουργήσει τόσα πολλά συναισθήματα! Πώς μπορεί ένα ψέμα να μας δημιουργήσει τόσα πολλά συναισθήματα!
Περισσότερο ή λιγότερο όλοι μας επιλέγουμε το ψέμα. Άλλοι απλά κλείνουμε τα μάτια και δε θέλουμε να το δούμε και άλλοι απλά το δημιουργούμε γύρω μας για να κρύψουμε τις ανομίες μας. Πάντως κάποια στιγμή στη ζωή μας όλοι έχουμε περάσει και από τις δύο καταστάσεις.
Γιατί όμως να κλείσεις τα μάτια και να ορμήσεις με φόρα πάνω σε ένα σκληρό, πέτρινο τοίχο; Πάνω στο ψέμα.
Γιατί έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε πως μας σκέφτονται. Πως μας νοιάζονται. Πως μας αγαπούν. Και όταν τα πράγματα γύρω μας ουρλιάζουν πως αυτό παύει να ισχύει, όταν οι καταστάσεις τσιρίζουν μέσα στο μυαλό μας, εμείς απλά κλείνουμε μάτια και αυτιά, κάνουμε το σταυρό μας και τρέχουμε! Τρέχουμε με φόρα να γλιτώσουμε από τη λογική που τριβολίζει το μυαλό και ορμάμε στο ψέμα.
Η αλήθεια πονάει. Πονάει τόσο που επιλέγουμε να πληγωθούμε μόνοι μας κι ας ανοίξουμε πληγές που θα αργήσουν περισσότερο να γιατρευτούν. Κερδίζουμε χρόνο. Χρόνο για να προετοιμαστούμε για τον πόνο. Λες και μπορούμε να το κάνουμε. Χτίζουμε τείχη προστατευτικά γύρω μας, φτιαγμένα από την πιο λεπτοφυή και σαθρή ουσία που έπλασε η φύση. Το ψέμα. Και όταν τα τείχη αυτά προσβληθούν από την αλήθεια -που αργά ή γρήγορα θα έρθει-, πονάμε.
Είναι άραγε τόσο κουτό όσο ακούγεται; Ίσως! Το σίγουρο είναι πως κάποιες φορές είναι η μόνη λύση. Όταν κάποιες στιγμές έχεις τόσο μεγάλη ανάγκη να έχεις δίπλα σου κάποιον. Κάποιον άλλο πέρα από τον σκληρό καθρέφτη που βλέπει μόνο τα πάθη και τα λάθη σου, τότε ίσως και να επιλέξεις το ψέμα. Όπιο. Ναρκωτικό. Καταπραϋντικό. Εθιστικό. Σκληρό. Κακό. Βίαιο. Κι όμως τόσο γλυκό. Τόσο γλυκό που καμιά φορά μας μεθάει η γεύση του και ξεχνάμε ότι είναι ψεύτικο.
Από την άλλη, για ποιο λόγο να κρύψεις τις ανομίες σου; Για ποιο λόγο να φτιάξεις ένα διάφανο κουκούλι από ψέμα και να τις φυλάξεις μέσα; Αφού το ξέρεις πως αργά η γρήγορα θα αποκαλυφθούν. Και, κατ’ αρχάς, για ποιο λόγο να κρύψεις αυτό που συνειδητά κάνεις; «για να μην πληγώσω τον άλλο» «για να του το πω όταν είμαι έτοιμος» «δεν είμαι σίγουρος» «ίσως να κάνω λάθος»
Ποιον προσπαθείς να κοροϊδέψεις; Αν όχι τον ίδιο σου τον εαυτό, τότε ποιον; Αν υπήρξε λόγος να δημιουργηθεί ένα ψέμα, ο λόγος αυτός μάλλον είναι πολύ δυνατός ώστε να αφήνει μέσα μας αμφιβολίες.
Η φράση που κάποτε άκουσα από μια φίλη «όταν τα έκανε δεν ντρεπόταν;» κρύβει μια μεγάλη ποσότητα αλήθειας μέσα της. Για ποιο λόγο να δημιουργήσουμε ένα ψέμα; Αν όλα μέσα μας έχουν τελειώσει, τότε ποιος ο λόγος να συνεχίζουμε να κατοικούμε στο ίδιο κάστρο. Τη στιγμή μάλιστα που εμείς οι ίδιοι οπλίζουμε τους πολιορκητικούς στρατούς γύρω του με όπλα δυνατά, όπως το ψέμα;
Κι αν, έχουμε μετανιώσει για μια στιγμή αδυναμίας, τότε ποιος ο λόγος να δημιουργήσουμε ένα ψέμα, αντί να παραδεχτούμε το λάθος μας και να δεχτούμε τις συνέπειες. Σχεδόν πάντα είναι από πριν γνωστές και αποτελούν μέρος τις διαδικασίας λήψης της απόφασης.
Τελικά ο Α. επέλεξε να μην κλείσει τα μάτια! Επέλεξε να πονέσει, αλλά να πάρει αυτό που του άξιζε. Μια εξήγηση κι ένα τέλος. Ένα τέλος που σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Πτωχή σε ψέματα και πλούσια σε ανακαλύψεις, εμπειρίες και ταξίδι στην αναζήτηση.
Γλυκέ μου Α, σου αφιερώνω το τραγούδι που άκουγα όσο έγραφα αυτό το post.