Πίσω λοιπόν ξανά από την οθόνη του υπολογιστή, να γράφω όσα προλαβαίνει η σκέψη να κρατήσει στο κόσκινο της από τον άνεμο της φαντασίας.Το πρωί ξύπνησα –για μια ακόμα φορά- κουρασμένος. Είχα συμπληρώσει περισσότερες από τις οκτώ ώρες που συστήνει ο γιατρός, για να κάνουμε μια σφριγηλή επιδερμίδα και να φύγουν οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια. Κι όμως εγώ ξύπνησα κουρασμένος. Ακολούθησα την ίδια ρουτίνα που ακολουθώ κάθε πρωί. Παντοφλίτσες, μπάνιο, δοντάκια (ως τυπικός γκέι δίνω ιδιαίτερη σημασία στην υγιεινή του στόματος), μετά κουζίνα, ποτήρι, νερό, μια γεμάτη κουταλιά καφέ, γάλα και πάγος (ζάχαρη; Όχι! Για κάποιον περίεργο λόγο, ο λάτρης της σοκολάτας που γράφει αυτό το post δεν βάζει ποτέ ζάχαρη στον καφέ του. Ίσως το κάνει για να απολαύσει περισσότερο τη γεύση του καφέ. Ίσως το κάνει για να καταφέρει να νιώσει τη γεύση του καφέ που πλέον του φαίνεται κάτι φυσικό –αχ, εξάρτηση-. Ίσως να το κάνει για να δημιουργεί στον εαυτό του την ψευδαίσθηση ότι έτσι «αποφεύγει» κάποιες περιττές θερμίδες)
Κάθισα λοιπόν στον υπολογιστή, άναψα τσιγάρο και άνοιξα την playlist με τίτλο “Mylene Farmer”. Το πρώτο τραγούδι που ξεκίνησε να παίζει ήταν κάποιο που είχα ακούσει εδώ και καιρό, το είχα χορέψει, το είχα μάθει κι όμως δεν είχα κάτσει ποτέ να το προσέξω και να νιώσω τι προσπαθεί να μου πει.
“Nager dans les eaux troubles” – κάτι μας είπες τώρα κυρα-Farmer. Και ποιος δεν έχει προβλήματα; Και ποιος δεν κολυμπάει σε ταραγμένα νερά. Μάθαμε όλοι να λέμε ότι έχουμε δυσκολίες και να γκρινιάζουμε. Κι εμένα ποτέ δε μου φτάνουν τα χρήματα. Κι εμένα η πορεία μου στη σχολή συντηρείται σε οριακό επίπεδο. Κι εμένα οι φίλοι μου έχουν τα προβλήματα τους και τα μοιράζονται μαζί μου. Αλλά δε λυγίζω. Αυτό είναι πολύ εύκολο! Να τα παρατήσω και να αρχίσω να γκρινιάζω. Τι; Να περιμένω να ακούσω παρακάτω;
“Attendre ici la fin” – Ε όχι, δε θα γίνω και πεσιμιστής! Όσο έχει νερό το ποτήρι, εγώ θα το βλέπω μισογεμάτο!
“Pourtant, je voudrais retrouver l'innocence” – Ψάξε μέσα σου. Κάπου εκεί θα κρύβεται…
Α! Κυρα-Farmer σε βλέπω τελείως απρόθυμη να αλλάξεις τα πράγματα γύρω σου! Γιατί; Σου αρέσει αυτό που συμβαίνει; Να περιμένω κι άλλο να ακούσω παρακάτω; Πόσο ακόμα; Μόλις ξύπνησα, με την τσίμπλα στο μάτι, να περιμένω κι άλλο; Τι έχεις να μου πεις που δεν το ξέρω; Καλά! Καλά! Μη με μαλώνεις! Θα περιμένω…
Tout est chaos
A côté
Tous mes idéaux: des mots
Abimés...
Je cherche une âme, qui
Pourra m'aider
Je suis
D'une génération désenchantée,
Désenchantée
Ντρέπομαι! Είχες απόλυτο δίκιο! Γύρω μου όλα είναι χάος. Όλοι γύρω μου δημιουργούν ένα χάος. Εγώ το δημιουργώ το χάος. Πατάω σε λάθος ιδανικά. Όσα έθεσα για τον εαυτό μου ως «αρχές» είναι μόνο λόγια. Πόσα από αυτά πραγματικά κρατώ σαν ιερά; Ίσως και κανένα να μην έμεινε -έστω κι αν ήταν για μια και μόνο στιγμή- απαραβίαστο. Κι όμως πιστεύω ακόμα ότι μπορώ να τα καταφέρω. Μέχρι να έρθει ένα από εκείνα τα βράδια που θα καταρρεύσω πάλι και θα καταρρεύσουν μαζί μου και όλα μου τα πιστεύω. Ένα από εκείνα τα βράδια που θα τρέξω στον Άγγελο, τον κολλητό, τον αδερφό, σαν παιδάκι και θα του πω όσα ήδη γνωρίζει κι αυτός. Θα του πω πως πιστεύω σε ψεύτικα όνειρα και σαθρές ελπίδες και θα αφήσω τα δάκρυα να κυλήσουν. Ένα από εκείνα τα βράδια που θα νιώσω πως πραγματικά ανήκω σε μια “génération désenchantée”.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί μέσα σε μια στιγμή αφήνω να καταρρεύσει ό,τι με κρατάει όρθιο και μου δίνει δύναμη να στηρίζω τον εαυτό μου και τους φίλους μου; Χτίζω πάνω στην άμμο; Χτίζουμε όλοι μας πάνω στην άμμο; Ή απλώς είναι μια ανάγκη να μηδενίσουμε και να ορίσουμε καινούριος στόχους; Κι όμως, κάθε φορά ορίζω τους ίδιους στόχους. Δίνω στον εαυτό μου τις ίδιες ελπίδες και προχωρώ με τα ίδια βέλη στην φαρέτρα μου.
Αν ήταν τόσο λάθος όλα αυτά, νομίζω πως σε κάποια κρίση εξυπνάδας θα αναγνώριζα το λάθος μου και θα τα άλλαζα. Ίσως να είναι αυτά που πραγματικά θέλω, απλά ξεχνάω πως όσο πιο όμορφο είναι αυτό που ζητάς, τόσο πιο δύσκολα το αποκτάς. Καταρρέω γιατί κουράζομαι να πολεμάω. Κανένας πολεμιστής δεν είναι αλώβητος. Όλοι χρειάζονται να σταματήσουν για λίγο. Να κλάψουν, να σιωπήσουν και μετά να συνεχίσουν. Μέχρι να κατακτήσουν την Τροία τους ή να βρουν την Ιθάκη τους. Και ακόμα δυσκολότερο γι’ αυτούς τους «ανόητους» σαν κι εμένα που θέτουν ταυτόχρονα και τους δύο στόχους.
Και βλέπω γύρω μου πως σχεδόν όλοι αντιμετωπίζουν μέσες άκρες τα ίδια προβλήματα. Σχολή, έρωτας, χρήματα. Είμαι λοιπόν αναγκασμένος να είμαι désenchantée επειδή έτσι είναι και η génération από την οποία προέρχομαι;
Αυτό λοιπόν θέλεις να με βάλεις να σκεφτώ, γλυκιά μου Mylene; Να με κάνεις να δω το πρόβλημα από την χειρότερη του πλευρά, για να το καταλάβω και να το παλέψω; Και όλο αυτό μέσα από ένα «ζωντανό» bit-άκι, που γουστάρω να χορεύω τρελά;
Σ’ ευχαριστώ! Με έβαλες να σκεφτώ κάποια πράγματα που περνούσαν μέσα στο μυαλό μου, σαν χάρτινα καραβάκια, αλλά έλιωναν πριν προλάβω να τα καταλάβω. Τώρα κατάλαβα γιατί κάθε πρωί ξυπνάω κουρασμένος. Τώρα κατάλαβα γιατί πάντα θέλω περισσότερα. Τώρα κατάλαβα γιατί ποτέ δεν είπα «μου φτάνω». Γιατί όσα έχω τα αφήνω να περνούν, χωρίς να βάζω όλο μου το είναι για να τα κάνω πολύτιμα, πρώτα για μένα και μετά για τους ανθρώπους που τα μοιράζομαι. Γιατί περιμένω να μου δώσουν για να γεμίσω εσωτερικά, χωρίς να χτίζω μέσα μου. Όχι λοιπόν! Δεν θα μου επιτρέψω να καταλήξω désenchantée! Δε θα αφήσω τα πράγματα γύρω μου να οδεύουν προς το χάος! Όχι όσο περνάει από το χέρι μου.
[…]
Πολλή φιλοσοφία για σήμερα. Τελείωσε και ο καφές και στο τασάκι μετράω έξι τσιγάρα.
Ώρα για διάβασμα!
Υ.Γ.: Εγώ πότε θα ανήκω στους τυχερούς που παρακολούθησαν μια συναυλία σου; Να κουνήσω κι εγώ τη δική μου σημαία, στο ρυθμό της μουσικής σου!