Πρωινό ξύπνημα στις 14.30. Σηκώνομαι, δοντάκια, ματάκια, λίγο σαπούνι προσώπου. Μετά κουζίνα, ποτήρι, μια κουταλιά καφέ σε λίγο νερό, «βζζζζζζζζζ», πάγος και νερό. Κάθομαι για την πρωινή μου ενημέρωση στο internet. Ξύπνησα και ένιωθα τόσο ασφαλής. Όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες είχαν φέρει τα πάνω κάτω μέσα μου και είχαν κάνει αυτήν την καθημερινή ρουτίνα να μοιάζει με «χαμένη αθωότητα».
Διαβάζω για αστυνομικούς που ξυλοφορτώνουν αλλοδαπούς και γυρίζουν βίντεο, επηρεασμένοι από τις Hollywood-ιανές υπερπαραγωγές.
Διαβάζω για άλλους αστυνομικούς που πυροβολούνται μεταξύ τους, γιατί οι συνάδελφοί τους τους έκλεψαν το σενάριο.
Διαβάζω για άρρωστους παπάδες, που νοσηλεύονται με βασιλικές ανέσεις και τους επισκέπτονται παγώνια με πλουμιστά φτερά, τη στιγμή που το ποίμνιο το οποίο «υπηρετούν» καρδιοχτυπά και …προσεύχεται να μη χρειαστεί να βρεθεί σε νοσοκομείο και καταλήξει παραπεταμένο σε κανένα ράντσο.
Διαβάζω για κόμματα, ψαλίδες και «λαϊκή ετυμηγορία» και νιώθω ότι η γνώμη μου έχει μεγαλύτερη αξία στην κάλπη μιας εταιρίας δημοσκοπήσεων παρά τη στιγμή που ασκώ τα «δημοκρατικά μου δικαιώματα».
Διαβάζω για υπουργούς και «μπράβους», που μένουν ελεύθεροι (είπαμε, τα διωκτικά όργανα είναι απασχολημένα με την κινηματογράφηση των υπερπαραγωγών τους).
Διαβάζω για παραδικαστικά κυκλώματα και γιατρούς που η «ηθική» τους δεν τους επιτρέπει να εκμεταλλευθούν το λειτούργημά τους και να πάρουν φακελάκια και γι’ αυτό το ρίχνουν στην τοκογλυφία.
Το βλέπω μόνο εγώ ή όλοι γύρω μου έχουν αρχίσει να τρελαίνονται; Μήπως η χαμένη αθωότητα στην οποία ήθελα να επιστρέψω με τον καφέ και το τσιγάρο, πίσω από την οθόνη του υπολογιστή, τελικά είναι ένα μεγάλο τσίρκο, με πρωταγωνιστή την ύπουλη κακία, την ατιμώρητη και επιτρεπόμενη διαφθορά; Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Πόσοι από τους πρωταγωνιστές όλων αυτών, την ώρα του σχολικού μαθήματος που μας έλεγαν «μην κάνεις στον άλλο ό,τι δε θέλεις να σου κάνουν» ήταν στις τουαλέτες και κάπνιζαν; Πόσο δύσκολο είναι να χτίσεις τα παλάτια σου, χωρίς να κλέβεις από τα παλάτια των άλλων;
Αρκετά διάβασα για σήμερα. Καλύτερα να βάλω ένα τραγουδάκι και να γυρίσω στον δικό μου κόσμο. Πες με ονειροπόλο. Πες με κουτό που δε θέλω να βλέπω την πραγματικότητα. Αλλά αν πρέπει να παίξω με τέτοιους κανόνες, τότε καλύτερα να μείνω εκτός παιχνιδιού.
Διαβάζω για αστυνομικούς που ξυλοφορτώνουν αλλοδαπούς και γυρίζουν βίντεο, επηρεασμένοι από τις Hollywood-ιανές υπερπαραγωγές.
Διαβάζω για άλλους αστυνομικούς που πυροβολούνται μεταξύ τους, γιατί οι συνάδελφοί τους τους έκλεψαν το σενάριο.
Διαβάζω για άρρωστους παπάδες, που νοσηλεύονται με βασιλικές ανέσεις και τους επισκέπτονται παγώνια με πλουμιστά φτερά, τη στιγμή που το ποίμνιο το οποίο «υπηρετούν» καρδιοχτυπά και …προσεύχεται να μη χρειαστεί να βρεθεί σε νοσοκομείο και καταλήξει παραπεταμένο σε κανένα ράντσο.
Διαβάζω για κόμματα, ψαλίδες και «λαϊκή ετυμηγορία» και νιώθω ότι η γνώμη μου έχει μεγαλύτερη αξία στην κάλπη μιας εταιρίας δημοσκοπήσεων παρά τη στιγμή που ασκώ τα «δημοκρατικά μου δικαιώματα».
Διαβάζω για υπουργούς και «μπράβους», που μένουν ελεύθεροι (είπαμε, τα διωκτικά όργανα είναι απασχολημένα με την κινηματογράφηση των υπερπαραγωγών τους).
Διαβάζω για παραδικαστικά κυκλώματα και γιατρούς που η «ηθική» τους δεν τους επιτρέπει να εκμεταλλευθούν το λειτούργημά τους και να πάρουν φακελάκια και γι’ αυτό το ρίχνουν στην τοκογλυφία.
Το βλέπω μόνο εγώ ή όλοι γύρω μου έχουν αρχίσει να τρελαίνονται; Μήπως η χαμένη αθωότητα στην οποία ήθελα να επιστρέψω με τον καφέ και το τσιγάρο, πίσω από την οθόνη του υπολογιστή, τελικά είναι ένα μεγάλο τσίρκο, με πρωταγωνιστή την ύπουλη κακία, την ατιμώρητη και επιτρεπόμενη διαφθορά; Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Πόσοι από τους πρωταγωνιστές όλων αυτών, την ώρα του σχολικού μαθήματος που μας έλεγαν «μην κάνεις στον άλλο ό,τι δε θέλεις να σου κάνουν» ήταν στις τουαλέτες και κάπνιζαν; Πόσο δύσκολο είναι να χτίσεις τα παλάτια σου, χωρίς να κλέβεις από τα παλάτια των άλλων;
Αρκετά διάβασα για σήμερα. Καλύτερα να βάλω ένα τραγουδάκι και να γυρίσω στον δικό μου κόσμο. Πες με ονειροπόλο. Πες με κουτό που δε θέλω να βλέπω την πραγματικότητα. Αλλά αν πρέπει να παίξω με τέτοιους κανόνες, τότε καλύτερα να μείνω εκτός παιχνιδιού.
Λίγο χώμα, παρακαλώ, να χώσω μέσα το κεφάλι μου και το κακό θα περάσει... Δε θα περάσει;