«…ξυπνητήρι μικρό, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ!», λένε σε ένα σουξεδάκι τους τα στρουμφάκια. Τι άχαρο και σκληρό να ξυπνάς από τόσο νωρίς. Ειδικά όταν είσαι λάτρης των ονείρων. Όταν κι εσύ - σαν άλλος κυρ-Αντώνης - μέσα από τα όνειρα σου περιμένεις να ξεχάσεις όσα σε κουράζουν. Όσα σε φθείρουν κάθε μέρα. Ένα όνειρο είναι πάντα μια ανανέωση.Όταν είναι ευχάριστο, ξυπνάμε ευδιάθετοι, γεμάτοι ζωντάνια. Ανοίγουμε τα μάτια και λέμε από μέσα μας «σήμερα θα το κάνω πραγματικότητα». Κι ας γνωρίζουμε ότι λίγα μόνο όνειρα έχουν την μαγική ιδιότητα of coming true.
Όταν πάλι είναι εφιάλτης, μας ξυπνάει λαχανιασμένους και ιδρωμένους. Αλλά οι αισθήσεις μας είναι όλες σε εγρήγορση, έτοιμες να «πιάσουν» την παραμικρή υποψία συναισθήματος στον αέρα. Πόσο πολύτιμο είναι κι αυτό. Να νιώθεις. Να νιώθεις τα πάντα, σε όλη τους την έκταση. Ξεχνάμε να το κάνουμε συχνά αυτό.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που για άλλο λόγο μισούμε το ξυπνητήρι μας; Τι γίνεται στην περίπτωση που το προηγούμενο βράδυ, έχεις ρυθμίσει του ξυπνητήρι σου στις 07.00, για να μπορέσεις να σηκωθείς νωρίς, να ξυπνήσεις το αγόρι σου που πρέπει να πάει στη σχολή του κι εσύ να πρέπει να διαβάσεις για το μάθημα που δίνεις στις 13.00. Και ξαφνικά ανοίγεις τα μάτια και έχεις συνειδητοποιήσει ότι το ξυπνητήρι σου κουράστηκε κάθε πρωί να ακούει κατάρες και μουρμουρητά για το πόσο «άχαρο» και «σκληρό» είναι και αποφάσισε να σου χαρίσει μερικές ώρες ύπνου ακόμα, για να σε «καλοπιάσει». Ή τουλάχιστον έτσι λέει.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι εσύ σαν «σκληρός» και «άκαρδος» αφέντης, το είχες τόσες μέρες/ μήνες να δουλεύει ακούραστο για σένα, να μετράει τις ώρες και τα λεπτά και δε νοιάστηκες να του αλλάξεις μια φορά την μπαταρία. Και ξαφνικά …απεργία!
Ένα ξυπνητήρι… με κάνει να σκεφτώ τόσα πολλά! Είμαι τόσο αχάριστος που έχω τη ζωή μου. Που έχω τις υποχρεώσεις μου, το άγχος μου, τη σχολή μου, τα «πρέπει» μου. Πόσες φορές ευχήθηκα από μέσα μου «να μπορούσα να πάω, έστω για λίγο στη Χώρα του Ποτέ, να ζήσω ξένοιαστος». Γιατί το έκανα; Γιατί είχα κουραστεί να τρέχω πίσω από ένα ξυπνητήρι που σαν κέρβερος του χρόνου και της ζωής μου διαφεντεύει όλη μου την ημέρα.
Κι όμως, το αγαπώ τόσο πολύ αυτό το μικρό μαύρο κουτάκι που κάθε πρωί βάζει τις τσιρίδες για να μου θυμίσει πως πρέπει να ζήσω στο εδώ και στο τώρα. Η ζωή μου είναι εδώ και όλα όσα «πρέπει» να κάνω είναι επιλογές μου για να χτίσω την επόμενη μέρα. Για να χτίσω όσα ποθώ και χρειάζομαι. Αυτό που πραγματικά «μισώ» είναι ο εαυτός μου! Που ζητάει τόσα πολλά από μένα! Που περιμένει τόσα πολλά από μένα! Που με αγαπά, όσο τον αγαπώ κι εγώ και θέλει το καλύτερο από μένα, για μένα!
Μικρό μου ξυπνητήρι, σήμερα κατάλαβα πόσο σε αγαπώ. Σου ακούγομαι χαζός, ε; Ένα δίποδο που λόγω της κακής του σχέσης με το χρόνο, σου κάνει μια αδέξια ερωτική εξομολόγηση. Όχι μικρό μου ξυπνητήρι! Σε αγαπώ γιατί είσαι απλά το καμπανάκι που μου θυμίζει πως θέλω να κάνω τόσα στη ζωή μου και πως μόνο αν προσπαθήσω όσο χρειάζεται θα τα καταφέρω!
Είσαι τόσο μικρούλη κι όμως κλείνεις μέσα σου τόσο μεγάλα γεγονότα της ζωής μου. Θυμάσαι εκείνο το πρωί που με ξύπνησες για να δώσω το τελευταίο μάθημα των πανελληνίων; Τότε ήσουν η μετάβασή μου σε μια άλλη ζωή. Μη μου πεις πως ξεχνάς το πρωί που ήσουν χωμένο σε μια κατσαρόλα και με ξύπνησες για να προλάβω το αεροπλάνο για Amsterdam; Ήσουν το διαβατήριο μου. Ή τα πρωινά που σου έχω δώσει ρεπό, γιατί είμαι στην αγκαλιά του καλού μου; Πάλι εσένα κοιτάζω πρώτο, για να βεβαιωθώ ότι μου φτάνει η ώρα να σηκωθώ και να ετοιμάσω το πρωινό πριν ξυπνήσει. Πόσα βράδια καθόσουν σα φίλος, δίπλα μου και μου έλεγες ότι θα με πάρεις στους δείκτες σου, να με πας ένα ταξίδι μπροστά και θα αφήσουμε τον πόνο πίσω μας; Πόσα βράδια ήσουν εκεί όταν γελούσαμε και διασκεδάζαμε; Έχεις τον τρόπο να τρυπώνεις σε όλες τις στιγμές της ζωής μου.
Μικρό μου ξυπνητήρι, κάθε μέρα μου θυμίζεις τα γενέθλια της ζωής μου. Κάθε μέρα που χτυπάς μου θυμίζεις πως κάτι νέο αρχίζει. Κάθε μέρα μου δίνεις την υπόσχεση πως θα κουνήσεις τα «μαγικά ραβδάκια» που έχεις για δείκτες και θα αφήσεις πίσω τα άσχημα, για να φέρεις τα καινούρια!
Γι’ αυτό σήμερα σου αφιερώνω ένα από τα αγαπημένα σου κομμάτια μουσικής... Τις τέσσερις εποχές...