Χαμένες ευκαιρίες. Πιθανές ευκαιρίες. Ξανά από την αρχή. Χρόνος που χάθηκε. Χρόνος που υπάρχει. Πρέπει να ευτυχήσουμε. Το Σύμπαν μου χρωστά κάτι.
Το σύμπαν δεν χρωστά τίποτα σε κανέναν. Τις ευκαιρίες τις φτιάχνεις μόνος.
Τις χάνεις μόνος. Να τις βλέπεις όταν έρχονται.
-Αυτό είναι κάρμα.
-Αυτό δεν είναι τίποτα.
-Νομίζω πως κάνεις λάθος.
-Μπορεί.
-Είναι καλό που μπορείς να αρκείσαι στα λίγα.
-Μάλλον, μπορώ να είμαι ευτυχισμένος με λίγα.
-Σωστά. Όμως υπάρχουν τόσα εκεί έξω, να δει κανείς, να ζήσει.
-Σωστά. Όμως θα ήθελα να ζήσω εδώ και να πεθάνω εδώ.
Κι αν μπορέσω να δω κάτι παραπάνω από το "εδώ" θα είμαι χαρούμενος.
-Αν μπορούσες να άλλαζες κάτι στην ζωή σου, τι θα ήταν αυτό;
-Ένα δικό μου σπίτι, μια καλύτερη δουλειά.
-Όχι έναν σύντροφο; κάποιον να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου;
(Σκέφτομαι την σειρά με την οποία έθεσα τις προτεραιότητες)
-Πιθανώς.
Χρόνια τώρα, μαθαίνω τους ανθρώπους. Δεν μαθαίνω τους ανθρώπους. Αποδέχομαι. Προχωράω μπροστά. Κάνω βήματα πίσω. Φεύγω. Επιστρέφω. Νομίζω πως ξέρω. Μάλλον δεν ξέρω. Όλα μια σφαίρα. Πέφτω στο κρεββάτι ζαλισμένος, ακριβώς όπως μετά από μια καλοκαιρινή βραδιά μέθης. Το ταβάνι γυρνά, η ζωή είναι ωραία, θέλω να συνεχίσει να γυρνά, η ζάλη αυτή φέρνει πίσω αυτό που ήσουν. Έστω για απόψε, άσε τα υπόλοιπα γι' αύριο.