Νομίζω είναι η τρίτη φορά που σβήνω το κείμενο για να γράψω άλλο. Ίσως και η τέταρτη.
Θα τα πάρω πάλι από την αρχή.
Λοιπόν:
Μου αρέσει ένα παιδί.
Πολύ.
Το χουμε μέχρι εδώ?
Αλλά δεν ξέρω τι παίζει με την πάρτη του. Εννοώ τι σεξουαλική ταυτότητα έχει, και επιπλέον [και αυτό είναι ακόμη ποιο χειρότερο] φρικάρω με την οικειότητα και τη διαχυτικότητα που έχει μαζί μου, η οποία δεν φανερώνει κανένα υπονοούμενο στα λόγια του, απεναντίας...
.....Αλλά στα μάτια....
Για να στο αναλύσω διεξοδικά το ζήτημα να σου πώ το εξής: Υποτίθεται ότι σαν σκορπιός [για να το πάρω πολύ ανάλαφρα το θέμα] θα έπρεπε εγώ να μην έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με το να με κοιτάει ο άλλος στα μάτια. Ίσα ίσα να είμαι εγώ αυτός με το βλέμμα ακτινογραφία. Φευ!
Μαλάκα κομπλάρω. Παίζει και να χω κοκκινίσει που το γράφω αυτό. Έχει ένα από το ποιο όμορφα γλυκά, ζεστά και ειλικρινή βλέμματα που έχω συναντήσει ποτέ μου. Σκεπτόμενος αυτό τον άνθρωπο μου έρχονται λέξεις στο μυαλό όπως: στοργή και ζεστασιά. Και φρικάρω. Δεν θέλω να ερωτευτώ. Ειλικρινά το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να μου συμβεί είναι ένας ακόμη λάθος έρωτας [και ναι καλά... “σιγά μη σε ρωτήσει η ζωή μαλάκα” θα μου πεις] και επιπλέον στο ορκίζομαι ότι το ελέγχω το θέμα [ακόμη]
Αλλά φρικάρω. Δεν μπορώ την υπερβολική οικειότητα και την υπερβολική [για τα δικά μου δεδομένα πάντα] διαχυτικότητα που έχει αναπτύξει εκ του μη όντος αυτός ο άνθρωπος. Τι γράφω θεέ μου η μαλάκω.
Λοιπόν να το θέσω σε απλά Ελληνικά.
Δεν είναι δυνατών ρε παιδάκι μου ενώ δεν με ξέρεις καθόλου, και δεν είμαστε καν φίλοι να με βλέπεις και να κάνεις κάθε φορά σαν το κουτάβι, να με αγκαλιάζεις κάθε πέντε λεπτά και μάλιστα με τέτοια τρυφερότητα και στοργή που να με κάνεις να θέλω να κλείσω τα μάτια και να κοιμηθώ στο στήθος σου. Δεν γίνεται όλες σου οι κινήσεις να φωνάζουν “Πρόσεξε με!” “Ασχολήσου τώρα με μένα” και γω φυσικά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να ασχοληθώ με σένα γιατί φοβάμαι να ασχοληθώ με σένα και φοβάμαι ακόμη και να σε κοιτάξω λίγο παραπάνω από το επιτρεπόμενο όριο των κοινωνικών σχέσεων, στα μάτια. Τι γράφω πάλι η ηλίθια...
Εγώ έχω το κόμπλεξ και την ανασφάλεια να μην καταλάβει κανείς τι παίζει. Και από την άλλη σκέφτομαι ότι ίσως να το έχουν καταλάβει ΟΛΟΙ και γω να προσποιούμαι ότι δεν τρέχει τίποτα
και η μαλακία σε αυτές τις περιπτώσεις αδερφούλη μου είναι ότι όσο ποιο cool προσπαθείς να το παίξεις τόσο ποιο τσιμπούκι γίνεσαι ...και ειδικά αυτό το τελευταίο το φοβάμαι όσο η πουτάνα το αφροδίσιο... Δεν μπορώ ρε άνθρωπε όταν σκύβεις από πάνω μου και με ρωτάς όλο τρυφερότητα “γιατί δεν κάθεσαι λίγο ακόμη?” γιατί μου αρέσει όταν με χαϊδεύεις, και μου αρέσει όταν με αγκαλιάζεις, και όταν μου μιλάς στο αυτί. Γιατί μου αρέσει που γίνεσαι αδέξιος όταν περπατάς και κάνεις σαν τη σβούρα. Και όλα αυτά είναι όλα πολύ όμορφα αλλά δεν είμαστε φίλοι και δεν θέλω να γίνουμε φίλοι γιατί δεν ξέρω που θα εξελιχθεί όλο αυτό, και φοβάμαι να ανοιχτώ και να μιλήσω γιατί δεν σε ξέρω και δεν με ξέρεις.
Και θέλω,
Αλλά δεν γίνεται.