Βολόδερνα στην Πατησίων όταν με πήραν τηλέφωνο 2 φίλοι για την νέα έκθεση της Λαμπράκη-Πλάκα, της Πινακοθήκης τέλος πάντων και μια βολικότατη στάση της Κάνιγγος με οδήγησε στα 5 λεπτά εκεί. Βασικά το' ξερα, τα βαριέμαι αυτά, ότι θα συναντούσα ένα συνάφι που τα βλέπει σαν χάπενινγκς και μυρουδιά δεν σκαμπάζει. Μπαίνοντας, επιβεβαίωση (ή προκατάληψη;) άμεση, είδα γούνες με κυρίες -δεν πάνε καλά τα μυστικά της εδέμ σκέφτηκα-, πολλά χοντρα χιπ γυαλιά να φλερτάρουν, μπούρου-μπούρου στα iphone, όλ' αυτά μέχρι που εμφανίστηκε η Πινακοθήκη, η Λαμπράκη-Πλάκα δηλαδή και άρχισε την παρουσίαση. Την έχω κατατάξει στις μεγαλοαστές που κάνουν το χόμπι τους κι έτσι στην αρχή παρατηρούσα τις νεανικότατες γόβες-μποτίνια της, τον κότσο στα μαλλιά της, αλλά για λίγο, γιατί μετά με ψιλογήτευσε. Η γυναίκα έχει λόγο γοητευτικό αλλά πάνω απ' όλα έχει πραγματική γνώση, έκανε όχι την ξεναγήτρια, αλλά την δασκάλα όπως είπε η ίδια μεταφέροντάς μας με απλούστατα λόγια την εποχή το κοινωνικό, οικονομικό, θρησκευτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργήθηκαν τα έργα, τους κρυφούς συμβολισμούς και αλληγορίες τους. Τόσο καλή, που σκέφτηκα πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει μια τέτοια ισχυρή προσωπικότητα στο τιμόνι οποιουδήποτε πράγματος, που να προσωποποιεί και να συμπυκνώνει τη φιλοσοφία του. Τες πα, το άρωμα της θείας Βούλας και τα σπρωξίματά της με οδήγησαν αφήσω το πλήθος και να περιηγηθώ από μόνος.
Η έκθεση λοιπόν είναι εξαιρετική, τόσο που απορείς πως αυτά τα έργα (μικρό τους μέρος δε) φυλάσσονταν σε αποθήκες, θέμα που θα λυθεί με την επέκτασή της Πινακοθήκης απ' το 2013, εντυπωσιακή στη μακέτα.
Είμαι πολύ του στοιχειώδους ως απόλυτου ρεαλισμού λοιπόν και όχι της αφαίρεσης (που μου κάνει λίγο ευκολία, ή το κατά τύχη του κατσε του καλλιτέχνη μουντουρώνοντας), κι έτσι εκτίμησα περισσότερο τη συλλογή δυτικοευρωπαϊκής ζωγραφικής, την ασύλληπτη λεπτομέρεια, καθώς και την τέλεια χρήση του φωτός.
Στους έλληνες καλλιτέχνες, είδα καπάκι την μοντέρνα ζωγραφική και την ξεπέταξα στο λεπτό απογοητευμένος. Ευτυχώς είχα πιάσει την έκθεση αντίστροφα και γυρνώντας στο 19ο είδα την επιρροή της δυτικοευρωπαϊκής και στους Έλληνες ζωγράφους που οι περισσότεροι σπούδασαν στα έξω. Εξαιρετικά έργα των Βολανάκη, Γύζης, Λύτρας, Γκίκα, Μόραλη που νιώσαν την ανάσα μου στην προσπάθεια μου για να συλλάβω πως αποτύπωσαν τόση φωτογραφική λεπτομέρεια στα έργα τους. Επίσης εξαιρετικά και τα γλυπτά, που νομίζω είναι της μόνιμης συλλογής, αν ήταν κι αυτά στις αποθήκες θα φρικάρω.
2 κάπως κουραστικές ώρες στο όρθιο, -η θεία Βούλα είχε ήδη αράξει στους καναπέδες στο μισάωρο- αλλά τελικά άξιζε την βόλτα. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 8 Ιανουαρίου (εισιτήρια: 5€, μειωμένο 3€).
Ιδού όσα έργα -με δύσκολες συνθήκες φωτισμού, γι' αυτό συγχωρέστε την θολάδα τους- μπόρεσα να αποτυπώσω με την κάμερα.
Δυτικοευρωπαϊκή ζωγραφική
"Ο Θάνατος του Άδωνιδος", έξαλλη η θεά Αφροδίτη στο σύννεφό της.
Θαλλασογραφίες ρώσου καλλιτέχνη, εξαιρετική αποτύπωση του φωτός.
Τοπιογραφίες της Αθήνας
To κατά παραγγελία πορτραίτο της αρχόντισσας Σερπιέρη, ο άντρας της είχε τα μεταλλεία του Λαυρίου, κι έτσι ξόδευε μιλιούνια για το μεγαλείο της. Τεράστιος πίνακας, απίστευτη κορνίζα. Έργο Γύζη, αν θυμάμαι καλά
Ο αγαπημένος μου πίνακας όλων που δεσπόζει στο κέντρο "Μαρούσι" του Αγήνωρος Αστεριάδη.
Πολύ καλός ο Κώστας Πλακωτάρης, χάρηκα που τον γνώρισα για πρώτη φορά.
Σκηνές της ελληνικής υπαίθρου, "ζωοπανήγυρις" και "σπορά"
Εγγονόπουλος: άνω "πόρτα" κάτω "στρατώνας"
Εγγονόπουλος, κάθισα 5 λεπτά για να συλλάβω φως-σκιά στις πτυχώσεις.
Τα αγάλματα
ps.
Μετά σκεφτόμουν γιατί έδειξα τέτοιο ενδιαφέρον και μάλλον θα ταν αποτέλεσμα αρτίστικης ικανοποίησης που με πότισε μια ωραία -πιστεύω- αφίσα που φτιαξα προχτές και που ξεκίνησε από ένα απλό σχεδιάκι ένα βαριεστημένο βράδυ.
Κι εδώ κολλά και αυτό που αφορά περισσότερους, άλλη μια ξενάγηση στην Δημοτική Πινακοθήκη, την Παρασκευή στις 8. >>