Το “We are the Champions” των Queen και το “Y.M.C.A.” των Village People είναι τα δύο πιο “πιασάρικα” τραγούδια όλων των εποχών σύμφωνα με ομάδα επιστημόνων στο πανεπιστήμιο Γκόλντσμιθ στο Λονδίνο. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξαν μετά από παρατήρηση χιλιάδων εθελοντών με σκοπό να ανακαλύψουν ποιες επιτυχίες προτιμούν να ερμηνεύουν οι καλεσμένοι σε εκδηλώσεις όπως πάρτι καραόκε και γαμήλιες δεξιώσεις - και για ποιο λόγο! Τα δύο τραγούδια κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά το 1977 και 1978 αντίστοιχα.
Σύμφωνα με την έρευνα υπάρχουν τέσσερα στοιχεία που προκαλούν τη συμμετοχή των ακροατών: μεγάλες και λεπτομερείς μουσικές φράσεις, πολλαπλές αλλαγές τονικότητας στο ρεφρέν, ανδρικά φωνητικά και ιδιαίτερη έμφαση στις ψηλές νότες.
Όπως ισχυρίζεται ο επικεφαλής της μελέτης “κάθε επιτυχία είναι συνδυασμός μαθηματικών, επιστήμης και τεχνολογίας. Από τη συχνότητα των ήχων που καθορίζει την τονικότητα και τις αρμονίες μέχρι τα σινθεσάιζερ και τους επεξεργαστές ήχων υψηλής τεχνολογίας με τα εφέ που προσθέτουν σε ένα τραγούδι. Χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό νευροφυσιολογίας, μαθηματικών και γνωστικής ψυχολογίας μπορούμε να καταλήξουμε στη συνταγή της επιτυχίας.” Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι αντρικές φωνές μπορούν να παρασύρουν πιο εύκολα το κοινό να τραγουδήσει καθώς υποσυνείδητα ερμηνεύονται ως “κάλεσμα σε μάχη”, ενώ η έξτρα προσπάθεια στις ψηλές νότες ερμηνεύεται ως ένδειξη ενεργητικότητας και θέλησης, ειδικά όταν συνδυάζεται με ένα σχετικά περιορισμένο φωνητικό εύρος.
Προφανώς τα στοιχεία αυτά συνδυάζονται ιδανικά στις επιτυχίες των Queen και των Village People, δύο συγκροτημάτων που μεσουράνησαν κατά τη δεκαετία του ‘70 και όχι μόνο. Με τα κοστούμια τους που παρέπεμπαν στα γκέι στερεότυπα της εποχής (μηχανόβιος, καουμπόης, οικοδόμος, ναύτης κτλ) οι Village People υπήρξαν το πιο εμβληματικό συγκρότημα της γκέι ντίσκο σκηνής. Αντίστοιχα εξεζητημένη ήταν και η περσόνα που υποδυόταν στη σκηνή ο αμφισεξουαλικός Φρέντι Μέρκιουρι, που έμελλε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους αστέρες της ροκ όλων των εποχών.
Για το “Y.M.C.A” και τους “πονηρούς” στίχους του σχετικά με τους ξενώνες νέων που διατηρούν χριστιανικές οργανώσεις σε διάφορες πόλεις της Αμερικής και τις …ενδιαφέρουσες γνωριμίες που γίνονται εκεί, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα διαχρονικό ύμνο των γκέι παγκοσμίως. Και στο “We are the Champions” όμως πολλοί διακρίνουν την πρόθεση του καλλιτέχνη να εκδηλώσει σε πρώτο πρόσωπο μια σεξουαλικότητα περιθωριοποιημένη ως εκείνη την εποχή με στίχους όπως "I've had my share of sand kicked in my face" και "I've done my sentence but commited no crime"…