Πέρασε ένας χρονος, και συμβαίνει το απίστευτο: πέρσι τα πράγματα έμοιαζαν καλύτερα, -η κρίση δεν είχε θεριέψει τόσο-, και πιο αισιόδοξα επίσης, σκέψη που στηρίχθηκε κάργα απ’ το γεγονός της αλλαγής του Δημάρχου που τόσο ευεργετικά λειτουργούσε στην ψυχολογία της ήδη σκοτωμένης Αθήνας. Μπορούσε λοιπόν να ματώσει κι άλλο η πόλη; Απ’ ότι φάνηκε ναι, ζούμε την απόλυτη αποσύνθεση.
Στόχος πρώτος να το καταλογίσουμε, ο Δήμαρχος. Αλλά αλήθεια πόση ευθύνη έχει σ’ αυτό; Τα καταστήματα κλείνουν, σκοτείνιασαν οι δρόμοι, ο κόσμος καβουκώνεται στα σπίτια, η φτώχεια εξαπλώνεται και σ’ αυτό σαφώς δεν μπορεί να κάνει κάτι.
Μπορούσε στον Δήμο; Η αλήθεια είναι ότι στα σπλάχνα του Δήμου έχει κατσικωθεί ένας ανίκητος μηχανισμός υπαλλήλων που στα 24 χρόνια γαλάζιου κυβερνείου δεν τους ζητήθηκε παρά να κάνουν το ελάχιστο για να δικαιολογούν τον μισθό τους. Και αυτός ο μηχανισμός δεν είναι και ο πιο συνεργάσιμος σε αλλαγές.
Απ' την άλλη η παράταξη του είναι μια τσάτρα-πάτρα αντικακλαμανική συσπείρωση χωρίς κοινές αντιλήψεις ακόμα και στα λάιτ δημοτικά θέματα που μια κοινή λογική θα μπορούσε να επικρατεί. Αποτέλεσμα ο Καμίνης να εγκλωβιστεί σε δεκάδες γνώμες απ’ την Δράση μέχρι την Δημοκρατική Αριστερά, που σε συνδυασμό με τον ήπιο χαρακτήρα του γεννούσε αμφιβολία κι αναποφασιστικότητα.
Αυτό ήταν το πλαίσιο που ο Δήμαρχος, σ’ έναν Δήμο με μειωμένα έσοδα και γιγάντια χρέη, προσπάθησε να κάνει κάτι. Οι προσπάθεις ήταν:
Ο τομέας καθαριότητας -με προϊστάμενο τον, εξ’ιδίας πείρας μιλώ, 24ωρες-το-24ωρο-πάνω-απ-όλα Αντιδήμαρχο Ανδρέα Βαρελά, έκανε καλύτερα απ’ όλους την δουλειά του, ενδεικτική η έλλειψη σωρών γύρω απ’ τους κάδους, 3-4 φορές η αποκομιδή με το μισό προσωπικό.
Στις αρχές εντυπωσίασε ο Αντιδήμαρχος Αβραντίνης που με άπειρες κλήσεις προσπάθησε να βάλει τάξη στην παράνομη στάθμευση. Ο άνθρωπος λογικά μάλλον συνειδητοποίησε ότι δεν μπορεί να τα βάλει με την μαγκιά των συμπολιτών μας και έχει αδιαφορήσει πλήρως μετά το καλοκαίρι.
Στα συν ο 9.84 και το συμμάζεμα εκεί, έχει βελτιωθεί δε σαν ραδιόφωνο. Η Τεχνόπολη είναι πιο ανοικτή στην φιλοξενία εκδηλώσεων, και με την νέα της πολιτική μοιάζει αν όχι φουλ προσοδοφόρα, αλλά τουλάχιστον δεν επιβαρύνει τον Δήμο με τις παλιές ασύδοτες σπατάλες.
Τι τον βρίζουν λοιπόν; Δεν αρκούν τα παραπάνω; Όχι, υπάρχει ένα ηθικό πρόβλημα. Η Αθήνα είναι πόρνη. Ναι, γινανε τα άνωθεν θετικά, αλλά πόρνη. Που βγάζει 28% περισσότερα (τόσο μειώθηκαν οι δαπάνες της όπως επαναλαμβάνει ο Δήμαρχος) αλλά... πόρνη.
Το χοντρό έγκλημα κυριαρχεί, η ανάσφάλεια έχει οδηγεί κόσμο να αποφεύγει σαν το διάολο το κέντρο, νταβατζήδες και χοντρέμποροι ναρκωτικών αλωνίζουν ανενόχλητοι απ’ τα Πατήσια ως το Παγκράτι, ακόμα χειρότερα στα σκαλιά του Δημαρχείου κάτω απ’ το παράθυρό του (τα καλά του Κακλαμάνη). Κι ο Δήμαρχος άφαντος, κι όποτε βγαίνει να ισχυρίζεται ότι δεν κάνει πολιτική με επικοινωνιακούς όρους.
Θέλει θρανίο, μάθημα πρώτο για τον κύριο Καθηγητή: Ο ρόλος του Δημάρχου, να αγαπά την πόλη του περισσότερο απ’ όλους. Σκοπός του να γίνεται η φωνή των κατοίκων μιας πόλης, πόσο μάλλον αυτής σε βαθειά απελπισία. Κι είναι αόρατος! Τα ‘χει παίξει με το εύρος της σήψης; Πιθανόν. Τον σόκαρε η αδιαφορία, η έλλειψη συνεργασίας, η ασυνεννοησία, οι προπηλακισμοί που δεχτηκε;. Ακόμα πιθανότερο. Μα είναι τόσο χρονών άνθρωπος, δεν μπορεί -λόγω προϋπηρεσίας- παρά να ήξερε τι είναι η Ελλάδα. Πήρε τη δουλειά, πρέπει να κάνει την δουλειά. Να έμπνευσει, να υπερασπιστεί, να μιλήσει σαν Αθηναίος του του 1ου, του 3ου, του 7ου Διαμερίσματος. Διαφορετικά, ας ελπίσουμε να γίνει 8ο διαμέρισμα το Χαλάνδρι...