Το ταξίδι ήταν για την Πάτρα, τελευταία όμως στιγμή στο ΚΤΕΛ αποφάσισα να ταξιδέψω ενδιαμέσως για Μεσολόγγι για 3-4 ώρες. Στο μυαλό μου ήταν κάπως σαν την ιστορική πόλη με τα μνημεία, απείραχτα θηριώδη τείχη τριγύρω, λόρδους Βύρωνες να τριγυρούν και στην γαλήνια λιμνοθάλασσα κάποιοι να ψαρεύουν. Δυστυχώς τσου(!), δεν ήταν έτσι, φταίει η φαντασία μου γιατί η λογική θα μου υπενθύμιζε πως η ζημιά που 'χει γίνει στο "αστικό" τοπίο σ' αυτή τη χώρα, πόσω μάλλον στην ελληνική επαρχία, είναι ασυμμάζευτη. Για πάμε, έχω 75 φώτος να στο εξηγήσω.
Η αρχιτεκτονική λοιπόν
Αρχίζω από τα άσχημα, για να φτάσω στα μέτρια και μέχρι εκεί (συγνώμη Μεσολόγγι, σε συμπάθησα κατα τ' άλλα). Μια κλασσική μικρή ελληνική πόλη έχει 95% άτακτως εριμμένα "τερατώδη" κτίρια και κάποια ελάχιστα κομμάτια έστω παλιούλας αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Ε, στο Μεσολόγγι, δεν υπάρχει κανένα! Μα ούτε ένα ιστορικό κτίριο, να βρεις μια ιστορία να βρεις και να ακολουθήσεις, να εμπνευστείς, κάτι! Ίσως είναι φαινόμενο γενικότερο της Αιτωλοακαρνανίας που το αστικό της τοπίο (γιατί το φυσικό είναι μαγικό, τόσο που φαντάζεσαι πως ξεπηδούσαν στην αρχαιότητα οι μύθοι) είναι τραγικό στην καλύτερη (πόσοι έχετε ακούσει για την ασχήμια του Αγρινίου)!
Αυτό κατά βάση το πρόσωπο του ιστορικού κέντρου της πόλης
Που το κάνε ακόμα πιο τρομακτικό η παντελής έλλειψη κόσμου να κυκλοφορεί (ιδίως το μεσημέρι). Μια πόλη εν υπνώσει;
Αναζήτησα, όπως σε κάθε φωτογραφία την ομορφιά, κάτι έστω σε τοπικό στοιχείο και μετά βίας συνέλεξα τα κάτωθι
Ένα ωραίο 80s που μάλλον δεν εκτιμάται και πολύ.
Ελάχιστα τα πετρόκτιστα σπίτια, και από παρατηρήσεις μου κατέληξα ότι γίνεται μια προσπάθεια να ανακαινιστεί ότι έχει σωθεί αλλά και να αναδειχθεί αυτό σαν στυλ τοπικής αρχιτεκτονικής.
Η κεντρική πλατεία πεζοδρομημένη, με άπειρες καρέκλες για χάζι και νυφοπάζαρο. Ψυχή το μεσημέρι, είπαμε.
Θετικό: όπως σ' όλες τις επαρχιακές πόλεις, έτσι κι εδώ γίνανε πεζοδρομήσεις στο κέντρο της πόλης. Άλλο πράγμα ο κυβόλιθος κάτω, πόσο διαφορετικά λειτουργεί στην ψυχολογία σε σχέση με την άσφαλτο.
Έτσι αναζήτησα κάτι ντόπιο σαν στοιχείο ιδιαιτερότητας του τόπου: αρχίσαμε από το αυγοτάραχο.
Αφίσες απ' τους σούπερ σταρ των Αθηνών
Το σουβλατζίδικο "Γυροβίζιον" (στην Αθήνα έχουμε και χειρότερες ονομασίες πάντως)
Χμ, ένα ωραίο περιπτεράκι, καλύτερα κλειστό, εν αγνοία των ντόπιων είναι το μόνο που διατηρεί κάτι από παλιά, αριστούργημα η ταμπέλα.
Μ' εντυπωσίασε το εύρος δραστηριοτήτων του ομίλου "Liberty"
...καθώς και η ταξιθεσία, φαντάζομαι οι ψηλοί θα κάθονται σ' αυτές τους οδοστρώματος για να επέρχεται ισορροπία.
Αυτάααα... βγαίνουμε από το ιστορικό κέντρο
Και πάμε προς την Λιμνοθάλασσα. Τόπος που εμφανώς δεν κατοικείτο στο παρελθόν, λόγω της υγρασίας θα 'ταν αβίωτο. Με την εξέλιξη κατασκευής των οικοδομών αυτό έγινε υποφερτό πια και έτσι στην εκεί "παραλιακή" έχει αναπτυχθεί μια νέα πόλη με τούρτες σε όλα τα χρώματα.
Τόσο ίδια τα σπίτια που το statement το κάνουν τα κάγκελα, όσο λιγότερο διακριτικά, τόσο και καλύτερα.
Η αγαπημένη μου όλων!
Γειτονιές ολόκληρες, τόσο Βριλήσσια!
Girlie look, απ' τα ράφια του Jumbo, κατευθείαν στην γειτονιά σου.
Γυρίζεις το βλέμμα λοιπόν στο τουρτομάνι, κι έχεις την μελαγχολική αλλά όμορφη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. Όπου μπορείς να απομονώσεις το βλέμμα σου μακριά από ανθρώπινη παρέμβαση όλα είναι ποιητικά.
Και πόσο ωραία αντιφεγγίζουν τα σύννεφα;
Όνειρο! Μα ακολουθεί προσγείωση...
και αυτό είναι που έχει κρύψει ο ύπουλος φωτογράφος από κάτω:
Το Μεσολόγγι είναι μια απίστευτα βρώμικη πόλη!
Είναι εξωφρενικό οι ντόπιοι να χουν ρίξει τόσα λεφτά στο να χτίσουν μεζονετάρες με τα διπλά κουφώματα, σίτες, γκαράζ κλπ και να ζουν μέσα σ' αυτή την ντροπιαστική βρωμιά. Παντού σκουπίδι, στις παρυφές των δρόμων, στα οικόπεδα, μέσα στην λιμνοθάλασσα. Ασύλληπτη η αδιαφορία, δεδομένου δε ότι σε άλλες επαρχίες έχουν γίνει τεράστια βήματα. Τέτοιο πράμα μόνο στις αλβανικές επαρχιακές πόλεις έχω ξαναδεί.
Οι λάμπες όλες σπασμένες στον παραλιακό δρόμο. Μην τα ρίξουμε στο Δήμαρχο, για κάποιους είναι διασκέδαση, και θα το επαναλαμβάνουν εσαεί.
Τελος πάντων, το μόνο που πήρα μαζί μου είναι ένα μάτσο απ' αυτον τον ανθισμένο θάμνο (δεν τον έχω ξαναδεί αλλού) και δύο βότσαλα γι' ανάμνηση.
Μέχρι τούδε ήταν τα αρνητικά.
Μέγα θετικό: η χρήση του ποδηλάτου. Παραπάνω απ' το μισό των μετακινήσεων πρέπει να γίνονται με το ποδήλατο. Eπίπεδη πόλη, πως αλλιώς, αλλά πρέπει να 'ναι κάτι στο πιο συνειδητό, εμφυσημένο στην κουλτούρα των ντόπιων. Τέλειότερο όλων, η πίσω θέση για μωρά στα ποδήλατα των μαμάδων, στην Αθήνα δεν το 'χω δει. Πολύ peaceful το εικόνα, το ζήλεψα.
Δεύτερο θετικό: στο βόρειο μέρος της πόλης βρίσκεται η Πύλη του Μεσολογγίου, και πίσω της κρύβεται το μοναδικό(;) αξιοθέατο, το Πάρκο των Ηρώων.
Μια κατάφυτη έκταση αφιερωμένη στην Έξοδο, με αρκετά μνημεία προς τιμήν αυτών που έπεσαν, όχι μόνο Έλληνες, αλλά και Αμερικάνους, Γερμανούς, Πολωνούς, Σουηδούς, Ελβετούς για την ανεξαρτησία της Ελλάδας (επίκαιρο).
Γαλήνιο μέρος, άξιζε την επίσκεψη (δεν είχε σκουπίδι, λίγο είναι αυτό);
Βγαίνοντας, να, πέτυχα επιτέλους ένα ιστορικό κτίριο! (κάπως θέλω να το μπαλώσω, δεν μ' αρέσει να απορρίπτω έτσι πόλεις και ανθρώπους, έτσι ήξεραν, έτσι έκαναν).
Εκεί κοντά στην Πύλη, υπάρχει και ο παλιός Σιδηροδρομικός Σταθμός. Προσπάθησα να καταλάβω ποια ανάγκη της ευρύτερης περιοχής της Δυτ. Ελλάδας εξυπηρετούσε και με ποιες στο καλό περιοχές χρειαζόταν να συνδεθεί η Αιτωλοακαρνανία.
Και συμπέρασμα που αφορά και το σήμερα: ο Χαρίλαος Τρικούπης ήταν από δω, και έφτιαξε για τον τόπο του ένα σιδηροδρομικό μινι δίκτυο, έτσι, να υπάρχει.
Κι αυτή η τελευταία εικόνα, περιμένοντας το ΚΤΕΛ για Πάτρα. Κρυφακούγοντας κουβέντες με την ντόπια προφορά, σκέφτηκα αν θα μπορούσα να μείνω στο Μεσολόγγι. Η απάντηση είναι αρνητική. Κάτι μελαγχολικό πλανάται πάνω απ' αυτή την πόλη, σαν ένα πένθος, αυθυποβολή των ντόπιων στο κακό που συνέβη τότε και στην ιερότητα του τόπου μπούρου-μπούρου, και δεν την αφήνει να εξελιχθεί και να χαρεί την όμορφη φυσική της θέση.
Διάβασε επίσης:
• Ταξίδι στο Κάιρο
• Κωνσταντινούπολη σε οργασμό
• Ταξίδι στα Τίρανα