Η Ζωή στον Τουρισμό

Αν έχετε δουλέψει ποτέ στον τουρισμό τότε γνωρίζεται την ιστορία της Ζωής και αυτά που βιώνει κάθε χρόνο. Τον Φεβρουάριο η Ζωή ανυπομονεί, ανυπομονεί να έρθει ο Μάρτιος και να φύγει για να δουλέψει στον τουριστικό προορισμό της. Νιώθει σαν αρκούδα που ξύπνησε μετά από βαρύ χειμώνα. Είναι έτοιμη να φύγει για να προετοιμάσει τον προορισμό για τις αφίξεις.

Κάθε Μάρτιο η Ζωή ξεσηκώνεται από το όμορφο σπιτάκι της και φεύγει στο εκάστοτε τουριστικό προορισμό όπου εργάζεται. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι μπαταρίες της γεμίζουν ενέργεια και ανυπομονησία. Έτσι καρτερικά περιμένει την έναρξη της τουριστικής σαιζον και τους πρώτους πελάτες. Έτσι τον Μάρτιο με Απρίλιο ετοιμάζει τον εαυτό της, τη δουλειά της ενώ γύρω της υπάρχει ένας τεράστιο πυρετός προετοιμασιών. Μετά τη δουλειά της κάνει μια βόλτα με το ποδήλατο στον προορισμό που εργάζεται και βλέπει τους ντόπιους να έχουν αναστατώσει τα σπίτια και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια τους. Όλοι οι δρόμοι μυρίζουν άνοιξη, φρεσκοκομμένα χόρτα, μπογιές και σοβά. Βλέπεις είναι η εποχή που όλοι βάζουν τα καλά τους για να υποδεχτούν τους τουρίστες. Όλα είναι έτοιμα για μια ζεστή και φιλόξενη υποδοχή

Τον Απρίλιο με τον ερχομό του πάσχα είναι η πρώτη πρόβα για την σαιζόν που ακολουθεί. Έρχονται οι πρώτες κρατήσεις και μαζί τους οι πρώτοι τουρίστες. Η Ζωή παίρνει μια βαθιά ανάσα χαμογελάει και είναι έτοιμη να εξυπηρετήσει κάθε ανάγκη των λιγοστών επισκεπτών. Στεναχωριέται που για ακόμη μια χρονιά δεν θα κάνει Πάσχα με τους συγγενής της αλλά αυτό είναι κάτι που το ξεπερνά βλέποντας τα χαρούμενα πρόσωπα των πελατών της.

Έτσι περνάει η άνοιξη με τον καιρό που δεν είναι αρκετά ζεστός για καλοκαιρινά ρούχα αλλά ούτε αρκετά κρύος για χειμωνιάτικα ρούχα. Έρχεται ο Ιούνιος και οι πρώτοι πελάτες τους θέρους είναι εδώ. Η Ζωή είναι έτοιμη, χαμογελάει και εξυπηρετεί τους επισκέπτες του προορισμού όμως στεναχωριέται γιατί ακόμη μια φορά οι πρώτοι τουρίστες δεν βρίσκουν όλες τις υπηρεσίες ανοικτές. Καθώς η τουριστική περίοδο είναι διαφορετική από περιοχή σε περιοχή μερικοί τουρίστες πιστεύουν πως θα βρουν όλες τις υπηρεσίες ανοικτές σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας και αν πάνε. Η Ζωή σκύβει το κεφάλι της στεναχωρημένα, παίρνει μια ανάσα και είναι έτοιμη να εξυπηρετήσει τους επόμενους επισκέπτες.

Ήρθε ο Ιούλιος και η Ζωή συνεχίζει να χαμογελά, πλέον ο αριθμός των επισκεπτών είναι μεγαλύτερος, οι υπηρεσίες είναι ανοικτές και επιτέλους μπορεί να κάνει καλά τη δουλειά της. Οι πρώτες δεκαπέντε ημέρες του Ιουλίου περνάνε γρήγορα και ξαφνικά η ζωή αρχίζει να νιώθει κουρασμένη. "Επιτέλους " σκέφτεται, χαμογελά και συνεχίζει. Οι πελάτες έρχονται και φεύγουν ενώ άρχισαν δειλά δειλά να εμφανίζονται και οι πρώτοι Έλληνες επισκέπτες. Έτσι μετά της 15 Ιουλίου το θέρετρο έχει γεμίσει φωνακλάδες Έλληνες πελάτες, υπομονετικούς Γερμανούς τουρίστες και αλκοολικούς Εγγλέζους. "Τώρα ξεκινάει η πρόκλησή" λέει η Ζωή και χαμογελά. Έτσι οι μέρες του Ιουλίου περνάνε με την κούραση να συσσωρεύεται στο σώμα της και την υπομονή της σιγά σιγά να εξαντλείτε.

1η Αυγούστου λοιπόν και η Ζωή ξυπνάει με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια. Σέρνεται ως το μπάνιο και ίσα που καταφέρνει να σταθεί όρθια μπροστά στον καθρέφτη. "Τελική ευθεία" λέει στον εαυτό της. "Υπομονή άλλες 20 ημέρες έμειναν" συνεχίζει και μέσα σε αυτά τα λόγια βρίσκει τη δύναμη να φορέσει το καλύτερο χαμόγελο της. Δεκαπέντε ημέρες αργότερα η σαιζόν βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Η Ζωή πλέον έχει κολλημένο ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπο της. Ενώ στα αυτιά της ακούγεται η λέξη "Υπομονή, υπομονή, λίγο ακόμη". Πέντε ημέρες αργότερα η Ζωή κοιτάει τους πελάτες που την αποχαιρετούν και τότε επιστρέφει το φυσικό χαμόγελο στα χείλη της. Γυρνάει το βράδυ σπίτι κοιτάει τον τσαλακωμένο - εξαντλημένο εαυτό της στον καθρέφτη και λέει..."Τα καταφέραμε και φέτος, οι επισκέπτες έφυγαν ευχαριστημένοι". Ηθική Ικανοποίηση και βαθύς ύπνος η ανταμοιβή του δύσκολου δεκαπενθήμερου.

Σεπτέμβρης στον τουρισμό σημαίνει υπομονή, πλέον η Ζωή και οι συνεργάτες της είναι εξαντλημένοι. Τα χαμόγελά τους όμως είναι αληθινά. Βλέπουν τους τελευταίους τουρίστες να περνάνε καλά και αυτός τους δίνει κουράγιο. Σύντομα όλα θα τελειώσουν και θα πάρει ο καθένας τον δρόμο τους. Εξαρτάται φυσικά και σε ποιο μέρος της Ελλάδος βρίσκεσαι.

Οκτώβριος!!! Ακόμη ένας μήνας έμεινε και η Ζωή περπατάει εξαντλημένη στα σοκάκια του θέρετρου. Ένας μήνας μόνο και σύντομα θα γυρίσει στην λήθη του χειμώνα και στη ζεστή αγκαλιά του σπιτιού της. Οι τουρίστες είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, οι ιδιοκτήτες κάνουν δεήσεις για καλοκαιρία και η Ζωή σέρνει τα πόδια της χαμογελώντας γλυκά στους περαστικούς. Οκτώβριος στον τουρισμό σημαίνει γλυκιά κούραση. Εκείνη η εξάντληση που έρχεται όταν έχεις κάνει ένα ανδραγάθημα την τυλίγει κάθε βράδυ.

Τέλος Οκτωβρίου..η Ζωή αναπολεί τους μήνες που περάσαν, τα άτομα που γνώρισε στο θέρετρο, τους υπέροχους τουρίστες που γκρίνιαζαν σε όλη την διάρκεια των διακοπών τους, τους αγνώμονες ταξιδιώτες που δεν της είπαν ευχαριστώ, όλους εκείνους που εξυπηρέτησε παραπάνω από όσο έπρεπε. Χαμογελά όμως...γιατί και αυτή τη χρονιά ανάμεσα στους χιλιάδες πελάτες που την επισκέφθηκαν υπήρξαν δύο που της χαμογέλασαν και της είπαν πως περάσανε φανταστικά και πως θα θυμούνται αυτές τις διακοπές για καιρό. Έτσι η Ζωή κάνει μια τελευταία βόλτα με το ποδήλατο της και βλέπει τα άλλοτε ανοιχτά παραθυρόφυλλα να είναι τώρα κλειστά, τους κατοίκους κουρασμένους και τους δρόμους άδειους. "Ήρθε και η δική μου ώρα να γυρίσω πίσω"

Εκείνη τη στιγμή χτυπάει το κινητό της και ο ανώτερος της την ενημερώνει πως θα την χρειαστούν τον Νοέμβριο για την κλαδική έκθεση στη Θεσσαλονίκη .... "Κάθε χρόνο τα ίδια, πάνω που νομίζω πως θα ξεκουραστώ έρχεται η έκθεση και με αποτελειώνει " λέει με χαμόγελο και ετοιμάζεται να φύγει για την έκθεση και να συναντήσει παλιούς και νέους συνεργάτες.

Μέσα Νοεμβρίου και η Ζωή το μόνο που θέλει είναι να ξεκουραστεί μέχρι τον Μάρτιο. Ενώ σκέφτεται τους συναδέλφους της στα τουριστικά γραφεία που γι αυτούς η δουλειά τους δεν σταματάει ποτέ και τα Χριστούγεννα είναι κοντά...

"Καλούς Τουρίστες συνάδελφοι" σκέφτεται και πέφτει σε χειμερία νάρκη μέχρι Μάρτιο.

Η ζωή στον τουρισμό είναι μια αεικίνητη μηχανή που τα γρανάζια της λειτουργούν 12 μήνες το χρόνο. Για εκείνες τις δεκαπέντε ημέρες που έρχεται ο πελάτης διακοπές κάποιοι εργάζονται ασταμάτητα όλο τον χρόνο. Κάθε Μάρτιο λοιπόν θέλω να φύγω και να πάω κάπου για να υποδεχτώ τους τουρίστες... αλλά για ακόμη μια χρονιά βρίσκομαι εκτός τουρισμού και εργασίας... Μου λείπουν τα χαμόγελα όλων εκείνων που με αποχαιρετάν πριν επιστρέψουν στα σπίτια τους. Ένα αντίο και ένα χαμόγελο ήταν πάντα η καλύτερη επιβράβευση της κούρασης μου.. Τελικά το να δουλεύεις στον τουρισμό είναι μαζοχιστικό, όταν το κάνεις υποφέρεις και όταν δεν το κάνεις σου λείπει....

Nicole Scherzinger: Killer Love

  Η Nicole Scherzinger πάντοτε, μάλλον, ήθελε να κάνει σόλο καριέρα. Έχοντας αρχίσει την καριέρα της σαν αρχηγός των πορνιδίων Pussycat Dolls, στην ουσία αυτή ήταν που τραγουδούσε ενώ οι άλλες απλώς κουνιούνταν πέρα δώθε καθώς τα μέλη έφευγαν ένα ένα με αποτέλεσμα να διαλυθεί το group. Πριν, όμως, την διάλυση του group, το 2007, η Nicole είχε βγάλει αρκετά singles που flopαραν μέχρι που ήρθε η σειρά του Poison που βρέθηκε στο top10 του UK και να που δεν άργησε να βγάλει album.

          Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το Poison, όπως έχω γράψει παλιότερα, είναι ένα μέτριο κομμάτι και δεν καταλαβαίνω γιατί το Popjustice εκστασιάστηκε και γιατί πήγε τόσο ψηλά στα charts. Μετά συνεχίζουμε με το Killer Love που είναι το Poison με αλλαγμένους στίχους και το dance κλίμα συνεχίζεται με το Don't Hold Your Breath που είχε βγει παλιότερα σε demo με τον Timbaland και την Keri Hilson. Αν και το demo ήταν ελαφρώς καλύτερο, καλή είναι κι η version της Nicole. Κι επειδή στο ίδιο στυλ κινήται και το Right There, στο νούμερο 5 μπαίνει το You Will Be Loved, ένα filler rnb midtempo που θα αναδείξει και καλά τις ανύπαρκτες φωνητικές ικανότητες της Nicole.Τα κλισέ Wet και Club Banger Nation προορίζονται σίγουρα για singles επειδή προέρχονται κι από mainstream παραγωγούς (Stargate και RedOne) και θα μπορούσαν να βγουν από την κάθε Rihanna/Lady Gaga κτλ για να κάτσουν στο top 10 του UK μαζί με τόσα και τόσα παρόμοια

      Κι από και πέρα αρχίζουν οι μπαλάντες και τα midtempos. Ενώ τα dance κομμάτια τ' άκουγες με ένα ενδιαφέρον, εδώ καταλαβαίνει κανείς πως έχουμε να κάνουμε με below average fillers που συνοδεύονται με πιάνο και σε ένα από αυτά έχουμε κιόλας την συμμετοχή του Sting, στο Power's Out. Έχουμε, φυσικά, κι ένα διάλλειμα από την κλάψα, το μετριότατο remix του Heartbeat του φλώρου Enrique Inglesias στο οποίο συμμετείχε κι εκείνη. Άρα το μισό cd είναι αυτό που λέμε boring and lame.

     Για να συνοψίσουμε, το Killer Love αποτελείται από τρια είδη τραγουδιών: τα αβανταδόρικα dance που φιλοδοξούν να σκαρφαλώσουν ψηλά στα charts, τα rnb midtempos και τις πιανιστικές μπαλάντες. Το σύνολο: ένα ανέμπνευστο album κατασκευασμένο για να πουλήσει και που έχουν κάνει τόσες και τόσες σταρλέτες τύπου RiRi και καλύτερα. Στην ουσία, μόνο το Don't Hold Your Breath αξίζει που είναι κι η "ζύμη" όλου των υπόλοιπων dance τραγουδιών. Οι μπαλάντες και τα midtempos δεν μπορούν να χαρακτηριστούν κάτι παραπάνω από skipable. Φυσικά και θα πουλήσει, αν κι όχι τρελά, κι από κάποιους θα εγκωμιαστεί, αλλά, ας λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, δεν έχει κάτι να προσφέρει. 4/10
   
 

Και ποιος είναι ο Τζόκερ;

Τι κάνεις όταν δεν ξέρεις τι να γράψεις εδώ και δύο εβδομάδες; για ένα διάστημα το αφήνεις και κάνεις οτιδήποτε άλλο. Διαβάζεις άλλα μπλογκ, αφήνεις κανένα σχόλιο, περιδιαβαίνεις ειδησεογραφικά σάιτ, παθαίνεις ενίοτε απανωτά σοκ αλλά συνεχίζεις να απέχεις από το γράψιμο.

Μετά από την καταστροφή στην Ιαπωνία, από το -αν-την-πάτησαν-αυτοί-σκέψου-εμείς, το: μπορεί να μην έχουμε πολλά αλλά έχουμε τουλάχιστον μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας, το άγχος του να πασχίζεις χρόνια να βάλεις χρήματα στην άκρη για ένα κεραμίδι και τέσσερις τοίχους και την  συνειδητοποίηση του πόσο μάταια είναι όλα, μετά από ένα (δύο) τροχαία αγαπημένων προσώπων -ευτυχώς χωρίς γρατζουνιά- λες δεν μπορεί, πρέπει να σκεφτώ ποιος έκανε ποδαρικό την πρώτη του χρόνου.

Ρίχνεις μια ματιά και στο χάλι της χώρας διότι το ζεις κάθε μέρα και σε κάθε επίπεδο και αναρωτιέσαι, έχει μείνει τίποτα; βλέπεις μια τάση αποσύνθεσης των πάντων. Με την οικτρή νοοτροπία που πλέον έχω κι εγώ: γιατί να προσπαθήσω για οτιδήποτε εφόσον δεν αλλάζει τίποτα. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια μεγάλη Γκόθαμ Σίτι.

Ω γλυκή μου Έαρ

Με έπιασε η Άνοιξη και θέλω να ..αμήσω

που στον διάολο να βρω τη καύλα μου να σβήσω;

Άνθισε η ζωή και στα δικά μου σκέλια

αλλά από την καύλα την πολύ με έπιασαν τα γέλια.

Ξύπνησε μαζί και δική μου φύση

και το πρωί σηκώθηκα με άγρια τη στύση.

Μήπως ήρθε ο καιρός όργιο να οργανώσω

και σε χωράφια γόνιμα την λύσσα μου να απλώσω;

Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό έχουμε τα ίδια

ευτυχώς που δεν μου αρέσουν τα θαλασσινά τα μύδια.

Είμαι Ιέρεια του κάφρους και έχω απηυδήσει

θέλω πυροσβέστη την κάψα μου να σβήσει

ένα Ινδιάνο Ιθαγενή σαν τον Τζέiκομπ, άτρωτο

και ας μεταμορφωθεί το βράδυ σε λυκάνθρωπο

ή κορεάτικο αγoρi ψηλό μελαχρινό

σαν εκείνο το αστέρι που τον φωνάζουν Lee Minho (και όμως αυτό τον γουστάρει η Dannossiel και όχι εγώ)

Lee Minho

Μήπως έναν αψηλό κορεάτη γυμνασμένο

σαν εκείνο τον Ninja τον Assasin τoν αποκαμωμένο;

Bi aka Rain from Ninja Assasin

με χτύπησε η άνοιξη και το λουλούδιμ έχει ανθίσει

που να βρω τώρα κηπουρό να ρθει να το ποτίσει;

αχ τι ζέστη είναι αυτή κοντεύω πια να σκάσω

και από καύλα θεϊκή την ζωή μου να την παύσω.

Leave Good For Great

  Τα πράγματα δεν καταλήγουν πάντοτε εκεί που θέλουμε. Να, για παράδειγμα. πες πως αγάπησες κάποιον μα ανακάλυψες πως έχει κοπέλα ή ότι στις σχέσεις του δεν ξέρει τι θέλει, αλλά είναι κατά βάθος καλό παιδί. Και γιατί να μην γίνετε φίλοι; Τι σας εμποδίζει; Ή δεν σου κάνει το φόρεμα που τόσο πολύ ήθελες; Ε, θα βρεις ένα άλλο, καλύτερο! Ποιός αποκλείει την πιθανότητα για κάτι καλύτερο;
     Γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα για κάποιον λόγο συμβαίνουν. Δεν είναι οι πλανήτες, τα ζώδια ή το Κάρμα ο λόγος. Είναι απλά αυτή η συγκυρία. Κι οι κακές φάσεις για κάποιον λόγο γίνονται.  Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Υ.Γ. : Τώρα που το σκέφτομαι, το post είναι στο κλίμα της ημέρας γιατί κι η Επανάσταση του 1821 έγινε κι αυτή για κάποιον λόγο γιατί παρόλο που χύθηκε αίμα και χάθηκαν πολλές ψυχές, μας έδωσε την ελευθερία μας κι ας την θεωρούμε σήμερα δεδομένη.
        Soundtrack για την περίσταση: (Ακούω και τέτοια, αμέ!)

Britney Spears: Femme Fatale

             Δεν είναι μυστικό ότι δεν πολυσυμπαθώ την Britney Spears. Η εικόνα της ξανθιάς μαστούρως που έχει βγάλει προς τα έξω αρχίζει και να με κάνει να εκτιμώ την εικόνα που βγάζει η Kesha. Κι επίσης έχω τραυματικές εμπειρίες, back to 2007, όταν κάποιοι μαλάκες με ρωτούσαν αν πιστεύω πως είμαι πιο όμορφη απ' αυτήν με ξυρισμένο μαλλί  κι εγώ τους απαντούσα "ναι" και μετά μ' έβγαζαν ψωνάρα γιατί και καλά εννοούσαν την Brit πριν την παρακμή της. Αλλά επειδή εγώ έχω παρεξηγήσει πολλούς στην ζωή μου, είπα να δώσω μια ευκαιρία στο Femme Fatale. Ας το πάρουμε track by track λοιπόν.
          01.Till The World Ends:
 Με τα πρώτα ακούσματα δεν το βρήκα τίποτα ιδιαίτερο, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι είναι true banger. Τι κι αν γράφτηκε από την Kesha;
       02.Hold It Against Me:
Το πρώτο single που έσπασε ρεκόρ για ρεκόρ στα iTunes. Έχει ωραία μουσική, γαμάτο ρεφρέν κι ένα καταπληκτικό dubstep breakdown στο middle 8.
        03. Inside Out:
 Στο πρώτο άκουσμα το βρήκα αδιάφορο, αλλά είναι αρκετά grower τελικά.
      04. I Wanna Go:
Οι fans σκίζουν τα σουτιέν τους γι' αυτό, αλλά, ok, δεν είναι πως είναι άσχημο, απλώς δεν νομίζω πως είναι δα και τόσο αριστουργηματικό.
      05.  How I Roll:
   Πολύ autotune ρε παιδί μου....
    06 . (Drop Dead) Beautiful (ft. Sabi): 
   Καταρχήν, μπράβο στην Brit που προωθεί νέα ονόματα (η Sabi είναι μια νεαρή ράπερ από το Los Angeles) και δεύτερον, το συγκεκριμένο δεν θα μπορούσε να μην γίνει hit γιατί είναι ακριβώς στο στυλ της. Κάτι σαν Gimme More περίπου και καλύτερο ίσως.
    07. Seal It With A Kiss
     Ένα απλό filler....
   08. Big Fat Bass (ft Wiil.i.am)
Όταν ο Wiil.i.am είναι παραγωγός σ' ένα κομμάτι, αυτό σημαίνει πως θα το καταστρέψει στάνταρ. Έτσι, εδώ έχουμε ένα γεμάτο autotune έκτρωμα που μοιάζει πολύ μ' αυτά των Black Eyed Peas. Α, και το Bass = Cock όπως πολύ σωστά λέει το Popjustice.
    09. Trouble For Me
Συμπαθητικούλι και χορευτικούλι... Χλωμό το βλέπω να γίνει single. αλλά υγεία παν' απ' όλα...
   10. Trip To Your Heart
Πιο χαμηλών τόνων από τα προηγούμενα, δεν αγαπιέται με την πρώτη ακρόαση, αλλά είναι κι αυτό grower , είναι χαριτωμένο και ζαχαρένιο.
   11. Gasoline
Ορκίζομαι πως έχω ακούσει το ίδιο τραγούδι 5000000000000 φορές τα τελευταία χρόνια με άλλους στίχους.
   12. Criminal
 Ποιανού ιδέα ήταν να μπει αυτό στην βασική tracklist; Γιατί είναι ακόμα ζωντανός; Κι ας απαγορεύσει κάποιος στην Britney να τραγουδάει μπαλάντες για το καλό της ανθρωπότητας!
      Bonus Tracks: Ok, παλεύονται. Το Up N Down και το He About To Lose Me θα μπορούσαν να αντικαστήσουν τα Criminal και Gasoline. Τα άλλα δυο, Selfish και Don't Keep Me Waiting, δεν λένε και πολλά, ok.
        Το Femme Fatale έχει και τις καλές του στιγμές , αλλά μερικά τραγούδια δεν έχουν λόγο ύπαρξης (Criminal, Gasoline, Big Fat Bass). Μερικές φορές ακούγεται λίγο overproduced (αλλά πιο overporoduced από το Backout δεν γίνεται, sorry her loyal fans, μόνο το Break The Ice μου άρεσε),αλλά είναι σε γενικές γραμμές ευχάριστο .Κι ιδού ο βαθμός: 6,5/10
 
 

And The Trashiest Show In Greek Television Is....

              Άντε, την Patty την βλέπεις και σκας στα γέλια από την αθλιότητα της, το ίδιο και τις σαπουνόπερες του Star, αλλά η trashίλα του συγκεκριμένου κάνει το "The Hills" να μοιάζει με "Το Νησί".Αυτό ξεπερνάει και Τατιάνες και Δρούζες κι όλα!
    Τι ακριβώς έχει θέμα; Τις αληθινές ιστορίες διαφόρων οικογενειών που τις κάνουν κάτι σαν σήριαλ με ηθοποιούς που δεν έχουν ξαναπαίξει στην τηλεόραση. Δηλαδή καταλαβαίνετε τι μελόδραμα, τι υστερία, τι σεισμοί, τι λυγμοί και τι καταποντισμοί πέφτουν! Είναι κι οι ηθοποιοί ατάλαντοι και τα stories μουφιές του κερατά. 
       Μερικά stories στα γρήγορα:
 1) Η κόρη γίνεται τσουλί, οι γονείς είναι σκέτες Κατίνες κι ανακατεύονται σε ότι κάνει αυτή.
  Αφού έγινε που έγινε πουτάνα η κοπελιά, γιατί δεν ανοίγουν ένα μπουρδελάκι για να χεστούν στο τάλιρο;
2) Αθώα κόρη γκαστρώνεται από τον καθηγητή των Αγγλικών της, αλλά αυτός την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.

 Και μετά λένε ότι δεν πρέπει να μπλέκεις τα επαγγελματικά με τα προσωπικά σου. Αν μιλάει το πουλάκι...

3) Μάνα και γιος είναι φτωχαδάκια, ο γιός κλέβει, η μάνα του κάνει την ζωή κόλαση και τον κάνει να χωρίσει με την κοπέλα του.
Και να μαντέψω ότι η συγκεκριμένη μάνα στέφθηκε Κατίνα Της Χρονιάς από τον Σύλλογο Κατίνων Αθηνών Και Πάσης Ελλάδος....
4) Ζηλιάρης σύζυγος χαλάει τον κόσμο επειδή νομίζει ότι η γυναίκα του τα φοράει
Πάρε τηλέφωνο τον κερατά, καλύτερα τώρα παρά μετά...
5) Κόρη κάνει παρέα με "κακά παιδιά" και μάνα κλαίει κι οδύρεται...
Και που να γνώριζε τον Chuck Bass....
       Μα, έλεος, που τους ψώνισαν όλους αυτούς; Και μετά σου λένε αληθινές ιστορίες... Και το κακό είναι πως βγαίνουν στην τηλεόραση όλα αυτά. Τι κάνει ο άνθρωπος για να γίνει διάσημος..... Και κάπου εδώ αρχίζω και νοσταλγώ το Big Brother.....
   


 


    
    

My Nate Dogg

Θυμάμαι που όταν πέθανε ο Heath Ledger που κορόιδεμα μια πιτσιρίκα για το πως έκανε. Ίσως επειδή είχα αντιδράσει σαν αυτήν όταν πέθανε ο River Phoenix. Γιατί όμως το έκανα αυτό; Μήπως σήμερα δεν έκλαψα μαθαίνοντας τον θάνατο του Nate Dogg και ακούγονται τη φωνή του στο MTV? Ποια η διαφορά σε αυτό που κάνω εγώ με αυτά που έλεγε εκείνη; Ούτε ένα CD του δεν είχα και δεν μπορώ να πω ότι ξέρω όλα τα τραγούδια του.

Στα καμένα όνειρά μου ήθελα πολύ να τον γνωρίσω. Γι' αυτό θα σας πω την ιστορία του όπως την ξέρω εγώ και όχι όπως τι γράφουν οι άλλοι. Ήταν 1995 ή το 1996 (πολύ τρελή χρονιά για μένα) όταν άκουσα το Regulators στο MTV. Καταλάβαινα αρκετά αγγλικά και έτσι μου φάνηκε αστείο το twist του τραγουδιού. Ωστόσο τότε ερωτεύθηκα τον Warren G και την φωνή του Nate Dogg. Αυτή η φωνή του απίστευτη.

Ήταν η εποχή που εμφανιζόταν τα μεγαλύτερα ονόματα στην ιστορία της Hip Hop. Όλοι αυτοί που τώρα είναι εδραιωμένοι και σύμβολα για τους επόμενους καλλιτέχνες. Τότε περίπου κυκλοφόρησε και το επόμενο του βίντεο που δεν μου άρεσε και τόσο. Θυμάμαι μου έκανε εντύπωση γιατί έπαιζε στο βίντεο εκείνος ο σκυλομούρης που ήταν πρωτοεμφανιζόμενος στο MTV και με τρόμαζε με την σκυλόφατσά του. Αργότερα έμαθα πως τον έλεγαν Snoop Dogg.

Πλέον τα χρόνια περάσαν και εγώ άκουγα εναλλακτικό ροκ και έχασα κάθε επαφή με το είδος. Έτσι μια ημέρα πέτυχα ντοκυμαντέρ για τον Snoop Dog και τότε έμαθα αρκετά για τον Nate Dogg. Βλέπεις ο Warren G, o Snoop Dog και ο Nate Dogg ήταν συμμαθητές και είχαν δημιουργήσει δικό τους συγκρότημα με την ελπίδα να τα καταφέρουν όπως τα κατάφερε ο ετεροθαλής αδερφός του Warren G, o Dr. Dre. Ωστόσο ο dr. Dre δεν ήθελε να τους βοηθήσει και τους είπε πως θα έπρεπε να τα καταφέρουν μόνοι τους. Τότε ο Snoop άρχισε να πουλάει ναρκωτικά για να χρηματοδοτήσει το όνειρο του ενώ ο Nate Dogg μπήκε στους πεζοναύτες.

Ο Snoop συνελήφθη και μπήκε στη φυλακή, όσο ήταν μέσα οι Warren G και Nate Dogg υπέγραψαν με την Death Raw Records και ξεκίνησαν την καριέρα τους. Αργότερα με την αποφυλάκιση του Snoop μπήκε και εκείνος στη δισκογραφική και πλέον οι τρεις τους έγιναν αυτό που είναι όχι σαν συγκρότημα αλλά σαν σόλο καλλιτέχνες.

Μετά από αυτό το ντοκιμαντέρ η τελευταία φορά που είδα τον Nate Dogg στην τηλεόραση ήταν στο βίντεο του τότε πρωτοεμφανιζόμενου 50cent, 21 Questions.

Ο Nate Dogg δεν έκανε επιτυχία μόνος του, ωστόσο συνεργάστηκε με πολλούς καλλιτέχνες. Έτσι τον έχουμε δει μαζί με τον 2pac, dr. Dre, snoop Dog, warren G, eminem και 50 cent και πάει λέγοντας. Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει είναι η φωνή του η οποία ξεχωρίζει ανάμεσα στον άλλων ότι και να τραγουδάει. Η φωνή του με ηρεμεί τόσο πολύ, γι' αυτό ίσως στεναχωριέμαι που δεν θα την ξανακούσω.

Το τελευταίο τραγούδι στο οποίο τον είχα ακούσει:

Η αλήθεια είναι πως στις 15 Μαρτίου η Hip Hop έχασε ακόμη έναν από τους στυλοβάτες της. Είναι τραγικό που άτομα τα οποία ασχολούνται με την Hip Hop δεν γνωρίζουν τον Nate Dogg ελπίζω όμως αυτοί που πραγματικά αγαπάνε το είδος να τον σεβαστούν και να συνεχίσουν αυτό που ξεκίνησε. Είμαι σίγουρη πως δεν θα πάει στον παράδεισο. Ελπίζω όμως όπου και αν πάει να συνεχίσει να τραγουδάει και να είναι μαζί με τον 2Pac.

West Coast Represents!!!

(not) one of us

What if God was one of us
Just a slob like one of us
Just a stranger on the bus
Trying to make his way home

Sayonara Mounako

Ο ιερός ναός της Θεάς Καφροδίτης θρηνεί την απώλεια της ανώτατης Ιέρειας Mounako Tsibukara του ναού μας στην Ιαπωνία. Το σώμα της Tsibukara βρέθηκε μαζί με χιλιάδες νεκρούς στις ακτές βοριοανατολικά του Τοκύου. Δυστυχώς αυτή και χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες της δεν κατάφεραν να σωθούν απο την καταστροφική μανία του τσουνάμι που χτύπησε τις ακτές τις Ιαπωνίας.

Την Tsibukara τη γνωρίσαμε το 1930 όταν αυτή δούλευε ως πόρνη στη Σανγκάη. Γι αυτήν γράφτηκαν άπειρες ιστορίες και ωδές στις χώρες της Ασίας. Πολύ από εσάς είδατε την ιστορία της να ξετυλίγεται στην ταινία Madam Butterfly, στη ταινία Αντίο Παλακίδα μου, στη ταινία - βιβλίο αναμνήσεις μια Γκέισας καθώς και στη ταινία που την έκανε διάσημη Αυτοκρατορία των Αισθήσεων. Ναι πραγματικά όλες αυτές οι ιστορίες αφορούν αυτήν και όχι διαφορετικά άτομα όπως νομίζατε.

Δυστυχώς η Mounako Tsibukara βρήκε τραγικό θάνατο στη προσπάθεια της να σώσει τους πιστούς του ναού που είχαν έρθει στο ναό για να προσευχηθούν. H κακομοίρα πάντα φωβόταν πως η φύση θα εκδικηθεί το συνεχή βιασμό του περιβάλλοντος στην Ιαπωνία. Ποτέ ομως δεν περιμέναμε ότι κάτι σαν αυτό θα γινόταν. Στους επόμενους αιώνες η μνήμη της Tsibukara θα φέρνει δάκρυα στα μάτια των πιστών.

Πέρα από την πλάκα όμως δεν μπορούμε να συνέλθουμε με αυτό που βιώνουμε αυτές τις ημέρες στην Ιαπωνία. Χαιρόμαστε ωστόσο που ο Δημήτρης, η Σοφία και η Kazuyo είναι καλά στην υγεία τους και που η Θεά δεν μας στέρησε την παρουσία τους Η χώρα αυτή είναι τόσο μακριά αλλά αυτά που βιώνει είναι δίπλα μας. Το ίδιο ισχύει και για την Λιβύη. Μακάρι αυτή η κατάσταση να μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, αν και εδώ που τα λέμε εγώ και η Dannossiel δεν μπορούμε να γίνουμε καλύτερες.

Όπου και να βρισκόμαστε παραμένουμε άνθρωπο σε αυτή την σατανική κοινωνία και η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να είμαστε κακοί άνθρωποι και να παραβιάζουμε την ατομικότητα των διπλανών μας. Ωστόσο πολύ από εμάς το ξεχνάμε και όταν μας συμβαίνει κάτι άσχημο τείνουμε να γινόμαστε εκδικητικοί και μικρόψυχοι. Γι αυτός ας δίνουμε τόπο στην οργή και να συνεχίσουμε τη ζωή μας όσο σκατά και αν είναι αυτή με αγάπη, χωρίς διακρίσεις και χαμόγελο.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να κλαιγόμαστε για υλικά αγαθά, για την έλειψη σεξ, δουλειών, για το πόσο μας παχαίνει η συνεχή κατανάλωση σοκολάτας και για το πόσο ηλίθια είναι τα άτομα γύρω μας.

Μαλάκα θα μπορούσα να βγάλω λεφτά με αυτό το ποστ. Τελικά είμαι πιο καλή από όσο νόμιζα θα μπορούσα πραγματικά να κάνω δική μου αίρεση .. Πω πω πάω να απολαύσω την ανεπιτήδευτη επικότητα μου.

Η ήρεμη ζωή στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης

Περπατάω αμέριμνη και μιλώντας με τη μάνα μου σε ένα σημείο που δεν περνάνε αμάξια. Ακούω τον ήχο μηχανής πίσω μου και σκέφτομαι "Αυτός θα μου κλέψει την τσάντα" έτσι κατεβάζω την τσάντα μου και ενώ προσπαθώ να τη μετακινήσω στο δεξί μου χέρι...πέρασε το ζευγάρι με το παπάκι και μου την άρπαξε...λίγα μέτρα πιο κάτω η Αστυνομία είχε σταματήσει δύο Ελληνοπόντιους επειδή δεν φορούσαν κράνος ωστόσο το μηχανάκι με την κλεμμένη τσάντα ούτε το πρόσεξαν.....

Τι είχα στη τσάντα μου; Τρία amigurumi, τα γυαλιά μου και το κινητό μου. Κοινώς πήραν τα αρχίδια μου.Μια φορά στη ζωή μου πήρα και εγώ μια ωραία τσάντα να φανώ λίγο γυναίκα και όχι φοιτήτρια...και να το αποτέλεσμα...Πραγματικά πρέπει να είσαι πολύ ηλίθιος για να κλέψεις τη τσάντα ενός ατόμου από την Νεάπολη.

Πρώτα από όλα οι Μισοί Νεαπολίτες ζουν με το ταμείο της πρόνοιας και οι άλλοι μισοί είναι άνεργοι... Ήδη μας έχουν κλέψει τα πορτοφόλια στο λεωφορείο 25 (παρόλο που ήξερα τους κλέφτες ο αστυνόμος μου είπε ότι μόνο αν τους πιάσουμε εκείνη τη στιγμή μπορεί να γίνει η σύλληψη), έτσι είναι γνωστό πως οι Νεαπολίτες κρύβουν τα λεφτά στον κώλο τους και μόνο με κωλονόσκοπηση μπορεί κανείς να τους κλέψει....

Έτσι που λέτε είναι η ζωή στη Νεάπολη από το 2006, μέχρι τώρα μου έκλεψαν το πορτοφόλι πριν μερικά χρόνια, πέρσι τέτοιο καιρό ένας ληστής με όπλο μας λήστεψε στον Μασούτη (ο οποίος δεν κάνει τίποτα για την προστασία των πελατών και τον υπαλλήλων του κανονικά θα έπρεπε να τους κάνω μήνυση και να πάρω τρελά λεφτά) και το Σαββάτο έγινε και αυτό. Για να μη πως τις μικροκλοπές στο ψιλικατζίδικο. Το μόνο καλό είναι ότι στη μεγάλη ληστεία του Ιανουαρίου στις δημοπρασίες στο κέντρο νεότητας, ο ηλίθιος ο ληστής έπεσε πάνω στην ομάδα ΔΙΑΣ και τον συνέλαβαν και αυτόν και το συνεργό του και το τεράστιο ποσό επιστράφηκε. Λες και δεν νιώθω αρκετά άχρηστη ...

Ελπίζω την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να πάω σε αστυνομικό τμήμα να είναι επειδή πυροβόλησα κάποιον που προσπάθησε να με ληστέψει και όχι επειδή με λήστεψε. Κουράστηκα πραγματικά να ζω στη Νεάπολη της δεκαετίας του 1980 το 2011. Το μόνο που λείπει από την Νεάπολη για να γίνει πάλι όπως όταν ήμουν παιδί είναι οι ναρκομανείς στο Στρεμπενιώτη και στο πάρκο των Συμμαχικών. Ωστόσο δεν ανησυχώ είμαι σίγουρη ότι όλοι αυτοί δεν θα ξαναέρθουν στην Νεάπολη καθώς μπορούν να πηγαίνουν στο παλιό στρατόπεδο του Παύλου Μελά που πλέον αποτελεί Μητροπολιτκό πάρκο αστέγων και ναρκομανών.

Αλλά εκεί δεν είναι Νεάπολη μας χωρίζει ένας τεράστιος δρόμος, δεν μπορούν να τον περάσουν και να κάνουν εγκλήματα εδώ...Σωστά; Συγχαρητήρια καταφέρατε να γυρίσετε τις Δυτικές Συνοικίες στην υποβαθμισμένη γειτονιά που ήταν τη δεκαετία του 1980.

Αλλά δεν βαριέσαι ας δούμε όμως την θετική πλευρά της ζωής...μπορεί να φοβόμαστε να ζούμε στη Νεάπολη αλλά τουλάχιστον η Νεάπολη υπάρχει ακόμη. Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι όπως στο Miyagi..να μην υπάρχει καθόλου...

Δηλαδή δεν μου έφτανε που σχεδόν εξαφανίστηκε η χώρα στην οποία θα ήθελα να ζω, πρέπει να φοβάμαι και στη χώρα που ζω. Δεν θα σας κάνω τη χάρη, εγώ ρατσίστρια και βίαιη δεν γίνομαι...από εδώ και πέρα θα κουβαλάω μαζί μου όπλο. Γιατί όπως λέει και ο MC Vagina Guns don't kill people, I kill people with guns. Δεν γίνεσαι βίαιος όταν σκοτώσεις αυτόν που σε πείραξε, είναι αυτοάμυνα σωστά;

Τώρα όμως σκέφτομαι τι όπλο να αγοράσω... μήπως το μπαζούκα είναι λίγο μεγάλο; Μήπως ένα Glock Θα ταίριαζε καλύτερη με τα μάτια μου; Ένα magnum (αυτό πιστόλι είναι ή παγωτό;) Τι ; Ναι ναι σωστά δεν χρειάζομαι όπλο, ψυχολόγο χρειάζομαι γιατί αυτές τις ημέρες είμαι αρκετά σκατά. Ο σεισμός στην Ιαπωνία με έχει ταράξει απίστευτα και όχι τόσο επειδή είναι στην Ιαπωνία αλλά λόγο του μεγέθους της καταστροφής και των νεκρών. Οι σκηνές που συμβαίνουν καθημερινά στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά είναι τραυματικές από μόνες τους. Η οικονομική εξαθλίωση της αγοράς της Νεάπολης και η καθημερινή αντιμετώπιση των μικρό κλεφτών στο μαγαζί είναι αρκετά ψυχοφθόρα. Άσε που ακόμη δουλειά δεν έχω, δουλειές δεν υπάρχουν και έβαλα και τα κιλά που έχασα.

Ούτως η άλλως είμαι τόσο γκαντέμο που ακόμη και όπλο να είχα μαζί μου θα πάθαινε εμπλοκή και θα ανατιναζόμουν.

Πάντως βίωσα το κλέψιμο πορτοφολιού, ένοπλη ληστεία, shop lifting, αρπαγή τσάντας...τι έμεινε τώρα; Ακούω προτάσεις στα σχόλια σας, εσείς τι θα θέλατε να βιώσω στα επόμενα χρόνια που θα ζω στη Νεάπολη;

1. Απαγωγή

2. Βιασμό

3. Φόνο

4. Ομηρία

5. Αφαίρεση ζωτικού οργάνου.

6. Αρπαγή απο εξωγήινους

7. Οτιδήποτε άλλο... (αν θέλετε αυτή την επιλογή παρακαλώ δώστε μου προτάσεις).

Α ναι και το σπίτι μας το έχουν ληστέψει ήδη οπότε μη το προτείνετε been there done that.

ουφ...μήπως να φύγω εθελόντρια στην Ιαπωνία; Πως γίνεται αυτό;

Διάλογος 14.

- Πήγε με το ΚΤΕΛ στις Σέρρες και κόλλησε φαρυγγίτιδα.
- Υπεραστικά εύχομαι.

Διάλογος 14: Έξοδα.

- Έμαθα από έγκυρη πηγή ότι η Ζέτα για κάθε εμφάνιση με Χατζηγιάννη παίρνει 2800.
- Μικτά;
- Τι εννοείς;
- Ποτά, ταξί, ρούχα, μαλλιά μέσα ή τα παίρνει έξτρα;
- Δεν ξέρω.
- Τι να τα κάνει τα μαλλιά ρούχα. Τους φωτογραφίζει ο Ρήγος.
- Γι' αυτό δεν την πολυεμφανίζει.
- Μαζεύει μαζεύει ο καημένος, μόλις φτάσει 2800 της λέει πάμε μωρή Ζέτα να φάμε ένα ψαράκι.
- Πολύ ακριβή δεν είναι.
- Θα την πέτυχε σε προσφορά.
- Ευτυχώς που πληρώνεται με την εμφάνιση και όχι με την λέξη.
- Με τα Μιχάλης.
- Πιο ακριβή από τον Νταλάρα θα ήταν.
- Να δεις στην αρχή ζητούσε 3000 και ο άλλος της έκανε παζάρια και το κατέβασε.
- Κύπριος. Τι περιμένεις.

For Lent, I've decided to give up.

Acropolice.

Boυρ για Oprah.

Like you, like you.

Πριν από 10 περίπου χρόνια σε ένα φοιτητικό δωμάτιο στην Θεσσαλονίκη είχε έρθει μια μητέρα από την Λάρισα και μαγείρευε στην κόρη της που είχε εξεταστική. Στο δωμάτιό της είχαν μαζευτεί διάφοροι από το έτος που τους είχε καλέσει να φάνε. Οι περισσότεροι μπριτάδες. Περιμένοντας χαζεύουν τηλεόραση που παίζει το Common People στο mute. Κάποιοι θα το μουρμουράνε. Μπαίνει στο δωμάτιο η μάνα κρατώντας μία πιατέλα και λέει: «Ένας τέτοιος ξερακιανός άπλυτος μου την έπεφτε συνέχεια στην σχολή, δεν του έκατσα ποτέ». Η μάνα είχε σπουδάσει στο Saint Martin's. Δεν έφαγε κανείς εκείνη την ημέρα. Την υπέβαλαν σε βασανιστήρια για να θυμηθεί λεπτομέρειες. Θυμόταν μόνο ότι έπαιζε μουσική σε μπάντα. Ούτε καν είχε ενδιαφερθεί να μάθει το όνομά του.
Αληθινό περιστατικό. Η φοιτήτρια έκτοτε λέει ότι η μάνα της έριξε χυλόπιτα στον Jarvis.

Γιορτή της Γυναίκας Σήμερα

συγνώμη που άργησα να γράψω αυτό το ποστ...αλλά το ομαδικό όργιο αφιερωμένο στις γηναίκες δεν μου άφησε και πολύ ελεύθερο χρόνο σήμερα...

Λοιπόν το σημερινό ποστ είναι αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες αυτού του πλανήτη

και κυρίως στις παρακάτω κυρίες που καταφέρνουν να συνδυάσουν την θηλυκότητα τους με το φαγητό .

Έτσι ευχαριστούμε και αφιερώνουμε αυτό το ποστ στις παρακάτω κυρίες:

Μαρία Λεμονάτη

Σiροπιαστό Μπρόκολο ή όπως μου αρέσει να τη λέω Σοροπιαστό μου Μπρόκολο

Λαχανάκια Βρυξελλών (δεν βρίσκω το λινκ της)

Kihli Γνσωστή και ως Ελιές Καλαμών Lux

καθώς και τα κορίτσια που συνδύασαν το όνομα τους με διαφορετικά πράγματα.

Kafrokoritso

Timotei

Ρίτσα

Eleni

Dream Girl

Vany

Amalthia

Aunt Donna

Marina

Dora

Mamba ... black mamba

Irini

Θεσσαλονικιά

Stardustia

Catherine

Paschalen Antoinette

Στο πουτανάκι Gremii

Σε μια κοπέλα που ήταν από τις πρώτες πιστές του ναού την Sanity Loss Era

Στη Senpai που όσο και αν τρέξω δεν θα προλάβω ποτέ να φθάσω a2a

Στις χαμένες Orestis , dead bride, νεκρή νύφη

και κυρίως το κορίτσι που τόσα χρόνια γνωρίζουμε αλλά ποτέ δεν έχουμε συναντήσει

την αξιότιμη Νίκη γνωστή ως και Moody Girl.

Χρόνια πολλά άξιες πιστές και άξιες εκπρόσωποι του Θηλυκού Κάφρους.

Σας αγαπάμε, σας ευχαριστούμε που θυσιάσατε τα σωματικά σας υγρά για την Θεά Καφροδίτη.

Συγνώμη αν κάποτε κάνατε σχόλιο στο blog μας και σας ξεχάσαμε.

Πέρα από την πλάκα ευχαριστούμε που μας κάνετε σχόλια στο blog μας και το κρατάτε ζωντανό.

Ευχαριστούμε που δεν ξεχνάτε πως εκεί έξω υπάρχουν γυναίκες για τις οποίες η σημερινή ημέρα δεν σημαίνει ελευθερία. Σας παρακαλώ μη τις θυμόσαστε μόνο μια φορά τον χρόνο αλλά όλες τις ημέρες. Εκεί έξω υπάρχουν πολλές γυναίκες που περνάν από δίπλα σας και υποφέρουν, πολλές γυναίκες που ζουν σε άλλη χώρα και βιώνουν την καταπίεση. Ξέρω πως αυτά τα πράγματά δεν θα έπρεπε να τα λέμε, ότι η ισοτιμία και η ισότητα θα πρέπει να είναι έννοιες λογικές και δεδομένες...όμως δεν ζούμε σε ένα ιδανικό κόσμο. Η καταπίεση υπάρχει και είναι εκεί έξω....Σεβαστείτε τη δύναμη που φέρνει σ'αυτό τον κόσμο την επόμενη γενιά και κυρίως αγαπήστε το πλησίον σας.

Διάλογος 13: Ημέρα γυναίκας.

- Είμαι με τα κορίτσια και μετράμε με πόσους έχουμε πάει. Πες κανένα όνομα.
- Με ποια σειρά τα γράφεις;
- Έχω κάποια κενά στην τελευταία πενταετία.
- Στα πόσα είσαι.
- 31.
- Πιάνεις και τα φασώματα;
- Όχι μόνο τα σεξ.
- Θυμάσαι 31 ονόματα;
- Σε κάποια θυμάμαι ζώδια.
- Οι άλλες στα πόσα είναι.
- 17.
- Σφύρα λήξη. Κέρδισες.
[φωνή από μέσα: Δεν θα το ξανακάνεις αν δεν σε φτάσουμε]

Γκέι για πλάκα

Λοιπόν, τι έγινε; πετάξατε αετό; θυμάμαι μόνο μια φορά μικρός, να έχω πετάξει χαρταετό. Πρώτη και τελευταία μιας και παραλίγο να με σηκώσει μαζί του, τόσο αδύνατος που ήμουν. Βέβαια παραμένω μικρός αλλά θέλω να πιστεύω πως έχω βάλει λίγα κιλά παραπάνω.

Που λέτε, μου είχε περάσει απ' το μυαλό μου κάποια στιγμή, τι ωραίο σενάριο για ταινία που θα ήταν, αν ένας ετεροφυλόφιλος νεαρός που πιστεύει πως οι δικοί του τον αγαπούν πάρα πολύ και που δεν θα υπήρχε περίπτωση να τον διώξουν ποτέ.. να τους έλεγε για δοκιμή πως είναι γκέι. Έτσι να ταράξει λίγο τα νερά, να δει από πρώτο χέρι κατά πόσο αυτό αληθεύει. Και το κλου της όλης ιστορίας; να υπάρχει μια κρυμμένη κάμερα για να καταγράψει τις αντιδράσεις.

Τελικά δεν υπάρχει αυτό που λένε, "αυθεντική ιστορία". Ψάχνοντας στο youtube για κάτι εντελώς άσχετο, έπεσα πάνω στο παρακάτω βίντεο. Το οποίο μπορεί να μην έχει το ακριβές στόρι που είχα κατά νου (όχι, κάστινγκ δεν είχα κάνει ακόμα) αλλά είναι πολύ κοντά σε αυτό που είχα στο μυαλό: μια κρυμμένη κάμερα, ένας ετεροφυλόφιλος νεαρός (στην προκειμένη περίπτωση δύο) και η αποκάλυψη του "μυστικού". Το βίντεο ξεκινά εξηγώντας πως πρόκειται για φάρσα και αν θες να μπεις κατευθείαν στην υπόθεση, πήγαινε στο 02:25".

Αυτό που αντιμετωπίζουν ως αστείο οι δύο νεαροί, είναι αυτό που χρειάζεται να αντιμετωπίσουν πάρα πολλά παιδιά: το γεγονός πως οι οικογένειά τους, δεν είναι και τόσο οικογένεια γι' αυτούς. Δεν ξέρω αν είμαι περισσότερο δραματικός από όσο πρέπει, όμως δεν έχω συναντήσει ως στιγμής κάποια άλλη περίπτωση. Οι δύο νεαροί γελούν πριν το 2:25" και ο γιος της κυρίας λέει πως εύχεται η μαμά του να μην φλιπάρει και τον μαχαιρώσει, χα-χα-χα. Εντελώς βολικό είναι πως δεν λαμβάνει μέρος ο μπαμπάς στην ιστορία. Εκεί θα είχε ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, βλέποντας την αντίδραση της μητέρας. Ίσως να χρειάζονταν και κασκαντέρ οι δύο.

Υπέρ τους -αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο- είναι πως μάλλον μένουν στο Ιράν. Χρειάζεται μεγάλα κότσια έστω για να κάνεις μια τέτοια πλάκα; υποθέτω. Αφού λοιπόν, η μαμά βγάλει την παντόφλα και τους αρχίσει, αφού τους στολίσει με τα γνωστά περί του πόσο μη φυσιολογικό είναι αυτό και αφού τους πετάξει έξω (ή τουλάχιστον προσπαθήσει -οι τύποι συνεχίζουν να επιστρέφουν περισσότερο από όσο η Κινέζα στα Ιπτάμενα Στιλέτα που δεν έλεγε να μείνει στο έδαφος πεθαμένη) στο τέλος θα φιληθούν και θα τα βρουν και θα ρίξουν και ένα γέλιο, βρε αδελφέ. 

Αναρωτιέμαι αν κατάλαβε πραγματικά ο νεαρός τι παίχτηκε. Αν συνειδητοποίησε πως ένας από τους δύο ανθρώπους που τον έφερε στην ζωή, ουσιαστικά τον πέταξε έξω σαν να μην ήταν ποτέ μέλος της οικογένειας.

Τελειώνοντας, θα κλείσω με ένα σχόλιο που είχε το βίντεο στο youtube:

This could be funny, except this is what MANY young homosexuals actually go through when they "come out" to their family for real. They are disowned and told never to talk to their own famlies (moms and dads included) ever again. Other young homosexuals go through even worse.

 Περαστικά μας.

Φώτης και Μαρία VS Dalmatian

Όσοι είναι παλιοί αναγνώστες μας γνωρίζουν πως το μοναδικό άτομο που έφαγε ποτέ ban απο το ναό μας ήταν η Μαρία. Ναι η Μαρία από την πολύ γνωστή εκπομπή Φώτης και Μαρία live λόγο του λάθος της να αποκαλέσει Μακεδονία το χωρίς εθνική ταυτότητα κράτος των Σκοπίων.

Ωστόσο εδώ και καιρό ήθελα να κάνω αυτό το ποστ και να πω πόσο πραγματικά δύσκολο είναι να κρατάς κακία σε ένα άτομο όπως η Μαρία. Έτσι μετά από πρόσφατη προβολή της εκπομπής Φώτης και Μαρία αποφάσισα να γράψω επιτέλους αυτό το post.

Αγαπητή Μαρία και Φώτη ...πλέον είστε καλοδεχούμενοι στον ναό μας. Η αλήθεια είναι ότι παρόλο τα άσχημα σχόλια που κάναμε για το λάθος της Μαρίας στην Eurovision και παρ όλη την απαγόρευση της εισόδους, στα όργια του ναού μας, δεν σταματήσαμε ποτέ να βλέπουμε την εκπομπή σας. Είναι πραγματικά δύσκολο να κρατήσουμε κακία σε τόσο αξιαγάπητα άτομα σαν εσάς. Από εδώ και πέρα είστε ελεύθεροι να συμμετέχετε σε κάθε δραστηριότητα του ναού μας. Για την εξιλέωση μας σας προσφέρουμε δωρεάν τρεις επισκέψεις σε ομαδικό ρωμαϊκό όργιο, τρεις δωρεάν ανταλλαγές σωματικών υγρών και τρία κέικ σοκολάτας για κάθε νέο άτομο που θα φέρετε στο ναό.

Οι λόγοι που με οδηγούν σε αυτή την απόφαση και να ξεπεράσω την τσαντίλα μου για εκείνο της το λάθος είναι :

1ον. Οι πρόσφατες δηλώσεις του Φώτη που τον ανέδειξαν ως άξιο τέκνο της Θεάς Καφροδίτης. Η θεά αγαπάει αυτούς που αγαπάνε τον εαυτό τους και κυρίως αυτούς που μιλάνε ανοικτά για τον εαυτό τους.

Ωστόσο η Θεά είναι στεναχωρημένη γιατί ο Φώτης έχασε την μπυροκιλιά του και την αντικατέστησε με κοιλιακούς. Γιατί Φώτη ; ΓΙΑΤΙ!!!!!!!!!!!! Άντρας με μπυροκιλίτσα είναι σαν καραμελίτσα!!!

2ον. Ο τίτλος έναρξης της εκπομπής τους:

Εννοείται πως όποιοσδήποτε που θα χρησιμοποιούσε Ιαπωνικό τραγούδι στην έναρξη της εκπομπής του θα με έκανε να λιώσω. Ορίστε και η original έκδοση του τραγουδιού:

Baby baby Ai shite :)

και

3ον και κυριότερο είναι πως για πρώτη φορά στα χρονικά της Ελληνικής τηλεόρασης η εκπομπή Φώτης και Μαρία Live παρουσίασε βίντεο από Κορεάτικο συγκρότημα.

Αυτό είναι αρκετό για μένα να τους αγαπάω για τις επόμενες 10 ζωές μου. Τι και αν έπαιξαν τους Dalmatian μόνο και μόνο επειδή τους συνέβη ένα μικρό ατύχημα επί σκηνής. Σημασία έχει ότι τους έπαιξαν κυρίες και κύριοι μου. Τους έπαιξαν και το αποτέλεσμα ήταν να τους δουν άτομα που δεν γνωρίζουν από Kpop, ενώ υπήρξαν και άτομα που με πήραν τηλέφωνο για να με ρωτήσουν αν ξέρω τους Dalmatian και αν έμαθα τι έπαθε ο πιτσιρικάς στη σκηνή.

Δεν ξέρω τι σχόλια έκαναν στην εκπομπή καθώς δεν την είδα αλλά ξέρουμε πως έστω και για λίγο ακούστηκαν οι Dalmatian στην Ελλάδα εκπροσωπώντας την τεράστια σκηνή της Kpop μουσικής.

Αν δεν το ξέρετε και εσείς...η Κορεάτικη μουσική σκηνή πουλάει εκατομμύρια δίσκους και έχει τεράστιο τζίρο. Όχι μόνο επειδή η Κορέα έχει μεγάλη αγοραστική δύναμη αλλά επειδή εκατομμύρια μη Κορεάτες λατρεύουν την Kpop. Οι Dalmatian είναι η νέα προσθήκη boyband στην πλούσια σκηνή της Κορέας και αγωνίζονται σκληρά για την εδραίωση τους.

Σας αφήνω με το βιντεάκι των Dalmatian και το χαρούμενο τραγούδι τους "Man Opposed".

Αν θέλετε να πάρετε μια μικρή γεύση Κορεάτικης Pop ελάτε στις 12 Μαρτίου το απόγευμα στο μαγαζί Residence στη Θεσσαλονίκη. Θα είμαστε εκεί ...

Native Americansploitation.

Peaking Lights - Tiger Eyes (Laid Back) from Know Phase on Vimeo.

Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Ας πέσει και καμιά μάσκα τότε...

Στην Αθηνοκεντρική Ετ1 έχουν πάθει ένα μετεωρολογικό Κοζλοντούϊ γιατί θα χιονίσει στην Αθήνα.
Εντάξει παλικάρια δεν θέλω να σας σοκάρω αλλά έχει ξανά χιονίσει στην Αθήνα, μην φοβάστε δεν θα πάθετε τίποτα!!!!....
Στο Mega ένα κύριος Βρασίδας/Παναγιώτης/Χαράλαμπος ένας κύριος κάτι... προσπαθεί να μας πείσει ότι τα όστρακα που έχουνε 18 Γιούρος το κιλό δεν είναι ακριβά και ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ μας να βάλουμε στο Σαρακοστιανό [στο ποιο?] τραπέζι λίγα από αυτά! Δε γαμιέσαι ρε φίλε!
H ώρα είναι 7 το πρωί και εγώ ΠΑΛΙ ξύπνησα από ένα αφόρητο πόνο στο στήθος σαν να με πιέζει ταφόπλακα, μετά από 5 ολόκληρες ώρες ύπνου, και μιας και με πήρε ο ύπνος στις 2 το βράδυ, και κάθομαι και βρικολακιάζω. Έχω πιει ήδη μία [1] κανάτα καφέ, και σκέφτομαι ότι θα πρέπει να πάω ΚΑΙ στη δουλειά, αλλά φυσικά θα σέρνομαι λες και όλη νύχτα γύρναγα στα κωλάδικα.
Πράγμα που άλλες χρονιές ήταν δεδομένο και αναμενόμενο. Φέτος όμως “ούτε τηλέφωνα, ούτε φίλοι ούτε βόλτα!” και το κυριότερο ΟΥΤΕ ΛΕΦΤΑ! μιας και ζω το χειρότερο εργασιακό Γολγοθά των τελευταίων ετών. Έχω να πληρωθώ σχεδόν 3 μήνες, δεν μου κολάνε ασφάλεια, δεν καταφέρνω να διεκδικήσω τα χρήματα μου γιατί απλά έχω μπλέξει με γραφειοκρατεία,και φυσικά εάν κάνω οποιαδήποτε κίνηση απλά θα βρεθώ χωρίς δουλειά.
Και φυσικά θα πάρω τα αρχίδια μου.
Αυτό στις μέρες μας, είναι ένα ΔΙΟΛΟΥ κολακευτικό σενάριο, αλλά τι να κάνω η πουτάνα που η δουλειά μου δεν είναι απλά ένα μέρος της ζωής μου, αυτή τη στιγμή είναι το εναρκτήριο λάκτισμα [Kick Off που έλεγε και η γιαγιά μου] για να κάνω μία νέα ζωή, οπότε απλά νιώθω να πνίγομαι. Νιώθω μια τεράστια μέγγενη να μου σφίγγει το κεφάλι, σκέφτομαι ότι εάν είχα [που δεν τα χω] τα κότσια, η αυτοκτονία θα ήτανε μια εξαιρετικά καλή λύση για να ξεμπερδεύω μια και καλή με όλα αυτά. “Μα καλά είσαι χαζό?” θα μου πεις, όχι χαζό δεν είμαι. Απελπισμένος είμαι, και αυτό γιατί ξέρω πολύ καλά ότι: “Εάν δεν σπάσεις αβγά δεν κάνεις ομελέτα” και εγώ αυτή τη στιγμή προσπαθώ να μην σπάσω τα οποιαδήποτε εργασιακά αβγά μου, για λόγους που θα αναλύσω παρακάτω....
Τα νεύρα μου όμως είναι σε άθλια κατάσταση, και βλέπω το νευρικό κλονισμό να μου γνέφει με νόημα απο τη γωνία...τις τελευταίες μέρες [μετά τη δουλειά ή πριν τη δουλειά δεν έχει σημασία] κλείνομαι μέσα στο σπίτι γιατί απλά δεν έχω χρήματα να πάω πουθενά, και φυσικά όταν όλοι μου οι φίλοι έχουνε κανονίσει για τριήμερο και γώ πρέπει να πάω σε μία δουλειά που πλέων ΔΕΝ με αμείβει, ΔΕΝ με ασφαλίζει, ΔΕΝ μου δίνει υπερωρίες, αυτό με κάνει να γίνομαι ΑΚΟΜΗ ποιο σκατά. Θέλω απλά να ξεμπλέξω από όλο αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω, τελικά είναι μια ακόμη δική μου προσωπική αδυναμία να αντεπεξέλθω των καταστάσεων, να χτυπήσω το χέρι στο τραπέζι και να πω “ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΘΗΤΕ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΣΚΑΤΟΔΟΥΛΕΙΑ ΣΑΣ!” ή μήπως πρυτανεύει η λογική που λέει ότι πρέπει να κάνω υπομονή, για να δω τι θα γίνει και να κινηθώ πάντα σε χαμηλούς τόνους για να μην χαλάσω το [έτσι και αλλιώς] εύθραυστο προφίλ του καλού επαγγελματία???????????????
Αυτά και αυτά σκέφτομαι και σαλτάρω φίλε. Χαζεύω. Ίσως για κάποιους είναι υπερβολικό, ή εγωιστικό αλλά νιώθω όλο και ποιο πολύ βουτηγμένος μέσα στα σκατά. Σε ένα βούρκο που απεγνωσμένα προσπαθώ να βγω, και όλο μπαίνω ακόμη ποιο μέσα.
Και όλα είναι τόσο αλληλένδετα που με πιάνει γέλιο.
Όχι από ευχαρίστηση φυσικά ε!
Άκου!: Είσαι σε μία δουλειά που δεν σε αμείβει ή δεν σε αμείβει στην ώρα της και όταν τελικά γίνει αυτό τα λεφτά είναι πάντα “δαγκωμένα” ή απλά σε έχει δεδομένο γιατί “τι θα κάνει μας έχει ανάγκη και θα κάτσει να δουλέψει, και αν κάνει μαγκιές θα πάρει ΚΑΙ τον μπούλο” και έτσι αναγκάζεσαι να μένεις σε αυτή τη δουλειά γιατί δουλειές δεν υπάρχουν [ή δεν υπάρχουν εύκολα ευκαιρίες για εργασία] με αποτέλεσμα όλων αυτών......
.......στα 33 σου να μένεις ακόμη με τους δικούς σου με αποτέλεσμα να μην έχεις “χώρο” να μην έχεις “δικό σου”, να πρέπει να μένεις μέσα στο σπίτι φυσικά [γιατί όσο και να σε αγαπάνε, να σε προστατεύουν ή να σε λυπούνται] πόσο θα πας στα σπίτια των φίλων σου? Και πόσο θα κάτσεις στο γυμναστήριο και πόσο θα πας βόλτα στο δρόμο εάν δεν έχεις χρήματα? Αλλά σε ένα σπίτι με ένα αδερφό που το μυαλό του είναι βασισμένο στις λέξεις εκμετάλλευση και παρτακισμός, μια καταθλιπτική μάνα που δεν είχε ποτέ δική της ζωή με αποτέλεσμα να ζει τις ζωές των άλλων, να θέλεις χώρο και χρόνο να αποσυμφορήσεις το κεφάλι σου από τη δουλειά αλλά αυτό απλά να μην υπάρχει....
Αυτό συνεπάγεται ότι φυσικά δεν έχεις ζωή και δεν έχεις προσωπική ζωή και φυσικά δεν μπορείς να καλέσεις φίλους για ένα ποτό στο σπίτι, δεν έχεις το χώρο έστω να γαμήσεις ρε φίλε. Να πεις ότι θα κάνεις μια ξεπέτα έτσι να ξεκαυλώσεις και να σταματήσεις να σκέφτεσαι.
Για αυτό λοιπόν κοιμάσαι δουλεύεις και περιμένεις.
Έστω να χιονίσει στην Αθήνα.
Το γελοίο είναι ότι έξω έβγαλε ήλιο.

Τώρα αυτό τι σου λέει

Κλικ στην εικόνα

Οι Έλληνες δεν μαθαίνουν με τίποτα. Όλα μπαίνουν στο συρτάρι (ενίοτε και στην ντουλάπα), όλα παραγράφονται κι όλα πάλι από την αρχή. Σαν να μην τρέχει τίποτα. Και δεν λέω ότι τρέχει κάτι με την συγκεκριμένη είδηση, όμως.. δεν σου κάθεται κάπως; δεν αισθάνεσαι λίγο, έστω λίγο, για ακόμα μια φορά, σαν ο χαζός του χωριού;


Πηγή

Adele: 21

            Το 2008, η Αγγλία θεωρούσε πως βρήκε δυο διαδόχους της Amy Winehouse, την Adele και την Duffy. Η πρώτη ήταν σοβαρή κι ευαίσθητη  και μεταξύ μας... όχι κι ιδιαίτερα όμορφη ενώ η δεύτερη είχε μια τσαχπινιά κι ήταν και κούκλα, τα δυο αντίθετα άκρα δηλαδή. Έμοιαζε να επικρατεί η δεύτερη με το ντεμπούτο της μα τρια χρόνια μετά η Adele έκλεψε τα φώτα της με το 21, τον δεύτερο της δίσκο σ' αντίθεση με την Duffy που το Endlessly δεν έκανε τον ντόρο του ντεμπούτου, αλλά flopαρε. Άρα Duffy Vs Adele 1-1.Ο σκοπός του review δεν είναι βέβαια να συγκρίνουμε την μια με την άλλη, αλλά να εξετάσουμε το 21, να δούμε αν αξίζουν όλα τα εγκώμια των κριτικών και τις καλές πωλήσεις.

   Το Rolling In The Deep, πρώτο single του album, είναι ένα σκοτεινό uptempo που αναδεικνύει την εκπληκτική φωνή της Adele τόσο στις ψηλές όσο και στις χαμηλές νότες. Μετά έχουμε το Rumour Has It που το ανέφερα σε προηγούμενο ποστ, ένα πιανιστικό, ξέφρενο ξέσπασμα με θέμα έναν τυπά που με άλλη τα έχει ενώ άλλη αγαπάει. Τα επόμενα κομμάτια, από το 3-11 δεν είναι τόσο κεφάτα, με κυρίαρχα τα δυνατά heartbroken Turning Tables και Set Fire To The Rain και το συγκινητικό Someone Like You, όλα τους ν' ασχολούνται με χαμένες αγάπες που άφησαν όλες το στίγμα τους, θετικά ή αρνητικά ή που σβήνουν σιγά σιγά.

   Ενώ η Adele διηγήται τις ιστορίες αυτές με την συνοδεία της καταπληκτικής της φωνής, μπορεί κανείς να βυθιστεί στα συναισθήματα που προκαλούν και στην σκοτεινιά της μουσικής. Δεν είναι και δύσκολο να μεταφερθείς στο σκοτεινό Λονδίνο ενώ αυτές εκτελλίσονται, θυμήζοντας γι' άλλη μια φορά γιατί το 21 έκανε τους κριτικούς να πάθουν την έκσταση της ζωής τους και ταμεία των δισκάδικων να σπάσουν. Λίγα albums του είδους μπορούν να το κάνουν αυτό, don't you agree; (λέω του ει΄δους για να μην πεταχτεί κανείς και πει "Γιατί, εγώ ακούγοντας Kesha τα ίδια αισθάνομαι! :p)

    Σε μια εποχή, λοιπόν, που την Gaga την προσκινούν κι ατάλαντοι σαν τον Beiber και την Kesha μπαστακόνονται στις κορυφές των charts, είναι καλό να βλέπει κανείς και καμιά ταλαντούχα παρουσία να ανεβαίνει στην κορυφή και του Billboard και των UK Charts και να σπάει ρεκόρ (το 21 είναι το album του Ιανουαρίου με τις περισσότερες πωλήσεις στην Αγγλία). Το είπαμε, αξίζει το hype του. Σηκώνει κανείς αντίρρηση; 8/.10

Από τον Κυνόδοντα στον Θεοχάρη.

Δύο ώρες πριν ξεκινήσει το κόκκινο χαλί συζητούσα το ενδεχόμενο ο Κυνόδοντας να κερδίσει το Όσκαρ με κάποιον που το απευχόταν φοβούμενος ότι κανείς δεν θα έμενε ζωντανός από τους κυνόδοντες που θα ακολουθούσαν στα ελληνικά τηλεοπτικά και κινηματογραφικά σενάρια. Ακόμα και με μόνη την υποψηφιότητα πιστεύω ότι αυτό είναι ενδεχόμενο (ο Παπακαλιάτης μόλις τελειώσει με τα παλιο-μπετόβεν ψευτοαριστοκράτη θεατρικά του διεμήνυσε ότι θα ξεκινήσει να γράφει σενάριο για ταινία), ωστόσο υπάρχει ένας τομέας της συγγραφής σεναρίου που είμαι βέβαιος πως ο λανθισμός ούτε που θα αγγίξει, το σενάριο ελληνικού βίντεοκλίπ.
Η βασική ιδέα πίσω από κάθε βιντεοκλίπ μεγκασταρικού προσανατολισμού είναι: παίρνουμε το τραγουδιστή και τον βάζουμε να κάνει κάτι τραγουδώντας ανεξαρτήτως τραγουδιού, οπότε αυτομάτως η χρήση σεναριογράφου ήταν περιττή. Στην αρχή τα πράγματα ήταν περιπετειώδη, η Στανίση έπαιζε με τίγρεις, η Μαντώ κουτρουβάλαγε σε αμμόλοφους, ο Δάντης έβαζε φωτιές σε κάδους, στην συνέχεια κάπως μαλάκωσαν, η Βανδή κάθεται απέναντι από έναν ανεμιστήρα επί 30 βίντεοκλίπ, τα boybands κάθονται κάτω από τα ντουζ, ο Μαζωνάκης σε όλα τρέχει, μέχρι που τελικά ο τραγουδιστής δεν κάνει τίποτα, ο Πλούταρχος κοιτάει το πάτωμα, η Βίσση κάθεται μπροστά από τα φράκταλς. Κάπου ενδιάμεσα ο Ρουβάς έτρωγε ένα μήλο. Σε γενικές γραμμές αυτό που είχε σημασία ήταν να φαίνεται όμορφος ο καλλιτέχνης (βυζιά, μαλλιά, κοιλιακοί) και όχι η ιστορία.
Ο Θεοχάρης Ιωαννίδης σύμφωνα με μια φίλη μου είναι ο πιο γονιδιακά τέλειος άνθρωπος που έχει δει αφού συνδυάζει όλα τα assets που κάνουν έναν άντρα γοητευτικό. Θέλεις κοιλιακούς, έχει. Θέλεις γωνίες στο πρόσωπο, έχει. Θέλεις μάτια, γκρίζους κροτάφους, λεφτά έχει. Δεν συμφωνώ με όσα λέει αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Όταν έμαθα ότι θα ασχοληθεί με το τραγούδι περίμενα ένα βιντεοκλίπ με βρεγμένες φέτες καλοριφέρ, ανεμιστήρες, κοντινά στα μάτια και τον Καπετανίδη σε σιελόρροια τύπου Χουτς στα παρασκήνια. Το τραγούδι ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν βασανιστικό. Δεν υπολόγισα όμως ότι ο Ιωαννίδης είναι πρωτίστως ηθοποιός. Οπότε αυτομάτως το πρώτο μέρος του συλλογισμού ανετράπη.



Τα opening credits με πράσινα φουτουριστικά font και κέρσορα σταυρό προμηνύουν ότι θα το λιώσουν το blue box, σαν την Βίσση στο Αγάπη Υπερβολική που την έσερναν σε ράγες ή σαν τον Διονύση Σχοινά τότε που τραγουδούσε με γυαλιά μάσκα και hitech gadget χειλόφωνο και πατούσε λαχανί κουμπιά στον αέρα και δεν θυμάμαι αν τελικά κατέληγε κάπου όλο αυτό ή ήθελαν κάπως να δικαιολογήσουν το vocoder. Ακολουθούν κοντινά σε χείλια, μάτια, χέρια, μαλλιά και κάτι πέρλες άρα το πάνε για μυστήριο. Επίσης ο Θεοχάρης είναι ντυμένος. Πατάει ένα κουμπί και του ανακοινώνεται μία αποστολή, στις 11 το βράδυ πρέπει να πάει να συναντήσει την Νέγκα που έχει γείρει στην φωτογραφία (Νέγκα θα την λέω, μπερδεύομαι στην κλίση του Αθηναΐς) σε ένα ξενοδοχείο.
Πρώτη σκέψη: ο Θεοχάρης είναι ζιγκολό. Δεύτερη σκέψη: Θα παίζει και η Λυδία. Τρίτη σκέψη: ΘΑ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙ Ο ΚΟΡΚΟΛΗΣ!
Κάπου εκεί αρχίζει να ακούγεται ένα νιαρρ νιαρρ στο βάθος, υποθέτω ότι είναι το τραγούδι και χαμηλώνω την ένταση. Χαζεύω ένα τζετ και τα credits για το ελληνόφωνο κοινό και διαπιστώνω ότι ξέχασαν στην βιασύνη τους να βάλουν α στο επίθετο του ανθρώπου, ευτυχώς που είναι γνωστός ήδη. Κατεβαίνει, πέφτει η νύχτα, υποψιάζομαι πως είναι μυστικός πράκτορας. Είναι.

Η δράση μεταφέρεται στο 905, όπου ο στόχος υποδύεται κάτι μόνο με τα φρύδια της και λέει σε έναν άγνωστο σε εμάς άνδρα «Είσαι πολύ κξμφδός», κάτι βρισίδι τέλος πάντων, το είδα 4 φορές δεν κατάφερα να διαβάσω χείλη. Αυτός πρέπει να είναι πολύ καθίκι και πολύ πλούσιος γιατί α) Της απαντάει «Είσαι ποταπή» ή κάτι τέτοιο β) Φοράει μαντίλι στο λαιμό, γ) Στο τραπεζάκι έχουν μία ορχιδέα, δ) Δανείστηκε όπλο από τον μπράβο και την ακούμπησε στο στήθος, ε) Έχουν φόντο την Ακρόπολη. Η Νέγκα σε όλα αυτά κάνει φρύδι. Δίπλα ο Θεοχάρης βιδώνει κάτι πιστόλια που τα είχε στην βαλίτσα σε φελιζόλ σαν ποτήρια μην χτυπηθούν στην μετακόμιση και μετά δε του τα καλύπτει η εγγύηση.
Ξάφνου εμφανίζεται στην μπαλκονόπορτα και με δύο πίουμ πίουμ ξαπλώνει τους δύο μπράβους. Η Νέγκα κάνει φρύδι. Ο άλλος πού σκατά πήγε; Ποιος είναι; Ποιος πληρώνει τον Θεοχάρη να δολοφονεί; Γιατί δεν άλλαξε κοστούμι από το πρωί; Πώς καταφέρνει να ταξιδεύει μόνο με ένα βαλιτσάκι; Πώς έμεινε ατσαλάκωτος όλη μέρα; Τι βάζει στο μαλλί;
Μεταφερόμαστε στο εσωτερικό ενός πολύ μοδάτου κλαμπ όπου κόσμος χορεύει ασταμάτητα το τραγούδι του Θεοχάρη που εξακολουθεί να ακούγεται κάτι ανάμεσα σε Μαρτάκη και γατί που κλαίει παρόλο που ο στίχος σηκώνει ερμηνεία. Μπαίνει ο Θεοχάρης αφού τσαμπουκαλεύεται τον πορτιέρη, προσπερνάει με νεύρα μία με παγέτες και μία άλλη που χορεύει κρατώντας ένα βότκα πορτοκάλι [επιλαχούσες ntm] και κατευθύνεται στον καναπέ των vip στα μπράτσα του οποίου κάθονται κάτι βίζιτες που έχουν κομποζάρει κορσέ με ύφασμα επίπλωσης καναπέ και δεξιά ο πλούσιος που του σκοτώσανε τους μπράβους και καπάκι πήγε για ποτό με τον Πανταζόπουλο.
Στον δρόμο ταβλιάζει με ka-pow κάτι άλλους μπράβους και παίρνει και έναν όμηρο. Περνούν κάποιες εμβόλιμες σκηνές ανθρώπων σε χορευτικό παραλήρημα και κάποια κοντινά του Πανταζόπουλου από συγκεκριμένη γωνία λήψης μέχρι που αρχίζει να πυροβολεί αδιακρίτως και τους κόβεται και ο βήχας και ο χορός και όλα. Μετά σκοτώνει τον πλούσιο ο οποίος την τελευταία εικόνα που αντίκρυσε πριν πεθάνει ήταν o Θεοχάρης με eyeliner.
Ακολουθεί ένας αναβρασμός και ανησυχία για την αιματοχυσία (αν και κάπως σικ πέθανε ο πλούσιος, δεν έσταξε να λερώσει) που εντείνεται από το rewind που μου φάνηκε πως διήρκησε παραπάνω από την κανονική σκηνή αλλά βοηθάει να ξεκαθαρίσει η ιστορία γιατί το τραγούδι κοντεύει να τελειώσει. Τελικά του άλλαξαν τα σχέδια τελευταία στιγμή που μου φαίνεται πολύ πρόχειρο για πληρωμένο δολοφόνο, εδώ ένα καφέ κανονίζεις και αν σου αλλάξουν ώρα νευριάζεις, όχι να σκοτώσεις άνθρωπο, αν και βέβαια ερασιτέχνη και ανοικονόμητο τον έκοψα, για να σκοτώσει έναν χάλασε εφτά σφαίρες και προκάλεσε μακελειό σε δημόσιο χώρο.
Ευτυχώς το cliffhanger δεν κρατάει για πολύ γιατί για όλα φταίει μια γκόμενα που μπαίνει με ύφος Μπελούτσι στο Βενιζέλος γιατί αυτή τον έβαλε να σκοτώσει τον πλούσιο που δεν ήξερε τι έχει για να πάρει τον Θεοχάρη που είναι με ένα κοστούμι μονοφόρι τόσες μέρες. Κοιτάνε τις αναχωρήσεις για Λάρνακα προφανώς ψάχνοντας την πρώτη πτήση για Λατινική Αμερική, βέβαια αυτός με τζετ ήρθε, να δεις το ξέχασαν με τις σκοτούρες και τις δολοφονίες, μετά κοιτάζονται και κάνουν αυτό με τα προφίλ που δεν ξέρεις αν είναι δύο πρόσωπα ή ένα βάζο.
Η ιστορία κλείνει με πλήρη σειρά συντελεστών όπου διευκρινίζεται ότι ο Θεοχάρης Ιωαννίδης πρωταγωνιστεί ενώ για την ταινία που μόλις παρακολουθήσαμε έχει εργαστεί και casting director.
Ελπίζω η καριέρα του Θεοχάρη Ιωαννίδη να συνεχιστεί και να μας χαρίσει και άλλα βίντεο συνέχειες της ιστορίας, να δούμε και guest την Ελπίδα κάποια στιγμή ή τον Κορκολή με τις πασμίνες του, εκτός αν οι 13 θετικές και 13 αρνητικές ψήφους στο youtube την στιγμή που γράφω αυτές τις λέξεις, τον κάνουν να το γυρίσει σε καλοριφέρ, ντουζ, Καπετανίδης. Το πιθανότερο.

BECK: Mongolian Chop Squad

Στην αρχή ήταν ένα άδειο χαρτί. Μετά ήρθε μια ιδέα και ο Harold πήρε την ιδέα και δημιούργησε εικόνες πάνω στο χαρτί. Τότε κάποιος είδε τις εικόνες και πίστεψε σε αυτές και τις έδωσε χρώματα και κίνηση. Ο κόσμος είδε τις εικόνες αγάπησε την ιδέα και ξαφνικά γεννήθηκε ανάγκη να ακουστεί η μουσική.

Τότε ήρθε κάποιος με όραμα και έδωσε ζωή σε αυτές τις χάρτινες εικόνες και ζωή στη μουσική που μέχρι τώρα δεν ακουγόταν. Τότε γεννήθηκε η ανάγκη να γίνει η εικόνα πραγματικότητα. Δέκα χρόνια μετά τη πρώτη έκδοση του Manga στην Ιαπωνία, έξι χρόνια μετά από το πετυχημένο anime ήρθε στο φως το "BECK" για να βιώσουν το μεγαλείο μιας ιδέας ακόμη και αυτοί που δεν ασχολούνται με τις ζωγραφιές.

Η ιστορία είναι απλή, μιλάει για τη πραγματοποίηση ενός ονείρου... Όνειρο που έχουν όλοι όσοι έχουν ανέβει σε μία σκηνή. Ένας νεαρός Ιάπωνας επιστρέφει από την Αμερική στην Ιαπωνία με την οικογένεια του και ονειρεύεται να κάνει το δικό του συγκρότημα. Ένα συγκρότημα ισάξιο με αυτό του παιδικού του φίλου του που κυριαρχεί στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Ο δρόμος για έναν καλλιτέχνη δεν είναι ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα. Εκεί τον βρίσκει ένας έφηβος χωρίς φιλοδοξίες και ξαφνικά γεννιέται μια ιδέα. Μία μουσική ιδέα, την ομάδα συμπληρώνει ένας τρελός frontman, ένας άριστος μπασίστας και ένας ανερχόμενος ντράμερ.

Η μουσική βιομηχανία όμως είναι γεμάτη εμπόδια. Η ίδια η ζωή συνηθίζει να σου βάζει τρικλοποδιές και να σου παίζει άσχημα παιχνίδια. Θα μπορέσουν αυτά τα πέντε άτομα που μέχρι πρόσφατα δεν γνωριζόντουσαν να συναγωνιστούν τους εδραιωμένους καλλιτέχνες, να αλλάξουν το σύστημα και να ξεπεράσουν τα προσωπικά τους προβλήματα;

Το μαγικό ταξίδι ξεκινάει από το χαρτί για να περάσει στην κίνηση και να καταλήξει στην οθόνη.

Το Beck ως manga δεν το έχω διαβάσει. Δεν με ενθουσιάζει η ιδέα να διαβάσω ένα μουσικό manga. Δεν μπορώ να ακούσω τη μουσική και δεν μπορώ να βιώσω την εμπειρία. Έτσι προχοράω στο Anime. H αλήθεια είναι πως ούτε το anime ήθελα να δω. Αλλά τελικά μια ημέρα έκατσα και το είδα και τότε κατάλαβα γιατί όλοι στο anime//gr μιλούσαν γι' αυτή τη σειρά και γιατί όποιος το έβλεπε το φυλάκιζε στην καρδιά του για πάντα.

Πιστεύω το ίδιο έπαθαν και οι δημιουργεί της ταινίας γι' αυτό και έγινε προσεγμένη επιλογή του Cast. Επιλέχθηκε η Elite των νέων ηθοποιών της Ιαπωνίας και το αποτέλεσμα είναι οι ηθοποιοί να μοιάζουμε με τους χαρακτήρες χωρίς αυτό να προκαλεί γέλιο. Κάτι που συνηθίζεται σε άλλες μεταφορές comics/manga σε ταινίες. Ο σκηνοθέτης με απλά τρικ αφήνει τον θεατή να καταλάβει ότι αυτή η ταινία παρ όλη την αληθοφάνεια της βασίζεται σε manga, χωρίς όμως να την υποβαθμίζει. Ενώ το soundtrack επιλέχθηκε με σεβασμό και εκεί ήρθε η ευρηματικότητα του σκηνοθέτη.

Όλοι θυμόμαστε την σκηνή με το κομμένο αυτί στην ταινία του Tarantino Resevoir Dogs. O σκηνοθέτης, γνωρίζοντας πως η φαντασία μας μπορεί να δημιουργήσει συνταρακτικά πράγματα, κρύβει από τον θεατή τη φωνή του πρωταγωνιστή. Έτσι όπως στο Reservoir Dogs σκεφθήκαμε τα πιο έντονα και φρικιαστικά σκηνικά σχετικά με τη κρυμμένη σκηνή, εδώ ακούμε την ανύπαρκτη φωνή μέσα από τη φαντασία μας και τις αντιδράσεις του κοινού. Μα πραγματικά ποιος θα μπορούσε να βρει κάποιον με τόσο αγγελική φωνή για να δημιουργήσει τόσες μαγικές σκηνές πέρα από την ίδια μας την φαντασία;

Ίσως μερικούς τους ξινίσει αυτή η ιδέα. Ωστόσο πιστεύω πως το τρικ που σκέφθηκε ο σκηνοθέτης είναι ότι πιο καλύτερο θα μπορούσε να κάνει.

Σχετικά με το Cast και τους χαρακτήρες της ταινίας:

Ryosuke Ray Minami / Hiro Mizushima: ο Ray είναι ουσιαστικά ο δημιουργός των Beck αυτός που είχε την ιδέα να δημιουργήσει μία μπάντα με τους καλύτερους μουσικούς. Το παρελθόν του στην Αμερική είναι πιο σκοτεινό των υπολοίπων και προσπαθεί να κρατήσει κριμένα κάποια μυστικά. Προχωράει στη δημιουργία των Beck όταν τον εγκαταλείπει ο μέχρι τότε φίλος και συνεργάτης του ο οποίος υπέγραψε συμβόλαιο σε δισκογραφική εταιρεία και θα γίνει γνωστός πλέον ως καλλιτέχνης της Visual Key σκηνής. Έτσι δημιουργείται ένας ανταγωνισμός μεταξύ των δύο φίλων.

Ο Hiro Mizushima επιλέχθηκε γι' αυτό τον ρόλο σε μια ανοδική περίοδο της ζωής του. Όταν δηλαδή άρχισε να αποκτάει αναγνωρισιμότητα και να κερδίζει πρωταγωνιστικούς ρόλους στην Ιαπωνική τηλεόραση. Επιλέχθηκε γι'αυτό και επειδή μεγάλωσε στο εξωτερικό μέχρι κάποια ηλικία έτσι μπορούσε να μιλήσει τα Αγγλικά αξιοπρεπώς. Την ίδια εποχή αυτός και 2 συμπρωταγωνιστές του στην ταινία έπαιζαν μαζί σε τηλεοπτικό σήριαλ (Mei chan Kuroshitsuji) στην Ιαπωνία. Ο ίδιος ο Hiro ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας δεύτερο ρόλο στη σειρά Gokusen ενώ έπαιξε αργότερα τον Kamen Rider (ρόλο από όπου ξεκίνησαν πολλοί όμορφοι ηθοποιοί = Ikemen ), ενώ αργότερα τον είδαμε να κλέβει την παράσταση στο Hana Kimi (όπου εκεί έπαιξαν πολύ πρώην Kamern Rider), παράλληλα με την ταινία αυτή έπαιξε στη σειρά Tokyo Dogs και Mr. Brain. Αυτή τη στιγμή ο Hiro έχει αποσυρθεί για να στηρίξει την άρρωστη σύζυγο (η οποία ήταν τραγουδίστρια) του και πρόσφατα έκδωσε το πρώτο του βιβλίο είναι μόλις 27 .

Koyuki / Sato Takeru : O Koyuki είναι ένας δεκαεξάχρονος ο οποίος δεν έχει και ιδιαίτερες φιλοδοξίες είναι μέλος του μουσικού κλαμπ του σχολείου του. Τα υπόλοιπα μέλη του κλαμπ τον παρενοχλούν και τον καταπιέζουν. Ωστόσο μια ημέρα συναντάει τον Ray και όλα αλλάζουν, ενδιαφέρεται να αρχίσει τα μαθήματα μουσικής και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα μαθαίνει να παίζει κιθάρα. Ενώ απρόσμενα μια ημέρα ανακαλύπτει πως η φωνή του είναι πολύ καλύτερη από τον μέσο όρο. Έτσι η ζωή του αλλάζει από τη μία στιγμή στην ξαφνικά βρίσκει ένα στόχο στη ζωή του ενώ βιώνει και τις μαγικές στιγμές της εφηβείας.

Ο Sato Takeru που επίσης έβλεπε την καριέρα του εκείνη την εποχή να απογειώνεται με τη συμμετοχή του στο τηλεοπτικό σήριαλ Bloody Monday, έπαιζε και στο Mei Chan Shitsuji μαζί με τον Hiro και τον Osamu Mukai ακολούθησε και η δεύτερη σαιζόν του Bloody Monday. Ενώ είχε κάνει και το κινηματογραφικό του πέρασμα σε πολύ μικρό ρόλο στην ταινία Goemon. Ξεκίνησε από το Princess Princess D μια εντελώς καμένη τηλεοπτική σειρά βασισμένη σε manga και φυσικά υπήρξε και αυτός Kamen Rider. Έκανε και μία guest εμφάνιση στο Mr. Brain ενώ είχε δεύτερο ρόλο μαζί με τον συμπρωταγωνιστή του σε αυτή την ταινία Kenta Kiritami στην τηλεοπτική σειρά Rookies. (όλες βασισμένες σε manga.... τυχαίο; δεν νομίζω). Είναι 22 χρονών.

Chiba / Kenta Kiriani : Τι να πω γι'αυτό το άτομο που μόλις το είδα στο anime σκέφθηκα αυτό τον ηθοποιό και λίγο αργότερα είδα πως δεν ήμουν η μόνη; Ο Chiba είναι ευαίσθητο βόδι τον οποίο όταν τον βλέπεις στο anime είσαι σίγουρος ότι έχει καεί στην Κόκα. Υπερκινητικός, τρυφερός και πολύ δυνατός rapper. Είναι ο front man των Beck καθώς είναι ο πιο κοινωνικός απο όλους...αλλά έχει ένα ελάττωμα δεν μπορεί να σταυρώσει γκόμενα... Μπλέκει σε καυγάδες χωρίς να το σκεφθεί και μερικές φορές δεν του βγάζει σε καλό. Ο χαρακτήρας του στην ταινία δεν αναπτύσσεται αρκετά. Σου δίνει μια ελάχιστη ιδέα από το μεγαλείο του. Είναι ο αγαπημένος μου.

Όπως είπα όταν είδα τον Chiba σκέφθηκα αμέσως τον Kenta Kiritami. To 30χρονο μωρό μου ξεκίνησε την καριέρα του στα 24 του. Σε αντίθεση με τους μικρότερους συμπρωταγωνιστές του άργησε να εδραιωθεί αλλά σιγά σιγά κερδίζει την εύνοια του κοινού χάρη στις επιλογές των ρόλων που έχει κάνει. Συνήθως παίζει τον χαζούλιακα και βλάκα και είναι τεράστιος πανάθεμα τον. Νομίζω ότι τον προτιμώ σε κωμικούς ρόλους. Τον είδα στο Tiger and Dragon να κάνει τον χαρούμενο νέο, στους Rookies μαζί με τον Sato Takeru να κάνει τον βλάκα ανίκανο παίκτη του baseball, να πέφτει θύμα απατεώνων στο Kurosagi και στο Ryousei no kizuma. Ενώ την περίοδο που επιλέχθηκε για την ταινία είχε πρωταγωνιστήσει στις ταινίες Crows Zero 1 & 2 όπου εκεί απλά έπαιζε τον πιο λογικό από όλους και τον πιο καυτό μαθητή σχολείου ever. Φέτος κέρδισε το βραβείο Rookie of the year και πραγματικά του αξίζει..

Taira/ Osamu Mukai: Ο ξανθός μυστηριώδης μπασίστας. Δεν μιλάει πολύ ωστόσο είναι ξεκάθαρος σε αυτά που λέει. Συμφωνεί να μπει στο συγκρότημα του Ray μόνο αν ο δεύτερος βρει μία συγκλονιστική φωνή. Ωστόσο έχει στη καβάτζα τη πρόταση του αντιπάλου. Συνηθίζει να παίζει μουσική ημίγυμνος και γενικά είναι ωραίος τύπος. Είναι αρκετά δεμένος με τον Chiba καθώς φαίνεται είναι ο μόνος που καταλαβαίνει τι σκέφτεται το θολωμένο κεφάλι του frontman.

Ο Osamu Mukai επίσης ήταν ανερχόμενος την περίοδο που επιλέχθηκε. Ο άνθρωπος έχει παίξει δεύτερους και πρωταγωνιστικούς ρόλους σχεδόν σε κάθε τηλεοπτική σειρά που έχω δει χωρίς να γίνεται βαρετός. Αφού έχει εκείνο το στοιχείο του γνήσιου ηθοποιού που τον κάνει να αλλάζει ανάλογα με τον ρόλο τον οποίο έχει. Πρώτη φορά τον είδα στο Bambino (το πρώτο ιαπωνικό σήριαλ που είδα) μετά στο Nodame Cantabile και σε πρωταγωνιστικό ρόλο στο Honey to Clover (άλλο anime/manga/ταινία για το οποίο θέλω να γράψω). Την εποχή που επιλέχθηκε έπαιζε και αυτός στο Mei Chan no Shitsuji, στο Atashichi no Dansei έκανε guest στο Ninkyo Helper και έπαιζε στο Twin Spepaker το οποίο δεν το είδα. Κέρδισε και αυτός το βραβείο Best Rookie of the year και το βραβείο Best Talent του φεστιβάλ της Γιοκοχάμα. Είναι το ανερχόμενο αστέρι της Ιαπωνίας πιστεύω.

Saku / Aoi Nakamura : Πες...παντού υπάρχει ένας Νακαμούρα και παντού ένας Transfer student. Ο Saku είναι μια ακόμη ευχάριστη αλλαγή στη ζωή του Koyuki. Έχει έρθει απο άλλο σχολείο και πλησιάζει τον Koyuki έχοντας κοινό παρανομαστή την αγάπη τους για το ίδιο συγκρότημα. Θέλει να αλλάξει την κατάσταση στο σχολείο και να κάνει τη ζωή του Koyuki πιο εύκολη. Είναι αυτός που τον παρακινεί να κάνει πράγματα και ο σιωπηλώς πρωταγωνιστής της ιστορίας.

Για τον Aoi Nakamura δεν έχω πολλά να πω πρώτη φορά τον βλέπω. Είναι και αυτός μικρός σε ηλικία και έχει παίξει σε πολλές σειρές και ταινίες..ωστόσο δεν έχω δει καμία αν δω ίσως να μπω στον κόπο να γράψω κάτι γι αυτόν εδώ. Προς το παρόν μπορώ να πω ότι μου φάνηκες καλός στον ρόλο του.

Maho Minami / Shiori Kutsuna ( το βλέπεται ότι λέει Κουτσούνα έτσι;): Η τσαούσα αδερφή του Ray. Μιλάει μισά αμερικάνικα και μισά Ιαπωνικά. Όπως και ο αδερφός της δυσκολεύεται με τα Ιαπωνικά αλλά αυτή είναι και αγράμματη κιόλας καθώς δεν τα πάει καθόλου καλά με τα Kanji. Παρόλο τη δυναμική της προσωπικότητα είναι μια ακόμη έφηβη με ευαισθησίες. Ενθαρρύνει και στηρίζει τον Koyuki (που από όσα έχω πει δεν φαίνεται να κάνει και πολλά πράγματα μόνος του) και βιώνει και αυτή τα πρώτα της διλήμματα.

Η Shiori Kutsuna επιλέχθηκε γι' αυτό τον ρόλο επειδή όπως είπε και η ίδια ταυτίζεται καθώς γεννήθηκε στην Αυστραλία και ήρθε αργότερα στην Ιαπωνία, πηγαίνει και η ίδια σε διεθνής σχολείο όπως η Maho και γνωρίζει πως είναι να μιλάς μισά Ιαπωνικά και αγγλικά. (εγώ πάλι προτιμούσα την Becky γι αυτό τον ρόλο, αλλά όπως λέει και η ίδια στο Stand Up einai krima an ta pragmata pane opws to perimenes). Λοιπόν αυτή η μικρή κυρία όπως και το μισό cast αυτής της ταινίας έπαιζε στο Mei chan no Shitsuji ...(δεν τη θυμάμαι) στη ηλίθια τηλεοπτική μεταφορά της Πριγκίπισσας Σάρα και στο Majo Shaiban που τόσο άδοξα παράτησα γιατί βαρέθηκα στα πρώτα επεισόδια. Το μόνο που θα πω είναι πως είναι πολύ όμορφη και πως στον ρόλο αυτό θα ήθελα να την έβλεπα πιο δυναμική.

Beck/ Beck : τον Beck δεν έμαθα ποιος τον παίζει αλλά ευτυχώς δεν είναι τόσο άσχημος στην ταινία όσο στο anime :) Γουφ γουφ!! Είναι ο σκύλος από τον οποίο έχουν πάρει το όνομά του το συγκρότημα..Γι αυτό στην Αμερική ονομάζονται Mongolian Chop Squad για να μη τους μπερδεύουν με τον αληθινό Beck :P (αν δεν τον ξέρετε είστε απαράδεκτοι).

Μακάρι η ζωή να ήταν τόσο εύκολη και τυχερή όπως στην ταινία. Πιστεύω πως όσοι έχουν υπάρξει σε σκηνή καταλαβαίνουν περισσότερο αυτή την ταινία. Σίγουρα όσοι είναι σε συγκροτήματα όμως ταυτίζονται. Ας είναι η ζωή μας έτσι λοιπόν.

να ζήσουμε να την θυμόμαστε...

“Λένα αγάπη μου!” φώναξε ο floor manager, “Η ταχυμεταφορική έφερε μια καρδάρα Γαλοτύρι Βερδικούσας που το στείλανε κάτι θαυμαστές σου. Που να το αφήσουν λέει?”
Η Λένω πετάχτηκε πασίχαρης από το δωμάτιο που την έβαφε η μακιγιέρ της ο Μιχαήλ, στο πλατό να παραλάβει την καρδάρα. Ξαφνικά ανάψανε τα φώτα άρχισε η αντίστροφη μέτρηση και έτσι λοιπόν βρέθηκε στον αέρα [και δη στις οθόνες μας] με το μαλλί τραβηγμένο πίσω τσίτα [“τράβα το καλά πίσω το ρημάδι το μαλλί σου μωρή κακό χρόνο να μην έχεις για να σε βάψω” φώναζε η Μιχαήλ ο μακιγιέρ”] και το προσωπάκι της βαμμένο στο χρώμα του σαρανταημέρου μνημόσυνου, μη σου πω και της κηδείας μαζί [“καλός άνθρωπος ο μακαρίτης Τούλα μου, αν και λίγο γρουσούζης.....τι τα θες τι τα μελετάς ένα τίποτα ήμαστε σε αυτή τη ζωή ....φσσσσσσσοοοουυυυυλουρππππππ τον ελληνικό καφέ”]
Μετά άρχισε ο ορυμαγδός και ο θρήνος.
Αν ήτανε ταινία θα τανε του Αγγελόπουλου ή του Μπρέγκοβιτς [μεγάλη η χάρη τους]
Βαρεμάρα, πλήξη, ανία, φτωχολογιά στο κοινό κάτι αδερφές με πλαστικά σημαιάκια που τους μείνανε από την παρέλαση, μια μουνταμάρα και ένα πράμα σαν κάποιος να ξέχασε να ανάψει το καλοριφέρ.
Τη σόμπα στην προκειμένη γιατί μιλάμε για φτώχεια.
Κάποια στιγμή αρχίσανε και τα τραγούδια και καταλάβαμε περί τίνος πρόκειται, γιατί μέχρι τότε.....
Την αρχή έκαμαν τα Κόκκινα Χαλιά εμπνευσμένα από το στυλ του μακαρίτη James Dean και που μάλλον μπέρδεψαν το φεστιβάλ ΚΝΕ Οδηγητή με το Φεστιβάλ τραγουδιού της Eurovision.
Μετά βγήκε η Βαλάντω.
Εγώ με αυτό το κορίτσι έχω θέμα. Που πας καλή μου κοπέλα να κάνεις καριέρα με το όνομα αυτό? [δηλαδή φαντάσου σκηνικό: Να πας στα μπουζούκια να ακούσεις το Βαλάντη να τραγουδάει με τη Βαλάντω και να πίνεις Ballantine's] Φωνάρα μεν, πολύ σεντιμεντάλ δε, και το φόρεμα μια ομορφιά Τούλα μου!! Κάποια στιγμή εύλογα αναρωτηθήκαμε στην παρέα [ποια παρέα δηλαδή δυο νοματαίοι ήμασταν σαν τς κούκοι] αν την πηγαινοφέρνουν με το σκηνικό μαζί έτσι που τανε καρφωμένη η [λέγε με ουρά] στα πατώματα. Οπότε καμένο χαρτί και αυτό τσάμπα και βερεσέ το αρχαιοελληνικό look, Γιατί θυμάσαι αναγνώστη μου, το κανε το Αρχαιοελληνικό  και η Καιτούλα τότε με το Φόρεμα το Ζήλια Κριθαριώτη και αναρωτιόταν ο μακαρίτης ο πατέρας μου αν φοράει κυλότα η Καίτη και είδες τι πάθαμε.
Όχι μωρή που δεν φόραγε κυλότα η Καιτούλα!!!!
Στη συνέχεια που λες κουμπάρα, έγινε ένα μπέρδεμα με τα κανάλια γιατί έδειχνε κάτι άνθρωπες με μπάλες να χοροπηδάνε σαν τα τραγιά. Μάλλον υπέθεσα ότι είναι να κάνουν aerobick ή pilates θα σε γελάσω και δεν το θέλω.....
Αλλά μετά με τηλεφώνησε η κουνιάδα μου η Νίτσα από τη Βροντού και με είπε ότι είμαι χαζιά γιατί αυτοί οι άνθρωπες, είναι συγκρότημα άνθρωπες και όχι μάθημα γυμναστικής, σαν αυτά που δείχνει το Μακεδονία tv το βράδυ όταν γυρίζεις και “Πάλι μαλακίες δείχνει η τηλεόραση ρε πούστη μου!”
Οπότε δεν έγινε λάθος στα κανάλια, μάλλον με πείραξε η coca cola.
Και να σου πετιέται η “Με λένε Πόπη” στη σκηνή, ντυμένη κακέκτυπο της Έλλης Κοκκίνου, μαζί με το μπαλέτο από το Baby O' [Εκεί στη Συγγρού καλέ!] Που πας μωρή που ήσουν για το 1ο πρόγραμμα στο Platinum και στον Καλιγούλα. Άνοιξε και τα πόδια το μικρό, πέταξε και τις μπούτες έξω, το χει πιάσει το νόημα. Φωνάρα σου λέει!
Το τραγούδι... ποιο τραγούδι καλέ? Τραγουδούσε δεν θυμάμαι? Εγώ τα μπούτια της κοίταγα!
Δόξα το θεό που τα τραγούδια είναι maximum 3 λεπτά και γλιτώσαμε το ξεροχύσιμο μπροστά στην οθόνη.
Γιατί αγάπη μου, πριν προλάβω να χασμουρηθώ από την ανία, Βγήκε ο Λούκας ο γκαβλιτζέκουρας στη σκηνή “Ο άντρας ο πολλά βαρύς” και “Σκάσε μωρή χαμούρα μη σε σκίσω” παρέα με ένας αρκουδιάρη και κάτι τσόλια που πήρανε μεταγραφή από ένα τσίρκο που έτυχε να δίνει παραστάσεις στο Αιγάλεω. Ειδικά δε αυτός με το κράνος, που γυρίζει σαν την σβούρα πάνω στο τραπέζι, αν κάνουν καμιά μαλακία από την ΕΡΤ και κάνουνε μεγάλο promo tour, το χει πάθει αέρα πατέρα το αυχενικό στο λέω μαλάκα!
Ο Λούκας είναι [γ]καύλαρος , έχει ματάρες, έχει φωνάρα αλλά το τραγούδι αυτό είναι σαν να προσπαθεί ο Timbaland να mixarει Μητροπάνο.
Α[πο]τυχία!
Να μην σχολιάσω για το κουστούμι βέβαια.... Που είναι που είναι ψιλόλιγνο το κατέ, [να μου το θυμηθείς αυτό θα χει μεγάλη ψωλή είμαι σίγουρη] ήρθε και έδειχνε σαν φασουλόβεργα!
Και ενώ στα ενδιάμεσα βλέπαμε τη Θεία Λένα να συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν θεία με κανελί τσεμπέρι στο μνημόσυνο του συμπέθερου, φτάσαμε με μια ανάσα στο τελευταίο τραγούδι
Όπου! Βγήκε η Καλομοίρα ντυμένη Katty Perry με το Ψευδόνυμο Niki Pontiki κάτι τέτοιο δηλαδή, και τραγούδησε ένα πολύ όμορφο Gay Anthem [που σαν να τις βλέπω στο ΕΝΟΛΑ να χτυπιούνται και να αλυχτάν] Όπως δε επισήμανε πολύ κομψά ο φίλος μου που βλέπαμε μαζί το μνημόσυνο, “Θα δείχνουν και το video για να φαίνεται και η χορογραφία”.
Εδώ κάπου φυσικά θα πρέπει να συνεχίσω να σου πω για τη Βουλγάρα υβρίδιο Pink+Robyn+Jason Donovan= L.F.E. Και τη μικρή χαρούμενη Μαλτέζα με τη βλεφαρίδα κάγκελο και το φρύδι γαϊτάνι, αλλά έξω βρέχει. Εγώ βαριέμαι να γράψω άλλο, κρύωσε και ο καφές μου.
Άσε που ένα κάρο πικρόχολες αδερφές σαν και μένα σήμερα κάνουν το ίδιο στη υπόλοιπη bloggoσφαιρα
Λατρεύουν κράζοντας την [τη] Eurovision [για αυτό] και ασχολούνται μαζί της!