Στην Αθηνοκεντρική Ετ1 έχουν πάθει ένα μετεωρολογικό Κοζλοντούϊ γιατί θα χιονίσει στην Αθήνα.
Εντάξει παλικάρια δεν θέλω να σας σοκάρω αλλά έχει ξανά χιονίσει στην Αθήνα, μην φοβάστε δεν θα πάθετε τίποτα!!!!....
Στο Mega ένα κύριος Βρασίδας/Παναγιώτης/Χαράλαμπος ένας κύριος κάτι... προσπαθεί να μας πείσει ότι τα όστρακα που έχουνε 18 Γιούρος το κιλό δεν είναι ακριβά και ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ μας να βάλουμε στο Σαρακοστιανό [στο ποιο?] τραπέζι λίγα από αυτά! Δε γαμιέσαι ρε φίλε!
H ώρα είναι 7 το πρωί και εγώ ΠΑΛΙ ξύπνησα από ένα αφόρητο πόνο στο στήθος σαν να με πιέζει ταφόπλακα, μετά από 5 ολόκληρες ώρες ύπνου, και μιας και με πήρε ο ύπνος στις 2 το βράδυ, και κάθομαι και βρικολακιάζω. Έχω πιει ήδη μία [1] κανάτα καφέ, και σκέφτομαι ότι θα πρέπει να πάω ΚΑΙ στη δουλειά, αλλά φυσικά θα σέρνομαι λες και όλη νύχτα γύρναγα στα κωλάδικα.
Πράγμα που άλλες χρονιές ήταν δεδομένο και αναμενόμενο. Φέτος όμως “ούτε τηλέφωνα, ούτε φίλοι ούτε βόλτα!” και το κυριότερο ΟΥΤΕ ΛΕΦΤΑ! μιας και ζω το χειρότερο εργασιακό Γολγοθά των τελευταίων ετών. Έχω να πληρωθώ σχεδόν 3 μήνες, δεν μου κολάνε ασφάλεια, δεν καταφέρνω να διεκδικήσω τα χρήματα μου γιατί απλά έχω μπλέξει με γραφειοκρατεία,και φυσικά εάν κάνω οποιαδήποτε κίνηση απλά θα βρεθώ χωρίς δουλειά.
Και φυσικά θα πάρω τα αρχίδια μου.
Αυτό στις μέρες μας, είναι ένα ΔΙΟΛΟΥ κολακευτικό σενάριο, αλλά τι να κάνω η πουτάνα που η δουλειά μου δεν είναι απλά ένα μέρος της ζωής μου, αυτή τη στιγμή είναι το εναρκτήριο λάκτισμα [Kick Off που έλεγε και η γιαγιά μου] για να κάνω μία νέα ζωή, οπότε απλά νιώθω να πνίγομαι. Νιώθω μια τεράστια μέγγενη να μου σφίγγει το κεφάλι, σκέφτομαι ότι εάν είχα [που δεν τα χω] τα κότσια, η αυτοκτονία θα ήτανε μια εξαιρετικά καλή λύση για να ξεμπερδεύω μια και καλή με όλα αυτά. “Μα καλά είσαι χαζό?” θα μου πεις, όχι χαζό δεν είμαι. Απελπισμένος είμαι, και αυτό γιατί ξέρω πολύ καλά ότι: “Εάν δεν σπάσεις αβγά δεν κάνεις ομελέτα” και εγώ αυτή τη στιγμή προσπαθώ να μην σπάσω τα οποιαδήποτε εργασιακά αβγά μου, για λόγους που θα αναλύσω παρακάτω....
Τα νεύρα μου όμως είναι σε άθλια κατάσταση, και βλέπω το νευρικό κλονισμό να μου γνέφει με νόημα απο τη γωνία...τις τελευταίες μέρες [μετά τη δουλειά ή πριν τη δουλειά δεν έχει σημασία] κλείνομαι μέσα στο σπίτι γιατί απλά δεν έχω χρήματα να πάω πουθενά, και φυσικά όταν όλοι μου οι φίλοι έχουνε κανονίσει για τριήμερο και γώ πρέπει να πάω σε μία δουλειά που πλέων ΔΕΝ με αμείβει, ΔΕΝ με ασφαλίζει, ΔΕΝ μου δίνει υπερωρίες, αυτό με κάνει να γίνομαι ΑΚΟΜΗ ποιο σκατά. Θέλω απλά να ξεμπλέξω από όλο αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω, τελικά είναι μια ακόμη δική μου προσωπική αδυναμία να αντεπεξέλθω των καταστάσεων, να χτυπήσω το χέρι στο τραπέζι και να πω “ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΘΗΤΕ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΣΚΑΤΟΔΟΥΛΕΙΑ ΣΑΣ!” ή μήπως πρυτανεύει η λογική που λέει ότι πρέπει να κάνω υπομονή, για να δω τι θα γίνει και να κινηθώ πάντα σε χαμηλούς τόνους για να μην χαλάσω το [έτσι και αλλιώς] εύθραυστο προφίλ του καλού επαγγελματία???????????????
Αυτά και αυτά σκέφτομαι και σαλτάρω φίλε. Χαζεύω. Ίσως για κάποιους είναι υπερβολικό, ή εγωιστικό αλλά νιώθω όλο και ποιο πολύ βουτηγμένος μέσα στα σκατά. Σε ένα βούρκο που απεγνωσμένα προσπαθώ να βγω, και όλο μπαίνω ακόμη ποιο μέσα.
Και όλα είναι τόσο αλληλένδετα που με πιάνει γέλιο.
Όχι από ευχαρίστηση φυσικά ε!
Άκου!: Είσαι σε μία δουλειά που δεν σε αμείβει ή δεν σε αμείβει στην ώρα της και όταν τελικά γίνει αυτό τα λεφτά είναι πάντα “δαγκωμένα” ή απλά σε έχει δεδομένο γιατί “τι θα κάνει μας έχει ανάγκη και θα κάτσει να δουλέψει, και αν κάνει μαγκιές θα πάρει ΚΑΙ τον μπούλο” και έτσι αναγκάζεσαι να μένεις σε αυτή τη δουλειά γιατί δουλειές δεν υπάρχουν [ή δεν υπάρχουν εύκολα ευκαιρίες για εργασία] με αποτέλεσμα όλων αυτών......
.......στα 33 σου να μένεις ακόμη με τους δικούς σου με αποτέλεσμα να μην έχεις “χώρο” να μην έχεις “δικό σου”, να πρέπει να μένεις μέσα στο σπίτι φυσικά [γιατί όσο και να σε αγαπάνε, να σε προστατεύουν ή να σε λυπούνται] πόσο θα πας στα σπίτια των φίλων σου? Και πόσο θα κάτσεις στο γυμναστήριο και πόσο θα πας βόλτα στο δρόμο εάν δεν έχεις χρήματα? Αλλά σε ένα σπίτι με ένα αδερφό που το μυαλό του είναι βασισμένο στις λέξεις εκμετάλλευση και παρτακισμός, μια καταθλιπτική μάνα που δεν είχε ποτέ δική της ζωή με αποτέλεσμα να ζει τις ζωές των άλλων, να θέλεις χώρο και χρόνο να αποσυμφορήσεις το κεφάλι σου από τη δουλειά αλλά αυτό απλά να μην υπάρχει....
Αυτό συνεπάγεται ότι φυσικά δεν έχεις ζωή και δεν έχεις προσωπική ζωή και φυσικά δεν μπορείς να καλέσεις φίλους για ένα ποτό στο σπίτι, δεν έχεις το χώρο έστω να γαμήσεις ρε φίλε. Να πεις ότι θα κάνεις μια ξεπέτα έτσι να ξεκαυλώσεις και να σταματήσεις να σκέφτεσαι.
Για αυτό λοιπόν κοιμάσαι δουλεύεις και περιμένεις.
Έστω να χιονίσει στην Αθήνα.
Το γελοίο είναι ότι έξω έβγαλε ήλιο.
Εντάξει παλικάρια δεν θέλω να σας σοκάρω αλλά έχει ξανά χιονίσει στην Αθήνα, μην φοβάστε δεν θα πάθετε τίποτα!!!!....
Στο Mega ένα κύριος Βρασίδας/Παναγιώτης/Χαράλαμπος ένας κύριος κάτι... προσπαθεί να μας πείσει ότι τα όστρακα που έχουνε 18 Γιούρος το κιλό δεν είναι ακριβά και ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ μας να βάλουμε στο Σαρακοστιανό [στο ποιο?] τραπέζι λίγα από αυτά! Δε γαμιέσαι ρε φίλε!
H ώρα είναι 7 το πρωί και εγώ ΠΑΛΙ ξύπνησα από ένα αφόρητο πόνο στο στήθος σαν να με πιέζει ταφόπλακα, μετά από 5 ολόκληρες ώρες ύπνου, και μιας και με πήρε ο ύπνος στις 2 το βράδυ, και κάθομαι και βρικολακιάζω. Έχω πιει ήδη μία [1] κανάτα καφέ, και σκέφτομαι ότι θα πρέπει να πάω ΚΑΙ στη δουλειά, αλλά φυσικά θα σέρνομαι λες και όλη νύχτα γύρναγα στα κωλάδικα.
Πράγμα που άλλες χρονιές ήταν δεδομένο και αναμενόμενο. Φέτος όμως “ούτε τηλέφωνα, ούτε φίλοι ούτε βόλτα!” και το κυριότερο ΟΥΤΕ ΛΕΦΤΑ! μιας και ζω το χειρότερο εργασιακό Γολγοθά των τελευταίων ετών. Έχω να πληρωθώ σχεδόν 3 μήνες, δεν μου κολάνε ασφάλεια, δεν καταφέρνω να διεκδικήσω τα χρήματα μου γιατί απλά έχω μπλέξει με γραφειοκρατεία,και φυσικά εάν κάνω οποιαδήποτε κίνηση απλά θα βρεθώ χωρίς δουλειά.
Και φυσικά θα πάρω τα αρχίδια μου.
Αυτό στις μέρες μας, είναι ένα ΔΙΟΛΟΥ κολακευτικό σενάριο, αλλά τι να κάνω η πουτάνα που η δουλειά μου δεν είναι απλά ένα μέρος της ζωής μου, αυτή τη στιγμή είναι το εναρκτήριο λάκτισμα [Kick Off που έλεγε και η γιαγιά μου] για να κάνω μία νέα ζωή, οπότε απλά νιώθω να πνίγομαι. Νιώθω μια τεράστια μέγγενη να μου σφίγγει το κεφάλι, σκέφτομαι ότι εάν είχα [που δεν τα χω] τα κότσια, η αυτοκτονία θα ήτανε μια εξαιρετικά καλή λύση για να ξεμπερδεύω μια και καλή με όλα αυτά. “Μα καλά είσαι χαζό?” θα μου πεις, όχι χαζό δεν είμαι. Απελπισμένος είμαι, και αυτό γιατί ξέρω πολύ καλά ότι: “Εάν δεν σπάσεις αβγά δεν κάνεις ομελέτα” και εγώ αυτή τη στιγμή προσπαθώ να μην σπάσω τα οποιαδήποτε εργασιακά αβγά μου, για λόγους που θα αναλύσω παρακάτω....
Τα νεύρα μου όμως είναι σε άθλια κατάσταση, και βλέπω το νευρικό κλονισμό να μου γνέφει με νόημα απο τη γωνία...τις τελευταίες μέρες [μετά τη δουλειά ή πριν τη δουλειά δεν έχει σημασία] κλείνομαι μέσα στο σπίτι γιατί απλά δεν έχω χρήματα να πάω πουθενά, και φυσικά όταν όλοι μου οι φίλοι έχουνε κανονίσει για τριήμερο και γώ πρέπει να πάω σε μία δουλειά που πλέων ΔΕΝ με αμείβει, ΔΕΝ με ασφαλίζει, ΔΕΝ μου δίνει υπερωρίες, αυτό με κάνει να γίνομαι ΑΚΟΜΗ ποιο σκατά. Θέλω απλά να ξεμπλέξω από όλο αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω, τελικά είναι μια ακόμη δική μου προσωπική αδυναμία να αντεπεξέλθω των καταστάσεων, να χτυπήσω το χέρι στο τραπέζι και να πω “ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΘΗΤΕ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΣΚΑΤΟΔΟΥΛΕΙΑ ΣΑΣ!” ή μήπως πρυτανεύει η λογική που λέει ότι πρέπει να κάνω υπομονή, για να δω τι θα γίνει και να κινηθώ πάντα σε χαμηλούς τόνους για να μην χαλάσω το [έτσι και αλλιώς] εύθραυστο προφίλ του καλού επαγγελματία???????????????
Αυτά και αυτά σκέφτομαι και σαλτάρω φίλε. Χαζεύω. Ίσως για κάποιους είναι υπερβολικό, ή εγωιστικό αλλά νιώθω όλο και ποιο πολύ βουτηγμένος μέσα στα σκατά. Σε ένα βούρκο που απεγνωσμένα προσπαθώ να βγω, και όλο μπαίνω ακόμη ποιο μέσα.
Και όλα είναι τόσο αλληλένδετα που με πιάνει γέλιο.
Όχι από ευχαρίστηση φυσικά ε!
Άκου!: Είσαι σε μία δουλειά που δεν σε αμείβει ή δεν σε αμείβει στην ώρα της και όταν τελικά γίνει αυτό τα λεφτά είναι πάντα “δαγκωμένα” ή απλά σε έχει δεδομένο γιατί “τι θα κάνει μας έχει ανάγκη και θα κάτσει να δουλέψει, και αν κάνει μαγκιές θα πάρει ΚΑΙ τον μπούλο” και έτσι αναγκάζεσαι να μένεις σε αυτή τη δουλειά γιατί δουλειές δεν υπάρχουν [ή δεν υπάρχουν εύκολα ευκαιρίες για εργασία] με αποτέλεσμα όλων αυτών......
.......στα 33 σου να μένεις ακόμη με τους δικούς σου με αποτέλεσμα να μην έχεις “χώρο” να μην έχεις “δικό σου”, να πρέπει να μένεις μέσα στο σπίτι φυσικά [γιατί όσο και να σε αγαπάνε, να σε προστατεύουν ή να σε λυπούνται] πόσο θα πας στα σπίτια των φίλων σου? Και πόσο θα κάτσεις στο γυμναστήριο και πόσο θα πας βόλτα στο δρόμο εάν δεν έχεις χρήματα? Αλλά σε ένα σπίτι με ένα αδερφό που το μυαλό του είναι βασισμένο στις λέξεις εκμετάλλευση και παρτακισμός, μια καταθλιπτική μάνα που δεν είχε ποτέ δική της ζωή με αποτέλεσμα να ζει τις ζωές των άλλων, να θέλεις χώρο και χρόνο να αποσυμφορήσεις το κεφάλι σου από τη δουλειά αλλά αυτό απλά να μην υπάρχει....
Αυτό συνεπάγεται ότι φυσικά δεν έχεις ζωή και δεν έχεις προσωπική ζωή και φυσικά δεν μπορείς να καλέσεις φίλους για ένα ποτό στο σπίτι, δεν έχεις το χώρο έστω να γαμήσεις ρε φίλε. Να πεις ότι θα κάνεις μια ξεπέτα έτσι να ξεκαυλώσεις και να σταματήσεις να σκέφτεσαι.
Για αυτό λοιπόν κοιμάσαι δουλεύεις και περιμένεις.
Έστω να χιονίσει στην Αθήνα.
Το γελοίο είναι ότι έξω έβγαλε ήλιο.