Πριν αρκετά χρόνια, γνώρισα ως πελάτες ένα ζευγάρι σε μια από τις δουλειές που έχω κάνει. Βασικά τους γνώρισα πριν παντρευτούν, όντας απλώς "μαζί". Από τότε έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια. Δεν εργάζομαι πλέον στο ίδιο κατάστημα όμως, αυτά τα δεκαπέντε χρόνια που τυχαίνει να τους πετυχαίνω στον δρόμο -είτε με βλέπουν, είτε όχι- είναι πάντα (πάντα) πιασμένοι χέρι-χέρι.
Προσπαθώ να θυμηθώ, όμως δεν νομίζω να έχω δει ποτέ τον έναν χωρίς τον άλλον. Δεν ξέρω ποια είναι η ζωή τους, όντας κοντά στα πενήντα και οι δύο, ούτε πόσο καλή είναι η μεταξύ τους σχέση. Δεν ξέρω καν τα ονόματά τους. Το μόνο που ξέρω είναι αυτό που γράφω. Δεν θα πω πως δεν έχω νοιώσει έστω λίγη ζήλεια. Όχι τόσο γι' αυτό που έχουν αλλά για την δύναμη που είχαν να το αποκτήσουν και να το κάνουν να κρατήσει.
Προσπαθώ να θυμηθώ, όμως δεν νομίζω να έχω δει ποτέ τον έναν χωρίς τον άλλον. Δεν ξέρω ποια είναι η ζωή τους, όντας κοντά στα πενήντα και οι δύο, ούτε πόσο καλή είναι η μεταξύ τους σχέση. Δεν ξέρω καν τα ονόματά τους. Το μόνο που ξέρω είναι αυτό που γράφω. Δεν θα πω πως δεν έχω νοιώσει έστω λίγη ζήλεια. Όχι τόσο γι' αυτό που έχουν αλλά για την δύναμη που είχαν να το αποκτήσουν και να το κάνουν να κρατήσει.