Περισσότερο από όλα όταν γράφω ένα κείμενο, με δυσκολεύει ο τίτλος. Μπορεί να γράψω το ποστ σε λίγα λεπτά και για το επόμενο μισάωρο να στέκομαι με το πλήρες κενό για τον τίτλο. Συνήθως καταλήγω σε κάτι εντελώς προσωρινό που μετά βαριέμαι να το αλλάξω και το ποστάρω έτσι. Για το συγκεκριμένο ποστ, δόξα τω Θεώ, έμπνευση για τίτλους είχα πολλούς. Είναι και το θέμα ενδιαφέρον -not.
Σκεφτόμουν να γράψω κι εγώ με αγκαλιά τον φορητό, κάποιο κείμενο για αυτή την χώρα, για το χάλι της και το επικείμενο φαλίρισμα της. Αφού έφαγα δύο (2) κομμάτια καρυδόπιτα από τα χέρια της μαμάς, κάθισα να γράψω (η αλήθεια είναι ότι όποιος με πάρει θα καλοπεράσει από πεθερά). Αλλά έλα που δεν ήθελα στ' αλήθεια να γράψω κάτι. Τίποτα για τους εξεγερμένους, για τις "γεμάτες" πλατείες και όλα αυτά τα αγνά συναισθήματα που μας πνίγουν. Και αλήθεια, γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε με τόση αγνότητα;
Που λες, τις προάλλες μιλούσα με φιλικό πρόσωπο. Πρόσωπο που εργάζεται στο δημόσιο και μπορώ να πω ότι είναι από τα πιο ευσυνείδητα άτομα. "Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Αν είναι να γίνουν μετατάξεις και στην δουλειά, σκέφτομαι να πιάσω τον τάδε βουλευτή μπας και μπορεί να κάνει κάτι και μείνω στην θέση μου".
Μερικούς μήνες πριν, πάλι στο φιλικό/ οικογενειακό περιβάλλον, πατέρας μιλούσε για την κόρη του, πως σε λίγο καιρό τελειώνει την σχολή και ότι σκέφτεται να πάει σε έναν βουλευτή να δει μήπως μπορεί να την βολέψει κάπου.
Τα δύο παραπάνω περιστατικά είναι πέρα ως πέρα αληθινά, δεν έγιναν προ πενταετίας ή το πολύ πριν μπούμε στον χορό του ΔΝΤ. Έγιναν τώρα, πριν λίγες μέρες. Και ξέρω, ήταν ΑΠΛΑ συμπτώσεις. Όπως τόσα σε αυτή την χώρα.
Η Ελλάδα αλλάζει, η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο, οι Έλληνες πρέπει να δουν τα πράγματα αλλιώς. Αν είχα ακόμα αίσθηση του χιούμορ, μπορεί και να γελούσα.
ΥΓ:
Και επειδή κατά βάση είμαι λαϊκό αγόρι, πάρε ένα άσμα που έχω λιώσει τελευταία. Να πάνε κάτω τα ντέρτια.
Σκεφτόμουν να γράψω κι εγώ με αγκαλιά τον φορητό, κάποιο κείμενο για αυτή την χώρα, για το χάλι της και το επικείμενο φαλίρισμα της. Αφού έφαγα δύο (2) κομμάτια καρυδόπιτα από τα χέρια της μαμάς, κάθισα να γράψω (η αλήθεια είναι ότι όποιος με πάρει θα καλοπεράσει από πεθερά). Αλλά έλα που δεν ήθελα στ' αλήθεια να γράψω κάτι. Τίποτα για τους εξεγερμένους, για τις "γεμάτες" πλατείες και όλα αυτά τα αγνά συναισθήματα που μας πνίγουν. Και αλήθεια, γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε με τόση αγνότητα;
Που λες, τις προάλλες μιλούσα με φιλικό πρόσωπο. Πρόσωπο που εργάζεται στο δημόσιο και μπορώ να πω ότι είναι από τα πιο ευσυνείδητα άτομα. "Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Αν είναι να γίνουν μετατάξεις και στην δουλειά, σκέφτομαι να πιάσω τον τάδε βουλευτή μπας και μπορεί να κάνει κάτι και μείνω στην θέση μου".
Μερικούς μήνες πριν, πάλι στο φιλικό/ οικογενειακό περιβάλλον, πατέρας μιλούσε για την κόρη του, πως σε λίγο καιρό τελειώνει την σχολή και ότι σκέφτεται να πάει σε έναν βουλευτή να δει μήπως μπορεί να την βολέψει κάπου.
Τα δύο παραπάνω περιστατικά είναι πέρα ως πέρα αληθινά, δεν έγιναν προ πενταετίας ή το πολύ πριν μπούμε στον χορό του ΔΝΤ. Έγιναν τώρα, πριν λίγες μέρες. Και ξέρω, ήταν ΑΠΛΑ συμπτώσεις. Όπως τόσα σε αυτή την χώρα.
Η Ελλάδα αλλάζει, η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο, οι Έλληνες πρέπει να δουν τα πράγματα αλλιώς. Αν είχα ακόμα αίσθηση του χιούμορ, μπορεί και να γελούσα.
ΥΓ:
Και επειδή κατά βάση είμαι λαϊκό αγόρι, πάρε ένα άσμα που έχω λιώσει τελευταία. Να πάνε κάτω τα ντέρτια.