Πάνε δύο χρόνια αν θυμάμαι καλά, από τότε που διάβασα για πρώτη φορά έναν αγαπημένο μπλόγκερ. Είχα ακούσει γι' αυτόν από τον life with hiv, όταν έγραψε την προσωπική του ιστορία. Mετά από λίγο καιρό άρχισα να τον διαβάζω και στο δικό του μπλογκ. Σήμερα που λέτε, ο Μπέαρ (διότι σε αυτόν αναφέρομαι) γίνεται δύο ετών. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στην ηλικία του ίδιου, διότι είναι λίγο (λίγο) μεγαλύτερος. Μπορεί να ξεκίνησε το μπλόγκινγκ όχι με τις καλύτερες γι' αυτόν συνθήκες, όμως τις έχει φέρει πλέον τούμπα και κάνει ζογκλερικά με δαύτες!
Κάπως έτσι ξεκίνησε και η γνωριμία μας. Εγώ ήμουν έτοιμος να φύγω για διακοπές και μεταξύ επικοινωνίας στο μπλογκ και email, είπαμε να βρεθούμε για καφέ, αφότου επέστρεφα. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα (δεν εννοώ τις συσκευές) και μετά από λίγες μέρες, τσουπ, να 'τος.
Αν μου ζητούσαν να τον περιγράψω, θα έλεγα πως είναι η χαρά της ζωής. Όπως η Ζωζώ (τι εννοείς ποια Ζωζώ) αλλά σε αρσενικό. Και στο πιο τριχωτό. Καλοκαιράκι ακόμα, καθίσαμε έξω και ήπιαμε τον καφέ μας μιλώντας για τα πάντα. Τώρα... αν με ρωτήσετε πότε πέρασαν δύο χρόνια από τότε που τον γνώρισα και τον πρωτοδιάβασα.. ούτε που κατάλαβα. Σαν χθες ήταν που βρεθήκαμε. Από τότε μας έχουν γνωρίσει τα βουνά και οι παραλίες. Ταβέρνες και καφετέριες. Αφού με το που μπαίνουμε σε ταβέρνα μάς χαιρετάνε προσωπικά. Σε λίγο θα πηγαίνουμε σε καφετέρια και θα μας λένε "αυτό που πίνετε συνήθως;" Καταλαβαίνετε.
Το μπλογκ του κατά την γνώμη μου, εκτός από προσωπική του ανάγκη να εκφραστεί, έχει βοηθήσει πολλούς να ξεδιαλύνουν απορίες που είχαν και έχουν για τον hiv, καθώς επίσης έχει στηρίξει ανθρώπους στην δύσκολη ώρα τους. Γι' αυτούς και γι' άλλους τόσους λόγους, για 'μένα το κάνει ξεχωριστό.
Θα ήθελα να ευχηθώ χρόνια πολλά στο μπλογκ του και στον ίδιο ό,τι καλύτερο στο νέο του κρεββάτι ;-)
Αν μου ζητούσαν να τον περιγράψω, θα έλεγα πως είναι η χαρά της ζωής. Όπως η Ζωζώ (τι εννοείς ποια Ζωζώ) αλλά σε αρσενικό. Και στο πιο τριχωτό. Καλοκαιράκι ακόμα, καθίσαμε έξω και ήπιαμε τον καφέ μας μιλώντας για τα πάντα. Τώρα... αν με ρωτήσετε πότε πέρασαν δύο χρόνια από τότε που τον γνώρισα και τον πρωτοδιάβασα.. ούτε που κατάλαβα. Σαν χθες ήταν που βρεθήκαμε. Από τότε μας έχουν γνωρίσει τα βουνά και οι παραλίες. Ταβέρνες και καφετέριες. Αφού με το που μπαίνουμε σε ταβέρνα μάς χαιρετάνε προσωπικά. Σε λίγο θα πηγαίνουμε σε καφετέρια και θα μας λένε "αυτό που πίνετε συνήθως;" Καταλαβαίνετε.
Το μπλογκ του κατά την γνώμη μου, εκτός από προσωπική του ανάγκη να εκφραστεί, έχει βοηθήσει πολλούς να ξεδιαλύνουν απορίες που είχαν και έχουν για τον hiv, καθώς επίσης έχει στηρίξει ανθρώπους στην δύσκολη ώρα τους. Γι' αυτούς και γι' άλλους τόσους λόγους, για 'μένα το κάνει ξεχωριστό.
Θα ήθελα να ευχηθώ χρόνια πολλά στο μπλογκ του και στον ίδιο ό,τι καλύτερο στο νέο του κρεββάτι ;-)