Αναρωτιέμαι μερικές φορές για το τι συμβαίνει στον κόσμο. Βασικά αναρωτιέμαι για πολλά από όσα συμβαίνουν, άσχετα αν ηθελημένα δεν αναφέρομαι σε αυτά. Δεν θα έλεγα πως είμαι εντελώς καλά με ό,τι συμβαίνει. Αντιθέτως. Και όσον αφορά την δική μου μικρή περίπτωση, βλ. προηγούμενο ποστ, σχετικά με γάμους, το να τα βρει κανείς με τον εαυτό του, πιστεύω πως είμαι σε αρκετά καλό δρόμο. Πιστεύω πως δεν χρειάζομαι και δεν ζητάω πλέον την αποδοχή κανενός γιατί κανένας δεν ζήτησε από εμένα αποδοχή. Δεν είναι εγωιστικό. Απλώς είναι.
Και έτσι κάπου τα έχεις βολέψει μέσα σου, είσαι πάνω από τριάντα (καλά, λίγο πριν τα σαράντα) και λες ότι μπορεί να μην έχεις όλες τις απαντήσεις, όμως είσαι εντάξει με αυτό. Είσαι αυτός που είσαι και είσαι απόλυτα φυσιολογικός, όσο κι αν επί χρόνια στο μυαλό σου έπαιζε σε επανάληψη μια διαφορετική ταινία. Ειδικά μια που επέλεξαν άλλοι να βλέπεις. Τυχερός θεωρείσαι αν στην πορεία καταλάβεις πως υπάρχουν και άλλα κανάλια.
Έτσι νομίζεις πως προχωρά ο κόσμος, στον πλανήτη, στην χώρα σου. Δεν είσαι απόλυτα αποδεκτός ως γκέι πολίτης, όμως δεν είσαι και όπως ήσουν πριν τριάντα χρόνια. Σωστά; έχουν καλυτερεύσει τα πράγματα. Κι ενώ σκέφτεσαι τα παραπάνω, ακούς κάτι τόσο τραγικό, που απλώς μουδιάζει το μυαλό σου, τα όποια επιχειρήματά σου παίρνουν πόδι και η γλώσσα δεν μπορεί να συγχρονιστεί με την σκέψη. Απλώς μένεις να ακούς σαν ανήμπορος άνθρωπος που έκανε άλμα πίσω στον χρόνο.
Είναι τραγικό να ακούς ανθρώπους να μιλούν για συγγενείς τους, για το ίδιο τους το αίμα, τόσο υποτιμητικά. Πως επειδή είναι γκέι, υπάρχει ο κίνδυνος να ασελγήσει πάνω στα παιδιά τους και γι' αυτό θα τον έχουν "από μακρυά" στο άμεσο μέλλον. Και τον άνθρωπο που ξαφνικά βρίσκεται στο εδώλιο, τον ξέρω.
Δεν διανοούμαι πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θα έβαζαν κάτι τέτοιο στο τραπέζι. Ως θείος δύο αγοριών, στέκομαι αποσβολωμένος μπρος στην κοινωνική αμορφωσιά. Και σκέφτομαι πως αν ήμουν μπροστά σε αυτή την σκηνή, δεν ξέρω αν θα είχα την δύναμη να αντιτάξω κάποιο επιχείρημα στην τόση ανοησία ή αν θα έμενα παγωμένος να κοιτάζω. Ξαφνικά νοιώθω αδύναμος.
Και έτσι κάπου τα έχεις βολέψει μέσα σου, είσαι πάνω από τριάντα (καλά, λίγο πριν τα σαράντα) και λες ότι μπορεί να μην έχεις όλες τις απαντήσεις, όμως είσαι εντάξει με αυτό. Είσαι αυτός που είσαι και είσαι απόλυτα φυσιολογικός, όσο κι αν επί χρόνια στο μυαλό σου έπαιζε σε επανάληψη μια διαφορετική ταινία. Ειδικά μια που επέλεξαν άλλοι να βλέπεις. Τυχερός θεωρείσαι αν στην πορεία καταλάβεις πως υπάρχουν και άλλα κανάλια.
Έτσι νομίζεις πως προχωρά ο κόσμος, στον πλανήτη, στην χώρα σου. Δεν είσαι απόλυτα αποδεκτός ως γκέι πολίτης, όμως δεν είσαι και όπως ήσουν πριν τριάντα χρόνια. Σωστά; έχουν καλυτερεύσει τα πράγματα. Κι ενώ σκέφτεσαι τα παραπάνω, ακούς κάτι τόσο τραγικό, που απλώς μουδιάζει το μυαλό σου, τα όποια επιχειρήματά σου παίρνουν πόδι και η γλώσσα δεν μπορεί να συγχρονιστεί με την σκέψη. Απλώς μένεις να ακούς σαν ανήμπορος άνθρωπος που έκανε άλμα πίσω στον χρόνο.
Είναι τραγικό να ακούς ανθρώπους να μιλούν για συγγενείς τους, για το ίδιο τους το αίμα, τόσο υποτιμητικά. Πως επειδή είναι γκέι, υπάρχει ο κίνδυνος να ασελγήσει πάνω στα παιδιά τους και γι' αυτό θα τον έχουν "από μακρυά" στο άμεσο μέλλον. Και τον άνθρωπο που ξαφνικά βρίσκεται στο εδώλιο, τον ξέρω.
Δεν διανοούμαι πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θα έβαζαν κάτι τέτοιο στο τραπέζι. Ως θείος δύο αγοριών, στέκομαι αποσβολωμένος μπρος στην κοινωνική αμορφωσιά. Και σκέφτομαι πως αν ήμουν μπροστά σε αυτή την σκηνή, δεν ξέρω αν θα είχα την δύναμη να αντιτάξω κάποιο επιχείρημα στην τόση ανοησία ή αν θα έμενα παγωμένος να κοιτάζω. Ξαφνικά νοιώθω αδύναμος.