Συνεχίζοντας αυτόν τον κύκλο post (βέβαια this being the second post, δεν είναι ακριβώς κύκλος, ούτε τεταρτημόριο δεν βγαίνει), σήμερα, μετά από μία μακριά ημέρα procrastination είδα το die hard 4.0. Κατωθι παρατίθενται κάποια πρόχειρα συμπεράσματα:
1. Το Die Hard 4.0 δεν είναι μία ταινία που λες ότι είδες σε άλλα άτομα εκτός από:
α. τον Άλεξ
β. τον Άλεξ
γ. άντε να προσθέσω και ένα τρίτο πιο γενικευτικό όρο, aka όποιον υπάρχει σ'αυτην την γης, που είναι/μοιάζει με τον Άλεξ.
2. Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτό το βήμα και να δώσω συγχαρητήρια στον διευθυντή φωτογραφίας γτ η ταινία πραγματικά βλέπεται. i mean, ορισμένα sequences είναι απρόσμενα jaw-dropping.
3. Συνάγοντας από το 1 και το 2, η ταινία μπορεί να κατηγοριοποιηθεί στην μνήμη μου ευχαρίστως ως guilty pleasure για κάθε τεταρτη ιουλίου που θα βαριέμαι/ θα θέλω να δω λίγο ακόμα αίμα μετα από το 293847897324ο replay της πρωτης σαιζόν του trueblood/ θα είμαι τόσο τόσο καυλωμένος ώστε να θέλω να δω το πρόσωπο του timothy olyphant γτ απλά δεν βρίσκω κάτι καλύτερο τριγύρω μου.
4.(0) είμαι τεχνολογικά illiterate. μάλλον το illiterate δεν είναι καν όρος που συμπηκνώνει το πόσο illiterate είμαι.
αυτά. αύριο πάλι, μέχρι να τελειώσει αυτή η γαμημένη έκθεση, ποιος ξέρει η τύχη σε ποιες μυστηριώδους ταινιακές ατραπούς θα μας φέρει... καλό μου βράδυ.
update: μην μπορώντας (κλασσικά) να κοιμηθώ, τσίμπησα κι ενα dark knight έτσι να κάνω ωραία όνειρα. o tempora o mores...