ξημερώματα κυριακής.
Από το παράθυρό μου, ακούω περιπολικά, πριν απο λίγο ακούστηκε και το big ben, και επίσημη μισημένη μου είναι και αυτός ο εκνευριστικός υπόκωφος θόρυβος της γεννήτριας της εστίας που έρχεται από το υπόγειο. πειράζω τα μαλλιά μου -όπως ξέρω πως δεν πρέπει- και πληκτρολογώ ταυτόχρονα, χωρίς να ξέρω καν γιατί ξανασκέφτηκα να γράψω τώρα/σήμερα στο blog. πίνω λίγο λευκό κρασί μήπως και φιλοτημηθώ και με πάρει ο ύπνος μία πιο λογική ώρα απο χθες (σιγά, σιγά, όλο και καλύτερα). μυρίζω το κρύο που έχει έξω αν και το δωμάτιο μου είναι σαν φούρνος (και το γαμημένο το radiator το χω στο 2 -μόνο-). Είναι ξημερώματα κυριακής και μόλις τελείωσα το blindness του meirelles, πολύ καθυστερημένα, το ξέρω χρίστο (έλα κι εσύ εδώ και τα λέμε...)
σκέφτομαι ποια από τις παραπάνω αισθήσεις θα ήμουν πιο έτοιμος να αφήσω.
μπα, άσε καλύτερα. το post αυτό μάλλον δεν είναι και εκ των συνθηκών δεν μπορεί να είναι για την ταινία.
Το γράφω μάλλον μόνο για να θυμάμαι ότι είδα την ταινία, μία βδομάδα πριν απο το τέλος του term,
σήμερα ξημερώματα κυριακής.