Μα τέτοια λύσσα πια, ούτε που περίμενα, να λαμβάνω e-mails με απορίες και κακό, βρισίδι απο θεούσες (sic),προτάσεις γάμου και αναζήτηση βιογραφικού μου lol
μα ίιιιιλεος!!
I'm wishing ya a Very Merry 2009 :)
Το γραμματοκιβώτιό μου έμεινε άδειο μέρες ατελείωτες. Είχα αρχίσει να ανυπομονώ, αν και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε λάμβανα πολλές κάρτες. Ήμουν κι εγώ ένας Σκρουτζ – οι κάρτες με εκνεύριζαν, ειδικά εκείνες οι τυποποιημένες. Αλλά τώρα τις ήθελα απελπισμένα! Ο χρόνος κυλούσε γρήγορα, τα Χριστούγεννα ήταν ζήτημα λίγων ημερών. Άραγε θα ξανάβλεπα τον εραστή του παραθύρου όταν περνούσαν τα Χριστούγεννα? ήταν σα να απολαμβάναμε αυτές τις μαγικές συνευρέσεις μόνο όποτε λάμβανα κάρτα από κάποιον παλιό εραστή. Κοίταξα τις κάρτες που είχα στήσει στη σειρά, μπροστά στο παράθυρο και γύρω από το κάθισμα. Έμοιαζαν σαν ημερολόγιο, με σημειωμένες τις επετείους των συναντήσεών μας.
Ανακουφίστηκα λίγο στη σκέψη ότι δεν είχα στείλει τις δικές μου κάρτες ακόμη – μπορεί να ήταν κι άλλοι σαν εμένα, της τελευταίας στιγμής, που οι κάρτες τους έφταναν στον παραλήπτη μετά τη μέρα των Χριστουγέννων. Ήλπιζα επίσης ότι μπορεί μερικές κάρτες να ήταν καθοδόν, αλλά καθυστερούσαν από το φόρτο των ταχυδρομείων λόγω των ημερών.
Και τι θα γινόταν όταν θα σταματούσα να παίρνω κάρτες γενικώς? Θα ξανασυναντιόμασταν ποτέ? Τι θα γινόταν αν βρισκόμασταν στο δρόμο? Θα υπήρχε και τότε αυτή η σεξουαλική ένταση ανάμεσά μας? Ή μήπως αυτό που δημιουργούσε την έλξη ήταν η αίσθηση ότι το κάναμε από απόσταση, κάτι σαν τη συναισθηματική ασφάλεια που νιώθεις όταν χύνεις πάνω στη φωτογραφία του αφεντικού σου (ή σε ότι άλλο) μόνος στο σπίτι και τον φαντασιώνεσαι με τρόπο που δε θα μπορούσες ποτέ να εκδηλώσεις γιατί από κοντά δεν είναι καθόλου ελκυστικός?
Το απόγευμα της Παραμονής γύρισα και επιτέλους βρήκα στο γραμματοκιβώτιό μου μια κάρτα. Δεν είχε διεύθυνση αποστολέα κι έτσι δεν ήξερα από ποιον ήταν. Όχι ότι με ένοιαζε κιόλας. Ένιωσα τον πούτσο μου να σκληραίνει, καθώς στεκόμουν στο διάδρομο με τα γραμματοκιβώτια και σκεφτόμουν τι θα γίνει όταν θ’ ανέβαινα σπίτι και θ’ άνοιγα την κάρτα. Η λίμπιντό μου είχε εκπαιδευτεί να αντιδρά σα σκυλί του Παβλόφ.
Περίμενα αφηρημένα το ασανσέρ, ενώ ανεχόμουν υπομονετικά την κουβεντούλα με μια αλλοπαρμένη μητέρα τριών παιδιών που ζούσε δυο πατώματα κάτω από εμένα. Μιλούσε ασταμάτητα για το πόσο ενθουσιασμένη ήταν που τα Χριστούγεννα θα ερχόταν ο αδερφός της να την επισκεφτεί και άλλα τέτοια ανούσια. Μόνος, επιτέλους, στο ασανσέρ, μετά τον τέταρτο , ξεφύσηξα με ανακούφιση και έγειρα στο πλαίσιο του ασανσέρ από ψεύτικο ξύλο, τραβώντας τον καβάλο μου και προσαρμόζοντας το παντελόνι μου. Η κάρτα απευθυνόταν σ’ εμένα και η σφραγίδα της έδειχνε ότι είχε σταλεί «εξ’ Αθηνών». Δεν είχα ιδέα από ποιον ήταν.
Μόλις μπήκα σπίτι, έριξα τα πράγματά μου στον καναπέ κι έτρεξα στη θέση μου στο παράθυρο. Έσκισα με ανυπομονησία το φάκελο. Η κάρτα έδειχνε έναν γυμνό παίδαρο, μ’ ένα καπέλο Άη Βασίλη μπροστά στο πουλί του. Την άνοιξα. Δεν είχε καμία τυπωμένη ευχή αλλά με το γραφικό χαρακτήρα του αποστολέα έγραφε:
«Γεια σου. Με λένε Αντώνη και μένω στην απέναντι πολυκατοικία. Βρήκα το όνομά σου στο θυροτηλέφωνο αφού μάντεψα ποιο είναι το διαμέρισμά σου. Ελπίζω να το βρήκα! Μ’ αρέσει αυτό που κάνουμε όποτε σου στέλνουν κάρτα. Αν θέλεις να το κάνεις και μ’ εμένα, τηλεφώνησέ μου».
Είχε υπογράψει με το νούμερο του τηλεφώνου του.
Χάιδεψα τον όγκο που είχε σχηματιστεί στο παντελόνι μου και σήκωσα το βλέμμα μου, στο απέναντι παράθυρο είχε εμφανιστεί ο γείτονάς μου, ο Αντώνης. Μου χαμογελούσε. Του χαμογέλασα κι εγώ, ακούμπησα την κάρτα στο περβάζι του παραθύρου και σηκώθηκα να πάω στο τηλέφωνο.
Σας Φιλώ 2009 Φορές !! σμουτςςςςςςς