Χου και ξανά! 2 μήνες χωρίς άρθρο, 2 μήνες χωρίς να αγγίξω καν φωτογραφική και ήταν τελικά αυτό που χρειαζότανε. Το απαραίτητο διάλειμμα που πρέπει με το ζόρι να σε βάζεις, αν θες να ξαναποκτήσεις το κέφι, να γεννήσει το μυαλό σου την παραγωγική παλιά έμπνευση με τα καθημερινά ποστ (που αλήθεια πως στο καλό το κανα αυτό;).
Το λοιπόν, ήταν ήρεμο καλοκαίρι: μολονότι τα δεδομένα γκριζάρουν, τα λεφτά λιγοστεύουν, το μηνιάτικο πέφτει στα "να βγάλουμε κι αυτό το μήνα", φίλοι πανικόβλητοι χάνουν την δουλειά, μοιραία όλων θα 'ρθει την σειρά μας. Και παρ' όλ' αυτά, συνέβη το παράδοξο, σαν να μίκρυνε το άγχος για τα μέλλοντα. Σκέφτηκα, πως θα 'ναι και το μεγάλωμα μα περισσότερο κατέληξα στο ταξίδι, σ' αυτό στην Σίφνο. Σ' εκείνο το παραθυράκι που έμπαινε θεόσταλτα δροσερά και μιλούσε μόνο ο αυγουστιάτικος αέρας. Στους τρίωρους περιπάτους στα αιώνια μονοπάτια, σε λόγγους, ραχούλες και μοναστηριώτικα ψηλά βουνά, με τον ωραία θερμό πρωινό ήλιο, το αιγαίο από παντού ολόγυρα, τα αρώματα απ' το φασκόμηλο και το θυμάρι. Και την πραγματική πληρότητα που ένιωθες ιδίως στο φινάλε της διαδρομής. Είμαι βέβαιος πως ήταν και περπάτημα στο μέσα, πως μετακινείσαι ασυνείδητα πιο πέρα, μαλακωμένος απ' τη ταπείνωση που σου επιβάλει η φύση.
Το κρατώ το μέσα λοιπόν, ελπίζω με διάρκεια, τώρα που χρειάζεται να κάνεις τον τρελό πιο πολύ από ποτέ. Έτσι γυρίζοντας το στο αθενσβιλίστικο, φίλοι μου αυτό που μου μεινε απ' το καλοκαίρι ήταν τα σταφύλια, ήταν απαράδεκτα στιφά, χωρίς γεύση, ελαχιστότατα αξίζανε.
Τι πάθανε επιτέλους τα σταφύλια μας; :-)
Βαθουλωμένα απ' το πολύ περπάτημα τουριστοσάνδαλα
Ευλογημένος για κυκλαδονήσι τόπος, δουλεμένος σε πεζούλες, κι εύφορος. Διαδρομές με σταματήματα για σύκα και σταφύλια.
Οι ξερολιθιές, οι άπειρες στο νησί, κάθε πέτρα κι ένδειξη του συγκινητικά πανάρχαιου γυμνού τοπίου των Κυκλάδων.
Θυμάρι και φασκόμηλο πάνω στο βουνό, το άρωμά τους η ανταμοιβή της σκληρής ανάβασης
Ο προορισμός τρίωρης πορείας, μια Παναγιά στην απομονωμένη πλευρά του νησιού
...και το πανηγύρι, όπως παλιά, του Δεκαπενταύγουστου
