Νομίζω ήταν Χίλια Εννιακόσια Ογδόντα έξι όταν τον γνώρισα.
Δεν θυμάμαι ακριβώς ημερομηνίες αλλά σίγουρα δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμη τα ντιβιντιά ούτε τα τσεντέ
Δημοτικό είμασταν.
Ο ίδιος ένα βράδυ που είμασταν κόκκαλο μου είπε ότι θυμάται την μέρα που γνωριστήκαμε ότι φόραγα ένα γαλάζιο μπλουζάκι και με πήγε ο πατέρας μου σχολείο. Εγώ δεν θυμάμαι ούτε το μπλουζάκι και ειδικότερα ούτε τον πατέρα μου.
Είναι αυτός που εκμυστηρεύτηκα εκεί κάπου στην Πρώτη Λυκείου για τον πρώτο μεγάλο μου έρωτα. Απόγευμα σε ένα δρόμο και θυμάμαι ότι στα δέντρα υπήρχαν ελιές άρα θα τανε Νοέμβριος περίπου.
Είναι αυτός που με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι πέρασε στη σχολή που ήθελε και όταν νοίκιασε το πρώτο του σπίτι, την πρώτη μέρα με πήρε τηλέφωνο και ένιωθε μόνος εκεί στην ξένη μεγάλη πόλη.
Είναι αυτός με τον οποίο μοιράστηκα την πρώτη μου μαγειρική εμπειρία στο πρώτο του πάρτι που φτιάξαμε τον μπουφέ. Είναι αυτός με τον οποίο διάβασα το πρώτο μου ΚΛΙΚ
Είναι αυτός με τον οποίο μοιράστηκα ρούχα, τσιγάρα, λεφτά, ποτά, φαγητό, εμπειρίες, εχθρούς, φίλους γνωστούς. Είναι αυτός τον οποίο θα φροντίσω να γνωρίσω σε κάθε καινούριο μου φίλο ή γνωστό. Είναι αυτός που του έχω σπάσει τόσες φορές τα νεύρα και τόσες φορές έχουμε βριστεί και κάθε φορά είναι απλά σαν να μην έγινε.
Είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που μου θυμίζει τις ανεκδιήγητες τούμπες που έχω φάει κατά καιρούς και με κάνει να γελάω αντί να παίρνω αυτό το ανησυχητικό βυσσινί χρώμα. Είναι αυτός που όταν παχύνω μου λέει «Πάχυνες» και το εννοεί. Είναι αυτός που μπορεί να με κάνει σύσκατο από πάνω μέχρι κάτω και να μην πω κουβέντα. Είναι αυτός που πηγαίνω άνετα το βράδυ στο σπίτι του με τις πυτζάμες και τις παντούφλες για να δούμε ταινία. Είναι αυτός με τον οποίο έχω ζήσει τις ποιο κουλές ηλίθιες και συναρπαστικές καταστάσεις, από το να βλέπεις τον ήλιο να δύει από την ταράτσα ενός εργοστασίου μέχρι να βλέπεις ένα ζευγαράκια να γαμιέται μπροστά σου στα 5 μέτρα.
Θα μπορούσα να γεμίσω όλο το φύλλο εργασίας του Word με φράσεις που να αρχίζουν «Είναι Αυτός» αλλά δεν έχει σημασία γιατί εγώ το ξέρω καλά, το θέμα είναι ότι ζητάω και οφείλω να παραδεχτώ πως εγώ κάποια στιγμή πνιγμένος από τα προβλήματα μου έπνιξα και αυτόν και από τότε αιωρείται μια συγνώμη η οποία μισό λέχθηκε, μισό ειπώθηκε, μισό αποσιωπήθηκε μισό εννοείται.
Είναι ο καλύτερος μου φίλος.
Συγνώμη.
Κάποια στιγμή σου φέρθηκα σκάρτα και ελπίζω να μπορέσω να επανορθώσω. Σε ξέρω σχεδόν 25 χρόνια και δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει στιγμή ή θα υπάρχει στιγμή χωρίς εσένα στη ζωή μου.
Να ξέρεις ότι σε αγαπάω και προσπαθώ να στο δείξω με πράξεις και όχι με λόγια, δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα είμαι πάντα δίπλα σου γιατί η ζωή είναι πουτάνα. Αλλά όσο έχω το μυαλό μου στο κεφάλι μου και τα ποδάρια μου όρθια θα είμαι δίπλα σου.
Αυτά
:-)
Δεν θυμάμαι ακριβώς ημερομηνίες αλλά σίγουρα δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμη τα ντιβιντιά ούτε τα τσεντέ
Δημοτικό είμασταν.
Ο ίδιος ένα βράδυ που είμασταν κόκκαλο μου είπε ότι θυμάται την μέρα που γνωριστήκαμε ότι φόραγα ένα γαλάζιο μπλουζάκι και με πήγε ο πατέρας μου σχολείο. Εγώ δεν θυμάμαι ούτε το μπλουζάκι και ειδικότερα ούτε τον πατέρα μου.
Είναι αυτός που εκμυστηρεύτηκα εκεί κάπου στην Πρώτη Λυκείου για τον πρώτο μεγάλο μου έρωτα. Απόγευμα σε ένα δρόμο και θυμάμαι ότι στα δέντρα υπήρχαν ελιές άρα θα τανε Νοέμβριος περίπου.
Είναι αυτός που με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι πέρασε στη σχολή που ήθελε και όταν νοίκιασε το πρώτο του σπίτι, την πρώτη μέρα με πήρε τηλέφωνο και ένιωθε μόνος εκεί στην ξένη μεγάλη πόλη.
Είναι αυτός με τον οποίο μοιράστηκα την πρώτη μου μαγειρική εμπειρία στο πρώτο του πάρτι που φτιάξαμε τον μπουφέ. Είναι αυτός με τον οποίο διάβασα το πρώτο μου ΚΛΙΚ
Είναι αυτός με τον οποίο μοιράστηκα ρούχα, τσιγάρα, λεφτά, ποτά, φαγητό, εμπειρίες, εχθρούς, φίλους γνωστούς. Είναι αυτός τον οποίο θα φροντίσω να γνωρίσω σε κάθε καινούριο μου φίλο ή γνωστό. Είναι αυτός που του έχω σπάσει τόσες φορές τα νεύρα και τόσες φορές έχουμε βριστεί και κάθε φορά είναι απλά σαν να μην έγινε.
Είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που μου θυμίζει τις ανεκδιήγητες τούμπες που έχω φάει κατά καιρούς και με κάνει να γελάω αντί να παίρνω αυτό το ανησυχητικό βυσσινί χρώμα. Είναι αυτός που όταν παχύνω μου λέει «Πάχυνες» και το εννοεί. Είναι αυτός που μπορεί να με κάνει σύσκατο από πάνω μέχρι κάτω και να μην πω κουβέντα. Είναι αυτός που πηγαίνω άνετα το βράδυ στο σπίτι του με τις πυτζάμες και τις παντούφλες για να δούμε ταινία. Είναι αυτός με τον οποίο έχω ζήσει τις ποιο κουλές ηλίθιες και συναρπαστικές καταστάσεις, από το να βλέπεις τον ήλιο να δύει από την ταράτσα ενός εργοστασίου μέχρι να βλέπεις ένα ζευγαράκια να γαμιέται μπροστά σου στα 5 μέτρα.
Θα μπορούσα να γεμίσω όλο το φύλλο εργασίας του Word με φράσεις που να αρχίζουν «Είναι Αυτός» αλλά δεν έχει σημασία γιατί εγώ το ξέρω καλά, το θέμα είναι ότι ζητάω και οφείλω να παραδεχτώ πως εγώ κάποια στιγμή πνιγμένος από τα προβλήματα μου έπνιξα και αυτόν και από τότε αιωρείται μια συγνώμη η οποία μισό λέχθηκε, μισό ειπώθηκε, μισό αποσιωπήθηκε μισό εννοείται.
Είναι ο καλύτερος μου φίλος.
Συγνώμη.
Κάποια στιγμή σου φέρθηκα σκάρτα και ελπίζω να μπορέσω να επανορθώσω. Σε ξέρω σχεδόν 25 χρόνια και δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει στιγμή ή θα υπάρχει στιγμή χωρίς εσένα στη ζωή μου.
Να ξέρεις ότι σε αγαπάω και προσπαθώ να στο δείξω με πράξεις και όχι με λόγια, δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα είμαι πάντα δίπλα σου γιατί η ζωή είναι πουτάνα. Αλλά όσο έχω το μυαλό μου στο κεφάλι μου και τα ποδάρια μου όρθια θα είμαι δίπλα σου.
Αυτά
:-)