100 σακκιά, 10 σημαίες, 4 δοκάρια… κι ένα αχνιστό και σημαίνον έργο τέχνης. Η πιστοποίηση σπουδαία: είναι γνωστού καλλιτέχνη, σε κάποιο πάρτυ μοδάτο πλήθος και μια βότκα χορηγός θα το αποθέωσε. Αν δε, σταθείς ανάμεσα σε ημιθανείς χρήστες με τη τσάντα Χόντος ανα χείρας, κι έρθεις σε διάλογο με το έργο, θα δεις το συγκλονιστικό βαθύτερο νόημα: την αποδόμηση της Ελλάδας. Βέβαια, τι κι αν ο κόπος μηδενικός (θα μπορούσε να γίνει ένα αρτ στο φότοσοπ να το ανεβάσει ονλάην να ξεμπερδεύαμε), η οποιαδήποτε τεχνική απούσα, ακόμα και σαν σύνθεση έργου πρόχειρη. Είναι τόσο σημαντικό, που κρατήσου, πρόκειται για έργο από την μόνιμη συλλογή του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης!
Άλλη μια απόδειξη της χρεοκοπίας δηλαδή, πολιτιστικής στα φανερά αλλά και αξιών στο ουσιαστικότερο και αναφέρομαι στο κοινό που υποβιβάζει χρόνια τη νοημοσύνη του θεωρώντας κάτι τέτοια σπουδαία, γιατί έτσι επιβάλλεται.
Το ζητούμενο όταν γίνονται κάτι τέτοια "τέχνη στην πόλη" είναι κάτι όπως οι αξέχαστες αγελάδες κι οι καρδιές ή η σύνθεση με τα μπαλόνια (που καφρωδώςκαταστράφηκε στην Κοτζιά), κάτι άξαφνο, ευχάριστο πιθανόν, κατανοητό για τον κόσμο στο σημείο που το τοποθετείς, γιατί διαφορετικά έχεις τα -απαράδεκτα κατά τ' άλλα- κάτωθι: τη μια μέρα επιχείρησαν να πάρουν τα σακκιά με τσιμέντο και να τα πουλήσουν. Το έργο την επομένη αποκαταστάθηκε, (η πιάτσα ήξερε πια ότι ήταν γεμάτα μη μεταπωλήσιμο πριονίδι), μέχρι το Σαββατοκύριακο, οπότε και αφαιρέθηκαν οι σημαίες που κάποιος θα τις βρήκε χρήσιμες: ίσως γίνανε κουρτίνες, ίσως μπάλωσαν κάποιο σπασμένο τζάμι, ακόμη και λίγα μέτρα ύφασμα έχουν τρομερή αξία στις γειτονιές της εξαθλίωσης.
