H μεγάλη πόλη, οι απρόσμενες συναντήσεις, πραγματικότητες άλλων ανθρώπων που δίνουν στο μυαλό μια σβουριά και το ξεκολλάνε απ' τις σκέψεις κουβαλά στις βόλτες του. Μικρά σημεία συγκίνησης στην αχανή Αθήνα:
Στις πολυκατοικίες στις παρατημένες γειτονιές που κάποιος θα βρεθεί, έστω και με το παράταιρο γαλάζιο, να δείξει ότι νοιάζεται και φροντίζει το σπίτι του, τη ζωή του δηλαδή.
Όπως εδώ, που παρά το ισόγειο, αποφάσισε να αντιμετωπίσει μόνος του το γκρίζο και έκανε το καγκελαρισμένο παράθυρο του κήπο.
Τα ρούχα στους ημιορόφους χωρίς μπαλκόνι, που απλώνονται πάνω στο κάγκελο.
Το ξεχασμένο αυτοκόλλητο του Milko, που θα σου θυμίσει το κλασσικό γυμνασιακό γεύμα τυρόπιτα και μιλκο απ' τον φούρνο της γειτονιάς.
Στο Design Walk θυμάμαι ο εδώ γράφιστας είχε την πιο μερακλιδικη κι ενδιαφέρουσα παρουσία. Φέτος, κλειστό, κριμά, σιγά, δεν θα χαθεί.
Στο περίπτερο της Πειραιώς, στην πιο άκυρη λόγω ναρκωτικών στάση λεωφορείου (μαζί με της Τοσίτσα). Ο παλιός ιδιοκτήτης το 'χε σχεδόν άδειο, απεριποίητο, εδώ και 2 μήνες ο νέος πακιστανός ιδιοκτήτης του το 'χει ανακαινίσει και γεμίσει με ότι φανταστείς. Έξω σταθερός ο συνεργάτης του προφυλάσσει το περίπτερο απ' τους ναρκοθαμώνες της στάσης. Το πρωί είναι ανοικτός ο ΟΑΕΔ και κάποιος τολμά και αγοράζει, το βράδυ δεν πατά ψυχή. Παλεύει κόντρα στην μοίρα του, καλή τύχη.
Η μικρούλα που απ' ανάγκη φορά τα παλιά αγορίστικα ρούχα του αδερφού της
Απ' τα φωτογραφεία των μεταναστών. Κακό μοντάζ μα κι αγάπη, η φώτο που σαν την δει η μάνα του παιδιού θα καθησυχαστεί ότι το παιδί της είναι καλά στα ξένα και πέτυχε.