Το highlight της ημέρας μου είναι ότι εκεί που περπατούσα στην Αλεξάνδρας αγέρωχος γλίστησα σε ένα ξεραμένο φυλλαράκι και μύγες κουνούπια πάρτα κάτω. Πιάστηκα ελαφρά από το κάγκελο, να είναι καλά ο Αβραμόπουλος άγιος άνθρωπος που μας έβαλε τα κάγκελα και δεν έπεσα να τσουλήσω στο οδόστρωμα γιατί φορούσα άσπρο πουκάμισο, που είναι τώρα ο Αβραμόπουλος τι να του ευχηθώ, Υπουργός δεν είναι, αρχηγός δεν είναι καλά σε καμιά Μύκονο θα είναι. Δεν πρόλαβα να ταλαντευτώ ζεϊμπέκικο όπως όταν μπαίνεις στην θάλασσα και πατάς σε βοτσαλάκια γιατί έχω και χρόνια να κάνω μπάνιο και το έχω ξεχάσει. Μαλακισμένα σκατοδέντρα, τι δέντρα είναι φυτεμένα στην Αλεξάνδρας ξέρεις; Μουριές, Πλατάνια; Νεράντζια; Άχρηστα είναι, για σκιά έχουμε τις πολυκατοικίες, φέρτε μου έναν να τα ξεριζώσει όλα να ησυχάσει ο κόσμος που έπεσα και γελούσε μια γριά από την παρακείμενη στάση. Σκατόγρια, να σε ξεριζώσουν κι εσένα. Μετά σηκώθηκα και ευτυχώς ήμουν κουλ, τίναξα το χέρι μου, είδα ποιοι με κοιτούσαν, είδα έναν ωραίο, γέλασα με αυτοσαρκασμό και έφυγα, σκατόγρια σε θυμάμαι, μη σε πετύχω κανένα βράδυ στο pop.