Πριν ένα χρόνο δεν ασχολιόμουν και πολύ με την αθηνέζικη ξερή βεράντα μου, να κάνω τι, τα βαριόμουνα τα κηπουρικά, τα είχα κάπως για αργόσχολους. Σήμερα όμως είναι αλλιώς, μετά τόσες βδομάδες επαφής, το να φροντίζεις τα φυτά σου γεμίζει το μυαλό με τα σημαντικά, σε διδάσκει μεθοδικότητα αλλά και μυστικά της ζωής: τους κύκλους της, τον θάνατο, τη γέννηση, το νέο, το να παίρνεις αποφάσεις, να κόβεις τα κλαδιά που ξεράθηκαν και βαραίνουν, την υπομονή, την ανταμοιβή της φροντίδας, το άμεσο αποτέλεσμα της αγάπης. Απλές αρχές για έναν περίπλοκο, βομβαρισμένο από την ανθρώπινη παρανόηση και υπερσκέψη κόσμο. Μια βόλτα γλάστρα-γλάστρα με παραδείγματα διδαχής στις πρασινάδες.
Υπομονή που ανταμοίφθηκε: σέρνοντας πριν ένα χρόνο τα μεσάνυχτα, αυτό το μεγαλούτσικο γυμνό δέντρο. Όλο το χειμώνα το πότιζα, το φρόντιζα, ίχνος ζωής. Και κάποια στιγμή πέταξε το πρώτο φύλλο και εφτιαξε το ωραίο σκηνικό στο παράθυρο.
Και δεύτερη αγωνία: είδα ότι πετά και μπουμπούκια και περίμενα 2 βδομάδες να δώ επιτέλους τι ανθό βγάζει. Κάθε πρωί και απόγευμα από πάνω, και στο φινάλε χάρισε...
...αυτά τα αριστουργηματικά λουλούδια.
Βέβαια το ίδιο δέντρο και όλος ο κήπος, μου χάρισε την μέγιστη αξία του κλαδέματος: παλιότερα θυμάμαι την μητέρα μου που της φώναζα γιατί κατακρεουργούσε τα λουλούδια. Τώρα όμως έμαθα και σορρυ...
...σκέφτηκα δε την αντιστοιχία: πως πρέπει να κλαδεύουμε δικές μας σκέψεις, συναισθήματα, σκέψεις για να φέρουμε το νέο στη ζωή μας. Πρέπει απλά να το κάνεις!
Και παίρνε αποφάσεις: τα αγριόχορτα στην γλάστρα τα καημένα, θέλουν κι αυτά ζωή, αλλά αφαιρούν απ' την ανάπτυξη του μεγάλου φυτού. Ξερίζωνε τα και συγνώμη.
Η ζωή θα συνεχίσει να ξεπηδά από παντού και να κυλά παράλληλα: αυτό κράτα το, μια λιλιπούτεια ζούγκλα χάρμα για τον φακό.
Αναποφάσιστη και απροσάρμοστη μοκαμβίλια, δεν μεγάλωσε βλαστάρι από την αγορά της. Δεν σε έχω καταλάβει ακόμη...
Όπως και την γαϊδούρα δίμετρη αμυγδαλιά που ελλείψει αυτοκινήτου την κουβάλησα απ' την Πλατεία Κολιάτσου και για 15 τετράγωνα ανα χείρας. Τι κόπος, κι αυτή δεν λέει να ανθίσει, ούτε να βγάλει νέα φύλλα.
Καλύτερα όμως να ζητάς ότι μπορεί,: τα λουσίντιουμ, δεν βγάζουν άνθη μα κάνουν κάτι καλά, θεριεύουν και γίνονται ιδανικός φράκτης. Good boy!
Ατίθασο επίσης γιασεμί, αν πιάσει σου πετά κλωνάρια που αναπτύσσονται αστραπιαία προς όλες τις κατευθύνσεις. Ευλογημένο φυτό.
Tο διπλανό δε διαμέρισμα είναι πολλά χρόνια άδειο. Και πίσω απ' το τζάμι βλέπω αυτή την γλάστρα, η μόνη που έχει κάποια ζωή στο παχύφυλλο μωβ φυτό που δεν θέλει και πολύ νερό. Είναι στενοχώρια η μοναξιά της, κάποια στιγμή σκέφτηκα με σκάλα να μπω και να την βουτήξω. Ποιος να με δικάσει;
Ευλογία στην κουζίνα, ο παλιός μαρμάρινος και ασήκωτος νεροχύτης. Εκεί που έστεκε άδειος έβαλα ρίγανη, άνηθο, βασιλικό, μαϊντανό τα οποία φρεσκότατα δίνουν πραγματικά άλλη γεύση και ποιότητα στο πιάτο.
Όπως και το δενδρολίβανο, απ' τις πιο ωραίες μυρωδιές του κόσμου όταν τρίβεις τα φυλλαράκια του, αλλά πολύ έντονο για την μαγειρική.
Βέβαια τα βοτάνια αυτά θέλουν σωστό χειρισμό, πολύ ιδιότροπα και δύσκολα πιάνουν. Θέλουν τόσο όσο νερό, διαφορετικά θα χουν την τύχη του γλυκάνισου που ποτέ δεν κατάλαβα τι πήγε και ξεράθηκε. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι τελικά!
...Και να μην έχεις επίσης απ' όλους τις ίδιες προσδοκίες: Αυτή η ορτανσία βρέθηκε στον δρόμο ήρθε καλοκάθισε στην παλιά καρεκλα, (που αυτές οι παλιές πολύ ταιριάζουν σε μπαλκόνια), αλλά λουλούδια έβγαλε ελάχιστα, τσάμπα κόπος.
Πάντως ο καρπός της φροντίδας σου έχει άλλη γλύκα, τι ωραιά στιγμή όταν δοκιμάζεις την πρώτη τομάτα που βγάζεις απ' το βεραντίσιο μποστάνι.
Η βεράντα θέλει και το ντεκό της: ένα γυάλινο βαζάκι που βρήκα πεταμένο στο Γκάζι, κάποιος θα το λεγε κιτς, αλλά απλώς θέλει να δεις τα όμορφά του. Το βάζεις κόντρα στον ήλιο να αναδειξεις το χρώμα του και μέσα μια ρίζα να εξελίσσεται για να δείχνει το οπτικά απροσδιόριστο pattern της φύσης.
Ή ένα παλιό καφάσι, απαραιτήτως ξύλινο, που φαγε όλη την βροχή το χειμώνα για να παλιώσει, βότσαλα που κάνει λίγο έκπληξη, γλάστρα, ένα ποτιστήρι μεταλλικό οπωσδήποτε και κρεμουλέ για την απαραίτητη βινταζιά.
Αυτός ο βάτραχος-θερμόμετρο απ' τα καρφουρ ήταν ίσως μια κιτς παρόρμηση, αλλά εκεί που τον έχωσα κάπως έδεσε.
Ο δε χρόνος κάνει την δουλειά του: λίγο πριν το φινάλε τους, άφησα χειμωνάτικα εκει έξω σαπούνια. Ιδού η πατίνα του χρόνου, χάρισε σπάνιες αποχρώσεις, ένα ντεκό μιράκολο απ' το πουθενά.
Τα σκουπίδια των άλλων, θησαυρός δικός σου: αυτό το φαγωμένο, ετοιμόρροπο τραπέζι, αλλά με την τόση γοητεία και τα ατάκτως χυμένα χρώματα του ζωγράφου, ήρθε και ταίριαξε απόλυτα. Χρόνια πολλά δεν έχει, χαρά όμως έχει και φαίνεται.
Κάπως λιγότερη μοναξιά: ένας μικρόκοσμος ζει παράλληλα μαζί σου, τα σαλιγκάρια που δεν κατανοώ την ύπαρξή τους, πόσο λίγο ζούνε και πεθαίνουν στα κουφάρια τους, όλο αυτό γιατί; Για να μου τρώνε τα φύλλα;
Πιο γοητευτικό το αποτύπωμα των αραχνών δε, η λεπτοδουλειά της ύφανσής τους σε κοντράστ με την ξεραμένη ούλτρα καυτερή πιπερίτσα το κάνει σχεδόν άρτ.
Όπως τέχνη είναι το απογυμνωμένο από βροχή φύλλο, χάνεσαι και χαζεύεις την μικροδουλειά της φύσης.
Γκρίνια ξεγκρίνια τελικά ανταμοίβεσαι: Τρανό παράδειγμα, κι απ' αυτό ξεκίνησε η αγάπη για τα φυτά, αυτο μπέντζαμιν που το χα βρει πεταμένο στον δρόμο. Απελπιστική κατάστασή έτσι (παλιό ποστ). Kι όμως με την φροντίδα αντάμοιψε τον κόπο. Αυτή η αξία του ν' ασχολείσαι μαζί του, η άμεση ανταπόκριση στην αγάπη σου.
Αυτά λοιπόν, συναισθημάτα στις πρασινάδες, και τελευταίο απ' αυτά η αξία της θύμησης: αυτά τα λουλουδάκια τα είχε η γιαγιά στην αυλή της, πέθανε 25 χρόνια τώρα, και κάτι απ' αυτήν και τα παιδικά μου σαν να διασώζω.