Όταν άκουσα για πρώτη φορά το T- Shirt, την παρθενική επιτυχία της Shontelle, η πρώτη μου εντύπωση ήταν κάπως έτσι: "Άι μωρή που αντιγράφεις το Umbrella για να κάνεις επιτυχία! Σου εύχομαι ολόψυχα να μείνεις στον άσσο!" Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω από τα γέλια όταν βγήκε
αυτό το έκτρωμα που προσπαθούσε απελπισμένα να μιμηθεί το Disturbia της Rihanna με μια ιδέα Britney Spears. Ευτυχώς, όμως, δεν συμπερίληφθηκε στο No Gravity, το οποίο έφαγε πολλαπλά push - backs μέχρι να δει το φως της ημέρας . Τι μένει λοιπόν; Μια συλλογή υποψήφια Rihanna rip - offs ή μήπως κάτι πιο βελτιωμένο;
Το εισαγωγικό κομμάτι, το Perfect Nightmare, είναι η γέφυρα ανάμεσα στο παλιό αμιγώς rnb στυλ της και την ελαφρώς electronic /dance κατεύθυνση που έχει υιοθετηθεί μιας που το album θα κυκλοφορήσει εν έτει 2010 που η ηλεκτρονικούρα επιβάλλεται αν θες να κάνεις επιτυχία και στηρίζεται αποκλειστικά στο "no way" του ρεφρέν που συνοδεύεται από synths. Περισσότερο grower θα το έλεγα... Μετά έχουμε το Impossible το οποίο είναι μάλλον ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς καθώς η φωνή της Shontelle είναι ιδανική γι' αυτήν την μπαλάντα χωρισμού που θα μπορούσε να γίνει άνετα ραδιοφωνικό hit. Το τρίτο στην σειρά κι ομότιτλο κομμάτι θα μπορούσε κι αυτό να κερδίσει μια καλή θέση στα ραδιόφωνα χάρη στα hooks του, αυτό το "la la la" στην εισαγωγή και το ρεφρέν για την ακρίβεια.
Προς μεγάλη μου δυσαρέσκεια, παρακάτω, στο Take Ova, βλέπω την προειδοποίηση ασφαλείας "ft Pitbull" και τρέμω στην ιδέα ότι ο τύπος ίσως να κατέστρεψε άλλο ένα τραγούδι με το τραγικό του rapάρισμα. Το κομματάκι δεν λέει και πολλά, anyway. Κι επειδή υποτήθεται πως το κομμάτι είναι και καλά χορευτικό, μετά από ώριμη σκέψη, μπήκε μια μπαλάντα με pop/rock επιρροές στο νούμερο πέντε που λέγεται Say Hello To Goodbye που ακούγεται σαν τίτλος κανενός επεισοδίου του φτηνιάρικου 90210 (μια σκηνή είδα τυχαία στο Σκάι και μου κάθεται στον λαιμό). Αν και δεν ξεπερνά το Impossible, είναι αρκετά συμπαθητικό. Το DJ Made Me Do It που αντλεί επιρροή από την υπερεκτιμημένη δεκαετία του '80 το βλέπω για single που θ' αρκεστεί κάπου στην θέση #50 του Billboard. Τα - κάτι ανάμεσα σε midtempos και floor fillers- Love Shop, Helpless και Kiss You Up τα skipάρεις δίχως πολλή σκέψη ενώ το remix του T-Shirt είναι εντελώς άχρηστο.
Τι βγαίνει απ' όλα αυτά; Ένας ok δίσκος που θα τα πάει μέτρια γιατί δεν έχει και κάτι ιδιαίτερο να προσφέρει. Εντάξει, τον ακούς εύχαριστα, δεν είναι κι έκτρωμα μα δεν είναι σίγουρα κι ο καλύτερος της χρονιάς.
6/10
