Αυτό το πράγμα που όταν έχω ρεπό αλλά κάτι γίνεται στο σπίτι τύπου: “Μαμά θείας είναι άρρωστη/βαριέται/ έχει ο μαλάκας ρεπό ας μαγειρέψει” και τα λοιπά..και πρέπει να μπω στην κουζίνα με τσακίζει. Σου λέω χάλια τα νεύρα μου!
Για κάνα πεντάλεπτο αρχικά, αλλά μετά συμβιβάζομαι με την κατάσταση και το παίρνω χαμπάρι, πως ότι και να κάνω είμαι καταδικασμένη να μυρίζω μια ζωή φαγητό αφενός και αφετέρου δεν μπορώ αν δεν μαγειρέψω...αφού με ξέρεις..
Είναι όμως μερικά μέρες να παίζει αυτό που ανοίγεις το ψυγείο και λες
“μαλάκα τι σκατά μαγειρεύουμε τώρα?”
Γιατί οι οικονομική μας κατάσταση δεν είναι και οι καλύτερη ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας...
Οπότε πρέπει να επιστρατεύσω εγώ τώρα την φαντασία μου και την τέχνη μου συν τις ικανότητες μου, γιατί σου λέει ο άλλος “κυρα μου 16 χρόνια μέσα στις κουζίνες είσαι τι σκατά κάνεις?”
άρα με το παζλ που λέγεται:
2 μελιτζάνες
3 πατάτες
2 κόκκινες πιπεριές
2 ντομάτες
2 κρεμμύδια
και που ήτανε τα βασικά υλικά μου, εγώ έπρεπε να κάνω κάτι, που να είναι εύκολο να είναι γρήγορο να μην έχει κρέας γιατί που σκατά να το βρω, να μην χρειαστώ επιπλέον υλικά γατί που να αφήσεις το φαΐ στη μέση και πάει λέγοντας...έτσι λοιπόν αφου είδα και απόειδα η ρουφιάνα, έκανα το σταυρό μου στον Άη Ευφρόσυνο και.. να κάνω τι να κάνω ....
.....καθώς σκέφτομαν άνοιξα το μάτι της κουζίνας έβαλα πάνω μια μεγάλη κατσαρόλα με λάδι τόσο ώστε να καλύπτει τον πάτο της και αφού έπλυνα και καθάρισα τα λαχανικά έπιασα να τα τηγανίζω σκεπτόμενη παράλληλα ότι βάνει ο νους σου.
Από το μπουρδέλο κράτος που χουμε γίνει, μέχρι τα σενάρια πολέμου και κατά πόσο αυτά συμπίπτουν με την άσκηση πολιτικής προστασίας και τις σειρήνες να ηχούν, και μ αυτά και με τα άλλα τηγάνισα τα λαχανικά και τα έστρωσα στο ταψί.
Πρώτα οι πατατούλες. Τις πασπάλισα με αλάτι και πιπέρι μαύρο. Μετά οι ντοματούλες χοντροκομμένες σε ροδέλες που αυτές τις πασπάλισα με ζάχαρη για να σπάσει η ξινίλα τους και μετά με φρέσκια ρίγανη.
Ωραία...έβαλα τα χέρια στη μέση.
“Τι κάνουμε στη συνέχεια κοπελιά?” σκέφτηκα. Τσάκωσα τις κόκκινες πιπεριές και έτσι όπως είχανε μαλακώσει από το τηγάνι τις έβαλα στο ξύλο κοπής και τις ψιλόκοψα. Τις έριξα πάνω από τις ντοματούλες και μετά έριξα μέσα στην κατσαρόλα που είχα τηγανίσει τα λαχανικά, τις μελιτζάνες κομμένες όπως να ναι. Σε ροδέλες σε φέτες, με τα κρεμμύδια χοντροκομμένα, τα πασπάλισα με μείγμα λαχανικών σε σκόνη και κόκκινη πάπρικα που είχα από την Ουγγαρία και τα άφησα να τσιγαριστούν μέχρι να στεγνώσουν.
Κάτι σαν μουσακάς με λαχανικά λέω μάλλον θα μου βγει αλλά άντε να δούμε.
Τι σκατά μαγείρισσα είμαι?
Έστρωσα καλά καλά και το μείγμα μελιτζανοκρέμμυδου [που ομολογουμένως μύριζε απίστευτα]
οπότε στην ίδια κατσαρόλα έβαλα λίγο ακόμη βούτυρο, και μόλις έλιωσε έριξα αλεύρι τόσο όσο να φτιάξω ένα λείο χυλό και μετά αφού το τσιγάρισα πάω να ρίξω το γάλα, έλα μου ντε που το γάλα είχε λήξει και το πήρα γραμμή ένα δευτερόλεπτο πριν το ρίξω μέσα στην κατσαρόλα ...
κατεβάζω που λες σαν την τρελή την κατσαρόλα από τη φωτιά
“Ωρε πούστη γαμώ την τύχη μου να σου γαμήσω” αναφωνώ! Ανοίγω ψυγείο κοιτάω ένα γύρω και λέω “Όπα Ντόννα μου το χουμε!” τσακώνω ένα γιαούρτι το πετάω μέσα στο μείγμα αλευριού χώνω μέσα και μισό ποτήρι νερό και ένα κομμάτι φέτα διαλυμένη με τα χέρια να γίνει τρίμματα, ρίχνω αλατοπίπερα και λοιπά πετούμενα και έρχεται και βγαίνει μια κρέμα της πουτάνας άλλο να στο λέω και άλλο να το βλέπεις.
Υπέροχη!
Τσάκα τσούκα στρώσιμο πάνω στο ταψί και χώσιμο μέσα στο φούρνο. Λίγο φρυγανιά τριμμένη έριξα απο πάνω, για να τραβήξει τα λάδια που θα βγάλει, και ούτε τριμμένα κασέρια ούτε μαλακίες..
το παράτησα στο φούρνο που λες καμιά ώρα, έπιασα την πάρλα με τη Spark στα τηλέφωνα και όσο να πεις ήρθε και η ώρα να φάμε.
Μια φρατζόλα ψωμί κομμένη σε φέτες, χωριάτικη από δίπλα και έγινε της πουτάνας. Τα δύο κιλά τα πήραμε στανταράκι!!!
Φωτογραφίες δεν πρόλαβα να βγάλω για την ανάρτηση άλλα να το φτιάξετε και θα με θυμηθείτε ακαμάτρες!