τις τελευταιές μέρες, είτε γιατί ο ΟΗΕ προσφέρεται για τέτοιου είδους διεθνικά λεκτικά ping-pong και συζητήσεις , είτε γιατί πραγματικά η αποστασιοποίηση που νιώθω για ό,τι ελληνικό έχει μειωθεί, σκέφτηκα πολύ για τη σχέση μου με την 'πατρίδα'. και επειδή το ρεμπέτικο παραμένει (παραξένως για τα δικά μου γούστα) μία ταινία που αγάπησα και αγαπώ, είπα να πει κάποια πράγματα που αισθάνομαι ο φακός του φέρρη.
ps. κι ένα τσιτάτο [που δεν θυμάμαι που το διάβασα]: "αγαπώ την πατρίδα μου, μα αυτή δεν με αγαπάει". δικαιολογία? ίσως. αλήθεια? πολύ περισσότερο.