Χάθηκα και επέστρεψα. Κοιμήθηκα και ξύπνησα. Έκλαψα και χαμογέλασα. Πέθανα και αναστήθηκα. Έπαθα και έμαθα. Κοίταξα μέσα μου βαθιά, στον καθρέφτη της ψυχής μου και βρήκα αυτό που έψαχνα. Εμένα. Θαμμένο στη σκόνη, στη λάσπη, στις στάχτες, στα νερά τα βρώμικα. Κατάλαβα πόσο εύκολο είναι να χάσεις κάποιον που αγαπάς, ακόμα κι αν αυτός είσαι εσύ.Όσο καιρό «έλλειπα», απλά αφουγκραζόμουν τη ζωή μου. Και τώρα ήρθε η ώρα να κάνω το ρεπορτάζ μου.
Κάθε μέρα και μια διαφορετική ιστορία. Όλες όμως έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Μου αφήνουν και από κάτι. Κάτι που με αλλάζει λίγο. Με πλάθει. Με σβήνει και με ξαναγράφει.
Χώρισα με τον Γ. Γνώρισα ένα-δύο άλλα άτομα. Δεν έγινε τίποτα το ιδιαίτερο. Άντε λίγο σεξ, λίγη ψευδαίσθηση συντροφικότητας για λίγες μέρες, λίγο φλερτ, λίγες αγκαλιές. Και; Τι μου έμεινε από όλα αυτά;
Αν μου έκανα την ίδια ερώτηση πριν από μερικούς μήνες θα απαντούσα ίσως με κάποια πολύ άσχημη λέξη. Σήμερα, τώρα, όμως, μπορώ με σιγουριά να πω πως μου έμεινε ό,τι πολυτιμότερο έχω. Εμένα.
Οι συγκυρίες, άτιμες και πονηρές κυρίες, έφεραν έτσι τα πράγματα ώστε να «αποκλειστώ» σε έναν δικό μου κόσμο. Να ακολουθήσω μια συναισθηματική νηστεία, στο ησυχαστήριο της μοναξιάς μου. Απορώ πως δεν το έβλεπα πιο νωρίς. Προσπαθούσα να γλιτώσω από τον εαυτό μου. Προσπαθούσα να καλύψω τα κενά μου μέσα από τους άλλους. Έκανα το λάθος να ψάχνω για αυτό που μου λείπει.
Αφού δεν υπάρχει πουθενά. Κανείς δεν είναι πλασμένος (πόσο μάλλον να έχει και τη διάθεση να το κάνει) να «κουκουλώσει» τα δικά μου κενά. Αντίθετα όμως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που συμπληρώνουν το «Εγώ» μου και του προσδίδουν ομορφιά.
Αυτό που τόσο καιρό έψαχνα στους άλλους ήταν χρώματα και πινέλα για να ξαναζωγραφίσω τον καμβά της ζωής μου. Να μου αλλάξουν τα χρώματα που δε μου αρέσουν. Να μου διορθώσουν τις πινελιές που ξέφυγαν. Να μου ορίσουν γραμμές και κατευθύνσεις.
Οι άνθρωποι γύρω μου, όμως, είναι μόνο το πλαίσιο. Το κάδρο μέσα στο οποίο κρέμεται ο καμβάς: Εγώ.
Όσο κι αν αλλάξεις το κάδρο, ο καμβάς μένει αναλλοίωτος.
Αυτό λοιπόν έκανα τις τελευταίες μέρες. Άλλαζα τον καμβά μου. Έψαχνα να θυμηθώ που είχα εξοστρακίσει τα δικά μου πινέλα. Και με υπομονή άρχισα να εξετάζω πιθαμή προς πιθαμή τον καμβά και να αλλάζω ότι δε μου αρέσει.
Όχι δεν έχω τόση εσωτερική δύναμη ώστε να το κάνω αυτό εθελούσια. Οι περιστάσεις με οδήγησαν βήμα-βήμα σε αυτό. Έμαθα να εμπιστεύομαι. Έμαθα να συγχωρώ και να πληγώνω. Έμαθα να χαράσσω βαθιά μέσα μου ονόματα και να σβήνω άλλα. Έμαθα να μαθαίνω.
Και τώρα είμαι πίσω. Γράφω ξανά όσα βλέπω και ακούω, όσα νιώθω και διαισθάνομαι.
Είμαι εδώ και εύχομαι μια όμορφη, νέα χρονιά!