Έλα που σηκώθηκα ορεξάτος σήμερα, βρήκα και το φτυάρι το παλιό στην ντουλάπα (την οποία ακόμα δεν έχω βρει το θάρρος να ανοίξω διάπλατη, αλλά που θα μου πάει; Μάνα σου έρχομαι...) και είπα να το ξεσκονίσω λίγο, να θυμηθεί τις μεγάλες του δόξες!Πριν ξεκινήσω το θάψιμο, πρέπει να προηγηθεί ένα στοιχειώδες σκάψιμο (σε όσα συνέβησαν εχθές):
Μαζευτήκαμε λοιπόν στο σπίτι μιας φίλης, όλη η παρέα, για να αποχαιρετήσουμε τον Γ. που θα έφευγε σύντομα για Erasmus. Παραγγείλαμε κάτι να φάμε (αφού στην παρέα δεν υπήρχε άντρας για να μαγειρέψει, πέραν του «τιμώμενου»! Δύο gay και έξι κοπέλες μόνο! Ποιόν να εμπιστευθείς;), συζητήσαμε λίγο τα νέα της εβδομάδας και το «ρίξαμε» στο Παλέρμο!
Η ώρα κυλούσε ευχάριστα, με ένταση, ίντριγκες, δολοφονίες (Orestis λυπάμαι, αλλά έχεις σοβαρό ανταγωνισμό), πολύ γέλιο. Οι βραδιές εκείνες που δε θέλεις να τελειώσουν! Οι μισοί παλιοί γνώστες του παιχνιδιού και οι άλλοι μισοί νέοι, αλλά «θερμόαιμοι» παίκτες. Μόνο να φανταστεί μπορεί κάποιος το «δόσιμο» και τη δολοπλοκία που επικρατούσε! Οι ατάκες που ξεστομίστηκαν, δε, είναι άξιες να μείνουν στα πρακτικά της παρέας! Σίγουρα, μία από τις καλύτερες «παρτίδες» που έχω παίξει μέχρι τώρα.
Και ενώ όλοι κοιτούσαμε ύποπτα τους γύρω μας, ξαφνικά χτυπάει το κινητό της Α:
«Ναι Πέτρο μου! Στο σπίτι είμαστε. Με τα παιδιά. Παίζουμε ένα παιχνίδι»
(Ακούω το όνομα και φουρκίζομαι! Μόνο μη τυχόν και τον προσκαλέσει, σκέφτομαι.)
«Θα κάτσουμε μέχρι αργά, Πέτρο»
(Μην τον προσκαλέσει, Παναγίτσα μου, ξανασκέφτομαι)
«Δεν ξέρω! Δεν νομίζω να βγούμε καθόλου»
(Κάνε το θαύμα σου, Άγια-Λούγκρα μου, να μην τον προσκαλέσει. Βάλε το χεράκι σου – ή ό,τι άλλο θέλεις)
«Και δεν έρχεσαι βρε Πέτρο μου; Έλα! Καλά θα περάσουμε!»
(Το ξεστόμισε η καρι*λα)
Και σε λίγα λεπτά (από κάτω ήταν ο ακατονόμαστος) *τσουπ* εμφανίζεται φάντης-μπαστούνης ο κύριος!
Ένα ωραίο, ψηλό παιδί, με ωραίο σώμα -στα πρότυπα «σε βλέπω και λιώνω»- και πολύ πολύ συμπαθητικό και ερωτικό προσωπάκι. (σ.σ. διαβάζετε αποσπάσματα από το best-seller με τίτλο «Όταν πρωτογνώρισα τον Πέτρο»)
Μπαίνει μέσα, φιλάει τις τρεις από τις κοπέλες τις παρέας και στους υπόλοιπους κάνει την τιμή και τους αφήνει να τσιμπολογήσουν ψίχουλα από ένα τυπικό «γεια». Κάθεται σε μια γωνιά ήσυχα και συνεχίζουμε το παιχνίδι μας. (Κακία να πω; Θα την πω! Αφού γι’ αυτό έκανα αυτό το post... Αμφιβάλλω αν είχε αντιληφθεί το πώς παίζεται το Παλέρμο, ώστε να συμμετέχει κι αυτός)
Έλα όμως που ο διάολος δεν έχει μόνο ένα ποδάρι! Και να σου ο κύριος Πέτρος να κάνει εξωτερικές παρεμβάσεις κάθε τόσο και να ανατρέπει την πορεία του παιχνιδιού (για όσους δεν γνωρίζουν το Παλέρμο, απλά να ενημερώσω ότι η εξωτερική παρέμβαση αντιστοιχεί σε «Έχει τον Άσσο! Έχει τον Άσσο» σε παιχνίδι τράπουλας)
Κάποια στιγμή, λοιπόν, αποφάσισε ο κύριος να εγκαταλείψει τον χώρο. Χαρές και πανηγύρια (ποτέ στα φανερά) από μένα και τρία-τέσσερα ακόμη μέλη της παρέας. Επιτέλους θα συνεχίζαμε απερίσπαστοι!
Πώς θα μπορούσε όμως να φύγει, χωρίς να επιβεβαιώσει την άσχημη εικόνα που έχω σχηματίσει γι’ αυτόν;
Πέτρος: «Την σούταρα! Την έστειλα στον πατέρα της!»
Μ: «Τι ακριβώς εννοείς, Πέτρο μου;»
Πέτρος: «Τι λες να εννοώ ρε μπάζο; Την βαρέθηκα και την έστειλα στον πατέρα της! Άντρας ο Πέτρος; Ε;»
Μ: «Καλά έκανες»
Ποιος θεός τα ακούει και τα βλέπει αυτά και δεν αποτριχώνει τα φρύδια του με σελοτέιπ; Να ακούς την Μ. (η προσωποποίηση του αξιοπρεπούς και τσαμπουκαλεμένου θηλυκού) να λέει «καλά έκανες».
Και τώρα η ψυχογραφία του Πέτρου:
Είναι ωραίος. Είναι μοιραίος. Είναι μαμιάς. Είναι μέσα στη νύχτα. Έχει φίλους σε μαγαζιά. Ξέρει Dj και Barmen. Πουλάει! Και το ξέρει...
Αρχικά νόμισα πως το μίσος μου πηγάζει από κάποια μορφή ζήλιας για τα «προτερήματα του», που απλά δεν είχε τύχει να μου εμφανιστεί μέχρι τότε.
«Μήπως βρε Phoebus τον ζηλεύεις που δεν είσαι τόσο ωραίος; Μήπως τον ζηλεύεις που δεν χαιρετάς κι εσύ όλο το μαγαζί, όταν βγαίνεις κάπου;» Ερωτήματα σαν κι αυτά περνούσαν από το μυαλό μου. Μήπως έχω αλλάξει και δίνω περισσότερη σημασία στο glam; Μήπως τόσο καιρό το χλεύαζα, γιατί δεν μπορούσα να γίνω μέρος όλου αυτού; Μα όχι! Τις ευκαιρίες να το κάνω, τις είχα! Και -συνειδητά- τις πέταξα! Μήπως όμως; Μήπως κάτι άλλο; Μήπως είμαι κρυφο-ερωτευμένος μαζί του και δεν το έχω καταλάβει, το ζώον; Με τον Πέτρο; Δε θα διαφωνήσω ότι οι πρώιν μου δεν ήταν διακεκριμένα μέλη της Ακαδημίας Αθηνών, γνώριζαν όμως/τουλάχιστον ποιός ήταν ο δήμαρχος Αθηνών!
Όταν όμως, συζητώντας το με τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας, συνειδητοποίησα πως δεν είμαι ο μόνος που έχει τέτοιου είδους προβληματισμούς, άρχισα να «απενοχοποιούμαι».
Προσπάθησα λοιπόν να δω για ποιόν ασαφή και συγκεχυμένο -για μένα- λόγο επιδιώκουν τόσο πολύ την παρέα του οι λοιπές κορασίδες τις παρέας:
Μ.: «Είναι καλό παιδί μωρέ»
(Και πολύ άντρας! Μην το ξεχνάς αυτό! Στον πατέρα της την έστειλε την άλλη)
Ν.: «Έχω μοιραστεί πράγματα μαζί του»
(Πότε έγινε αυτό καλή μου; Τα βράδια που πίνατε μαζί σφινάκια και κορδωνόσουν δίπλα του; Ή τα βράδια που τελειώναμε τα πακέτα τσιγάρα, το ένα μετά το άλλο, συζητώντας για τα προσωπικά μας, χωρίς να είναι ο Πέτρος εκεί;)
Χ.: «Τον Πέτρο τον έχετε παρεξηγήσει»
(Λυπάμαι, Χ. μου, αλλά έναν άνθρωπο τον κρίνεις μόνο από όσα σου δείχνει! Το κληρονομικό χάρισμα (Λεούση, Πατέρα, κτλ κτλ) δυστυχώς δεν το έχω... Και τις φορές -ουκ ολίγες- που έτυχε να συγχνοτιστούμε, την χειρίστη των εντυπώσεων μου άφησε)
Ψάξε-ψάξε, λοιπόν, άρχισα να φτάνω στο συμπέρασμα ότι οι φίλες μου έλιωναν στην παρουσία του Πέτρου, για έναν απλό λόγο: Γιατί απλά ήταν εκεί! Δεν έβλεπα να παίρνουν κάτι από αυτόν (κάτι πλατωνικά αγαθό). Δεν έβλεπα να υπάρχουν σημεία επαφής. Κι αυτό γιατί τα κορίτσια τα ξέρω καιρό, ώστε -με βεβαιότητα- να μπορώ να πω πως δεν είναι οι τύποι ανθρώπου που θα ενδιαφερθούν μόνο για το «πού θα πιουν καφέ», «τι θα φορέσουν» και «ποιος/ποια θα τους την πέσει» (εν αντιθέσει με τον ...φτού-κακά)
Με φρίκη μου λοιπόν συνειδητοποίησα, όχι πως οι φίλες μου είναι χαζογκόμενες, αλλά πως η ομορφιά (ακόμα και αν δεν συνοδεύεται από τίποτα άλλο) μπορεί και κάμπτει ακόμα και τις ισχυρότερες αντιστάσεις!
Αν έχω λοιπόν να πω μια καλή κουβέντα για τον Πέτρο, θα είναι:
«Μπράβο Πέτρο μου! Σου χαρίστηκε ένα δώρο, το οποίο έμαθες να εκμεταλλεύεσαι στο έπακρο!»
Με ό,τι έχει, πορεύεται ο καθένας! Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό!
Εγώ όμως (φανατικά επιμένω πως) ΔΕΝ θα πάρω...
Υ.Γ.: Κορίτσια, θα σας αφιερώσω ένα τραγουδάκι που βρήκα στου x-oyranoy, μου θύμισε εσάς και ήταν η αφορμή για να γράψω αυτό το post...