Ο έρωτας με έρωτα περνάει (;)

Μιλούσα στο τηλέφωνο σήμερα με ένα γνωστό και -χωρίς να το καταλάβω- διατύπωσα το εξής:

«Ο έρωτας με έρωτα περνάει ή απλά πληρώνει ο επόμενος τα σπασμένα;»

Ήταν μια ερώτηση που πάντα με προβλημάτιζε! Όταν ο κόσμος που έχεις πλάσει μαζί με κάποιον άνθρωπο αρχίζει να καταρρέει (γιατί κακά τα ψέματα, λίγοι είναι οι gay που δεν φτιάχνουν στο μυαλό τους ροζ συννεφάκια και όμορφα σπιτάκια στην εξοχή, όταν ακούνε για σχέση) τι πρέπει να κάνεις;



Πρέπει να κατεβάσεις τους διακόπτες και να μείνεις λίγο με τον εαυτό σου, ώστε να κάνεις αυτήν την περιβόητη αυτοκριτική/ενδοσκόπηση; Μα είναι γνωστό ότι πονάει πολύ και ειδικά τον πρώτο καιρό η μοναξιά. Και μάλιστα, όσο μεγαλύτερη η σχέση, τόσο μεγαλύτερη και η δύναμη της συνήθειας.

Όταν έχεις μάθει στη σιγουριά της σχέσης. Όταν έχεις συνηθίσει την παρουσία κάποιου. Όταν έχεις κάνει τόση προσπάθεια να εξοικειωθείς με τις παραξενιές του. Όταν έχεις αφήσει πίσω πολλές δικές σου συνήθειες, για να «εφάπτεσαι» με τον άλλο. Πώς ξαφνικά να τα αρνηθείς όλα αυτά και να μείνεις μόνος;

Και στις φωνούλες που μιλούν μέσα στο κεφάλι σου και σου προστάζουν να προσπαθήσεις ξανά, τι θα τους απαντήσεις; Έχεις προσπαθήσει ποτέ να κόψεις το κάπνισμα; Μια συνήθεια που συνδυάζεται με πολλές πτυχές τις καθημερινότητας! Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς το πρωί και να μην μπορείς να γευτείς τον καπνό; Όσο σιχαμένη γεύση κι αν έχει! Είναι μέρος του "εγώ" σου! Ξέρεις, λοιπόν, τι είναι να ξυπνάς το πρωί και να μην μπορείς να γευτείς τα χείλη του άλλου; Όσο πικρό κι αν είναι το φιλί τους… Πώς να κατεβάσεις διακόπτες και να μείνεις στο σκοτάδι;

Σε κανέναν δεν αξίζει η μοναξιά!



Αν ίσως προσπαθούσες να ζήσεις τα ίδια ή εντελώς διαφορετικά με κάποιον άλλο; Ακούγεται πιο εύκολο. Είναι όμως; Είναι εύκολο να αλλάξεις τόσο γρήγορα συνήθειες; Είναι εύκολο να αναπρογραμματίσεις το ρυθμό σου, ώστε να παράγει μια αρμονική μελωδία με το ρυθμό κάποιου άλλου; Ειδικά όταν έχεις τις παραφωνίες των αναμνήσεων να σου καταστρέφουν την τονικότητα...

Και αν αποτύχεις να το κάνεις; Έχεις το δικαίωμα να πάρεις μαζί σου κάποιον «to the bottom of the barrel»; Σαφώς και ο καθένας μας «εν γνώση» του συνάπτει μια σχέση. Αλλά δεν έχουμε ευθύνη απέναντι στον άλλο; Ειδικά αν ξέρουμε ότι ακόμα δεν μπορούμε να ισορροπήσουμε στα δικά μας πόδια.

Η σχέση είναι ένα περπάτημα σε τεντωμένο σχοινί. Ισορροπίες και βήματα προσεκτικά. Και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο αν κάποιος κουνάει αυτό το σχοινί. Και αυτός ο άλλος είναι η «μνήμη». Είναι όσα έχουν αποτυπωθεί μέσα μας! Γιατί -χωρίς υπερβολή- πάντα συγκρίνουμε. Πάντα πορευόμαστε με όσα έχουμε ήδη γνωρίσει. Κάθε καινούρια γεύση χαρακτηρίζεται υποσυνείδητα με χρώματα από την παλέτα των γεύσεων που έχουμε ήδη δοκιμάσει!

Έχουμε δικαίωμα να «πειραματιζόμαστε» με ανθρώπους; Ακόμα κι αν περιορίζεται μόνο στη σφαίρα των συναισθημάτων!



Ορισμένες φορές είναι τόσο δύσκολο να είσαι ενήλικος!

"Eh maman! Pourquoi je suis pas un garcon?"