Η γκαντεμιά μου αυτές τις ημέρες δεν παίζεται. Η μια ατυχία μου συμβαίνει μετά την άλλη, ο ένας μετά τον άλλον βρίσκει την ευκαιρία να μου σπάσει τα νεύρα, μες στην υπερβολή όλοι τους, άνθρωποι που δεν υπολογίζουν πόσο κακό μπορούν να κάνουν, που δεν σ' ακούν όταν θες να τους πεις κάτι σοβαρό, που δεν έχουν τίποτα άλλο ν' ασχοληθούν εκτός από το μακρύ και κοντό του άλλου επειδή υποφέρουν από αγαμία.
Κι εγώ ξέρω ότι πρέπει να κάνω γρήγορα, να τα προλάβω όλα προτού το δηλητήριο τους εξαπλωθεί παντού, για να γλιτώσω ή .. μήπως είναι αργά; Μήπως το έχασα το τρένο; Μα τι συμβαίνει τελικά; Ποιός είναι ο χαμένος;
Μα όχι, stay strong bitch λέω στον εαυτό μου. Μπορείς να τους νικήσεις! Είσαι μπάζο; Όχι! Είσαι χειρότερη απ' αυτούς; Όχι! Γι' αυτό κούλαρε!
Ok, μετά από αυτό το post θα με περάσετε για διχασμένη προσωπικότητα και θα νομίζετε ότι έχω κάποιο είδος σχιζοφρένειας ή οποιασδήποτε ψυχικής αρρώστιας κι ότι θα κάνω σύντομα καμιά μακράς διαρκείας επίσκεψη στο Δαφνί ή ότι είμαι drama queen. Whatever....