Σου είπα δεν φταις εσύ γι αυτό που ακολουθεί... Εγώ άρπαξα την ευκαιρία και το θάρρος να γράψω αυτό το ποστ επειδή είπες ότι είχες ένα χαμόγελο όλη την ώρα που διάβαζες το προηγούμενο ποστ μου και επειδή φαίνεσαι για άτομο με χιούμορ. Θα σου γράψω λοιπόν για την πρώτη και μοναδική φορά που έκανα κάτι.
Δεν συνηθίζω να πηγαίνω ποτέ μόνη μου cinema είμαι πολύ ανασφαλής για κάτι τέτοιο. Ωστόσο μια εποχή ήθελα να πάω στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για να δω μια οποιαδήποτε ιαπωνική ταινία. Φυσικά κανείς δεν ακολουθούσε και εγώ δεν ήθελα να πληρώσω για να πάω μόνη μου... Για καλή μου τύχη στο Urban μαζί με μία μπύρα Fisher έδιναν και δύο εισιτήρια...πείρα 3 εκείνη την ημέρα.. Έτσι αποφάσισα να πάω για πρώτη φορά μόνη μου cinema.
Πείρα μια βαθιά ανάσα, προμηθεύτηκα το πρόγραμμα του φεστιβάλ και διάλεξα όλες τις ιαπωνικές ταινίες και πήγα στην μόνη που είχε θέσεις. Η προβολή δεν ήταν για την ίδια ημέρα. Την ημέρα της προβολής ετοιμάστηκα, βάφτηκα και ξεκίνησα το μακρύ ταξίδι των 10 λεπτών από το σπίτι ως το λιμάνι. Σε όλη την διαδρομή ένιωθα τους επιβάτες του λεωφορείου να με κοιτάνε και να ψιθυρίζουν μεταξύ τους "Κοίτα αυτήν, πάει να δει cinema μόνη της", "Αχ την κακομοίρα δεν έχει φίλους", πιο πίσω άκουσα μια γριά να λέει "Μα καλά πόσο looser είναι αυτή η κοπέλα".... ίδρωνα σαν γουρούνι και κοίταζα καχύποπτη παντού.
Στο τέρμα του λεωφορείου ήμουν σίγουρη ότι η μηχανική φωνή είπε δυνατά πως πάω μόνη μου στο φεστιβάλ. Ίδρωνα και ξαναίδρωνα στην μικρή απόσταση από το τέρμα προς την αίθουσα προβολής. Όταν μπήκα στην αίθουσα που ελέγχουν τα εισιτήρια στο λιμάνι με το που άνοιξε η πόρτα όλοι σταμάτησαν να μιλάνε και με κοίταξαν... "Την κακομοίρα" ένιωθα να λένε... Η παράνοια μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Ένιωθα σαν ελαφάκι που το κυνηγάνε οι λύκοι...(καλύτερα θα έπρεπε να πω ελεφαντάκι αλλά τελος πάντων).... Στην ούρα για να μπούμε μέσα κατάλαβα ότι η επιλογή μου να πάω μόνη μου δεν ήταν και τόσο κακή. Στο φεστιβάλ πολύς κόσμος πηγαίνει μόνος του..Ίσως θα έπρεπε να κάνουμε έναν σύλλογο.
Με τα πολλά ξεκινάει η ταινία και θεέ μου ήταν η πιο καλή τυφλή επιλογή που έκανα ποτέ στη ζωή μου. Ήταν μια ωραία γλυκιά νωχελική καλοκαιρινή κωμωδία όπως μόνο οι Ιάπωνες ξέρουν να κάνουν. Δεν είχε βαθύ νόημα ή βαριά μηνύματα, τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα στο τι ήθελε να πει η σκηνοθέτης. Άσε που ήξερα όλους τους ηθοποιούς απο το cast παρόλο που μόλις τότε είχα ξεκινήσει να βλέπω Ιαπωνικές ταινίες. Στο τέλος της ταινίας προς μεγάλη μου έκπληξη ήταν εκεί η σκηνοθέτης και απαντούσε ευγενικά σε όλες τις ερωτήσεις. Μερικές ήταν τόσο ηλίθιες που ήθελα να βρίσω και μερικές τόσο χαριτωμένες....μέχρι που... έγινε κάτι ανήκουστο...
O παρακάτω νεαρός.
Σήκωσε ένας νεαρός το χέρι του και ρώτησε αν μπορούσε να κάνει την ερώτηση του στα Ιαπωνικά.... Καθώς έκανε την ερώτηση του εγώ απορροφήθηκα από το πόσο καλά ιαπωνικά ήξερε. Εγώ τότε ήμουν λίγο πριν το πρώτο πτυχίο και ένιωσα τόσο λίγη μπροστά σε αυτό το παλικάρι που το φως έλαμπε γύρω του. Που Γιαπωνέζοι άγγελοι πετούσαν κακόγουστα ντυμένοι γύρω από το κεφάλι του. Εντυπωσιάστηκα που λές τόσο πολύ που δεν πρόσεξα τελικά τι ρώτησε....."Πρέπει να τον γνωρίσω σκέφθηκα...Τον θέλω για φίλο μου"... Άρρωστο; ναι πραγματικά.
Οι μέρες περάσαν και τότε με ένα μικρό μου σχόλιο στην Sensei μου.... άνοιξαν οι πύλες των πληροφοριών.... Ξαφνικά μάθαινα συνέχεια πράγματα γι αυτό το παιδί. Το αστείο ήταν οτι οι πληροφορίες ερχόντουσαν από άσχετα μεταξύ τους άτομα. Άτομα που τον γνώριζαν, άτομα που είχαν ακούσει γι αυτόν, άτομα που τα ήξερα μόνο από το internet και γενικώς μια ποικιλία ατόμων. "Βρε μπας και είναι γραφτό να τον γνωρίσω τελικά;"... Οι πληροφορίες ήταν τόσο σωστές που διασταυρωνόντουσαν μεταξύ τους και κανείς μα κανείς δεν έλεγε ούτε μια άσχημη κουβέντα. Το τραγικό ήταν ότι δεν επεδίωξα ποτέ να μάθω τόσα πολλά γι αυτόν. Εγώ απλά πράγματα ήθελα και για τα οποία δεν έκανα ποτέ ερώτηση.
Έτσι μια ημέρα έμαθα πως αυτό το παιδί θα έφευγε για τόπο μακρινό, μάλλον καλύτερα να πω ότι είχε ήδη φύγει μέχρι να το μάθω. Έτσι στεναχωρήθηκα που έχασα την ευκαιρία να τον γνωρίσω αλλά ωστόσο χάρηκα πολύ με το δρόμο που ανοιγόταν μπροστά του. Έτσι μαζί με το ταξίδι του έφυγαν και οι πληροφορίες που ερχόντουσαν σε εμένα αφού πλέον κανείς δεν μάθαινε νέα του. Τη στιγμή λοιπόν που πήρα την απόφαση πως δεν θα ξαναμάθω τίποτα γι αυτόν και μετάνιωσα που δεν είχα επιδιώξει να τον γνωρίσω νωρίτερα (λες και μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο) έγινε κάτι αναπάντεχο.
Οι πληροφορίες ξανά άρχισαν να έρχονται όμως αυτή τη φορά ο αποστολές των πληροφοριών ήταν ο ίδιος. Το καλύτερο; Οι πληροφορίες δεν ήρθαν μόνες τους μετά από λίγο τις ακολούθησε και εκείνος. Έτσι παρόλο που δεν τον γνώρισα ποτέ εκείνος τώρα είναι εδώ. Είναι εδώ τρόπος του λέγειν, βρίσκετε σε μία μακρινή χώρα και διαβάζει για την πρώτη και μοναδική φορά που σε είδα dimitrisjp.
υγ. ελπίζω να μη τρόμαξες μετά από αυτό το ποστ και δεν ξαναμπείς στο blog μου.
υγ. ελπίζω όντως να ήσουν εσύ και να μην είδα λάθος άτομο.