Ήταν Μάρτιος του 2009 όταν μάθαμε τα άσχημα νέα ότι ο καρκίνος χτύπησε και τη δική μας πόρτα. Τώρα είναι Αύγουστος 2010 και με μαθηματική ακρίβεια η πρόβλεψη του γιατρού πραγματοποιείτε.
Οι μέρες που μάλωνα με τον Νουνό/Μπάμπη/Κουμπάρο περάσαν μαζί με την εφηβεία.
Οι μέρες που με κορόιδευε επειδή περήφανα φορούσα την ποντιακή μου στολή τελείωσαν την ημέρα που σταμάτησα να πηγαίνω στο Σύλλογο...
Οι μέρες που θα τον βλέπω τελειώνουν σιγά σιγά και αυτές. Αύριο ίσως να είναι και η τελευταία. Ελπίζω απλά να μη με ξέχασε... Μέσα σε μία εβδομάδα κινδυνεύουμε να τον χάσουμε.
Θα χάσουμε τον Σαρκασμό του, θα σταματήσει να κοροϊδεύει και να κράζει την κάθε κίνησή μας. Το μυστήριο με τον Νουνό μου (δεν ήταν ποτέ Νονός μου γι αυτό τον έλεγα έτσι) είναι οτι πάντα είναι μούχλας, μας κράζει συνέχεια, τίποτα απο αυτά που κάνουμε δεν του αρέσει...Ωστόσο ο ρουφιάνος θα φύγει και πίσω του θα αφήσει πολύ κόσμο να κλαίει. Μια αράδα παιδιών που τον αγάπησαν και τον λάτρεψαν παρόλο που τα πείραζε συνέχεια. Απο μωρό με τσιμπούσε, με πονούσε, μου έκανε παιχνίδια που έβαζαν σε κίνδυνο την σωματική μου ακεραιότητα αλλά κάθε φορά που έλειπε τον έψαχνα, κάθε πρωί που έφευγε για τη δουλειά έκλαιγα και έτρεχα πίσω από το αυτοκίνητο του (ούτε στον πατέρα μου δεν έκανα έτσι) και κάθε φορά με "βασάνιζε" όταν γυρνούσε και χαιρόμουν.
Η μάνα μου εδώ και χρόνια προσπαθεί να με μάθει να ζω με την απώλεια... αλλά κακά τα ψέματα δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις.... πάντα ήθελα να είμαι δυνατή αλλά τώρα δεν μπορώ. Αν κάνω έτσι για τον δεύτερο μου πατέρα τι θα κάνω για τους γονείς όταν έρθει η ώρα...
Πάντως πάντα πίστευα ότι όταν θα φύγουν οι γονείς μου ο Νουνός μου και η γυναίκα του θα ήταν αυτοί που θα με στήριζαν αλλά ποτέ δεν σκέφθηκα ότι μπιορεί αυτός να φύγει πρώτος...ο πιο μικρός της παρέας για εμένα, ο πιο μικρός θείος για τη ξαδέρφη μου και ο πατέρας της βαφτισιμιάς μου.
Στεναχωριέμαι που θα τον χάσω αλλά πιο πολύ στεναχωριέμαι για το Αστέρι μου που θα μείνει ορφανό σε τόσο δύσκολη ηλικία. Με παρηγορεί το ότι είναι 16 χρονών αλλά με πονάει που θα βιώσει την απώλεια του πατέρα της τόσο μικρή. Ελπίζω να γίνει πιο δυνατή, ήδη είναι πιο δυνατή από πέρσι.
Όταν γίνεσαι Νονά/ Νονός ξέρεις ότι αν συμβεί κάτι στους γονείς του παιδιού εσυ πρέπει να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησαν...όμως ποτέ δεν περίμενα ότι θα χρειαστεί να συνεχίσω... θα πρέπει να θυμάμαι όλες αυτές τις ιστορίες που βίωσα μέχρι να γεννηθεί εκείνη και να της λέω πόσο σημαντικός για όλους μας είναι ο Πατέρας της και για το πόσο με "υπέφερα" με τα ατσούμπαλα παιχνίδια του.
Όταν έλεγα Νουνό τον Μπάμπη για εμένα σημαίνε Πατέρας και όταν έγινα Νονά στο παιδί του η Μητέρα μου με ανάγκασε να σταματήσω να τον λέω έτσι και να τον λέω Μπάμπη η Κουμπάρο και να στερηθώ αυτή την λέξη... όμως τώρα κανείς δεν μπορεί να μου το στερήσει αυτό. Θα στερηθώ την παρουσία του αλλά ποτέ δεν θα στερηθώ τον Νουνό μου και την αγάπη του. (Ευτυχώς οι μελανιές από τα παιχνίδια του δεν θα μου λείψουν ποτέ :) )
Ας πάρω μια ανάσα ας πιω μια γουλιά καφέ... και να συνέλθω πριν τρομάξει η υπάλληλος του μαγαζιού.
πω πω θα με έκραζε πολύ άσχημα αν έβλεπε αυτό το ποστ...
και αυτό το τραγούδι... νιώθω καλύτερα τώρα... συγνώμη για το πένθιμο χαρακτήρα του ποστ.