Λυσιστρατη The Desert Queen

Λυσιστράτη The Desert Queen

Κριτικός τέχνης δεν είμαι αυτό το ξεκαθαρίζω από την αρχή. Και η άποψη αφορά εμένα και το λίγο η πολύ μυαλό που κουβαλάω ώστε να μπορώ να κρίνω αυτό που βλέπω και πως το βλέπω...
Αλλά όπου δίνω τα ωραία μου λεφτουδάκια απαιτώ να έχω και το ανάλογο αντίτιμο σε αυτό που θα δω...
Φυσικά το βλήμα, ξέχασα το ρητό ότι “Οι μεγάλες προσδοκίες φέρνουν και μεγάλες απογοητεύσεις“..... ως είθισται!
Και με κέφι και πολύ καλή παρέα κατηφόρισα χθες στο αρχαίο θέατρο του Δίον για να δω την πολυαναμενόμενη [?] Λυσιστράτη σε σκηνοθεσία του Γ. Κακλέα με πρωταγωνιστή το Β. Χαραλαμπόπουλο.
Κατεβήκαμε νωρίς και πιάσαμε συμπαθητικές θέσεις αλλά όχι τόσο καλές όπως αποδείχτηκε στην πορεία από το μαλλί: “ακούρευτος θάμνος πάρκου” τις θείας μπροστά, και από το γεγονός ότι το σκηνικό έπρεπε να είναι κομματάκι ποιο πίσω.
Η παράσταση ξεκίνησε στην ώρα της [πράγμα σπάνιο] βγήκε ο χορός και μια επιβλητική φωνή σαν αυτές που ακούς στα ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ για την αναπαραγωγή του Αυστραλοπίθικου, μας υπενθύμισε την ιστορία για το ανδρικό το γυναικείο και το “ανδρόγυνο” φύλλο. Πάνω που λες: “Οκ αράξαμε να δούμε μια ωραία κωμωδία”, νάσου πετάγεται ένα ζευγάρι από το κοινό ντυμένο σινιέ με κουστουμάκι ο τύπος και φόρεμα μαύρο η τύπισσα, και αρχίζουν να μαλώνουν και να γίνεται της καραπουτανάρας το κάγκελο. “Στα αρχίδια μου!!” Να φωνάζει αυτός να τρώει κάτι ψιλές η γκομενίτσα, πετάχτηκαν δυο τρεις γενναίοι, να τους χωρίσουν και με τα πολλά και τα λίγα [απτόητος ο χορός στο Background κυλιέται στα πατώματα] καταλήγουν να μπαίνουν στην σκηνή, για να διαπιστώσουμε [με τρόμο και φανερά εκνευρισμένοι όλοι] ότι είναι μέρος της παράστασης και υποθέτω μια ακόμη νεοτιρίστικη εξυπνάδα του σκηνοθέτη να δείξει τις σχέσεις της σύγχρονης κοινωνίας σε συνδυασμό με το κλίμα του έργου, που όπως όλοι ξέρουμε είναι ως επί το πλείστον φτιαγμένο για να διακωμωδεί, τις σχέσεις των δυο φύλλων και την εξάρτηση τους από το σεξ. Εκεί ξέσπασε ένα χειροκρότημα ενθουσιασμού [?] ή μάλλον αποτέλεσμα εκνευρισμού που μετατράπηκε σε χειροκρότημα για να μην πέσουν τίποτα καντήλια και γίνει το αρχαίο θέατρο χειρότερο από την Τούμπα σε αγώνα του ΠΑΟΚ
Μέχρι εδώ ο Αριστοφάνης άφαντος αγάπη μου! Βρε να ψάχνω από δω, να κοιτάω από κει..πουθενά το χιούμορ. Ε λέω “Ζέστη είναι, θα πήγε το χιούμορ να πάρει και κάνα καφέ να δροσιστεί”
Μόνο κάτι ημίγυμνοι καλλίγραμμοι χορευτές/ιες, που κυλιόσαντε στα χώματα και αλυχτούσαν.
Λέω δεν μπορεί μάλλον διακτινίστικα σε κάνα χοροθέατρο στου Ψυρρή, από αυτά με τις αναρχοαδερφές με τα ταγάρια και βλέπω παράσταση Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία του [εξαιρετικού κατά τα άλλα] Κ. Ρήγου με ambient μουσική και θέμα τη σύγχρονη κοινωνία .
Και εκεί ευτυχώς με λυπήθηκε ο θεός και μπήκε μέσα ο ταλαντούχος Βασίλης Χαραλαμπόπουλος ωσάν μια σύγχρονη Τρανσέτα Λυσιστράτη. Ο υπόλοιπος θίασος ντυμένος με φορέματα και υποδυόμενος τις γυναίκες σε μια πολύ “Pricila The Queen Desert” οπτική γωνία, με ένα mush up από σόου της Εύας Κουμαριανού στις “Κούκλες” και μια στάλα από Αλμοδόβαρ.
Μέχρι εδώ “το χουμε” και όλα καλά.
Αλλά ο Β. Χαραλαμπόπουλος πόσο να “σηκώσει” ο άνθρωπος μια παράσταση στους ώμους του?
Και εκεί κάπου βλέπω από μακριά, να έρχεται και το χιούμορ κρατώντας το φραπέ του “Συγνώμη Θεία Ντόννα μου λέει το χιούμορ αλλά γκάνιασα εδώ χάμω στη λαλάκα και πήγα να πάρω κάτι να βρέξω την καταπιόνα μου”
“Καλά βρε χιούμορ” λέω γω “Άντε έμπαινε να παίξει κάτι καλό..”
και εκεί εμφανίστηκαν κάποιοι καλοί Αριστοφανικοί βωμολοχικοί και γεμάτοι σεξουαλικά υπονοούμενα διάλογοι, μεταξύ του [επιμένω ταλαντούχου] Χαραλαμπόπουλου ως Λυσιστράτη και του [ γλείψε με γιατί λιώνω] Γιώργου Χρυσοστόμου [ο μπάτσος με το μουστάκι από το LAPD] που ντυμένος στα Ροζ εισβάλει στη σκηνή ως απολαυστικότατη Κλεονίκη.
Πολύ καλή και η ερμηνεία του εξίσου χειμαρρώδη Μάκη Παπαδημητρίου [Ζαν Κλωντ από τα Μαύρα Μεσάνυχτα] και εδώ σταματούν οι προτάσεις που περιέχουν την έκφραση: “Πολύ καλή”.
Η σκηνοθεσία είναι για τον πούτσο. Όπως το ακούς!
Είπαμε καλό το “πείραγμα σε ένα έργο” αλλά όταν μου βάζεις τόσο προβληματισμό σε μια αρχαία κωμωδία και καταλήγεις να με κάνεις να φεύγω με το κεφάλι καζάνι, μου το 'χεις γαμήσει το θέμα.
Άκου να σου πω κυρ αποτέτοιε μου!
Εγώ είμαι παιδί χωρισμένων γωνιών και όταν βλέπω φασαρίες ακόμη και ψεύτικες παθαίνω πανικό. Και δεν είμαι μόνο εγώ σε αυτό τον κόσμο που το παθαίνει αυτό. Υπάρχουν γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί κάποια στιγμή, και ίσως κάποια από αυτές να πήγε στο θέατρο να ξεσκάσει και να δει κωμωδία, για να ξεχάσει τον πόνο της η γυναίκα και συ τι έκανες? Της το γάμησες μαλάκα!
Αυτό να το λαμβάνεις υπόψιν σου όταν πας να φτιάξεις κάτι.
Το να με πιέζεις ως θεατή ντε και καλά να δεχτώ ότι όλα τα ζευγάρια παθαίνουν κλακάζ και τα κάνουνε πουτάνα, το μόνο που καταφέρνεις είναι να με εκνευρίσεις, να με πιέσεις, και να με στεναχωρήσεις.
Η Σύγχρονη οπτική γωνία σε ένα θέμα τόσο λεπτό όπως η ενδοοικογενειακή βία δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να μπαίνει μέσα σε μια παράσταση θεάτρου και μάλιστα κωμωδία του Αριστοφάνη, παρά μόνο [και αυτό με πολύ προσοχή] σαν σφήνα και δοσμένη φυσικά με μια γενναία δόση χιούμορ [πράγμα το οποίο ήταν Piece of cake με τέτοιες ηθοποιάρες σε αυτή την παράσταση] και φτιαγμένη έτσι ώστε να μην φέρει το θεατή σε δύσκολη θέση, και όχι να γίνει τελικά το κεντρικό θέμα του έργου, μετατρέποντας το σχεδόν ολόκληρο, σε μια συνεχόμενη εξαιρετικά άβολη δραματική σκηνή.
Και περνάμε στο γυμνό. Πουριτανή δεν με λες [μάλλον πουτάνα με λες] οπότε ξέρεις ότι δεν έχω κολλήματα με αυτά ειδικά όταν πρόκειται για τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή της, και εφ' όσων αυτή δεν βασανίζει η δεν κακοποιεί ανθρώπους ή ζώα.
Σε μια αρχαία κωμωδία και μάλιστα Αριστοφανική περιμένω να ακούσω μπινελίκια, περιμένω να ακούσω βρισίδι και χλεύη στους δήθεν. Περιμένω να ακούσω έξυπνες ατάκες για τα δεινά της επικαιρότητας να πέφτουν βροχή και να με κάνουν να πω: “Μπράβο ρε μαλάκα πέστα γαμώ την πουτάνα μου! Πέστα!” αλλά δεν θέλω να δω γυμνό. Με χαλάει σαν θεατή, και κατ εμέ προσβάλει το χώρο του αρχαίου θεάτρου, και ο Γ. Κακλέας το παραγάμησε το θέμα χθες, σε σημείο που ένιωσα άβολα
Εν κατακλείδι είχαμε ένα τέλειο καστ ηθοποιών με αποδεδειγμένα και κατ επανάληψη, τεράστιες δυνατότητες στην κωμωδία ικανό να μας κάνει να πέσουμε κάτω από το γέλιο, ένα θέατρο γεμάτο με 2000 κόσμου από όλες τις κοινωνικές τάξεις, και ένα σκηνοθέτη που επέμενε με το στανιό να μας δείχνει επαναλαμβανόμενες σκηνές ενδοοικογενειακής βίας και σώματα γυμνά να χορέυουν χάνοντας έτσι την ουσία της κωμωδίας και καίγοντας μια παράσταση που θα μπορούσε να μου μείνει αξέχαστη αλλά για πολύ καλύτερους λόγους.