έσκυψε από πάνω του. ήταν νεκρός. το σπαθί που ήταν καρφωμένο στο στήθος του το δικαιολογούσε. φαινόταν τόσο ήρεμος, τον ζήλεψε. "μόνο ο θάνατος μπορεί να φέρει ηρεμία, γαλήνη?" σκέφτηκε. χάιδεψε το πρόσωπο του. ήταν τόσο όμορφος, είναι τόσο όμορφος... τα χείλη του υπέροχα, γεμάτα. θέλησε να τα φιλήσει, δίστασε όμως. για λίγο απλά τον κοιτούσε.
άπλωσε το χέρι του στην πληγή που το σπαθί προκάλεσε. την έτριψε, το χέρι του λερώθηκε με αίμα και με το αίμα αυτό έβαψε τα χείλη του νεκρού άντρα. τώρα τα χείλη του έμοιαζαν τόσο ζωντανά. έκλεισε τα μάτια και τον φίλησε, τον φίλησε με πάθος. ήταν το πρώτο και τελευταίο φιλί τους.
σηκώθηκε όρθιος. ακόμα κοιτούσε το πτώμα. είχε καταφέρει να του κλέψει ένα φιλί, δεν ήθελε τίποτα περισσότερο, δεν μπορούσε τίποτα περισσότερο. δυο χέρια τον αγκάλιασαν και μια μεθυστική φωνή στο αυτί του "τα κατάφερες".
δεν απάντησε, έκλεισε τα μάτια του και αφέθηκε στην ζεστή αγκαλιά του Κώστα.
Κώστας "σε ευχαριστώ!!!" τον γύρισε και τον φίλησε. το αίμα που είχε στα χείλη του, από τον νεκρό άντρα, έδωσε μια άλλη γεύση στο φιλί τους. δεν τον ένοιαζε ότι και αν του ζητούσε ο Κώστας να κάνει, αρκεί μετά να γυρνούσε σε αυτόν, στην ασφάλεια της αγκαλιάς του.
"τι άλλο πρέπει να κάνω?!"
Κώστας "θα μας αποκαλυφθεί σύντομα" και συνέχισε να τον φιλάει.
δεν έφερε αντίρρηση, ο Κώστας ήξερε καλύτερα. τα φιλί διέκοψε ένας πόνος στο μάγουλο του...
Κώστας "τι συμβαίνει?!"
στο μάγουλο υπήρχε ένα κόψιμο, αίμα έτρεχε. κοίταξε τον Κώστα στα μάτια, τον ένιωθε να απομακρύνεται ή μάλλον αυτός απομακρυνόταν. κάτι τον τραβούσε μακριά από εκεί.
άνοιξε τα μάτια του. βρισκόταν στο δωμάτιο που ο Κώστας τον είχε πρωτοφέρει, εκεί που ο καθρέφτης έγινε χίλια κομμάτια και οι δυνάμεις του είχαν αφυπνιστεί για ακόμη μια φορά.
στο κρεβάτι ξαπλωμένος, με ένα σπαθί να τον σημαδεύει. το σπαθί το κρατούσε ο άντρας που στο όνειρο του είχε σκοτώσει, το ίδιο σπαθί που ήταν καρφωμένο πάνω του. του χαμογέλασε και του είπε "κάντο, χάρισε μου τη γαλήνη που εγώ σου χάρισα".
το σπαθί ακούμπησε στο λαιμό του.
? "εξαιτίας σου πέθαναν αρκετοί"
"έπρεπε να πεθάνουν! τώρα είναι η σειρά μου... τελείωσε με... αλλιώς θα πεθάνεις εσύ από το δικό μου χέρι". δεν τον έβλεπε να αντιδρά. πήγε να σηκωθεί για να καρφωθεί από μόνος του στο σπαθί. ο άντρας όμως το τράβηξε.
"σκότωσε με" ακούστηκε σαν παράκληση. καμία αντίδραση.
"σκότωσε με" τον διέταξε. στα μάτια του αγνώστου έβλεπε τον δισταγμό...
και ξαφνικά γύρισε το σπαθί και τον χτύπησε με την λαβή. έπεσε αναίσθητος στο κρεβάτι.