έχε τους εχθρούς κοντά σου...


ήταν νύχτα
"πάλι σε αυτόν πας"
"πάλι σε αυτόν πάω"
"το έχεις χάσει κάπως"
"δεν έχω χάσει τίποτα"
"από τότε που τον γνώρισες, δεν ασχολείσαι με κάτι άλλο"
"ασχολούμαι..."
"αδιαφορείς για την τρελή που κυκλοφορεί και είχε προσπαθήσει να σε σκοτώσει, που είχε προσπαθήσει να σκοτώσει εσένα και τη μητέρα σου"
"έχω μάθει να συγχωρώ"
"και πλέον το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι το μαχαίρι που βλέπεις στο όνειρο σου"
"κάποιος λόγος θα υπάρχει για το όνειρο αυτό"
"σίγουρα, υπάρχουν όμως άλλα που έχουν προτεραιότητα"
"η Μαρία, όπως ανακάλυψα, είναι πρόγονος μου και η οικογένεια είναι η προτεραιότητα μου"
"συγκεντρώνεσαι υπερβολικά στην Μαρία και αυτό σε κάνει ευάλωτο, σε αφήνει εκτεθειμένο στην τρελή"
"ίσως και να έχεις δίκιο, τώρα όμως πάω στον Αλέξανδρο"
"έχεις παρατηρήσει ότι όποτε κοιμάσαι μαζί του βλέπεις το όνειρο με την Μαρία?!"
"ναι ε?! ίσως με βοηθά να χαλαρώνω, να ανοίγω το μυαλό μου, να..."
"ίσως υπάρχουν περισσότερα από όσα νομίζεις σε αυτόν τον Αλέξανδρο"
"αν υπήρχαν θα τα ήξερα, θα μου τα είχε πει"
"του έχεις τυφλή εμπιστοσύνη και..."
"όπως μου έχει και αυτός. νομίζω πως αρχίζω να τον ερωτεύομαι!!! είχα καιρό να νιώσω έτσι. τελευταία φορά ερωτεύτηκα 3 χρόνια πριν"
"και αν θυμάσαι καλά σε πρόδωσε, σε ξεφτίλισε, σε έκανε σκουπίδι και συνέχισε την ζωή του"
"έτυχε"
"και μετά έχουμε αυτόν που προσπάθησε να σε σκοτώσει"
"τώρα όμως είναι διαφορετικά, είναι η τρίτη και ..."
"...η φαρμακερή!!!!"
"όχι!!! η καλύτερη θα έλεγα"

έστριψε σε ένα στενό για να κόψει δρόμο.

"έχω καθυστερήσει" φώναξε στον εαυτό του.
? "νομίζω πως ήρθες πάνω στην ώρα" μια απροσδιόριστη φωνή ακούστηκε. μόνο μια λάμψη πρόλαβε να δει... χτύπησε πάνω σε ένα τοίχο με δύναμη και έπεσε κάτω ελαφρώς ζαλισμένος.
? "αυτό ήταν"
@ "αποτελείωσε τον"
? "ευχαρίστως" σήκωσε το χέρι της.

δεν κατάλαβε τι έγινε, προσπάθησε να σηκωθεί. γύρισε το κεφάλι του για να δει ποιοι ήταν εκεί. ήταν δυο φιγούρες σκοτεινές, δεν μπορούσε να δει περισσότερα.

? "εσύ?!" είπε μόλις είδε το πρόσωπο του.

η φωνή της άρχισε να ακούγεται όλο και πιο οικεία. η σκιά εξασθενούσε και πλέον...
"Άννα?!"

@ "τον ξέρεις?!"
Άννα "είναι φίλος μου... φίλος"
@ "δεν έχει σημασία. σκότωσε τον..."
το χέρι της είχε μείνει εκεί, είχε παγώσει ολόκληρη. δεν ήξερε τι να κάνει.

"Άννα... εσύ είσαι αυτή που με κυνηγά?!"
Άννα "δεν ήξερα ότι ήσουν εσύ... αν ήξερα..."
"προσπάθησες να σκοτώσεις και την μητέρα μου"
Άννα "δεν ήξερα..."
@ "κάνε αυτό που έχεις ορκιστεί να κάνεις"
Άννα "δεν ξέρω αν μπορώ" κατέβασε το χέρι της.
@ "τότε είσαι καταδικασμένη και θα πάρεις μαζί σου και όλη σου την οικογένεια"

δεν ήξερε τι να κάνει, φαινόταν στο πρόσωπο της η πάλη που είχε μέσα της.
κοίταξε τον φίλο της...
Άννα "συγνώμη" και απότομα τον σημάδεψε με το χέρι της.

δεν πρόλαβε όμως, ένα τηλεκινητικό κύμα πέταξε και τους δύο πίσω. γρήγορα σηκώθηκε πάνω.

@ "μην τον αφήσεις..." δεν πρόλαβε να συνεχίσει. τον χτύπησε με δύναμη σε ένα τοίχο και τον άφησε αναίσθητο.

"η αλήθεια είναι πως δεν θα περίμενα ποτέ να είσαι εσύ"
Άννα "μπορώ να πω το ίδιο"
και οι δυο ήταν μουδιασμένοι, αβέβαιοι για αυτό που γινόταν.

ένας κεραυνός ελευθερώθηκε από την Άννα. γρήγορα έβαλε τα χέρια του μπροστά και ο κεραυνός έπεσε σε ένα αόρατο φράγμα. ένιωθε ότι οι άμυνες της είχαν επανέλθει και πλέον η δύναμη του δεν θα έπιανε πάνω της. κούνησε το χέρι του και ένας κάδος που βρισκόταν στο στενό σηκώθηκε στον αέρα και εκτοξεύτηκε προς την Άννα. ένας κεραυνός ήταν αρκετός για να διαλύσει τον κάδο πριν την πλησιάσει.
Άννα "ήρθα προετοιμασμένη για σένα... όποιος και να είσαι"
ηλεκτρισμός άρχισε να διατρέχει το σώμα της, τα μάτια της είχαν αποκτήσει μια τρομακτική μπλε λάμψη και με μια της κραυγή κύματα ηλεκτρισμού ξεχύθηκαν στο έδαφος. στο πέρασμα τους το έδαφος άνοιγε, καταστρεφόταν. πήδηξε στον αέρα για να αποφύγει την επίθεση της και σαν η βαρύτητα να μην είχε πια λόγο, άρχισε να αιωρείται. δεν το είχε ξανακάνει αυτό. ένας κεραυνός από την Άννα τον πέτυχε και τον πέταξε με δύναμη στο έδαφος.
Άννα "εντυπωσιακό, αλλά όχι αρκετό"
ήταν πιο δυνατός από τον πρώτο που τον χτύπησε. ο ώμος πονούσε τρομερά, εκεί τον είχε πετύχει. ήταν πεσμένος στο έδαφος. η Άννα άρχισε να τον πλησιάζει.
Άννα "να ξέρεις ότι μου είναι πολύ δύσκολο..." ένας ακόμη κεραυνός ετοιμαζόταν καθώς πλησίαζε.
τα πάντα στο στενό άρχισαν να τρέμουν και αυτό γινόταν όλο και πιο έντονο. κοίταξε γύρω της σαστισμένη.
"ούτε για εμένα είναι εύκολο" σηκώθηκε όρθιος, ο κρύσταλλος στο στήθος τους έλαμπε και τα πάντα στο στενό ήταν πλέον στον αέρα. ακόμα και κομμάτια από τον δρόμο ξεκολλούσαν. με μια συγχρονισμένη κίνηση των χεριών του τα πάντα κινήθηκαν εναντίον της, με δύναμη άρχισαν να πέφτουν πάνω της. προσπάθησε να τα αποκρούσει με κεραυνούς, δεν μπορούσε όλα όμως.

ήταν ξαπλωμένη κάτω. πήγε από πάνω της. δεν ήταν πια προστατευμένη, ένιωθε ότι ήταν ευάλωτη στην δύναμη του. αίμα έτρεχε από διάφορα σημεία του σώματος της, δεν μπορούσε να κουνηθεί, πονούσε.
Άννα "τελείωσε με, κάνε το γρήγορα"
"γιατί τα έκανες όλα αυτά?!"
"Σκότωσε με!!!" φώναξε με όση δύναμη είχε.
την κοιτούσε στα μάτια. ήταν φίλη του, από τους ανθρώπους που θεωρούσε οικογένεια του.
"γιατί?!"
Άννα "σκότωσε με" το ζητούσε, τον παρακαλούσε. έκλαιγε!

κάθισε δίπλα της. φωνές άρχισε να ακούει, εικόνες θολές περνούσαν από το μυαλό του. δεν μπορούσε να καταλάβει. την άγγιξε, της έσφιξε το χέρι. έκλεισε τα μάτια του και αφέθηκε σε αυτά που τώρα μπορούσε να ακούσει και να δει.

δεν μπορούσε να το πιστέψει... την κοίταξε! δεν ήξερε πως να αντιδράσει.
Άννα "φαντάζομαι πως ξέρεις το γιατί πλέον"

δεν μίλησε.

Άννα "η οικογένεια μου έχει δεσμευτεί να μην αφήσει τις Επτά Όψεις να ενωθούν ξανά και αν δεν το καταφέρουμε θα πεθάνουμε όλοι. ο όρκος αυτός είναι πλέον το δικό μου βάρος, αν πεθάνω θα πάει στην ανιψιά μου, η οποία είναι μωρό και δεν μπορεί να κάνει τίποτα. οπότε εγώ θα πρέπει να κάνω ότι είναι να γίνει, αν και δεν έχω αρκετό χρόνο..."
"πεθαίνεις"
Άννα "ναι..." χαμογέλασε "έχω καρκίνο..."
"..."
Άννα "οπότε αν δεν με σκοτώσεις εσύ, θα το κάνει αυτό σύντομα"


"αιμορραγείς, πρέπει να πάμε σε ένα νοσοκομείο" την πήρε στα χέρια του και έφυγε από το στενό.


....


στο στενό εμφανίστηκε κάποιος. περπάτησε αργά και σταθερά προς τον αναίσθητο άνδρα.
τον χτύπησε με το πόδι του για να συνέλθει... μετά από λίγο άρχισε να βρίσκει τις αισθήσεις του, άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε τον άνδρα από πάνω του.
@ "όχι... όχι"
- "απλά για να ξέρεις ποιος το έκανε" και τον πυροβόλησε στο κεφάλι.
έκρυψε το όπλο με τον σιγαστήρα και έφυγε, αφήνοντας το πτώμα στο στενό.

φωνές απο το παρελθόν


σιγουρεύτηκε ότι κανείς δεν την είδε και έκλεισε την πόρτα πίσω της. τυλίχθηκε με τον μανδύα της και αθόρυβα χάθηκε μέσα στην νύχτα. είχε αγωνία, ίσως φοβόταν λίγο. "όχι, θα πετύχει" σκέφτηκε. "είσαι σίγουρη?!" μια δεύτερη φωνή μέσα της είπε!
"θα πετύχει"
"τότε γιατί ανησυχείς?!"
"νιώθω παράξενα"
"προαισθάνεσαι κάτι?!"
"μάλλον το αντίθετο. δεν νιώθω τίποτα, προσπαθώ... τίποτα όμως"
"δεν σου έχει συμβεί ξανά κάτι τέτοιο"
"γιαυτό θέλω να βρεθώ γρήγορα με τις υπόλοιπες, ίσως όλες μαζί..."
"έχεις αρχίσει να εξαρτάσαι πολύ από αυτές"
"είμαστε μαζί και έτσι πιο δυνατές"
"είστε μαζί πιο δυνατές επειδή χώρια γίνατε πιο αδύναμες"
"..."
"ξέρεις ότι έχω δίκιο. γύρνα πίσω πριν να είναι πολύ αργά, μην πας στην τελετή"
"δεν μπορώ να τις εγκαταλείψω".
είχε απομακρυνθεί από το σπίτι της και από το χωριό. έβγαλε την κουκούλα της και η πανσέληνος φώτισε το πρόσωπο της.
"το έχω αποφασίσει"
"μπορείς να αλλάξεις γνώμη. το σκέφτεσαι ήδη, αλλιώς δεν θα σου το έλεγα"
"λογικό είναι να το σκέφτομαι, φοβάμαι"
"και ίσως να υπάρχει λόγος! δεν είσαι σίγουρη γιαυτό"
"σταμάτα"
"ξέρω ότι τις θέλεις για να καταφέρεις να αντέξεις τον εαυτό σου, για αυτά όμως που δεν μπορείς να αντέξεις, για αυτά που δεν μπορείς να ελέγξεις, για όλα αυτά είμαι εγώ εδώ"
"δεν είναι αρκετό"
"δεν είναι επειδή δεν θέλεις να είναι. η ένωση σας δεν θα το λύσει αυτό και θα είναι αργά όταν το καταλάβεις"
"πρέπει να το δοκιμάσω"
είχε επιταχύνει το βήμα της, ξαφνικά όμως ένα πόνος στο στομάχι την σταμάτησε. ήταν πολύ έντονος. πέρασε όμως γρήγορα, της άφησε όμως μια αίσθηση απώλειας.
"μην πας, γύρνα πίσω"
"κάτι συμβαίνει... πρέπει να πάω" ήταν απόλυτη!
και άρχισε να τρέχει. είχε περάσει την γέφυρα του ποταμού και ανέβαινε το βουνό.

κάποια στιγμή άρχισε να βλέπει καπνό. είναι ήδη εκεί. συνέχισε να τρέχει και σε λίγο είχε φτάσει στο μέρος όπου γίνονταν οι συναντήσεις τους. υπήρχε η φωτιά στο κέντρο. δέντρα γύρω έκρυβαν το μέρος αυτό και από μακριά δεν φαινόταν η φωτιά.

δίπλα στη φωτιά... "θεέ μου"... έτρεξε κοντά τους. ήταν και οι δύο νεκρές. δάκρυα ήρθαν στα μάτια της. δεν μπορούσε να το πιστέψει. ποιος θα έκανε κάτι τέτοιο?!

"Μαρία..." άκουσε πίσω της. σηκώθηκε και γύρισε.
Μαρία "είναι νεκρές!!! νόμισα πως και εσύ..." έκανε να πλησιάσει, σταμάτησε όταν είδε ένα ματωμένο μαχαίρι στο χέρι της.
Μαρία "...τι συμβαίνει?!"
"τίποτα το ιδιαίτερο"
Μαρία "εσύ το έκανες?!"
"θα σου έλεγα όχι, ότι τις βρήκα έτσι, αλλά βαριέμαι να μπω σε αυτή την διαδικασία. ειδικά τώρα που τελειώνω"
τα δάκρυα συνέχιζαν να τρέχουν.
Μαρία "γιατί?!"
"μη ρωτάς ανοησίες, αφού είδες με τι τις σκότωσα"
Μαρία "και σκότωσες?! τις φίλες σου, τις αδελφές σου?!"
"η αλήθεια είναι πως στην αρχή είχα τις αμφιβολίες μου, αλλά όχι πια", άπλωσε το χέρι της και στη παλάμη της μια φλόγα δημιουργήθηκε.
"εντυπωσιακό!!! και έχω τον απόλυτο έλεγχο, δεν χρειάζομαι εσάς για να ελέγχω τα στοιχεία... αν και μου έχεις μείνει εσύ. αγωνιώ για το τι θα μου δώσει η δικιά σου ψυχή, η δικιά σου μαγεία" έκλεισε την παλάμη της και η φωτιά έσβησε.
η Μαρία ένωσε τα χέρια της μπροστά της. αέρας σηκώθηκε και άρχισε να σπρώχνει την δολοφόνο.
"δεν θα είναι αρκετό" με το χέρι της έδειξε την Μαρία.
δεν μπορούσε να αναπνεύσει, κάτι την εμπόδιζε. έπεσε στα γόνατα της.

την πλησίασε και την έπιασε από τα μαλλιά. τράβηξε το κεφάλι της πίσω και με το μαχαίρι την σκότωσε. άφησε το άψυχο σώμα της να πέσει κάτω.

"συγνώμη" είπε.
τότε μια φωνή μέσα της μίλησε... "μην ζητάς συγνώμη. πήρες ότι ήθελες, δεν τελείωσε όμως..." το χέρι της έστρεψε το μαχαίρι πάνω της και την έσφαξε. έπεσε και αυτή νεκρή.


πετάχτηκε από το κρεβάτι και έπιασε τον λαιμό του. ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα, η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή. κοίταξε γύρω του για να βεβαιωθεί που ήταν. "όνειρο ήταν" σκέφτηκε.
"ναι, αλλά δικό σου όνειρο... επομένως...".
κοίταξε δίπλα στο κρεβάτι. κοιμόταν!
"ευτυχώς δεν ξύπνησε"
"αφού κοιμάται σαν βόδι, δεν καταλαβαίνει τίποτα"
"και τον ζηλεύω για αυτό" χαμογέλασε ενώ τον κοιτούσε.
"τι τον κρατάς?!"
"με κάνει να νιώθω ασφαλής, ήρεμος"
"πάρε σκύλο, δεν θα μιλάει κιόλας"
"και κάνει τρομερό σεξ"
"πάρε άλογο" χαμογέλασε.
"από αύριο θα προβληματιστώ για το όνειρο" , ξάπλωσε πάνω στο γυμνό κορμί του άνδρα δίπλα του και κοιμήθηκε ξανά.

εγώ μόνο για την Έλενα ήθελα να γράψω

τραγούδια από Έλενα Παπαρίζου που μου αρέσουν πολύ... βασικά τα βάζω εδώ για να τα έχω μαζεμένα και να τα ακούσω το πρωί με τον καφέ:P
αααααα δεν έχω απαντήσει στα σχόλια των προηγουμένων αναρτήσεων, θα απαντήσω όμως. δεν ξέρω αν σας ενδιαφέρει κιόλας. σκέφτομαι αν δεν πω τίποτα θα είμαι ... δεν ξέρω, κάτι κακό τέλος πάντων. από την άλλη αν πω ότι θα απαντήσω θα γυρίσει κάποιος και θα μου πει "φαγούρα":S
απλά τρέχω λιγάκι!!! φεύγω από Θεσσαλονίκη, για το καλοκαίρι βέβαια:)
και γνώρισα κάποιον και έχω κολλήσει ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
θα τρελαθώ!!! υπάρχει ένα πρόβλημα όμως,δεν ξέρω αν είναι γκέι! λογικά έχω 10% πιθανότητα!!! πως όμως μπορώ να ξέρω αλλιώς?! να τον βάλω να καθίσει σε καναπέ και κάτω από το μαξιλάρι να βάλω ένα ψαλίδι. όταν θα σηκωθεί να ελέγξω το ψαλίδι. αν είναι κλειστό, τότε είναι στρέιτ. αν όμως είναι ανοιχτό, τότε είναι γκέι. έλεος ΛΟΛ. πάντως το έχω ακούσει αυτό, το κάνουν για να δουν αν μια έγκυος γυναίκα έχει αγόρι η κορίτσι. αν όμως έχει δίδυμα?! και μάλιστα διαφορετικού φύλου?! φαντάζομαι πως θα πάει με το πόσο ανοιχτό θα είναι, θα μετράνε και μοίρες:P
απλά έλεος!!!

εγώ νιώθω πως υπάρχει κάτι! δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι, αλλά κάτι υπάρχει. δε μπορεί να κάνω τόσο λάθος!
σήμερα βγήκαμε για καφέ!!! ολόκληρη σκευωρία στήσαμε για να γίνει!!
και πριν πάμε για καφέ μου ζωγράφισε ένα ποδήλατο στο χέρι, έτρεμα ολόκληρος. ήταν προσεκτικός, καθόλου δεν με πόνεσε!!! βέβαια δεν το κατέχει και πολύ το σχέδιο. πήγαινε για αγωνιστικό, αλλά σαν ματρακάς βγήκε!! ματρακά δεν το λένε?! εκείνο το ποδήλατο που έχουν οι παππούδες, με τη πινακίδα?! έτσι πρέπει να το λένε. του το είπα, δεν πτοήθηκε.
κοιτάω τώρα το χέρι μου και δυστυχώς έχει σχεδόν σβήσει. η ζέστη φταίει, ιδρώνω συνέχεια.
το έβγαλα όμως φωτογραφία!!!!!!!!!!
σκέφτομαι μόλις βρω την ευκαιρία, όταν θα είμαστε κάπου μόνοι μας... σε ένα μπαλκόνι και να κοιτάμε τα αστέρια, να του πω ότι μου αρέσει και ας κόψει τον λαιμό του!!! τουλάχιστον θα το έχω βγάλει από μέσα μου. άντε, γιατί πολύ ασχολήθηκα μαζί του. ποιος νομίζει πως είναι? είναι αυτός που περιμένω?! δεν ξέρω!!!
πάντως χαμογελά και νιώθω ευτυχισμένος!!!! τον έψαξα στο Google, τρελάθηκα με το τι βρήκα. πολύ χρήσιμο, αν και με τρομάζει κάπως.

Follow me


Treli kardia


Panta se perimena


Porta gia ton ourano

YES !!!


Life Stories - Κρήτη

Η ιστορία που ακολουθεί ειναι αρκετά μεγάλη. Δεν ηθελα ομως να την κόψω και να την postαρω σε κομμάτια. Αν την διαβάσετε θα καταλάβετε το γιατί
Αφιερώνεται σε όλους τους καλοκαιρινούς έρωτες και ιδιαίτερα στον συγκεκριμένο...
Constademon
Εκείνος ο Ιούλιος ήταν πολύ ζεστός.
Ο Μάνος επέστρεφε από την δουλειά και μποτιλιαρισμένος στην Μεσογείων, μέσα στο δίπορτο Peugeot ένοιωθε σαν κοτόπουλο μέσα σε φούρνο μικροκυμάτων.
«Μια βδομαδούλα μένει», σκέφτηκε, « κι ύστερα 2 εβδομάδες άδεια! »
Η επόμενη σκέψη του δεν ήταν και τόσο ευχάριστη …
«Άδεια για πού; … και με ποιόν; … σκατά!»
Κανένας φίλος του δεν έπαιρνε άδεια την ίδια περίοδο με αυτόν. Έψαχνε απεγνωσμένα εδώ κι ένα μήνα παρέα για διακοπές αλλά τίποτα δεν καθότανε. Τώρα είχε φτάσει στο παρά πέντε κι ακόμα δεν είχε κανονίσει τίποτα. Να μείνει στην Αθήνα δεν το συζητούσε.
Μποτιλιαρισμένος όπως ήταν, το βλέμμα του άρχισε να χαζεύει τριγύρω. Δυο κοπέλες που περνούσαν απέναντι, ένα μηχανάκι με έναν νόστιμο οδηγό, την κυρία που ξεφυσούσε στο διπλανό αυτοκίνητο, ένα φορτηγό που έγραφε με μεγάλα γράμματα « Κρητικά Προϊόντα Η Μεγαλόνησος» κι από κάτω μια μεγάλη ζωγραφιά της Κρήτης …
«Αυτό είναι !...» η σκέψη άστραψε με μιας στο μυαλό του.
« Θα πάω στην Κρήτη! Μόνος μου! Εγώ, το αμαξάκι μου, τα βιβλία μου, το stuff μου … τι άλλο θέλω;»
Η ιδέα τον ενθουσίασε. Όσο το δούλευε στο μυαλό του τόσο πιο ιδανικό του φαινόταν. Δεν είχε ξανά πάει στην Κρήτη. Μεγάλο νησί, πολλές επιλογές, βουνό, θάλασσα, διαδρομές με το αμάξι, παραλίες, φαράγγια για εξερεύνηση … οι κρητικοί! Όλα του φαίνονταν ιδανικά.
Ξεμπλοκάροντας από την κίνηση, αντί να στρίψει προς το σπίτι του συνέχισε προς τα πρακτορεία πλοίων του Πειραιά

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~

- Είσαι τρελός; του είπε ο φίλος του ο Αργύρης. Θα πας μόνος σου διακοπές;
- Αφού όλοι οι υπόλοιποι μαλακίζεστε. Ένα μήνα τώρα σας πιπιλάω το μυαλό για διακοπές και δεν κάνετε τίποτα. Πάω κι εγώ μόνος μου , απάντησε ο Μάνος συνεχίζοντας να γεμίζει το σακ-βουαγιάζ του με ρούχα.
- Μα θα βαρεθείς. Δεν θα έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις, να πας για φαγητό, για να βγεις το βράδυ …
- Μην ξεχνάς ότι ένας άνθρωπος μόνος του κάνει πιο εύκολα γνωριμίες, άλλωστε το νησί έχει πολύ τουρισμό … για να μην πω για τους κρητικούς είπε ο Μάνος ζωγραφίζοντας στο πρόσωπό του ένα πονηρό χαμόγελο και κλείνοντας το μάτι στον φίλο του … θα είμαι μόνος μου μόνο αν θέλω να είμαι μόνος μου
- Μα …
- Δεν έχει μα … τέλείωσε, αύριο το απόγευμα σαλπάρει το παπόρο φιλενάδα. Πάω να ξεκουραστώ, να κάνω τα μπάνια μου ε, κι αν δω ότι φρικάρω παίρνω το καράβι και επιστρέφω …. Simple. Ευχήσου μου λοιπόν να περάσω καλά κι έλα βάλε ένα χεράκι να κλείσω το σάκο γιατί είναι τίγκα
- Μα καλά πια κι εσύ, τι έχεις βάλει μέσα, όλη σου την καρνταρόμπα;
- Μα φυσικά.
- Σωστά …
Και σκασμένοι στα γέλια έπεσαν πάνω στον παραγεμισμένο σάκο

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~

Μόλις είχε αρχίσει να χαράζει όταν το πλοίο έμπαινε στο λιμάνι των Χανίων. Ο Μάνος όπως και αρκετοί συνεπιβάτες του είχαν περάσει την νύχτα στο κατάστρωμα μέσα στα sleeping bag τους. Η αναγγελία της άφιξης από τα μεγάφωνα του πλοίου ξύπνησε τους περισσότερους. Ο Μάνος σηκώθηκε και κοίταξε προς τη θάλασσα. Το λιμάνι, αν και τίποτα ιδιαίτερο, μεσ’ το αχνό φως της αυγής, το κρυστάλλινο νερό της θάλασσας και το απαλό καλοκαιρινό αεράκι, φάνταζε ειδυλλιακό τοπίο πλημμυρίζοντας τον με μια αίσθηση ευφορίας.

Αφού αποβιβάστηκε και ενημερώθηκε από τους λιμενικούς προς τα πού ήταν η πόλη των Χανίων μπήκε στο αμάξι του και ξεκίνησε.
«Να πας στο παλιό λιμάνι, είναι πολύ όμορφο, γραφικό» του έλεγαν όλοι πριν έρθει … «Να λοιπόν που θα πάρω το πρωινό μου» σκέφτηκε καθώς κατευθυνόταν προς την πόλη.
Σταμάτησε το αμάξι κάπου κεντρικά και κατευθύνθηκε με τα πόδια προς το παλιό λιμάνι. Φτάνοντας, ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί του. Η εικόνα ήταν μαγευτική. Τα παλιά σπίτια , το πολύ διώροφα, ο φάρος στην άκρη του λιμανιού, η λιθόστρωτη υγρή προκυμαία λουσμένα από το χρυσό φως του πρωινού να καθρεφτίζονται στα ακίνητα νερά της θάλασσας.
Στάθηκε για λίγο ακόμα ακίνητος χαζεύοντας το τοπίο. Τα μαγαζιά γύρω από το λιμάνι ήταν ακόμα κλειστά. Κόσμος δεν κυκλοφορούσε. Στην άλλη άκρη της προβλήτας διέκρινε μια ηλικιωμένη γυναίκα που σκούπιζε την είσοδο μιας καφετέριας. Πλησίασε προς το μέρος της.
- Καλημέρα σας, είπε ευγενικά
- Καλημέρα παλικάρι μου του είπε εκείνη φανερώνοντας ένα πλατύ χαμόγελο στο βαθιά ρυτιδιασμένο πρόσωπό της
- Τι ώρα ανοίγετε;
- Δεν ξέρω παιδάκι μου, η κόρη μου το δουλεύει τούτο εδώ το μαγαζί, εγώ έρχομαι και της κάνω καμία δουλεία να την ελαφρύνω λίγο, έχει και παιδιά , ξέρεις, που να τα προλάβει όλα η καψερή.
Ο Μάνος χαμογέλασε με την αθωότητα που τούτη εδώ η γιαγιά μιλούσε για τα οικογενειακά της σε έναν άγνωστο.
- Ευχαριστώ πολύ, είπε και γύρισε να φύγει
- Εσύ τι ψάχνεις; Τον ρώτησε η γιαγιά
- Α, τίποτα, να μόλις έφτασα από Αθήνα με το πρωινό πλοίο και είπα να πιω ένα καφεδάκι.
- Στάσου τότε να σου κάμω εγώ καφέ, κάτσε, να σου ψήσω κι ένα τοστ; Θα σου ψήσω δεν κάνει να πίνεις τον καφέ νηστικός. Και χωρίς να περιμένει απάντηση η ηλικιωμένη γυναίκα χάθηκε μέσα στο μαγαζί
Ο Μάνος χαμογέλασε και κάθισε σε ένα τραπέζι ώστε να έχει μια πανοραμική θέα του λιμανιού που δειλά δειλά αποκτούσε ζωή
«Καλωσόρισα και καλώς σε βρήκα λεβεντογέννα Κρήτη. Μου φαίνεται θα περάσω ωραίες διακοπές» σκέφτηκε καθώς άναβε τσιγάρο κι άφηνε το βλέμμα του να χαθεί στο απέραντο γαλάζιο

Η κυρα Σοφία –έτσι έλεγαν την ηλικιωμένη γυναίκα- αποδείχτηκε τελικά θησαυρός για τον Μάνο. Καθώς την ρώτησε που θα μπορούσε να νοικιάσει δωμάτιο για να μείνει εκείνη του είπε για μια ανιψιά της που νοίκιαζε δωμάτια.
- Είναι λίγο παραέξω, του είπε, στην Αγια Μαρίνα 4-5 χιλιόμετρα από εδώ. Αλλά θα έχεις την ησυχία σου. Εδώ μεσ’ την πόλη έχει φασαρία νύχτα μέρα. Κι αφού έχεις και αμάξι δεν έχεις πρόβλημα. Θα της πω να σου κάμει και καλύτερη τιμή. Μόνος σου είπες πως έχεις έρθει ε;
Ο Μάνος καταλάβαινε πως της φαινόταν περίεργο που ταξίδευε μόνος αλλά η ευγένεια δεν της επέτρεπε να ρωτήσει περισσότερα.
Πράγματι, η ανιψιά της κυρα Σοφίας είχε ένα μικρό συγκρότημα από ενοικιαζόμενα δωμάτια, πολύ περιποιημένα, ήσυχα, με πισίνα, θέα στη θάλασσα και η τιμή που του έκανε ήταν αρκετά συμφέρουσα. Έτσι τρεις μόλις ώρες από την άφιξή του βρισκόταν ήδη και χαλάρωνε στην βεράντα του δωματίου του με τον δεύτερο καφέ, το βιβλίο του κι έναν φρεσκοστριμένο μπάφο!

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~

Το υπόλοιπο της ημέρα κύλησε ήρεμα με μπάνιο στη θάλασσα, διάβασμα, φαγητό και λίγο ύπνο. Το βραδάκι ετοιμάστηκε να κατέβει μια βόλτα στην πόλη των Χανίων να χαζέψει και να πιει κάνα ποτάκι.
Κατέβηκε πάλι στο παλιό λιμάνι. Η εικόνα που είχε από το πρωί δεν είχε καμία σχέση με αυτό που αντίκριζε τώρα. Απίστευτος κόσμος παντού. Τα μαγαζιά όλα γεμάτα, παρέες που βολτάριζαν, πιτσιρίκια που έτρεχαν πάνω κάτω, φωνές, γέλια μουσικές! Ένα απίστευτο καλοκαιρινό πανηγύρι που συναντάς στα περισσότερα τουριστικά θέρετρα. Ο Μάνος κατευθύνθηκε προς το μαγαζί της κυρα Σοφίας ελπίζοντας να την βρει και να την ευχαριστήσει για το δωμάτιο. Καθώς περνούσε μπροστά από τα μαγαζιά άκουσε κάποιον να φωνάζει το όνομα του. Γύρισε απορημένος προς το μέρος που ερχόταν η φωνή. Είδε έναν άντρα να έχει σηκωθεί από μια παρέα και να έρχεται προς το μέρος του. Καθώς πλησίαζε τον αναγνώρισε. Ήταν ο Κώστας, ένας υπαξιωματικός που είχε όταν υπηρετούσε στο Ναυτικό.
- Τι κάνεις ρε Μάνο; Είπε δίνοντας το χέρι του να τον χαιρετήσει.
- Μια χαρά Κώστα, εσύ
- Καλά. Πώς κι από εδώ; Διακοπές να φανταστώ;
- Ναι διακοπές, εσύ;
- Εγώ έχω πάρει μετάθεση εδώ στην μονάδα της Σούδας. Είμαι πλέον στο σπίτι μου.
- Κρητικός είσαι;
- Ναι δεν το ήξερες;
- Όχι
- Εσύ έχεις έρθει με καμία γκόμενα η άλλη παρέα;
- Όχι. Μόνος μου έχω έρθει.
- Μόνος σου διακοπές;
- Ναι μωρέ, ξέρεις δεν καθότανε παρέα κι έτσι από το να μείνω Αθήνα ήρθα να δω και το νησί σας που δεν το ξέρω.
- Καλά έκανες , που πας τώρα; Έλα να καθίσεις μαζί μας να πιούμε ένα ποτάκι
- Όχι μωρέ, μην αναστατώσω και την παρέα σας
- Τι βλακείες λες, αντροπαρέα είμαστε με άλλα δυο παιδιά από την μονάδα, έλα δεν ακούω τίποτα. Ένα ποτό

Μη έχοντας άλλη επιλογή ο Μάνος ακολούθησε τον Κώστα στο τραπέζι. Εκείνος έκανε τις απαραίτητες συστάσεις. Ο Νίκος κι ο Βασίλης. Και οι δύο έδωσαν τα χέρια στον Μάνο και κάθισαν όλοι μαζί. Το βλέμμα του Μάνου είχε σκαλώσει πάνω στο Βασίλη. Ήταν ωραίος άντρας. Ψηλός και δεμένος, με φαρδιές πλάτες και στιβαρά μπράτσα .Τα κατάμαυρα μαλλιά του ήταν κοντοκουρεμένα σε αντίθεση με τις πυκνές φούντες που ξεπηδούσαν στο στέρνο του από το άνοιγμα του πουκαμίσου του. Κι όλα αυτά με ένα γλυκό, σχεδόν παιδικό πρόσωπο με δυο μαύρα γυαλιστερά μάτια. Το χάζι του διέκοψε ο Κώστας.
- Έχεις έρθει μέρες στο νησί;
- Όχι σήμερα το πρωί ήρθα. Η πρώτη μου βόλτα είναι στην πόλη, είπε ο Μάνος και εξήγησε την ιστορία με την κυρα Σοφία
- Α, ναι ξέρω που μένεις, είπε ο Βασίλης. Μια χαρά είσαι εκεί, ήσυχα και οι ιδιοκτήτες είναι καλοί άνθρωποι τους γνωρίζω.
- Ναι ήμουν τυχερός απάντησε ο Μάνος
- Πάντως εγώ δεν ξέρω αν θα αποφάσιζα να πάω μόνος μου διακοπές, συνέχισε ο Νίκος, νομίζω θα βαριόμουνα.
- Κι εγώ δεν ξέρω πως θα πάει, είπε ο Μάνος, άμα βαρεθώ παίρνω το πρώτο καράβι και πίσω
- Κι εμείς τι κάνουμε εδώ; πετάχτηκε ο Βασίλης.
- Τι εννοείς; απόρησε ο Μάνος
- Εννοώ ότι δεν ξέρω τι θα κάνεις τα πρωινά αλλά απόγευμα και βράδυ εμείς εδώ βολοδέρνουμε, κάνα ποτό, καμία ρακή να έρχεσαι παρέα μας αν θες.
- Ναι δίκιο έχει, βιάστηκε να συμπληρώσει ο Κώστας, να έρχεσαι παρέα μας όσες μέρες μείνεις.
- Ευχαριστώ πολύ παιδιά αλλά σιγά μην σας φορτωθώ.
- Καλά δεν θα σε κουβαλάμε στην πλάτη μας, είπε με χιούμορ ο Βασίλης. Για μας δεν είναι κανένα βάρος. Τι τρία μπακούρια που είμαστε τώρα, τι τέσσερα.
- Ε, όχι και μπακούρια , πετάχτηκε ο Νίκος. Εσύ Βασιλάκη ξεχνάς ότι έχεις και μια αρραβωνιαστικιά;
- Δεν το ξεχνάει, είπε γελώντας ο Κώστας, αλλά κάνει ότι μπορεί για να μην του το θυμίζουμε
- Είστε μεγάλα καθάρματα, απάντησε ο Βασίλης ενώ ο Μάνος για μια ακόμα φορά επιβεβαίωνε στο μυαλό του ότι ένας τόσο ωραίος άντρας υπήρχαν πολύ λίγες πιθανότητες να είναι ελεύθερος … και καθόλου πιθανότητες να μην είναι στρέϊτ

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~

Την επομένη, ο Μάνος πίνοντας τον καφέ του στην βεράντα του δωματίου άρχισε να φτιάχνει ένα πλάνο για τις διακοπές του. Άνοιξε το χάρτη κι άρχισε να σημειώνει τα μέρη που ήθελε να επισκεφτεί. Αποφάσισε να μείνει τέσσερις μέρες στα Χανιά, μετά να πάει για άλλες τέσσερις στο Ρέθυμνο κι αν δεν έχει βαρεθεί ακόμα προχωράει για Ηράκλειο. Γύρισε και κοίταξε προς τη θάλασσα. Στο μυαλό του ήρθε η παρέα της προηγούμενης βραδιάς. Θα τον περίμεναν το βράδυ στα Χανιά. Του είχαν υποσχεθεί να τον πάνε για Κρητική κουζίνα και ρακή.
«Και μην τολμήσεις να μην έρθεις», του είχε πει ο Βασίλης , «γιατί εμείς οι Κρητικοί κουβαλούμε και όπλα! » προκαλώντας το γέλιο σ’ όλη την παρέα. «Πολύ φιλόξενοι τελικά οι Κρητικοί» σκέφτηκε ο Μάνος, « η μήπως όχι; Μπας και η επιμονή του Βασίλη είχε άλλο σκοπό;»
«Μπα,» πετάχτηκε αμέσως μια δεύτερη σκέψη « δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση και βγάλ’ το από το μυαλό σου!», «τέτοιοι άντρες δεν είναι για τα μούτρα σου». Από άμυνα, έφερε την φωνή της λογικής να βάλει μια τάξη μέσα στο μυαλό του. «Είσαι διακοπές, κοίτα να ξεκουραστείς και να απολαύσεις τον ήλιο και την θάλασσα κι άσε τους προβληματισμούς για άλλες ώρες». «Σωστά!» είπε μεγαλόφωνα και σηκώθηκε για να ετοιμαστεί για μια μικρή εκδρομή στο νομό.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~

Το βράδυ ο Μάνος βρήκε την «αντροπαρέα» να τον περιμένει στο ίδιο καφέ που είχαν συναντηθεί την προηγούμενη. Τους χαιρέτησε και κάθισε απέναντι από τον Βασίλη.
- Ήρθες τελικά, είπε γελώντας πονηρά
- Ε, αφού με απείλησες ότι θα με πυροβολήσεις, μπορούσα να κάνω κι αλλιώς; Ανταπέδωσε ο Μάνος κοιτάζοντας τον στιγμιαία αλλά καρφωτά μέσα στα μάτια και γυρίζοντας προς το μέρος του Κώστα συνέχισε
- Τι πρόγραμμα έχετε για απόψε;
- Είπαμε, σήμερα θα δοκιμάσεις την κρητική κουζίνα και την ντόπια ρακή, την σπιτική όχι τις εμφιαλωμένες που πίνετε στην Αθήνα απάντησε ο Κώστας
- Ελπίζω μόνο να αντέχεις το αλκοόλ, πετάχτηκε ο Βασίλης ξανά.
Ο Μάνος τον ξανακάρφωσε χωρίς να απαντήσει. Ευτυχώς διέκοψε ο Νίκος.
- Δεν πάμε γιατί έχω αρχίσει και πεινάω;
- Θέλετε να πάμε με το αυτοκίνητο; Προσφέρθηκε ο Μάνος.
- Καλύτερα με τις μηχανές, το αμάξι δεν θα βρούμε να παρκάρουμε απάντησε ο Βασίλης και γυρνώντας στον Κώστα συνέχισε
- Κώστα, πάρε εσύ τον Νίκο κι ο Μάνος έρχεται μαζί μου
- Οκ, συναντιόμαστε εκεί απάντησε ο Κώστας και προχώρησαν μπροστά με το Νίκο αφήνοντας πίσω το Μάνο να σκέφτεται ότι κάποιος παίζει με τα νεύρα του ….
Ανεβαίνοντας στην μηχανή ο Μάνος κρατήθηκε από το κάθισμα μόνο και μόνο για να μην αναγκαστεί να αγκαλιάσει τον Βασίλη.
- Όχι έτσι γιατί θα σε σπείρω πουθενά, παρατήρησε ο Βασίλης, καλύτερα να κρατηθείς από πάνω μου γιατί τρέχω λίγο
Και με μια δυνατή γκαζιά ταρακούνησε τον Μάνο κολλώντας τον στην πλάτη του. Εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη γραπώθηκε από τον Βασίλη ενώ ήταν πλέον σίγουρος ότι κάποιος έπαιζε με τα νεύρα του!

Από την υπόλοιπη βραδιά ο Μάνος έχει θολές εικόνες. Θυμάται τον Βασίλη να κάθεται δίπλα του και να του γεμίζει συνεχώς το ποτήρι με ρακή. Να τσουγκρίζει το ποτήρι και να του λέει «στην υγεία σου ρε Αθηναίε». Κι ύστερα όλα θολά. Κι ύστερα … κενό.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~

Από την στιγμή που άνοιξε τα μάτια του ο Μάνος, πέρασαν 20 δευτερόλεπτα για να συγκεντρώσει την σκέψη του και να καταλάβει που βρισκόταν. Ήταν στο κρεβάτι του , στο δωμάτιο του φορώντας μόνο το εσώρουχό του. Από το ανοιχτό παράθυρο έμπαινε το δυνατό φως του ήλιου μαζί με πολλή ζέστη πράγμα που μαρτυρούσε ότι η ώρα δεν ήταν και πολύ πρωινή. Κοίταξε το ρολόι του… μεσημέρι. Σηκώθηκε και πήγε προς το μπάνιο. Αισθανόταν το κεφάλι του βαρύ. Μπήκε κάτω από το ντους και άφησε το νερό να τρέχει πάνω του κάνα πεντάλεπτο μένοντας ακίνητος. Σιγά σιγά άρχισαν όλα να έρχονται στο μυαλό του … το προηγούμενο βράδυ, η παρέα, η ρακή … το κενό! Πως είχε βρεθεί στο δωμάτιο; Σκουπίστηκε ελαφρά από τα νερά, έβαλε το μαγιό του και βγήκε στην βεράντα. Κοίταξε προς το πάρκινγκ για το αυτοκίνητο του. Δεν ήταν εκεί. Πανικοβλήθηκε. Τι στο διάολο έγινε το προηγούμενο βράδυ? Δεν θυμόταν τίποτα. Έψαξε για το κλειδί του αυτοκινήτου. Πουθενά! Φόρεσε στα γρήγορα ένα σορτσάκι και κατέβηκε να ψάξει για το αμάξι του.
Στην είσοδο της πανσιόν συνάντησε την κόρη της ιδιοκτήτριας.
- Καλημέρα, του είπε, τώρα ξυπνήσατε;
- Ναι, της απάντησε ο Μάνος, αλλα …
- Σίγουρα χρειάζεστε ένα καφέ τότε μετά το χθεσινό μεθύσι, συνέχισε εκείνη
Ο Μάνος την κοίταξε παραξενεμένος. Εκείνη το κατάλαβε.
- Ήμουν ξύπνια και καθόμουν στην πισίνα όταν σας έφερε ο φίλος σας χθες το βράδυ.
- Ο φίλος μου ;
- Ο Βασίλης, μου είπε ότι γνωρίζεστε μέσω κάποιου κοινού γνωστού σας. Αυτός σας έφερε εχθές το βράδυ και σας πήγε μέχρι το δωμάτιο σας. Μου είπε μάλιστα σήμερα να τον πάρετε τηλέφωνο για να σας επιστρέψει το αμάξι σας
Ο Μάνος έβγαλε μια ανάσα ανακούφισης στο άκουσμα αυτής της φράσης.
- Αυτός το έχει το αμάξι μου; Ευτυχώς γιατί μόλις έβγαινα να το ψάξω … ξέρετε δεν θυμάμαι και πολλά από χθες
Εκείνη χαμογέλασε.
- Ναι ξέρω είναι άτιμο πράγμα η ρακή. Σας έφερε μέχρι εδώ με το αυτοκίνητο αλλά μετά δεν είχε τρόπο να γυρίσει στα Χανιά, γι’ αυτό το πήρε
- Φυσικά, καταλαβαίνω, καλά έκανε. Σας άφησε μήπως το νούμερο του τηλεφώνου του;
Η κοπέλα του το έγραψε σε ένα χαρτί.
- Ευχαριστώ πολύ, της είπε ο Μάνος ευγενικά, τώρα για εκείνον το καφέ που λέγαμε …
- Φυσικά θα σας τον ετοιμάσω αμέσως , του απάντησε εκείνη πηγαίνοντας ήδη προς την κουζίνα
Λίγα λεπτά αργότερα ο Μάνος έμπαινε ξανά στο δωμάτιο του κρατώντας ένα ποτήρι δυνατού παγωμένου καφέ. Έστριψε ένα τσιγάρο και σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου. Σχημάτισε το νούμερο που του είχε δώσει η κοπέλα. Μετά από δυο χτυπήματα άκουσε τη φωνή του Βασίλη από την άλλη άκρη της γραμμής.
- Παρακαλώ;
- Ο Βασίλης;
- Ο ίδιος.
- Έλα, ο Μάνος είμαι.
- Μπα, κατάφερες να ξυπνήσεις;
- Ναι, με δυσκολία βέβαια. Σε ευχαριστώ πολύ για χθες.
- Για ποιο πράγμα;
- Που με έφερες πίσω.
- Σιγά το πράγμα. Ξέρεις ότι έχω το αμάξι σου;
- Ναι μου το είπε η κόρη της ιδιοκτήτριας. Ευτυχώς γιατί έψαχνα να το βρω.
- Καλά εσύ δεν θυμάσαι τίποτα;
- Τίποτα, η τελευταία εικόνα που έχω είναι να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια με την ρακή … μετά από αυτό, το χάος
- Εγώ σε είχα ρωτήσει αν αντέχεις το αλκοόλ και δεν μου απάντησες
- Ναι , και σκέφτηκες να το εξακριβώσεις μόνος σου. Τώρα που τα θυμάμαι σιγά σιγά, εσύ φταις που έγινα έτσι εχθές. Εσύ ήσουνα δίπλα μου και μου γέμιζες συνέχεια το ποτήρι.
- Εσύ θα μας πεις ότι το κάναμε κι επίτηδες για να σε αποπλανήσουμε! είπε ο Βασίλης γελώντας
«Που τέτοια τύχη» σκέφτηκε ο Μάνος αλλά δεν το ξεστόμισε φυσικά.
- Τέλος πάντων, συνέχισε, σε συγχωρώ γιατί μετά ανέλαβες τις εύθηνες σου και με έφερες στο κρεβάτι μου σώο και αβλαβή
- Μέχρι και τα ρούχα σου έβγαλα για να μην σκάσεις από τη ζέστη ψευτοαπολογήθηκε ο Βασίλης.
«Αυτό πάλι, να το ζήσω και να μην το θυμάμαι!!!» σκέφτηκε ξανά ο Μάνος αλλά και πάλι δεν το ξεστόμισε. Την σκέψη του διέκοψε η φωνή του Βασίλη στο ακουστικό.
- Λοιπόν εγώ σε μισή ώρα τελειώνω. Μπορώ να σου φέρω εκεί το αμάξι αλλά μετά θα πρέπει να με γυρίσεις πίσω γιατί έχω μια υποχρέωση
- Μην σε βάζω στον κόπο ρε, να κατέβω εγώ στα Χανιά με κάνα λεωφορείο.
- Όχι, όχι θα στο φέρω εκεί.
- Εντάξει τότε θα σε περιμένω

Σαράνταπέντε λεπτά αργότερα ο Μάνος είδε το αυτοκίνητό του να μπαίνει στο πάρκινγκ της πανσιόν. Από μέσα βγήκε ο Βασίλης και τον χαιρέτησε από μακριά. Αμέσως ο Μάνος κατέβηκε και τον συνάντησε.
Έδωσαν τα χέρια.
- Έχεις χρόνο να σε κεράσω ένα καφέ η πρέπει να γυρίσεις αμέσως πίσω; τον ρώτησε ο Μάνος
- Σε ευχαριστώ, αλλά πρέπει να γυρίσω. Σου είπα έχω μια υποχρέωση.
- Κανένα πρόβλημα
Μπήκαν και οι δύο στο αυτοκίνητο. Ο Μάνος έβαλε μπρος και ξεκίνησαν για τα Χανιά.
- Το βράδυ πάντως δεν το γλιτώνεις το κέρασμα , του είπε ο Μάνος χαμογελώντας
- Ούτε το βράδυ θα μπορέσω, απάντησε ο Βασίλης. Το είπε σαν να απολογείται πράγμα που παραξένεψε τον Μάνο. Οι άλλοι όμως θα σε περιμένουν στο καφέ κανονικά. Μην μείνεις μόνος σου, συνέχισε.
- Αύριο είναι η τελευταία μου μέρα στα Χανιά. Μεθαύριο το πρωί θα φύγω για Ρέθυμνο, είπε ο Μάνος χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει. Κανόνισε να βρεθούμε αύριο το βράδυ με τα παιδιά για να σας χαιρετήσω.
- Ναι φυσικά θα το κανονίσουμε απάντησε ο Βασίλης αλλά στην φωνή του κρυβόταν μια απογοήτευση που ο Μάνος δεν την πρόσεξε.
Το ίδιο βράδυ έμαθε από τον Κώστα και τον Νίκο ότι η υποχρέωση που είχε ο Βασίλης και δεν ήταν μαζί τους ήταν τα γενέθλια της αρραβωνιαστικιάς του.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~

Την επόμενη μέρα ο Μάνος είχε κανονίσει να περάσει το φαράγγι της Σαμαριάς. Σηκώθηκε πολύ πρωί ώστε πριν τις 8 να μπαίνει στο φαράγγι. Του είχαν πει ότι ήταν γύρω στις 6-7 ώρες περπάτημα και ήθελε να μη τον πιάσει η ζεστή του μεσημεριού μέσα στο φαράγγι.
Η εμπειρία ήταν πραγματικά μοναδική. Το άγριο φυσικό τοπίο, οι πηγές με τα κρυστάλλινα νερά, τα άγρια κρι-κρί που κρέμονταν από τους απότομους βράχους, η πορεία δίπλα, πάνω και μέσα από το ποτάμι ήταν για τον Μάνο, έναν άνθρωπο της πόλης, πραγματικά πρωτόγνωρη εμπειρία. Όταν έφτασε όμως στην έξοδο του φαραγγιού, στην Αγία Ρουμέλη δεν ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Κατά τη διάρκεια της πορείας του , λόγω της ζέστης έβγαλε το μπλουζάκι του με αποτέλεσμα ο ήλιος να τον κάψει άσχημα τόσο στο σώμα όσο και στο πρόσωπό του. Τα πόδια του είχαν αρχίσει να τον πονάνε από το περπάτημα μιας και δεν ήταν συνηθισμένος σε τέτοιες μεγάλες πεζοπορίες. Όταν αργά το απόγευμα έφτασε πίσω στο δωμάτιό του, η κατάσταση ήταν χειρότερη. Τα καψίματα από τον ήλιο είχαν αρχίσει να τσούζουν και τα πόδια του ήταν τελείως μουδιασμένα και πονούσαν πολύ σε κάθε κίνηση.
Με δυσκολία έκανε ένα ντους και άλειψε με κρέμα τα εγκαύματα από τον ήλιο. Ύστερα ξάπλωσε αποκαμωμένος στο κρεβάτι. Κοίταξε το ρολόι του. Είχε πάει 9 το βράδυ. Τώρα οι άλλοι θα τον περίμεναν να κατέβει στα Χανιά. Αδύνατον. 1ον δεν μπορούσε να κουνήσει τα πόδια του και 2ον η φάτσα του ήταν πολύ αστεία έτσι όπως είχε κοκκινίσει. Δεν ήθελε να τον δει ο Βασίλης σε αυτά τα χάλια.
Είχε ψιλογλαρώσει στο κρεβάτι, όταν άκουσε το τηλέφωνο του δωματίου να χτυπάει. Το σήκωσε απορημένος. Ήταν ο Βασίλης.
- Καλά ακόμα εκεί είσαι; Εμείς σε περιμένουμε
- Βασίλη δεν θα μπορέσω να έρθω, απάντησε ο Μάνος και του εξήγησε την κατάσταση
- Τότε δεν φεύγεις αύριο, συμπέρανε ο Βασίλης.
- Δεν γίνεται, το είχα πει στην ιδιοκτήτρια κι έχει κλείσει το δωμάτιο σε άλλους. Πρέπει να φύγω. Άλλωστε αύριο θα είμαι καλύτερα. Πες στα παιδιά ότι τους ευχαριστώ για όλα. Κι εσένα σε ευχαριστώ φυσικά
- Δηλαδή θα μείνεις εκεί σήμερα; Ξαναρώτησε ο Βασίλης
- Αφού σου είπα, δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου
- Τότε έρχομαι από κει να σε χαιρετήσω από κοντά είπε ο Βασίλης και πριν προλάβει να απαντήσει ο Μάνος η γραμμή είχε κοπεί.

Όταν αργότερα ο Βασίλης έμπαινε στο δωμάτιο του Μάνου με δυσκολία κατάφερνε να μην γελάσει με το θέαμα.
- Πως τα κατάφερες κι έγινες έτσι; Του είπε σαρκάζοντας
- Το φαράγγι σας φταίει! Απάντησε θυμωμένα ο Μάνος
- Τα ξερό σου το κεφάλι φταίει, πως πήγες έτσι στο φαράγγι, χωρίς προστασία.
- Που να το ξέρω, απολογήθηκε ο Μάνος, σα’ πως έχω ξαναπεράσει φαράγγι;
Ο Βασίλης χαμογέλασε.
- Λοιπόν έχω μια ιδέα! Είπε, μπορείς να περπατήσεις μέχρι το αυτοκίνητο;
- Με δυσκολία, απάντησε ο Μάνος
- Ωραία, τότε προτείνω άραγμα στην παραλία με παγωμένες μπυρίτσες, έτσι για το αποχαιρετιστήριο.
- Δεν ξέρω αν είναι πολύ καλή ιδέα … μουρμούρισε ο Μάνος.
- Δεν ακούω τίποτα επέμεινε ο Βασίλης. Εγώ θα οδηγήσω, εγώ θα σε φέρω πίσω, έλα ρε είναι κρίμα να μείνεις εδώ τελευταίο βράδυ.

Ο Μάνος συμφώνησε απρόθυμα … «δεν λες εύκολα όχι όταν σε παρακαλάει ένας τέτοιος γκόμενος ακόμα κι αν δεν υπάρχουν προοπτικές» σκέφτηκε και σηκώθηκε.

Πήγαν σε μια μικρή παραλία που ήξερε ο Βασίλης κάνα εικοσάλεπτο με το αμάξι. Στην διαδρομή είχαν πάρει μπύρες και μερικά σνακ. Έστρωσαν πρόχειρα δυο πετσέτες θαλάσσης και ξάπλωσαν. Ο Βασίλης άνοιξε μια μπύρα και την πρόσφερε στον Μάνο. Άνοιξε και μια για τον εαυτό του, σήκωσε το κουτάκι ψηλά και είπε γελώντας.
- Πίνω στην υγεία του Αθηναίου που σήμερα ανακάλυψε πως είναι να περιπλανιέσαι στην ύπαιθρο.
- Εγώ πίνω στη υγειά του πιο φιλόξενου κρητικού που έχω γνωρίσει, απάντησε ο Μάνος.
Τσούγκρισαν τα κουτάκια και κατέβασαν μερικές γουλιές. Ο Μάνος γύρισε και κοίταξε προς τον ουρανό. Χάζεψε το φεγγάρι και τις αχτίδες του που έπαιζαν με το μαύρο της θάλασσας. Έμειναν για λίγο αμίλητοι και οι δύο.
- Τι σκέφτεσαι; τον ρώτησε ο Βασίλης
- Τίποτα σημαντικό, απάντησε ο Μάνος
- Τότε πες μου τι ασήμαντο σκέφτεσαι, επέμεινε ο Βασίλης
- Χαζορομαντισμούς, απάντησε ο Μάνος, θα με κοροϊδέψεις.
- Πάρε το ρίσκο, τον προκάλεσε ο Βασίλης
Ο Μάνος έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό.
- Να σκέφτομαι ότι οι καλοκαιρινές βραδιές είναι ωραία να τις μοιράζεσαι με τον άνθρωπο που αγαπάς.
- Αυτό είναι χαζορομαντισμός; Εγώ το βρίσκω απλά αληθινό. Αλλά μάλλον με έχεις περάσει για κανένα αγροίκο.
- Όχι βρε Βασίλη προς θεού, δικαιολογήθηκε ο Μάνος, απλά θεωρώ ότι εσύ τις ζεις ήδη αυτές τις στιγμές μιας και είσαι αρραβωνιασμένος.
- Ενώ εσύ;
- Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που έχω έρθει μόνος μου διακοπές. Σου φαίνεται ότι έχω κάποιον για να μοιραστώ στιγμές;
- Κι εγώ που έχω, μην νομίζεις, τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται.
- Τι εννοείς; Δεν την αγαπάς την κοπέλα;
- Φυσικά και την αγαπάω. Είμαστε μαζί από το σχολείο. Σχεδόν 12 χρόνια. Αλλά υπάρχουν κι άλλα …
- Δηλαδή;
- Άστο. Είπε ο Βασίλης και σηκώθηκε όρθιος

Ο Μάνος ένοιωθε ότι αυτή η κουβέντα κάπου οδηγούσε, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει που. Ο Βασίλης έβγαλε τα παπούτσια του και πήγε και κάθισε δίπλα στη θάλασσα. Ο Μάνος τον ακολούθησε – με δυσκολία γιατί τα πόδια του πονούσαν ακόμα – και κάθισε δίπλα του προσφέροντας του μια καινούρια μπύρα.
- Δεν ήθελα να σου χαλάσω την διάθεση, απολογήθηκε ο Μάνος
Ο Βασίλης χαμογέλασε.
- Δεν μου χάλασες εσύ την διάθεση. Το αντίθετο. Εσύ μου φτιάχνεις την διάθεση.
- Ωραία, ας πούμε κάτι πιο ευχάριστο. Πότε με το καλό ο Γάμος;
- Κανόνισε Αθηναίε, θα σε πλακώσω στις φάπες και θα πονάνε διπλά τώρα που είσαι καμένος
- Καλά, καλά σε πειράζω!
- Εσύ αλήθεια δεν μου είπες, πως και είσαι μόνος σου. Ένα τόσο ωραίο παιδί αποκλείεται να μην βρίσκει γκόμενα.
Ο Μάνος ένοιωσε ότι έμπαιναν στα δύσκολα. Τι να απαντήσει τώρα; Να πει την αλήθεια η να το παίξει στρεϊτ; Δεν ήξερε …
- Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο, απάντησε προσπαθώντας να αποφύγει μια πιο ευθεία απάντηση.
- Δεν θα αποφύγεις έτσι την απάντηση, είπε ο Βασίλης που το κατάλαβε, για πες
- Ίσως να μην θέλω να σου πω γιατί μπορεί να σηκωθείς και να φύγεις και να με παρατήσεις εδώ καμένο άνθρωπο.
- Πάρε το ρίσκο. Ξαναείπε ο Βασίλης
Ο Μάνος κοίταξε πάλι προς τον ουρανό … ας το πάρει το ποτάμι σκέφτηκε.

- Ξέρεις Βασίλη, εγώ έχω περάσει στην απέναντι όχθη του ποταμού
- Τι σημαίνει αυτό ; ρώτησε ο Βασίλης
- Εννοώ ότι εγώ δεν πρόκειται να έχω ποτέ αρραβωνιαστικιά.
- Γιατί;
- Γιατί πολύ απλά δεν θέλω.
- Δεν σε καταλαβαίνω.
- Καλύτερα.
Έγινε μια μικρή παύση. Ο Βασίλης την διέκοψε.
- Σου είπα ψέματα … καταλαβαίνω τι ήθελες να πεις … δηλαδή το είχα καταλάβει … κι εγώ … δεν … δηλαδή … δεν ήξερα αν ήθελες …
Ο Μάνος τον κοίταξε στα μάτια.
- Θες να πεις ότι …
- Μου αρέσεις, από την πρώτη στιγμή που σε είδα
- Κι εγώ θέλω να σε φιλήσω από την πρώτη στιγμή που σε είδα
Ο Μάνος άπλωσε το χέρι και του χάιδεψε τα μαλλιά
Ο Βασίλης του έπιασε το χέρι. Κι ύστερα φιλήθηκαν τρυφερά. Κι ύστερα φιλήθηκαν πιο άγρια. Κι ύστερα έκαναν έρωτα πάνω στην άμμο. Κι ύστερα γύρισαν στο δωμάτιο του Μάνου. Κι ύστερα ξανάκαναν έρωτα.

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~

Το χάραμα τους βρήκε αγκαλιά στην βεράντα του Μάνου. Δεν μιλούσαν. Ο Βασίλης φιλούσε τρυφερά την πλάτη του Μάνου. Εδώ και λίγη ώρα μια σκέψη ταλαιπωρούσε το Μάνο. Αποφάσισε να την μοιραστεί με το Βασίλη
- Ξέρεις σε μερικές ώρες πρέπει να αδειάσω το δωμάτιο.
- Το ξέρω, αποκρίθηκε ο Βασίλης.
- Και μετά θα πρέπει να φύγω για Ρέθυμνο
- Να φύγεις ξαναείπε ο Βασίλης.
Ο Μάνος έσκυψε το κεφάλι για να μην δείξει την απογοήτευσή του. Ο Βασίλης το κατάλαβε. Του σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε στα μάτια.
- Δεν μπορώ να σου δώσω υποσχέσεις αιώνιας αγάπης, το ξέρεις
Ο Μάνος έγνεψε καταφατικά.
- Μπορώ όμως να έρθω κι εγώ για 2-3 μέρες στο Ρέθυμνο. Θα είναι καλύτερα και για μένα να είμαι μακριά από τα Χανιά που με ξέρουν όλοι. Όταν θα φύγω όμως από το Ρέθυμνο τελειώνουν όλα, αυτό πρέπει να το ξέρουμε και οι δύο. Και θα πονέσει. Αλλά θέλω πολύ να περάσω αυτές τις μέρες μαζί σου. Αν όμως για σένα είναι καλύτερα να τελειώσει τώρα θα κάνω αυτό που θέλεις εσύ
Ο Μάνος έσκυψε και τον φίλησε. Ύστερα τον κοίταξε και του είπε
- Μην τολμήσεις και δεν έρθεις γιατί εμείς οι κρητικοί κουβαλούμε και όπλα!
Γέλασαν και οι δύο και φιλήθηκαν για μια ακόμα φορά καθώς ο ήλιος έδιωχνε το σκοτάδι από τον ουρανό των Χανίων.
Τ Ε Λ Ο Σ

Nature or Nurture ?

Είμαι Gay. Αυτό είναι μια σίγουρη και αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Δεν χωράει καμία αμφιβολία. Οι ερωτικές μου επιλογές, το γούστο μου, οι απόψεις μου, οι σκέψεις μου, οι επιλογές της καθημερινότητάς μου, είναι όλα Gay. Και δεν εννοώ «αδερφίστικα». Εννοώ Gay.

Γιατί όμως είμαι Gay; Σίγουρα για να διαβάζει κάποιος αυτό το post θα έχει αναρωτηθεί έστω και μία φορά (κάποιοι σαν εμένα ή τον Apsoy το σκεφτήκαμε πολλές περισσότερες) «γιατί είμαι Gay;» ή «τι με έκανε Gay;».

Και οι δύο ερωτήσεις, λένε οι επιστήμονες, είναι σωστές στη βάση τους. Το γιατί να τις κάνουμε είναι ένα μεγάλο θέμα, το οποίο περιλαμβάνει ελλιπή εκπαίδευση, ενημέρωση, κοινωνικά ταμπού, ρατσισμό και κάθε λογής διάκριση που αντιμετωπίζουν οι Gay. Ωστόσο οι δύο αυτές ερωτήσεις γίνονται. Και δέχονται πολλές απαντήσεις.

Gay λοιπόν γεννιέσαι ή γίνεσαι; Και αν γεννιέσαι, δεν έχεις μετά καμία «ελπίδα»; Και αν γίνεσαι, ποιο ήταν το «μοιραίο λάθος» στην ανατροφή σου που σε έκανε Gay; Ας δούμε λοιπόν μία-μία τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις που έχουν δοθεί κατά καιρούς, για να φτάσουμε στις επικρατέστερες (ούτε διαγωνισμός Miss-Hellas να ήταν).

Gay γεννιέσαι ή γίνεσαι; Η άποψη ότι όλα ή σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς και του χαρακτήρα ενός ανθρώπου είναι επίκτητα («γίνεσαι» δηλαδή) είναι γνωστή και ως tabula rasa («κενό πινάκιο»). Κάποτε η άποψη αυτή φαινόταν ως η λογική εξήγηση των στοιχείων της συμπεριφοράς ενός ανθρώπου. Δεδομένου όμως ότι σήμερα γνωρίζουμε πως και οι δύο παράγοντες («γεννιέσαι» και «γίνεσαι») παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, η άποψη αυτή μοιάζει (κατά πολλούς επιστήμονες) μάλλον αφελής. Όταν ρώτησαν τον γνωστό ψυχολόγο Donald Hebb, λέγεται πως η απάντηση που έδωσε ήταν: «τι από τα δύο συμβάλει περισσότερο στο εμβαδόν ενός τριγώνου; Η βάση ή το ύψος;». Άρα λοιπόν το να είσαι Gay (όπως και κάθε άλλη έκφανση της προσωπικότητας ενός ανθρώπου) δεν είναι ούτε αποτέλεσμα γονιδιακής επιρροής, ούτε αποτέλεσμα επίδρασης του περιβάλλοντος, αποκλειστικά.

«Και τι μας νοιάζει ρε Phoebus αν γεννιέσαι ή αν γίνεσαι;»

Μας νοιάζει γιατί αν δεχτούμε ΜΟΝΟ ότι «γίνεσαι» τότε είτε μιλάμε για κάποια επιλογή την οποία θα μπορούσαμε να έχουμε αποφύγει (όπως κάποιοι στενόμυαλοι ετεροφυλόφιλοι θέλουν να πιστεύουν) είτε να την ξανακάνουμε, επιλέγοντας το «σωστό» μονοπάτι της ετεροφυλοφιλίας. Γιατί τότε θα δικαιολογήσουμε και αυτούς που θέλουν να μας αλλάξουν είτε με την «πειθώ» είτε με τη βία (ας θυμηθούμε τα πειράματα/βασανιστήρια με ηλεκτροσόκ που έκαναν οι Ναζί στους ομοφυλόφιλους, για να τους «επαναπροσανατολίσουν» σεξουαλικά). Και ακόμα κι αν δεν είναι επιλογή μας, αλλά αποκλειστικά «λάθος της μαμάς ή του μπαμπά» και πάλι φορτίζουμε με ενοχές τους ανθρώπους που χάρισαν τις ζωές τους για να μας αναθρέψουν και να μας βοηθήσουν να φτάσουμε εδώ που είμαστε τώρα. Δυστυχώς πολλοί από αυτούς δεν γνωρίζουν ότι το να είναι ο γιος τους Gay δεν είναι κάτι κακό, με αποτέλεσμα να μην είναι σπάνια η ερώτηση «τι έκανα λάθος, παιδί μου;»

Κι όμως, δεν έχουν κάνει κάτι λάθος. Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις κακομεταχείρισης (που εύχομαι να μην υπήρχαν), οι περισσότεροι ήταν άριστοι γονείς και ελάχιστα πράγματα έκαναν διαφορετικά κατά την ανατροφή των Gay παιδιών τους, σε σχέση με όσα έκαναν οι γονείς των ετεροφυλόφιλων παιδιών.

Ακόμα κι αν δεν έκαναν κάτι λάθος οι γονείς, ίσως το λάθος να έγινε στον κοινωνικό περίγυρο. Ίσως στο σχολείο. Ίσως στην ομάδα ποδοσφαίρου ή στα μαθήματα γαλλικών. Αλήθεια, πιστεύει κανείς μας ότι έγινε Gay επειδή τον έστελναν να κάνει 10 ώρες γαλλικά την εβδομάδα; Ή κάποιος από μας έγινε Gay επειδή έβλεπε σε μικρή ηλικία τα «πουλάκια» των συναθλητών του στα αποδυτήρια; Η αλήθεια είναι πως ακριβώς επειδή ήταν Gay διέπρεψε στα γαλλικά και ακριβώς επειδή ήταν Gay εντυπωσιαζόταν από το πουλάκι του Γιωργάκη και όχι (όπως όλα τα υπόλοιπα παιδάκια της ομάδας) από τα καινούρια παπούτσια με «τάπες» που μόστραρε.

Με το να λέμε λοιπόν «γίνεσαι» είτε κρατάμε το μπαλάκι εμείς και φέρουμε την «ευθύνη» αυτού του μιαρού και απεχθούς είδους ανθρώπων που είμαστε (αμφιβάλλεις ότι πολλοί έχουν τέτοια άποψη για τους Gay;) είτε οδηγούμε τη μαμά στον ψυχίατρο, για ώρες ψυχανάλυσης, μήπως και βρει το λάθος στις κόκκινες γόβες που φόρεσε το πρώτο Πάσχα που μας πήγε στην Εκκλησία ή στα ροζ κεράκια της πρώτης τούρτας των γενεθλίων μας.

Αν από την άλλη δεχτούμε ότι για όλα «φταίνε» ΜΟΝΟ τα γονίδια, γλιτώνουμε και το λιθοβολισμό από τους θεριακλήδες και τα λεφτά από τους ψυχιάτρους της μαμάς. Ωραία, θα έλεγε κάποιος. Αυτό μας συμφέρει.

Μας συμφέρει όμως όντως; Δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από μια γονιδιακή μετάλλαξη; Κάτι σαν την μεσογειακή αναιμία. Είμαστε μια γονιδιακή πάθηση, η οποία ίσως βρει τη γιατρειά της με τα μαγικά που κάνει η Γενετική; Και πάλι όχι! Γιατί αν ήμασταν απλώς ένα παιχνίδι των γονιδίων, τότε και ο παππούς μου θα έπρεπε να συμμετείχε στο Pride και ο μπαμπάς μου να μερακλώνει με Madonna, αντί για Κατερίνα Στανίση. Τη στιγμή μάλιστα που η γιαγιά και η μαμά θα έκαναν κόντρες με τις Harley τους, για να εντυπωσιάσουν «αθώα κοριτσάκια». Δεν είναι έτσι όμως! Ως γνωστόν, οι Gay δεν γεννάμε (κι ας σπάνε το κεφάλι τους κάποιοι για να βρουν πως πολλαπλασιαζόμαστε), άρα λοιπόν δεν κληροδοτούμε το «χαλασμένο» μας γονίδιο. Η Επιστήμη της Γενετικής μας λέει από την πλευρά της ότι το να συμβαίνει η ίδια μετάλλαξη, σε τόσα πολλά άτομα και σε τόσα πολλά σημεία ανά τον κόσμο (10% λένε οι επίσημες στατιστικές - αν ρωτήσεις τα «κρεβάτια» ορισμένων, θα σου δώσουν ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά) είναι μάλλον απίθανο. Πως λοιπόν διασπείρεται αυτό το γονίδιο, το οποίο μας κάνει να τα βλέπουμε όλα ροζ;


Γι’ αυτό ας επιστρέψουμε στο «εμβαδόν του τριγώνου». Είμαστε ολοκληρωμένες προσωπικότητες (με μερικές εκρήξεις υστερίας καμία φορά, το δέχομαι) γιατί αυτοί είμαστε. Ίσως να είχαμε την προδιάθεση, ίσως και να μας επηρέασε το περιβάλλον. Αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι από όλα αυτά, μόνο του και αποκλειστικό. Γίναμε αυτό που είμαστε, όπως όλα τα παιδάκια. Είμαστε ένα από τα χρώματα της παλέτας που ζωγραφίζει αυτόν τον κόσμο. Και ακόμα κι αν κάποιοι θέλουν να μας παρομοιάσουν με το μαύρο, ας τους απαντήσουμε ότι ακόμα κι αυτό είναι πολύτιμο. Χρωματίζει τις σκιές και δίνει βάθος και προοπτική.

Αν σε κάποιους δεν αρέσει το χρώμα μας, ας ζήσουν στο δικό τους, μονόχρωμο καμβά. Η διαφορετικότητα είναι ομορφιά. Όσοι μπορούν να τη διακρίνουν, θα μπορούν να αποδεχτούν πρώτα τον εαυτό τους και μετά τους άλλους. Οι υπόλοιποι, απλά θα παρακολουθούν αποχαυνωμένοι...



Υ.Γ.: Ζητώ συγνώμη από την αισθητική κάποιων, σχετικά με τη μουσική μου επιλογή, αλλά τα λέει πολύ καλά ο Πανούσης...

"Ελάτε όπως είσθε"

Φίλοι μου, σας χαιρετώ.

Μπορεί να απουσίαζα καιρό από τη blogόσφαια για κάποιους προσωπικούς λόγους, όμως πιστεύω πως τώρα είναι ανάγκη, περισσότερο από ποτέ, να επιστρέψω και να χρησιμοποιήσω κι εγώ το λόγο μου για την προάσπιση κάποιων (σε άλλες χώρες) αυτονόητων δικαιωμάτων.

Θα αρχίσω λοιπόν παραθέτοντας ένα «διάλογο» που είχα στο blog του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, τμήμα του οποίου λογοκρίθηκε.



Αρχική ανάρτηση:

http://mkka.blogspot.com/2008/06/blog-post_03.html

Με ύπουλο τρόπο –πρωΐ πρωΐ- σήμερα 2 Ιουνίου 2008 έγινε τελικά στο Δημαρχείο της Τήλου η «ένωση» δύο ομοφυλοφίλων ζευγών, όχι ζευγαριών, («άνδρας» με «άνδρα» και γυναίκα με γυναίκα»), ανακοινώθηκε δε πανηγυρικά γύρω στίς 8 π.μ. από τα πρωϊνά δελτία ειδήσεων των της τηλεοράσεως !!!!!

Ο κ. Δήμαρχος Τήλου έγραψε στα παληά του υποδήματα τις επισημάνσεις του Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου κ. Σανιδά!

Ο κ. Βαλλιανάτος, Πρόεδρος του Ομίλου των Gays προβλήθηκε ως ήρωας από τα δελτία αυτά. Ο κ. Βαλλιανάτος ήταν Γενικός Γραμματεύς του Υπουργείου Παιδείας επί Υπουργού Παιδείας κ. Γεωργίου Παπανδρέου.

Φορέας του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Προνοίας, όπως δημοσιεύθηκε από το Blog «troktiko» χθες, είναι χορηγός του Φεστιβάλ των Ομοφυλοφίλων με τίτλο ATHENS PRIDE 2008.

Όλα λοιπόν βαίνουν καλά στον ευλογημένο αυτό τόπο μας! Ο καθένας κάνει ό,τι του κατεβάσει το κεφάλι και ουδείς ενοχλείται. Η επίκληση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι το ισχυρό επιχείρημα όλων των παρανομούντων.

ΑΛΛΑ, κύριε Πρωθυπουργέ, ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΘΗ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ; ΔΙΟΤΙ ΩΣ ΕΛΛΗΝ ΠΟΛΙΤΗΣ ΕΓΩ ΕΝΟΧΛΟΥΜΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ κ. ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΤΗΛΟΥ.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΘΗ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΘΙΖΟΝΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΕ ΕΝΑ ΑΦΥΣΙΚΟ ΤΡΌΠΟ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΙΩΣΕΩΣ;

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΟΥ ΕΓΓΥΗΘΗ ΟΤΙ ΑΥΡΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΚΑΙ «ΓΑΜΟ» ΜΕΤΑΞΥ ΕΝΟΣ «ΚΥΡΙΟΥ» ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ΤΟΥ;
ΠΟΙΟΣ ΔΗΛ. ΘΑ ΜΟΥ ΕΓΓΥΗΘΗ, ΟΤΙ ΘΑ ΑΠΟΤΡΑΠΗ Η ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΤΗΝΟΒΑΣΙΑΣ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΩΣ ΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ;

Αγαπητοί μου φίλοι,

Η Ελλάδα μας εισέρχεται σε περίοδο μαζικής παρακρούσεως! Η Ελλάδα μας μοιάζει να μετατρέπεται σε ένα απέραντο φρενοκομείο! Ζητούνται επειγόντως πρότυπα ζωής!

Στα δύο αυτά ανθρωποειδή «ζεύγη», όχι ζευγάρια, τα οποία σήμερα επισημοποίησαν την «ένωσή» τους μπροστά στον κ. Δήμαρχο Τήλου αφιερώνω τα παρακάτω λόγια του Αποστόλου Παύλου από την προς Ρωμαίους επιστολή, κεφ. 1 στ. 18- 32.

Πάντοτε υπήρχαν τα ελαττώματα αυτά στην ανθρώπινη Κοινωνία, αλλά και πάντοτε ήσαν καταδικαστέα ως «παρά φύσιν» αμαρτήματα. Για πρώτη φορά τώρα, προβάλλονται «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» ως Φ Υ Σ Ι Κ Ο Σ - Τ Ρ Ο Π Ο Σ - Ζ Ω Η Σ. Εμπρός λοιπόν ΤΟ ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟΝ «Η ΕΛΛΑΣ» προβάλλει ενώπιόν μας. Χαρείτε το.
+ Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος,
Τρίτη 3 Ιουνίου 2008, Ώρα 10.30'π.μ.

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ 1 ,18-32

18 Αποκαλύπτεται γαρ οργή Θεού απ' ουρανού επί πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώπων των την αλήθειαν εν αδικία κατεχόντων, 19 διότι το γνωστόν του Θεού φανερόν εστιν εν αυτοίς• ο γαρ Θεός αυτοίς εφανέρωσε. 20 τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης, εις το είναι αυτούς αναπολογήτους, 21 διότι γνόντες τον Θεόν ουχ ως Θεόν εδόξασαν η ευχαρίστησαν, αλλ' εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία• 22 φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν, 23 και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών. 24 Διο και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν αυτοίς, 25 οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα, ος εστιν ευλογητός εις τους αιώνας• αμήν. 26 Δια τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας. αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, 27 ομοίως δε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες. 28 Και καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ποιείν τα μη καθήκοντα, 29 πεπληρωμένους πάση αδικία πορνεία πονηρία πλεονεξία κακία, μεστούς φθόνου φόνου έριδος δόλου κακοηθείας, 30 ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγείς, υβριστάς, υπερηφάνους, αλαζόνας, εφευρετάς κακών, γονεύσιν απειθείς, 31 ασυνέτους, ασυνθέτους, αστόργους, ασπόνδους, ανελεήμονας• 32 οίτινες το δικαίωμα του Θεού επιγνόντες, ότι οι τα τοιαύτα πράσσοντες άξιοι θανάτου εισίν, ου μόνον αυτά ποιούσιν, αλλά και συνευδοκούσι τοις πράσσουσι.



ΚΑΙ ΩΣ ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ Ο ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ ΑΠΟ ΤΟ blog “troktiko”

Δευτέρα, 2 Ιούνιος 2008



Απάντηση του Phoebus:

Κύριε Αμβρόσιε

Έφθασα στον ιστότοπο σας, αναζητώντας πληροφορίες για το γάμο των ομοφυλοφίλων.

Όντας κι εγώ blogger και ομοφυλόφιλος, με σεβασμό και διαλλακτικότητα, θέλω να σας υποβάλω μερικά ερωτήματα, τα οποία αφενός θα ήλπιζα να εμφανιστούν στα σχόλια του ιστοτόπου σας, αφού η Εκκλησία και οι λειτουργεί της προασπίζονται την ελευθερία του ανθρώπου και αφετέρου θα ήλπιζα να πάρουν κάποια απάντηση.

Κατ’ αρχάς θα ήθελα να μου εξηγήσετε για ποιο λόγο η Εκκλησία της Ελλάδας θα πρέπει να γνωμοδοτεί για ένα θέμα που δεν περιορίζεται μόνο στους κόλπους της. Άλλως ειπείν, για ποιο λόγο θα πρέπει κάποιος που δεν τυχαίνει να εντάσσεται στο σώμα της Εκκλησίας ή έχει επιλέξει να απομακρυνθεί από αυτό, να υπόκειται στους περιορισμούς (ή συμβουλές) αυτού του σώματος; Δεν μοιάζει με επιβολή απόψεως αυτό;

Δεύτερον, θα ήθελα πολύ να μάθω για ποιον λόγο να μην επιτρέπεται η ελεύθερη έκφραση της αγάπης δύο ανθρώπων; Εντός ή εκτός της Χριστιανικής κοινότητας, οι ομοφυλόφιλοι που επιλέγουν να δεσμευθούν με το γάμο (ή με οποιοδήποτε σύμφωνο συμβίωσης) το κάνουν γιατί ΑΓΑΠΟΥΝ ο ένας τον άλλο. Γιατί καταδικάζουμε αυτό το αγνό συναίσθημα; Και ποιος γνώμονας στοιχειοθετεί την ορθότητα και το εύρος της αγάπης; Μπορεί να αμφισβητηθεί η αγάπη, όταν είναι έμπρακτη, μέσα από πράξεις της καθημερινότητας αυτού του ζευγαριού; Κι αν δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, τότε γιατί κατακρίνεται;

Τονίζω, εν κατακλείδι, ότι το σχόλιο μου αυτό σκοπό δεν έχει σε καμία των περιπτώσεων να προκαλέσει, αλλά αντιθέτως πιστεύω στη σοφία των χρόνων και των γνώσεων σας και ευελπιστώ να αποτελέσει -τρόπον τινά- βήμα διαλόγου. Αφού (φαντάζομαι θα συμφωνείτε κι εσείς) ο διάλογος είναι και το «όπλο» που χρησιμοποίησε ο Ιησούς, ενώ οι αβάσιμοι αφορισμοί που Τον λοιδορούσαν ήταν τα «όπλα» του ιερατείου που Τον σταύρωσε.
4 Ιούνιος 2008 12:35 μμ



Απάντηση Μητροπολίτου:

ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ. PHOEBUS

Αγαπητέ μοι,

Απαντώ εν συντομία στα ερωτήματά σας. Και απαντώ με αγάπη και συμπάθεια πρός τό πρόσωπό σας.
Η Εκκλησία γνωμοδοτεί, διότι ερωτᾶται από τόν κ. Υπουργό.
Η Εκκλησία ερωτάται, διότι εκπροσωπεί καί εκφράζει το 95% του ελληνικού πληθυσμού. Άλλωστε οι σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας στην Ελλάδα ακόμη είναι σχέσεις συνεργασίας.
Η Εκκλησία γνωμοδοτεῖ για το πλήρωμα των πιστών της. Δεν αναμειγνύεται εις τα ήθη και έθιμα των άλλων. Ενδιαφέρεται όμως γιά την διατήρηση των ελληνοχριστιανικών αρχών καί παραδόσεων και έχει χρτέος να τό πράττει. Το Σύνταγμα προνοεί για την ελληνοχριστιονική παιδεία.
Η Αγάπη είναι αρετή. Αλλά η αγάπη εις την οποίαν σείς αναφέρεσθε, δεν είναι η Αγάπη που εδίδαξε ο Χριστός ως καινούργια εντολή. Η Αγάπη περί της οποίας σεις ομιλείτε είναι η συμπάθεια και η ψυχοσωματική έλξις δύο προσώπων. Αυτή η έλξις δεν ονομάζεται αγάπη, αλλά ερωτική ἐλξις και σχέσις. Άλλο λοιπόν η αγάπη καί έτερον τι ο έρωτας.
Η Αγάπη κινεί την ψυχήν, ο έρωτας όμως κινεί τις ορμές. Ερεθίζει τό σώμα. Γι αυτό και η ερωτική αγάπη πολλές φορές είναι τυφλή. Πολλοί, ευρισκόμενοι σε ερωτικό αμόκ, συχνά φονεύουν το αγαπώμενο πρόσωπο!
Η Αγάπη του Χριστού μας είναι οικουμενική. Αγκαλιάζει όλους!΄Ό έρωτας είναι αγάπη επιλεκτική και αποκλειστική συγχρόνως!
Ο έρωτας δικαιολογεἰται μεταξύ δύο ετεροφύλων προσώπων. Η ερωτική σχέσις μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου είναι αρρώστεια της ψυχής και του σώματος! Είναι εκτροπή εκ των φυσικών νόμων και διαστροφή.
Να σας εξηγήσω την τραγικότητα της διαστροφής. Κάποτε ζούσε εδώ στην πόλη μας ένας ταλαίπωρος άνθρωπος. Δεν έτρωγε φαγητό. Έτρωγε όμως με λαιμαργία τά αποτσίγαρα, τις γόπες που λέμε, που έβρισκε στο δρόμο, στο πάτωμα, οπουδήποτε. Δεν έτρωγε ένα γλυκό,που του έδινες. Έτρωγε όμως το περίβληα του γλυκού, τό χαρτί! Αυτό είναι διαστροφή. Και τούτο είναι αρρώστεια της ψυχής, του νοός και του σώματος!
Αυτή τη σχέση, την ομοφυλοφιλική σχέση, την καταδικάζει ο Κύριος. Έρριψε φωτιά απ' τὀν Ουρανό για νά καταστρέψει τα Σόδομα και τα Γόμορρα!
Αγαπητέ μου ευρίσκεσθε στην πλάνη. Καιρός να συνέλθετε και να επανέλθετε στο φυσιολογικό τρόπο ζωής, ακόμη και στον ερωτικό φυσιολογικό δρόμο. Αγωνισθὴτε. Ο Θεός θα σας βοηθήσει.
Με αγάπη Χριστού
+ Ο Κ.και Αι. Α
04.06.2008, Ώρα 3.20' μμ
4 Ιούνιος 2008 3:21 μμ



Απάντηση του Phoebus που λογοκρίθηκε:

Γνωρίζω πως δεν απαντώ εκ μέρους ολόκληρης της Ομοφυλόφιλης, Λεσβιακής Κοινότητας Ελλάδας, γι’ αυτό θα περιοριστώ να πω πως τα παρακάτω αποτελούν προσωπικά λεγόμενα, αν και είμαι σίγουρος πως θα έβρισκαν σύμφωνη τη μεγάλη πλειοψηφία των μελών της Κοινότητας.

Κατ’ αρχάς να ανταπαντήσω στον Μητροπολίτη, κ. Αμβρόσιο, κάνοντας μερικές διορθώσεις: Η Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα Ελλάδας, αποτελεί το 10% του συνόλου του πληθυσμού και στη συντριπτική πλειοψηφία της έρχεται αντίθετη με τη γνωμοδότηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αν συνυπολογίσουμε και τις λοιπές θρησκείες που συνυπάρχουν στον Ελλαδικό χώρο, το ποσοστό το οποίο «εκφράζει» η Ορθόδοξη Εκκλησία μειώνεται πολύ πιο κάτω από το 80%. Για να μην κατηγορηθώ ότι κάνω παιχνίδια με λέξεις και αριθμούς, απλά θα πω πως ένα 20% είναι ένα τεράστιο ποσοστό, το οποίο δεν πρέπει να μένει άνευ δικαιώματος γνωμοδότησης, πολύ μάλλον δε σε μια Δημοκρατική χώρα.

Διαχωρίζετε την ερωτική αγάπη από την Αγάπη. Και σας ερωτώ, πιστεύω με λογική βάση: στο διαχωρισμό αυτό συγκαταλέγετε και την ερωτική αγάπη ενός αντρογύνου; Μπορείτε να διαφωνήσετε ότι η ίδια η πηγή της οικογένειας που προασπίζονται οι ενάντιοι στον ομοφυλοφιλικό γάμο είναι η ερωτική αγάπη; Μπορείτε να διαφωνήσετε ότι τα παιδιά είναι καρποί αυτού του είδους της αγάπης; Γιατί λοιπόν στην περίπτωση ετεροφυλίας αυτή η αγάπη είναι αρετή και ακρογωνιαίος λίθος του ανώτερου των κοινωνικών αγαθών και στην περίπτωση ομοφυλίας είναι μίασμα; Γιατί απλώς την «δικαιολογείτε» (sic) και δεν την επιβραβεύετε, αφού βασικό επιχείρημα κατά του ομοφυλοφιλικού γάμου είναι και το δημογραφικό πρόβλημα;

Και αν στη φαρέτρα επιχειρημάτων προστεθεί ο διαχωρισμός βάσει ικανότητας τεκνοποιίας, τότε ρίχνουμε στην πυρά και τα άτεκνα ετερόφυλα ζευγάρια; Αυτών η αγάπη είναι οικουμενική, επειδή η προσωπική κ εστιασμένη ερωτική αγάπη όπως αποκαλείτε τον έρωτα, δεν είναι καρποφόρα;

Δε θα διαφωνήσω ότι κάποιοι φθάνουν μέχρι των ορίων ανθρωποκτονίας τυφλωμένοι από ερωτικό πάθος. Αλλά όπως αναφέρετε κι εσείς πρόκειται περί ερωτικού αμόκ (sic), ψυχοπαθολογικής κατάστασης, όπως η ερωτομανία επί παραδείγματι. Σε αυτό το σημείο ας τονισθεί προς απάντηση κι άλλων σχολιαστών πως η ομοφυλοφιλία ΔΕ θεωρείται ψυχική νόσος, ούτε ψυχολογική παρέκκλιση, βάσει των American Psychiatric Association και American Psychological Association (πληροφορίες επ’ αυτού υπάρχουν στα αντίστοιχα sites). Επομένως ας μην είμαστε παράλογοι (ή έστω στο μεταίχμιο λογικής και προκαταλήψεων) για το αν η ομοφυλοφιλία είναι ψυχική νόσος. Η επιστήμη είναι σαφής σε αυτό το θέμα. Οι διαφωνούντες και με την επιστήμη και την έρευνα μάλλον εμμένουν στο παπικό «πίστευε και μη ερεύνα».

Δυστυχώς στην ίδια απάντηση θα αναγκαστώ να απαντήσω σε κάποιον ακόμα συνομιλητή που με το δικό του μεγαλείο ψυχής παροτρύνει τους ομοφυλόφιλους να «κύψουν την κεφαλήν», αισχυνόμενοι για την αυθάδεια με την οποία απευθυνόμαστε στο πρόσωπό σας. Λέγοντας μάλιστα πως «δεν έχει ποιότητα η ύπαρξη μας» (sic). Προσωπικά πιστεύω πως υπήρξα τουλάχιστον ευγενικός συνομιλητής (στα πλαίσια του γραπτού/ηλεκτρονικού διαλόγου). Θα ήθελα να μην χρησιμοποιήσω την ίδια γλώσσα λοιπόν με αυτόν τον συνομιλητή, αλλά να τον παραπέμψω αφενώς σε ένα πολύ όμορφο κείμενο το οποίο διάβασα μέσα στον ιστολόγιο σας, με τίτλο «Η ΠΛΑΝΗ ΤΩΝ "ΕΥΣΕΒΩΝ" ΑΝΘΡΩΠΩΝ» και φιλικά να του συστήσω να το εμπεδώσει και να το συμβουλευτεί πριν προσφύγει ξανά σε χαρακτηρισμούς. Και αφετέρου να παραπέμψω στο λόγο του Ιησού «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω». Να του θυμίσω, κλείνοντας, ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι επιλογή! Και πως ο μόνος λόγος για να περάσει κάποιος την έξοδο κινδύνου που αναφέρει, θα ήταν για να αποφύγει τον κίνδυνο του ρατσισμού, των ύβρεων, της περιθωριοποίησης και της μανίας (εκδηλωμένης με βία σωματική ή φραστική) με την οποία ορισμένοι (ευτυχώς όχι όλοι) αντιμετωπίζουν τους ομοφυλόφιλους.

Δε θα ζητήσω από κανέναν άγιο της καθημερινότητας να μας πλύνει τα πόδια και να μας τα σκουπίσει με τα μαλλιά του, σε προσπάθεια αδελφικής προσέγγισης, ακόμα κι αν θεωρεί πως έχουμε πρόβλημα. Δυστυχώς βιώνω τον ρατσισμό καθημερινά για να ελπίζω σε θαύματα. Θα παρακαλέσω όμως με λύπη για τον φαρισαϊσμό ορισμένων (και ευτυχώς πάλι πρόκειται για περιορισμένο αριθμό), τουλάχιστον να μην «σταυρώνετε ημάς άρον-άρον».

Φοίβος


Υ.Γ. προς τον χρήστη M.K.S.:
Στο Ελληνικό χριστιανικό σχολείο δε σας ανάγκασαν ποτέ να διαβάσετε Καζαντζάκη; Αισχύλο δε διαβάσατε, μέσα στον οποίο υπάρχει απόσπασμα των Μυρμιδόνων, όπου ο Αχιλλέας απευθύνει ερωτικό θρήνο προς τον Πάτροκλο; Σαπφώ δε σας ανάγκασαν να διαβάσετε; Τα συμπεράσματα δικά σας...



Σχόλιο του Μητροπολίτου για την απάντηση που λογοκρίθηκε:

Αγαπητέ "Phoebus"

Δεν μπορώ να αναρτήσω τό σχόλιὀ σας, διότι δεν επιθυμώ να ανοίξουμε διάλογο περί της ηθικής ή μή συμπεριφοράς των gays στον ιστότοπο ενός εκκλησιαστικού προσώπου. Ἀλλος είναι ο σκοπός αυτού του Blog. Δεν απευθύνεται σε ανθρώπους της κατηγορίας, στην οποία ανήκετε, κατά την ομολογίαν σας.
Στό προηγούμενο σημείωμά μου σας εἰπα αρκετἀ.
Πρέπει να λάβετε υπ'ὀψει σας το Νόμο του Θεού και όχι τίς γνώμες των οποιονδήποτε Ὀργανισμών του κόσμου τούτου κλπ. Ο Νόμος του Θεού απορρίπτει κάθε ανώμαλη σαρκική σχέση. Τά Σόδομα καί τά Γόμορρα φανερώνουν την οργή του Θεού κατά των ομοφυλοφίλων. Αντιθέτως στην περίπτωση της πόρνης γυναικός, ο Κύριος έδειξε συμπάθεια. Εξ αφορμής αυτού του περιστατικού είπε τούς λόγους: "ο αναμάρτητος πρώτος τόν λίθον βαλέτω". Δεν έχουμε αντίστοιχη περίπτωση για τους ομοϊδεάτες σας.
Τελειώνοντας, σας λέγω:
ΠΡΩΤΟΝ: η αμαρτία, στην οποιαδήποτε μορφή της, οδηγεί στην καταστροφή και στό θάνατο!
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: η φύση εκδικείται όποιον καταλύει τους φυσικούς νόμους. Και η πιό μεγάλη καταδίκη της φύσεως είναι ότι με τους gays αυτοκαταργείται και αυτοδιαλύεται το ανθρώπινο γένος! Καταστρέφεται τη ζωή, κύριε! Ήλθετε στη ζωή και πρέπει να την μεταδώσετε! Ποιός σας έδωσε το δικαίωμα να κληροδοτείτε το ΘΑΝΑΤΟ;
ΤΡΙΤΟΝ: Μη ζητείτε νομιμοποίηση της αμαρτίας σας στα κείμενα αρχαίων φιλοσόφων, στην τέχνη ή στη συμπεριφορά των καλλιτεχνών!
Ο Χριστός ήλθε για να αλλάξει την συμπεριφορά των ανθρώπων. Ο χριστός ήλθε ως Ελευθερωτής! Ελευθερώνει τόν άνθρωπο από τα δεσμά της ΑΜΑΡΤΙΑΣ!

Η εντολή του Δημιουργού Θεού πρός τόν άνθρωπο είναι: "αυξάνεσθε καί πληθύνεσθε".

ΑΡΑ ΚΙΝΕΙΣΘΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ. Αυτό δεν σας ανησυχεί; Σκεφθείτε όμως, ότι κάποτε θα κριθήτε για τη συμπεριφορά σας. Υπάρχει μέλλουσα κρίσις! Υπάρχει Παράδεισος καί κόλασις! Ο καθένας μας επιλέγει τόν τόπο της μελλοντικής -καί οριστικής- ζωής του.
Αυτά με αγάπην πρός υμάς και πρός τήν αλήθειαν.
+ Ο Κ & Αι. Α
Παρασκευή 06.06.2008
6 Ιούνιος 2008 9:09 πμ