Είμαι Gay. Αυτό είναι μια σίγουρη και αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Δεν χωράει καμία αμφιβολία. Οι ερωτικές μου επιλογές, το γούστο μου, οι απόψεις μου, οι σκέψεις μου, οι επιλογές της καθημερινότητάς μου, είναι όλα Gay. Και δεν εννοώ «αδερφίστικα». Εννοώ Gay.Γιατί όμως είμαι Gay; Σίγουρα για να διαβάζει κάποιος αυτό το post θα έχει αναρωτηθεί έστω και μία φορά (κάποιοι σαν εμένα ή τον Apsoy το σκεφτήκαμε πολλές περισσότερες) «γιατί είμαι Gay;» ή «τι με έκανε Gay;».
Και οι δύο ερωτήσεις, λένε οι επιστήμονες, είναι σωστές στη βάση τους. Το γιατί να τις κάνουμε είναι ένα μεγάλο θέμα, το οποίο περιλαμβάνει ελλιπή εκπαίδευση, ενημέρωση, κοινωνικά ταμπού, ρατσισμό και κάθε λογής διάκριση που αντιμετωπίζουν οι Gay. Ωστόσο οι δύο αυτές ερωτήσεις γίνονται. Και δέχονται πολλές απαντήσεις.
Gay λοιπόν γεννιέσαι ή γίνεσαι; Και αν γεννιέσαι, δεν έχεις μετά καμία «ελπίδα»; Και αν γίνεσαι, ποιο ήταν το «μοιραίο λάθος» στην ανατροφή σου που σε έκανε Gay; Ας δούμε λοιπόν μία-μία τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις που έχουν δοθεί κατά καιρούς, για να φτάσουμε στις επικρατέστερες (ούτε διαγωνισμός Miss-Hellas να ήταν).
Gay γεννιέσαι ή γίνεσαι; Η άποψη ότι όλα ή σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς και του χαρακτήρα ενός ανθρώπου είναι ε
πίκτητα («γίνεσαι» δηλαδή) είναι γνωστή και ως tabula rasa («κενό πινάκιο»). Κάποτε η άποψη αυτή φαινόταν ως η λογική εξήγηση των στοιχείων της συμπεριφοράς ενός ανθρώπου. Δεδομένου όμως ότι σήμερα γνωρίζουμε πως και οι δύο παράγοντες («γεννιέσαι» και «γίνεσαι») παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, η άποψη αυτή μοιάζει (κατά πολλούς επιστήμονες) μάλλον αφελής. Όταν ρώτησαν τον γνωστό ψυχολόγο Donald Hebb, λέγεται πως η απάντηση που έδωσε ήταν: «τι από τα δύο συμβάλει περισσότερο στο εμβαδόν ενός τριγώνου; Η βάση ή το ύψος;». Άρα λοιπόν το να είσαι Gay (όπως και κάθε άλλη έκφανση της προσωπικότητας ενός ανθρώπου) δεν είναι ούτε αποτέλεσμα γονιδιακής επιρροής, ούτε αποτέλεσμα επίδρασης του περιβάλλοντος, αποκλειστικά.«Και τι μας νοιάζει ρε Phoebus αν γεννιέσαι ή αν γίνεσαι;»
Μας νοιάζει γιατί αν δεχτούμε ΜΟΝΟ ότι «γίνεσαι» τότε είτε μιλάμε για κάποια επιλογή την οποία θα μπορούσαμε να έχουμε αποφύγει (όπως κάποιοι στενόμυαλοι ετεροφυλόφιλοι θέλουν να πιστεύουν) είτε να την ξανακάνουμε, επιλέγοντας το «σωστό» μονοπάτι της ετεροφυλοφιλίας. Γιατί τότε θα δικαιολογήσουμε και αυτούς που θέλουν να μας αλλάξουν είτε με την «πειθώ» είτε με τη βία (ας θυμηθούμε τα πειράματα/βασανιστήρια με ηλεκτροσόκ που έκαναν οι Ναζί στους ομοφυλόφιλους, για να τους «επαναπροσανατολίσουν» σεξουαλικά). Και ακόμα κι αν δεν είναι επιλογή μας, αλλά αποκλειστικά «λάθος της μαμάς ή του μπαμπά» και πάλι φορτίζουμε με ενοχές τους ανθρώπους που χάρισαν τις ζωές τους για να μας αναθρέψουν και να μας βοηθήσουν να φτάσουμε εδώ που είμαστε τώρα. Δυστυχώς πολλοί από αυτούς δεν γνωρίζουν ότι το να είναι ο γιος τους Gay δεν είναι κάτι κακό, με αποτέλεσμα να μην είναι σπάνια η ερώτηση «τι έκανα λάθος, παιδί μου;»
Κι όμως, δεν έχουν κάνει κάτι λάθος. Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις κακομεταχείρισης (που εύχομαι να μην υπήρχαν),
οι περισσότεροι ήταν άριστοι γονείς και ελάχιστα πράγματα έκαναν διαφορετικά κατά την ανατροφή των Gay παιδιών τους, σε σχέση με όσα έκαναν οι γονείς των ετεροφυλόφιλων παιδιών.Ακόμα κι αν δεν έκαναν κάτι λάθος οι γονείς, ίσως το λάθος να έγινε στον κοινωνικό περίγυρο. Ίσως στο σχολείο. Ίσως στην ομάδα ποδοσφαίρου ή στα μαθήματα γαλλικών. Αλήθεια, πιστεύει κανείς μας ότι έγινε Gay επειδή τον έστελναν να κάνει 10 ώρες γαλλικά την εβδομάδα; Ή κάποιος από μας έγινε Gay επειδή έβλεπε σε μικρή ηλικία τα «πουλάκια» των συναθλητών του στα αποδυτήρια; Η αλήθεια είναι πως ακριβώς επειδή ήταν Gay διέπρεψε στα γαλλικά και ακριβώς επειδή ήταν Gay εντυπωσιαζόταν από το πουλάκι του Γιωργάκη και όχι (όπως όλα τα υπόλοιπα παιδάκια της ομάδας) από τα καινούρια παπούτσια με «τάπες» που μόστραρε.
Με το να λέμε λοιπόν «γίνεσαι» είτε κρατάμε το μπαλάκι εμείς και φέρουμε την «ευθύνη» αυτού του μιαρού και απεχθούς είδους ανθρώπων που είμαστε (αμφιβάλλεις ότι πολλοί έχουν τέτοια άποψη για τους Gay;) είτε οδηγούμε τη μαμά στον ψυχίατρο, για ώρες ψυχανάλυσης, μήπως και βρει το λάθος στις κόκκινες γόβες που φόρεσε το πρώτο Πάσχα που μας πήγε στην Εκκλησία ή στα ροζ κεράκια της πρώτης τούρτας των γενεθλίων μας.
Αν από την άλλη δεχτούμε ότι για όλα «φταίνε» ΜΟΝΟ τα γονίδια, γλιτώνουμε και το λιθοβολισμό από τους θεριακλήδες και τα λεφτά από τους ψυχιάτρους της μαμάς. Ωραία, θα έλεγε κάποιος. Αυτό μας συμφέρει.
Μας συμφέρει όμως όντως; Δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από μια γονιδιακή μετάλλαξη; Κάτι σαν την μεσογειακή αναιμία. Είμαστε μια γονιδιακή πάθ
ηση, η οποία ίσως βρει τη γιατρειά της με τα μαγικά που κάνει η Γενετική; Και πάλι όχι! Γιατί αν ήμασταν απλώς ένα παιχνίδι των γονιδίων, τότε και ο παππούς μου θα έπρεπε να συμμετείχε στο Pride και ο μπαμπάς μου να μερακλώνει με Madonna, αντί για Κατερίνα Στανίση. Τη στιγμή μάλιστα που η γιαγιά και η μαμά θα έκαναν κόντρες με τις Harley τους, για να εντυπωσιάσουν «αθώα κοριτσάκια». Δεν είναι έτσι όμως! Ως γνωστόν, οι Gay δεν γεννάμε (κι ας σπάνε το κεφάλι τους κάποιοι για να βρουν πως πολλαπλασιαζόμαστε), άρα λοιπόν δεν κληροδοτούμε το «χαλασμένο» μας γονίδιο. Η Επιστήμη της Γενετικής μας λέει από την πλευρά της ότι το να συμβαίνει η ίδια μετάλλαξη, σε τόσα πολλά άτομα και σε τόσα πολλά σημεία ανά τον κόσμο (10% λένε οι επίσημες στατιστικές - αν ρωτήσεις τα «κρεβάτια» ορισμένων, θα σου δώσουν ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά) είναι μάλλον απίθανο. Πως λοιπόν διασπείρεται αυτό το γονίδιο, το οποίο μας κάνει να τα βλέπουμε όλα ροζ;Γι’ αυτό ας επιστρέψουμε στο «εμβαδόν του τριγώνου». Είμαστε ολοκληρωμένες προσωπικότητες (με μερικές εκρήξεις υστερίας καμία φορά, το δέχομαι) γιατί αυτοί είμαστε. Ίσως να είχαμε την προδιάθεση, ίσως και να μας επηρέασε το περιβάλλον. Αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι από όλα αυτά, μόνο του και αποκλειστικό. Γίναμε αυτό που είμαστε, όπως όλα τα παιδάκια. Είμαστε ένα από τα χρώματα της παλέτας που ζωγραφίζει αυτόν τον κόσμο. Και ακόμα κι αν κάποιοι θέλουν να μας παρομοιάσουν με το μαύρο, ας τους απαντήσουμε ότι ακόμα κι αυτό είναι πολύτιμο. Χρωματίζει τις σκιές και δίνει βάθος και προοπτική.
Αν σε κάποιους δεν αρέσει το χρώμα μας, ας ζήσουν στο δικό τους, μονόχρωμο καμβά. Η διαφορετικότητα είναι ομορφιά. Όσοι μπορούν να τη διακρίνουν, θα μπορούν να αποδεχτούν πρώτα τον εαυτό τους και μετά τους άλλους. Οι υπόλοιποι, απλά θα παρακολουθούν αποχαυνωμένοι...
Υ.Γ.: Ζητώ συγνώμη από την αισθητική κάποιων, σχετικά με τη μουσική μου επιλογή, αλλά τα λέει πολύ καλά ο Πανούσης...