ήταν νύχτα
"πάλι σε αυτόν πας"
"πάλι σε αυτόν πάω"
"το έχεις χάσει κάπως"
"δεν έχω χάσει τίποτα"
"από τότε που τον γνώρισες, δεν ασχολείσαι με κάτι άλλο"
"ασχολούμαι..."
"αδιαφορείς για την τρελή που κυκλοφορεί και είχε προσπαθήσει να σε σκοτώσει, που είχε προσπαθήσει να σκοτώσει εσένα και τη μητέρα σου"
"έχω μάθει να συγχωρώ"
"και πλέον το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι το μαχαίρι που βλέπεις στο όνειρο σου"
"κάποιος λόγος θα υπάρχει για το όνειρο αυτό"
"σίγουρα, υπάρχουν όμως άλλα που έχουν προτεραιότητα"
"η Μαρία, όπως ανακάλυψα, είναι πρόγονος μου και η οικογένεια είναι η προτεραιότητα μου"
"συγκεντρώνεσαι υπερβολικά στην Μαρία και αυτό σε κάνει ευάλωτο, σε αφήνει εκτεθειμένο στην τρελή"
"ίσως και να έχεις δίκιο, τώρα όμως πάω στον Αλέξανδρο"
"έχεις παρατηρήσει ότι όποτε κοιμάσαι μαζί του βλέπεις το όνειρο με την Μαρία?!"
"ναι ε?! ίσως με βοηθά να χαλαρώνω, να ανοίγω το μυαλό μου, να..."
"ίσως υπάρχουν περισσότερα από όσα νομίζεις σε αυτόν τον Αλέξανδρο"
"αν υπήρχαν θα τα ήξερα, θα μου τα είχε πει"
"του έχεις τυφλή εμπιστοσύνη και..."
"όπως μου έχει και αυτός. νομίζω πως αρχίζω να τον ερωτεύομαι!!! είχα καιρό να νιώσω έτσι. τελευταία φορά ερωτεύτηκα 3 χρόνια πριν"
"και αν θυμάσαι καλά σε πρόδωσε, σε ξεφτίλισε, σε έκανε σκουπίδι και συνέχισε την ζωή του"
"έτυχε"
"και μετά έχουμε αυτόν που προσπάθησε να σε σκοτώσει"
"τώρα όμως είναι διαφορετικά, είναι η τρίτη και ..."
"...η φαρμακερή!!!!"
"όχι!!! η καλύτερη θα έλεγα"
έστριψε σε ένα στενό για να κόψει δρόμο.
"έχω καθυστερήσει" φώναξε στον εαυτό του.
? "νομίζω πως ήρθες πάνω στην ώρα" μια απροσδιόριστη φωνή ακούστηκε. μόνο μια λάμψη πρόλαβε να δει... χτύπησε πάνω σε ένα τοίχο με δύναμη και έπεσε κάτω ελαφρώς ζαλισμένος.
? "αυτό ήταν"
@ "αποτελείωσε τον"
? "ευχαρίστως" σήκωσε το χέρι της.
δεν κατάλαβε τι έγινε, προσπάθησε να σηκωθεί. γύρισε το κεφάλι του για να δει ποιοι ήταν εκεί. ήταν δυο φιγούρες σκοτεινές, δεν μπορούσε να δει περισσότερα.
? "εσύ?!" είπε μόλις είδε το πρόσωπο του.
η φωνή της άρχισε να ακούγεται όλο και πιο οικεία. η σκιά εξασθενούσε και πλέον...
"Άννα?!"
@ "τον ξέρεις?!"
Άννα "είναι φίλος μου... φίλος"
@ "δεν έχει σημασία. σκότωσε τον..."
το χέρι της είχε μείνει εκεί, είχε παγώσει ολόκληρη. δεν ήξερε τι να κάνει.
"Άννα... εσύ είσαι αυτή που με κυνηγά?!"
Άννα "δεν ήξερα ότι ήσουν εσύ... αν ήξερα..."
"προσπάθησες να σκοτώσεις και την μητέρα μου"
Άννα "δεν ήξερα..."
@ "κάνε αυτό που έχεις ορκιστεί να κάνεις"
Άννα "δεν ξέρω αν μπορώ" κατέβασε το χέρι της.
@ "τότε είσαι καταδικασμένη και θα πάρεις μαζί σου και όλη σου την οικογένεια"
δεν ήξερε τι να κάνει, φαινόταν στο πρόσωπο της η πάλη που είχε μέσα της.
κοίταξε τον φίλο της...
Άννα "συγνώμη" και απότομα τον σημάδεψε με το χέρι της.
δεν πρόλαβε όμως, ένα τηλεκινητικό κύμα πέταξε και τους δύο πίσω. γρήγορα σηκώθηκε πάνω.
@ "μην τον αφήσεις..." δεν πρόλαβε να συνεχίσει. τον χτύπησε με δύναμη σε ένα τοίχο και τον άφησε αναίσθητο.
"η αλήθεια είναι πως δεν θα περίμενα ποτέ να είσαι εσύ"
Άννα "μπορώ να πω το ίδιο"
και οι δυο ήταν μουδιασμένοι, αβέβαιοι για αυτό που γινόταν.
ένας κεραυνός ελευθερώθηκε από την Άννα. γρήγορα έβαλε τα χέρια του μπροστά και ο κεραυνός έπεσε σε ένα αόρατο φράγμα. ένιωθε ότι οι άμυνες της είχαν επανέλθει και πλέον η δύναμη του δεν θα έπιανε πάνω της. κούνησε το χέρι του και ένας κάδος που βρισκόταν στο στενό σηκώθηκε στον αέρα και εκτοξεύτηκε προς την Άννα. ένας κεραυνός ήταν αρκετός για να διαλύσει τον κάδο πριν την πλησιάσει.
Άννα "ήρθα προετοιμασμένη για σένα... όποιος και να είσαι"
ηλεκτρισμός άρχισε να διατρέχει το σώμα της, τα μάτια της είχαν αποκτήσει μια τρομακτική μπλε λάμψη και με μια της κραυγή κύματα ηλεκτρισμού ξεχύθηκαν στο έδαφος. στο πέρασμα τους το έδαφος άνοιγε, καταστρεφόταν. πήδηξε στον αέρα για να αποφύγει την επίθεση της και σαν η βαρύτητα να μην είχε πια λόγο, άρχισε να αιωρείται. δεν το είχε ξανακάνει αυτό. ένας κεραυνός από την Άννα τον πέτυχε και τον πέταξε με δύναμη στο έδαφος.
Άννα "εντυπωσιακό, αλλά όχι αρκετό"
ήταν πιο δυνατός από τον πρώτο που τον χτύπησε. ο ώμος πονούσε τρομερά, εκεί τον είχε πετύχει. ήταν πεσμένος στο έδαφος. η Άννα άρχισε να τον πλησιάζει.
Άννα "να ξέρεις ότι μου είναι πολύ δύσκολο..." ένας ακόμη κεραυνός ετοιμαζόταν καθώς πλησίαζε.
τα πάντα στο στενό άρχισαν να τρέμουν και αυτό γινόταν όλο και πιο έντονο. κοίταξε γύρω της σαστισμένη.
"ούτε για εμένα είναι εύκολο" σηκώθηκε όρθιος, ο κρύσταλλος στο στήθος τους έλαμπε και τα πάντα στο στενό ήταν πλέον στον αέρα. ακόμα και κομμάτια από τον δρόμο ξεκολλούσαν. με μια συγχρονισμένη κίνηση των χεριών του τα πάντα κινήθηκαν εναντίον της, με δύναμη άρχισαν να πέφτουν πάνω της. προσπάθησε να τα αποκρούσει με κεραυνούς, δεν μπορούσε όλα όμως.
ήταν ξαπλωμένη κάτω. πήγε από πάνω της. δεν ήταν πια προστατευμένη, ένιωθε ότι ήταν ευάλωτη στην δύναμη του. αίμα έτρεχε από διάφορα σημεία του σώματος της, δεν μπορούσε να κουνηθεί, πονούσε.
Άννα "τελείωσε με, κάνε το γρήγορα"
"γιατί τα έκανες όλα αυτά?!"
"Σκότωσε με!!!" φώναξε με όση δύναμη είχε.
την κοιτούσε στα μάτια. ήταν φίλη του, από τους ανθρώπους που θεωρούσε οικογένεια του.
"γιατί?!"
Άννα "σκότωσε με" το ζητούσε, τον παρακαλούσε. έκλαιγε!
κάθισε δίπλα της. φωνές άρχισε να ακούει, εικόνες θολές περνούσαν από το μυαλό του. δεν μπορούσε να καταλάβει. την άγγιξε, της έσφιξε το χέρι. έκλεισε τα μάτια του και αφέθηκε σε αυτά που τώρα μπορούσε να ακούσει και να δει.
δεν μπορούσε να το πιστέψει... την κοίταξε! δεν ήξερε πως να αντιδράσει.
Άννα "φαντάζομαι πως ξέρεις το γιατί πλέον"
δεν μίλησε.
Άννα "η οικογένεια μου έχει δεσμευτεί να μην αφήσει τις Επτά Όψεις να ενωθούν ξανά και αν δεν το καταφέρουμε θα πεθάνουμε όλοι. ο όρκος αυτός είναι πλέον το δικό μου βάρος, αν πεθάνω θα πάει στην ανιψιά μου, η οποία είναι μωρό και δεν μπορεί να κάνει τίποτα. οπότε εγώ θα πρέπει να κάνω ότι είναι να γίνει, αν και δεν έχω αρκετό χρόνο..."
"πεθαίνεις"
Άννα "ναι..." χαμογέλασε "έχω καρκίνο..."
"..."
Άννα "οπότε αν δεν με σκοτώσεις εσύ, θα το κάνει αυτό σύντομα"
"αιμορραγείς, πρέπει να πάμε σε ένα νοσοκομείο" την πήρε στα χέρια του και έφυγε από το στενό.
....
στο στενό εμφανίστηκε κάποιος. περπάτησε αργά και σταθερά προς τον αναίσθητο άνδρα.
τον χτύπησε με το πόδι του για να συνέλθει... μετά από λίγο άρχισε να βρίσκει τις αισθήσεις του, άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε τον άνδρα από πάνω του.
@ "όχι... όχι"
- "απλά για να ξέρεις ποιος το έκανε" και τον πυροβόλησε στο κεφάλι.
έκρυψε το όπλο με τον σιγαστήρα και έφυγε, αφήνοντας το πτώμα στο στενό.