Τσικνοπέμπτη σήμερα και η μάνα ετοιμάζει (στο μυαλό της και χωρίς να ρωτήσει) τι θα έχει το βραδινό τραπέζι. Από χθες έχω ανακοινώσει ότι θα φάω ελαφρά -ένεκα γυμναστηρίου- και ότι καλό θα ήταν να μην με έχουν εις τα υπόψιν.
Μάνα: έφτιαξα μπριζόλες για απόψε.
Εγώ: για απόψε;
Μάνα: ναι, απόψε είναι τσικνοπέμπτη.
Εγώ: δεν ειδοποίησα από χθες ότι δεν θα φάω;
Μάνα: ΔΕΝ ΘΑ ΦΑΣ;
Εγώ: όχι, δεν θα φάω.
Μάνα: και την μπριζόλα που σου έψησα τι θα την κάνω;
Εγώ: τι να σου πω; φά' την εσύ.
Μάνα: τι, θα την φας;
Εγώ: όχι, είπα, ΦΑ' ΤΗΝ εσύ.
Μάνα: δηλαδή δεν θα την φας.
Εγώ: είπα όχι.
.
.
.
Μάνα: της μάνας σου.
Αυτό είναι. Όταν είσαι σε μια ορισμένη ηλικία και δεν λες να ξεκουμπιστείς από το πατρικό σου, τότε ιστορίες σαν αυτή είναι σίγουρο πως θα τις ζεις.