Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι λίγοι ήθελαν να κυκλοφορήσει η Nadine σόλο δίσκο όταν θέλουν καινούριο album από τις Girls Aloud και το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν μαθεύτηκε πως το cd θα κυκλοφορήσει αποκλειστικά από τα καταστήματα Tesco, σαν να λέμε εδώ "μόνο στα ΑΒ Βασιλόπουλος". Φαντάζομαι τι θάψιμο έπεσε! Για να δούμε, όμως, τι άρωμα έχει το Insatiable, των χαλασμένων αυγών ή του φρεσκοψημένου ψωμιού; Μήπως ένα μέλος των Girls Aloud έκανε ένα album της προκοπής;
Η Nadine χαρακτηρίζεται από πολλούς η φωνή του συγκροτήματος και δεν έχουν κι άδικο. Στα περισσότερα τραγούδια είναι αυτή που κάνει όλη την βρώμικη δουλειά. Βέβαια, δεν είναι και τόσο υψηλού προφίλ προσωπικότητα σε αντίθεση με την Cheryl, ούτε η προσωπική της ζωή είναι δα και πολυτάραχη κι ως γνωστόν όσο πιο μπλεγμένα είναι τα γκομενικά σου, τόσο περισσότερο ασχολούνται μαζί σου. Οπότε, αν και δεν είναι εντελώς αόρατη, δεν είναι δα και το επίκεντρο της προσοχής (και δεν χάνει και τίποτα, ξέρω τι σας λέω).
Το πρώτο single, Insatiable, με έκανε να νομίζω ότι η Nadine δεν ήθελε να απομακρυνθεί από τον ήχο των Girls Aloud, αλλά να βγάλει ένα αντίγραφο του. Ακούγοντας το album, κατάλαβα ότι η Nadine ήθελε να το παίξει "Hey, τραγουδώ soul/Motown/ retro!''. Έτσι, τα τραγούδια χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα retro/pop κομμάτια, τις πολλές - κατ' ομολογία- μπαλάντες που - τι έκπληξη! - χρησιμεύουν για να αναδείξει την φωνή της και τα mid - tempos.
Το μόνο καλό με τα τραγούδια είναι ότι η Ιρλαδένζα έχει καλή φωνή και προσπαθεί να δώσει τον καλύτερο της εαυτό, αλλά αυτό είναι και το μειονέκτημα του. Η υπάρξη τόσων μπαλαντών, ειδικά προς το τέλος, κουράζει αρκετά με αποτέλεσμα να μην ξεχωρήσεις καμία άρα έτσι απορίπτεις το 1/4 του Insatiable. Περιέχει, βέβαια, ένα καλό uptempo, το Red Light, άντε και το Put Your Hands Up που έχει κάτι από Natasha Bedingfield και δυο αξιόλογα mid tempos, το Chained και το Lullaby μα τίποτα άλλο ικανό να σε κρατήσει. Εκτός αυτό, σε πολλά σημεία ακούγεται αυτό που λέμε "a bit dated". Συνεπώς, το ακούς 1 - 2 φορές και λες: "Έχε χάρη που ήταν δώρο με τις πατάτες"
Αν το Insatiable κυκλοφορούσε
κάπου στα '90s, δεν θα ήταν και τόσο flop. Τώρα, όμως, βρισκόμαστε στα τέλη του 2010, όπου τα retro τραγούδια εκτιμούνται κυρίως από τους κριτικούς, όχι από τους ακροατές και οι φωνητικές ικανότητες δεν είναι απαραίτητες. Κάπως έτσι σκέφτηκαν πολλοί και δεν το αγόρασαν και συνεπώς flopαρε. Επίσης αυτή η εμμονή να δείξει την φωνή της είναι ενοχλητική με αποτέλεσμα ν' αναλώνεται σε βαρετές και ξεπερασμένες μπαλάντες, θυμήζοντας μας γιατί το μόνο τραγούδι στο Chemistry που έκανε νερά ήταν το No Regrets στο οποίο τραγουδούσε μόνο εκείνη. Τα uptempos και τα midtempos δεν ικανοποιούν, όπως είπαμε και πριν, απόλυτα άρα έχουμε άλλο ένα average album. Ελπίζω οι υπόλοιπες να μαζευτούν μετά από αυτό.... 5,5/10
