Το θέμα είναι ότι άρχισα να το παραδέχομαι.
Ούτως η άλλος δεν υπήρχε άλλη λύση, μιας και όλα έδειχναν ότι ο πιτσιρικάς ή κάτι κατάλαβε ή απλά ξενέρωσε, και έτσι λοιπόν στις αρχές του καλοκαιριού αποφάσισα να αλλάξω γυμναστήριο μιας και ήταν ο μοναδικός τρόπος να σταματήσω να τον βλέπω.
Βλέπεις πήγα να το παίξω “Μέγα Αλέξανδρος” η ηλίθια!!!
Τρομάρα μου.... “Ότι δεν λύνεται κόβεται” αποφάσισα, και έσβησα το νούμερο του από το κινητό μου. Καλού κακού έκανα και ένα φορμάτ στην κάρτα.
Άδειασα και την SIM αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις με τη θεία Ντόνα πως μπορεί να σου κάτσει και άλλαξα και συσκευή.
Από τότε μέχρι τώρα περάσανε σχεδόν οχτώ μήνες από την τελευταία φορά που τον είδα.
Φυσικά η ζωή μου συνέχισε να κυλάει κανονικότατα. Ούτε πέθανα ούτε και κλείστηκα στο μοναστήρι. Απλά προσαρμόστηκα στο νέο γυμναστήριο, έδωσα βάση στους φίλους μου και στη δουλειά μου
Αλλά ρε πούστη μου όσο και να προσπαθείς κάτι λείπει και όπως λέει και η Ελευθερία “Ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη”... για να μη σου πω για το άλλο που λέει “πάντα πάντα θα ναι αργά. Δεύτερη ζωή δεν έχει...”
Νάσου λοιπόν κάτι Σαββατόβραδα να ψάχνω στον κόσμο μπας και τον πετύχω... ειδικά μετά από ξίδια... και ειδικά κάτι απογεύματα που γυρίζω σπίτι μετά τη δουλειά και σκέφτομαι στο δρόμο.. Και να σιγά σιγά που γνώριζα κάποιον αλλά έλεγα “μπα δεν είναι σαν το μικρό” και να που σταμάτησα να ψάχνομαι όλο και λιγότερο να βρω σύντροφο ή ξεπέτα.
Άντε καλά σε αυτό το τελευταία γράψε ΑΚΥΡΟ γιατί δεν κάνω ξεπέτες
Το θέμα όμως εν κατακλείδι είναι ότι κάποια στιγμή έπιασα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου και όλους τους φίλους μου προσπαθώντας να το παίξω Miss Independent και επιμένοντας ότι δεν είναι τίποτα και όλα είναι μέσα στο μυαλό μου, φυσικά περιμένοντας να μου περάσει λες και είναι γρίπη.
“Κάνα αίσθημα θειούλα?”
Σφίγγα η θεία. Να κοιτάει τα ταβάνια!
Μούγκοθόδωρος!
Μέσα σε όλο αυτό βάλε δυο βασικότατα πράγματα!
Μια τεράστια απορία. Σαν μια τελεία σε μια παράγραφο που δεν έκλεισε - “μα που σκατά είναι εξαφανισμένος αναρωτιέμαι εδώ και τόσους μήνες και μου φαίνεται τόσο μα τόσο παράξενο που δεν τον έχω πετύχει ΠΟΥΘΕΝΑ έστω και για μία φορά” - και μια εξαιρετικά άβολη αίσθηση απουσίας - “Μου λείπει το μαλακισμένο”
Μετά πέρασε το καλοκαίρι και με τα πρώτα φύλλα ήρθανε και κάτι όνειρα μερικά βράδια που ξέρεις ε?
Είναι αυτά τα όνειρα που όλη την υπόλοιπη μέρα είσαι λες και ήπιες καφέ φτιαγμένο με ηρεμιστικά, που κυκλοφορείς με μια μαλακισμένη απορία ζωγραφισμένη στη μούρη αλλά με νεύρα - “γαμημένο υποσυνείδητο άντε μου και στο διάολο τώρα!”- και που τελικά συνήθως θα πιεις το Βόσπορο για να ξεχάσεις, πράγμα το οποίο φυσικά θα έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα
αυτό στο υπογράφω
Σκέφτηκα να τη στήσω έξω από την προπόνηση μόνο για να τον δω. Σκέφτηκα να πάω από εκεί που δουλεύει να κάνω τάχα μια δουλειά. Σκέφτηκα να τηλεφωνήσω στο σπίτι του. Σκέφτηκα χίλια δυο τελικά δεν έκανα τίποτα! Μα τίποτα απολύτως από όλα αυτά. Απλά δεν γίνεται.
Κατά βάθος ξέρω και ας μην το παραδέχομαι ότι δεν θα ήθελα κάποιος να μου τα κάνει όλα αυτά και φυσικά σκέφτομαι ότι για να έχεις ξεκόψει με κάποιο άνθρωπο, ή μάλλον για να έχει ξεκόψει κάποιος έτσι απότομα μαζί σου, τις ποιο πολλές φορές είναι γιατί έγινε κάτι, και όχι γιατί δεν είχε καλό Feng Sui η ήταν ανάδρομος ο πλανήτης τάδε...
έτσι λοιπόν εδώ και τόσο καιρό μένω με τα ερωτηματικά μου να αναρωτιέμαι. Ειδικά τώρα, αυτή την εποχή που σκάει όλη αυτή η παραμύθα τύπου: “Ω τι καλά έρχονται Χριστούγεννα και όλοι ΠΡΕΠΕΙ να έχουμε ένα γκομενάκι να περάσουμε αγκαλιά” αρχίζω και φρικάρω γιατί τον ψάχνω τον καριόλη και καταπώς φαίνεται και αυτός ο Μέγας Αλέξανδρος μαλακίες έλεγε.
Ότι δεν λύνεται και κόβεται αφήνει ερωτηματικά, αφήνει σημάδια, και τελειώνει δύσκολα.
Η μήπως όχι?