Ήτανε το χειμώνα του 2003
14 Φεβρουαρίου συγκεκριμένα.
Ο Β. Μου είπε από νωρίς: “Μην κανονίσεις τίποτα μωρη θεία για βράδυ ακους!!!! Μόνη εσύ μόνος εγώ θα βγούμε θεία και ανιψιός να σου κάνω το τραπέζι!!! Δε παν να γαμηθούν οι γκόμενοι!”
Φυσικά και πάνε να γαμηθούν οι γκόμενοι όπως κάνουνε όλοι οι γκόμενοι, για αυτο και βγήκαμε οικογενειακά. Έτσι κάπου μεταξύ των κωλοχανείων και γενικότερων χαμετυπείων που γυρνάγαμε τα βράδια εις το κρύο Αμστελόδαμον, είπαμε να γίνουμε άνθρωποι για ένα βράδυ...
Με το Β κάναμε πολύ παρέα τότε και για τα επόμενα χρόνια.
Μετά χαθήκαμε λόγω δουλειάς.
Βγήκαμε που λες, σε ένα Amsterdam κατάμεστο από κόσμο παρόλο που είχε γαμώ-κρύο και ήτανε και καθημερινή!
Σκοπεύαμε να πάμε σε ένα Αργεντίνικο να πλακωθούμε στα μπριζολίκια και στις μπύρες. Καθόλου κομιλφο και καθόλου γκέουλο αλλα μείναμε με την όρεξη, καθότι όσο και να ψάξαμε τραπέζι δεν υπήρχε πουθενά ούτε εάν είχες γκόμενο τον ιδιοκτήτη!
Τελικά καταλήξαμε στο Cafe De Jaren
Μπήκαμε μέσα μιας και ειναι λίγο μακριά το γαμήδι, και ο μετρ μας ανέβασε στην επάνω αίθουσα να φάμε με θέα το κανάλι.
Μουί Ρομαντίκ! Για την ακρίβεια τον ποταμό Amstel.
Παραγγείλαμε μοσχαρίσιο καρπάτσιο για πρώτο πιάτο και για κυρίως πήραμε φιλέτο από ζαρκάδι [Μη με κοιτάς καθόλου στραβά αγάπη μου. Δεν φημίζομαι για την οικολογική μου συνήδειση όταν πρόκειται να γευτώ Haute Cuisine] με Soucrout και Mash potatoes. Η σαλάτα ήτανε Free refill από ένα τεράστιο salad bar στην άκρη της σάλας. Και για γλυκό τσακίσαμε Lemon pie Και Chocco cake
Ήπιαμε ένα Αργεντίνικο κόκκινο κρασί τόσο πηχτό και βαρύ που άφηνε λεκέ στο χείλος του ποτηριού. 100€ τα δύο άτομα [πολλά λεφτά για το 2003]
θα με πεις: “Καλά μαρή ζαβή τι σ' έπιασε και τα θυμάσαι αυτά, στα μέσα Ιουλίου? Μετά απο 7 χρόνια?” και θα 'χεις δίκιο!
Αλλά εδώ και καιρό είχα δει μια ανάρτηση στο Cook The Book όπου ήτανε ως εξής:
Ζητάγανε να γράψει ο καθένας από τους αναγνώστες σε comment, μια απ' τις ποιο ζωντανές αναμνήσεις του σε σχέση με το φαγητό... και μετά το comment δημοσιευόταν και γινότανε μέρος της όλης ανάρτησης. Και σαν παιχνίδι να το δεις, είναι ενδιαφέρων και πολύ γλυκό! Έτσι λοιπόν..
Εμένα αυτή είναι η δική μου ζωντανή ανάμνηση ή μάλλον μια απ' τις πολύ σημαντικές και ζωντανές αναμνήσεις μου σε σχέση με το φαγητό. Αν λάβεις υπόψιν σου στα Δώδεκα χρόνια που μαγειρεύω επαγγελματικά, τι έχει περάσει απ' τα μάτια μου μπροστά, θα καταλάβεις πόσο ξεχωριστή είναι.
Περιμένω με αγωνία και τις αναμνήσεις απ' τα ανιψάκια μου να κάνουμε ένα μεγάλο καλοκαιρινό ποστ!
emena h dikia moy anamnhsh.. einai poy eixa paei synodeyomenh se 1 estiatorio sthn santorini... mas bazoyn se kati trypia trapezomantila.. alla mia thea katw.. teleia.. paraggelnoyme astakomakaronada... kai ta orektiko.. kai xwris krasi h epidorpio mas fernoyn 1 logariasmo.. poy metragame kai ta difragka na ta symplhrwsoyme... den exw piastei pio malakas sth zwh moy...1."Ο/Η Spark άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Παιχνιδι Μαγειρικών Αναμνήσεων!":
fysika kai den xanafaga astakomakaronada ever since! bad bad memories... elpizw na xei kleisei twra pia o axrhstos to magazi (kalos anthrwpos opws panta)
h pio asteia anamnhsh.. einai ta soyblakia special sthn boylgaria... opoy htan toylaxiston miso metro. me oloklhra kremmydia anamesa apo kommatia kreas oso h grothia enos paidioy... kai to trello tsirlipipi meta... (den yparxei)
h pio glykia... kai edw gelame...
pshmeno tost kai kafe to prwi apo 1 ntropalo xamogelo na me rwta
"to ekana kala?"
to faghto einai san th zwh... exei oles tis myrwdies.. kai ola ta xrwmata... kai allote to moirazesai... allote oxi!
2. "Ο/Η Hfaistiwnas άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Παιχνιδι Μαγειρικών Αναμνήσεων!":
Θυμάμαι γύρω στα 16-17-18 μαζευόμασταν παρέα παιδιά απ'το χωριό το Καλοκαίρι και γυρνούσαμε στα στέκια που είχαμε βρει μέσα στο χωριό, ένα από αυτά ήταν η πίσω πλευρά μιας εκκλησίας και πάνω στην σκεπή της, δεν φαινόμασταν από πουθενά. Καθόμασταν, χαζολογούσαμε, βλέπαμε τον ουρανό και περνούσαμε την ώρα μας, ωραία ήταν, ρομαντικά θα έλεγα με όλη την ξεγνοιασιά της ηλικίας..Μου έχει μείνει σαν ανάμνηση και μου ρχεται συχνά στο μυαλό, ήμαστε παιδιά και δεν είχαμε σκοτούρες, απλά έτσι χαζεύαμε, για να περνάμε καλά όλοι μαζί, αγόρια κορίτσια..
Καληνύχτα, άντε μην με πιάσει κάνα καταθλιπτικό τώρα!
3. Ο/Η Σούλα Φρίκη άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Παιχνιδι Μαγειρικών Αναμνήσεων!"
:Καλοκαίρι αρχές δεκαετίας 90 (σιγά μη να θυμάμαι και μέρα) πιτσοφρίκι εγώ και τα υπόλοιπα φρικάκια, παραθερίζαμε με τας κηδεμόνας σε αμμουδερό μέρος της τάξεως καμένων βούρλων; θα σε γελάσω. ε και μετά το μπάνιο που κοπανιόμαστανε τρίωρα και τετράωρα με χέρια πόδια να κοπανάνε τα κύματα σα ξεχαρβαλωμένα κουπιά, μεσημέριαζε και πηγαίναμε να βρούμε τον πατερούλη σε παραλιακό μεζεδοπωλείο που άπλωνε την αρίδα του. είχε κοπανήσει τα 12άρια μίνια του και βρώμαγε ο μπέκρας και ο σερβιτόρος του χε αφήσει τον κλασικό ουζομεζέ, που εμείς πεινασμένα απ την αρμύρα μαλλιοτραβιόμασταν για το ποιο θα το ντερλικώσει. πεινούσαμε σαν παπιά μετά το πλάτσα πλούτσα κι η μάνα δεν κατείχε παρά να μας ταίσει έξω. Ο μεζές περιείχε: μία σαρδέλα, μία φέτα αγγούρι, μία ελιά, μια κουτσιλιά μελιτζανοσαλάτα. that's all! ΚΑΙ ήταν ο νοστιμότερος μεζές όλου του κόσμου!4. Ο/Η mariw άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Παιχνιδι Μαγειρικών Αναμνήσεων!"
:Δεν είναι σπουδαίο το φαγητό που θυμάμαι, είναι απλά μοναδικές οι στιγμές.Προς το τέλος του Χειμώνα, σε ένα ξενοδοχείο στην Καβάλα, μπροστά στη θάλασσα. Ένα τοστ, μια κούπα ζεστός καφές, μια αγκαλιά και η θάλασσα. Πρωινό στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου.
5. Ο/Η ασωτος γιος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Παιχνιδι Μαγειρικών Αναμνήσεων!"
: Καλοκαιρι, οικογενειακοι μας φιλοι κατι γαλλοι που τους εχουμε χασει πιακανανε καταδυσεις με τον πατερα κι πιανανε χταποδακια
πρεπει να μουνα γυρω στα 8
στο κηπο μας λοιπον διπλα στη θαλασσα
σουρουπωνε
αναβε ο πατερας φωτια και στα καρβουνα τα ψηνανε και τρωγαμε τα χταποδακια.
τ αστερια, κατι κουνουπαρες νααα,η μουσικη μιας ταβερνας στα 100 μετρα,και ανθρωποι ωραιοι,μιας εποχης που εχεις μεινει ανεξιτηλη σ ενα κουτακι μεσα μου.
6. Ο/Η DonnaBella άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Παιχνιδι Μαγειρικών Αναμνήσεων!"
:eftiaxe na fame anoixto tost me tyri, jambon, ntomata. tou zhthsa an exei mia ntomata akoma na faw me to diko mou. eixe kopsei thn teleutaia. evgale ta kommatia ntomatas apo to tost tou kai ta evale sto piato mou.:-)
7. Ο/Η Katsiki άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Παιχνιδι Μαγειρικών Αναμνήσεων!":
Μια ανάμνηση που μου έρχεται είναι...Θεσσαλονίκη μετά από ξενύχτι, ένας καλός μου φίλος και εγώ πήραμε από το Παραδοσιακό κάτι για να ξεγελάσουμε την πείνα μας και αποφασίσαμε να περπατήσουμε μέχρι το σπίτι... Δεν χάραζε ήταν ακόμα νύχτα, περπατούσαμε στην παραλία, μασουλούσαμε, και κάναμε μια από τις πιο αληθινές και σοβαρές συζητήσεις που έχουμε κάνει ποτέ...
8. Ο/Η ΦΟΥΛΗ άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Παιχνιδι Μαγειρικών Αναμνήσεων!":
Ηταν στα μέσα του Ιούνη, όταν πρωί πρωί ήρθε ο πατέρας {έλα πάμε να με βοηθήσεις, εχω ραντεβού με ένα ροφό}βγήκαμε με το καΐκι στον κάβο, τον πρώτο που πιάνει το καράβι μπαίνοντας στο νησί ,βούτηξε ο πατέρας με τα λάστιχα του οξυγόνου να βρει το ψάρι, σε μισή ώρα περίπου ανέβηκε με ένα ροφό γύρο στα 18 κιλά!!!
Τον είχε χτυπήσει από το βράδυ, και αυτός τρύπωσε στη φωλιά, την άλλη μέρα τον έβγαλε!!!
Τώρα δεν υπάρχει λέπι, αλλά και ο πατέρας μεγάλωσε για τετοια σπορ!
9. Ο/Η Ερμής άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Παιχνιδι Μαγειρικών Αναμνήσεων!":
Εγώ με τη θεία μου στο Σαμοθράκη. Ήμουν 18-19 τότε. Την πρώτη μέρα καθίσαμε σε ένα ταβερνάκι και παραγγείλαμε κατσικάκι γεμιστό. Μόλις ήρθε ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα (το κατσικάκι εννοείται!). Εκεί που έτρωγα ακούω πίσω μου μια αντρική φωνή να λέει "ωραίο τατού" (για το τατού που έχω στην πλάτη), γυρνάω και βλέπω έναν τύπο γεμάτο τατού ο οποίος ήταν ίδιος ο chris cornell (λοοοοοοβ) και μένω με το πιρούνι στον αέρα ψελλίζοντας ένα "ευχαριστώ". Δυστυχώς δεν μιλήσαμε ξανά. 8 μέρες έμεινα στην Σαμοθράκη και τις 8 έτρωγα κατσικάκι κάθε μεσημέρι σε παραλλαγές...ααααααχ....αυτόν δεν τον ξαναείδα. Τον σκέφτομαι κάθε φορά που τρώω γεμιστό κατσικάκι όμως...10. Ο/Η kovo voltes... άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Παιχνιδι Μαγειρικών Αναμνήσεων!":
Ήμασταν σε ένα μαγαζί στην Κατερίνη που δεν θυμάμαι και το όνομα. Στρογγυλό τραπέζι, περιποιημένο σέρβις και ένας μάγειρας τσαχπίνης και χρυσοχέρης. Υπέροχες γεύσεις προσεγμένες για τους φίλους του Νάνσυ, Έλσα, Θάνο, Γιάννης (άλλος??)...Ωραία βραδιά, γεμάτη μυρωδιές και αρώματα...Πότε ξανά???11. Ο/Η Manouli άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Παιχνιδι Μαγειρικών Αναμνήσεων!":
Από μικρή (μωρό) τρελαινόμουνα για ωμό κιμά. Κάθε φορά που μαγείρευε η μαμά μου ντολμαδάκια ή γεμιστά, η γέμιση έμενε μισή! Με έβριζαν, δε με άφηναν, αλλά εγώ εκεί.Όταν ήμουνα 11 πήγαμε στη Γενεύη και μου λέει ο πατριός μου: "Θα σε πάω σε ένα εστιατόριο και σου έχω μία έκπληξη".
Με πάει λοιπόν και έρχεται μπροστά μου το πρώτο steak tartare της ζωής μου! Η ευτυχία μου δεν περιγραφόταν! Έτρωγα ωμό κιμά με όλα τα τζέρτζελα που είχε μέσα ΝΟΜΙΜΑ!!
Περιττό να πω ότι όσες μέρες καθίσαμε εκεί (και κάθε φορά που πηγαίναμε) μόνο σε εκείνο το εστιατόριο έτρωγα. Και περιττό να πω ότι το εν λόγω φαγητό παραμένει στο τοπ 10 μου!
12. Ο/Η Zero Point άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Παιχνιδι Μαγειρικών Αναμνήσεων!":
Χμμμ...μιλάς για ένα από τα μεγαλύτερα πάθη της ζωής. Το έχω πει συχνά και δεν θα σταματήσω να το λέω...ότι για μένα το φαγητό είναι πολλές φορές καλύτερο και από το σεξ. Για δε στιγμές γαστρονομίες μπορώ να αναλογιστώ μύριες. Στη κορυφή, όμως, σίγουρα θα ήταν εκείνο το γεύμα στο Κερατά στα Χανιά και το βραδινό γεύμα μια κρύα νύχτα κάπου στο Λεβερκούζεν. Και στις δυο περιπτώσεις fusion γεύσεις που έσφυζαν από πρωτοτυπία!!!13. Ο/Η Evil Chef άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Παιχνιδι Μαγειρικών Αναμνήσεων!":
Η δικη μου ανάμνηση ειναι πισω στο 1997 .Καλοκαιρι στο Πυθαγορειο στη Σαμο ,μενουμε σε ενα ξενοδοχειο εξω απο την πολη ,για αυτοκινητο ουτε λογος ,οποτε περπατημα και αγιος ο θεος...Το μερος το γνωριζω απο την στρατιωτικη μου θητεια και το εχω αγαπησει.Λιγο πιο κατω απο το ξενοδοχειο ειναι μια ταβερνουλα -παμε τυχαια ενα μεσημερι μετα την θαλασσα για φαγητο .Ειναι η πρωτη μου χρονια που ασχολιεμαι επαγγελματικα με το φαγητο (γλυκο βασικα) και στην κουβεντα με το Χαρη το μαγειρα εκει πεφτει η ιδεα να περναω οποτε θελω να "βλεπω" μιας και δηλωσα λατρης της κουζινας του.Κατεληξα τα πρωινα που υπολειπονταν να τα περασω σα βοηθος του -καθε μεσημερι τρωγαμε εκει φυσικα ,το ωραιοτερο φαγητο ,τιποτα το εξεζητημενο ,απλα μαγειρευτα φαγακια που ειχα βαλει εγω το χερι μου.
Επισης απο εκεινες τις διακοπες μου εχει μενει το πρωινο .Επειδη δεν ειχαμε χρηματα να παρουμε δωματιο και πρωινο ,ειχαμε βρει τον τροπο μας...
Απο τα σουπερμαρκετ του χωριου ,γαλα σοκολατουχο μακρας διαρκειας ,τσουρεκακι απο φουρνο παραδοσιακο και μερεντα για να αλειφουμε και απο την μανα του Αντωνη του φιλου απο το στρατο σπιτικο κεικ! Ολα αυτα με θεα το Αιγαιο στο μπαλκονι στο 212 στο ξενοδοχειο Καστελλι.
Το φαγητο των πρωτων διακοπων μαζι ειναι αυτο που θα θυμαμαι παντα ,γιατι ηταν για μας το καλυτερο που ειχαμε φαει μεχρι τοτε για τον απλουστατο λογο οτι το μοιραζομασταν μαζι!!!
Ο/Η Tanila άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Παιχνιδι Μαγειρικών Αναμνήσεων!":
Ε "μαγειρική" ανάμνηση δεν έχω. Έχω ωμή.Αν και λατρεύω το κρέας, η πιο έντονη ανάμνησή μου είναι από την Αίγινα, δευτεροετής φοιτήτρια φιλοξενούμενη στο εξοχικό φίλης. Που ο πατέρας της βουτούσε κι έβγαζε κάθε μέρα ένα ταψί πεταλίδες κι άλλο ένα αχινούς που τα τρώγαμε ωμά με λεμόνι και λάδι. ήταν η πρώτη φορά που έτρωγα αχινούς και ήταν τόσο νόστιμοι όσο οι πεταλίδες που ήδη λάτρευα, σα μικρές μετουσιώσεις θάλασσας.